لازم است در ابتدا از سروان رنوی عزیز عذرخواهی کنم چون قولی را که به ایشان دادم بودم ، شکستم!

این لینک را حتما ببینید. جدول کاملی است از «فهرست های محبوب ترین فیلم» بسیاری از سینماگران ، اعم از فیلمساز و منتقد و ...

اغلب این فهرست ها آخرین اظهار نظرهای این سینماگران در نظرسنجی های «فیلم کامنت» و «سایت اند ساوند» هستند و فهرست های مربوط به هنرمندان فوت شده –نظیر بونوئل و ولز- از مصاحبه های به جا مانده و کتاب شرح حال آنها نقل گردیده است.

قصد این را داشتم که از این جدول با شمارش آرا یک جمع بندی داشته باشم و برایند این نظرات را در یک فهرست نهایی قرار دهم. اما دو مشکل وجود داشت. یکی اینکه این جدول شامل نظرات دو  دسته عمده منتقدین و فیلمسازان بود ، که خوب می دانیم نوع نگاه این دو طایفه به فیلمها و تاریخ سینما چندان به یکدیگر شباهت ندارد! و مشکل دیگر اینکه این جدول شامل نظرات همه جوره فیلمساز ( از کارگردان هنرمند مولف گرفته تا تکنسین در پیت ساز !) بود. به همین خاطر من از این جدول فقط نظرات فیلمسازان و آن هم فقط فیلمسازان متشخص و معتبر را جمع بندی کردم. (بعدا نظرات منتقدین معتبر این جدول را هم جمع بندی کرده و نتیجه را با نظرات فیلمسازان مقایسه خواهم کرد و فکر می کنم تفاوت های قابل تاملی با هم خواهند داشت.)

البته شمارش آرا در این جدول بی در و پیکر کار حضرت فیل بود و به صورت دستی امکان نداشت! لذا برای این کار یک برنامه نرم افزاری کوچولو ساختم! (خدایا عجب آدم بیکاری هستم!!) و با آن به وارد کردن نام فیلمها و امتیازاتشان پرداختم. البته همین وارد کردن فیلمها و امتیازاتشان به برنامه بیش از یک ساعت وقت گرفت! (می توانید نتیجه و امتیازهای نهایی را در تصویر فايل ضميمه ببینید)

شکل امتیازدهی به این ترتیب بود که در فهرست هایی که به ترتیب شماره گذاری شده اند ، به فیلم شماره یک 10 امتیاز ، شماره دو  9 …. تا شماره ده 1 امتیاز تعلق می گرفت. و در لیست های بدون ترتیب ، هر کدام از فیلمهای درون لیست 5 امتیاز (امتیاز میانگین) می گرفتند. البته این روش را خودم ابداع کردم و فکر می کنم نسبت به روشهای دیگر عادلانه تر باشد. حالا به هر حال ...!

به هر ترتیب نتیجه نهایی بهترین فیلم های عمر فیلمسازان سرشناس ما به این شرح به دست آمد:

1-     همشهری کین (اورسون ولز - 1941)

2-     قواعد بازی (ژان رنوار - 1939)

3-     روشنایی های شهر (چارلی چاپلین - 1931)

4-     هفت سامورایی (آکیرا کوروساوا - 1954)

5-     مهر هفتم (اینگمار برگمان - 1957)

6-     دزد دوچرخه (ویتوریو دسیکا - 1947)

7-     جویندگان طلا (چارلی چاپلین - 1925) / هشت و نیم (فدریکو فلینی - 1963)

8-     جاده (فدریکو فلینی - 1954)

9-     رزمناو پوتمکین (سرگئی آیزنشتین - 1925) / داستان توکیو (یاساجیرو ازو - 1953)

10-   طلوع (فردريش ويلهلم مورنائو - 1927) / لورنس عربستان (ديويد لين - 1962)

بالاتر قرار گرفتن نام همشهری کین و قواعد بازی – آن هم با اختلاف امتیاز زیاد – در این فهرست جالب است. هر دو فیلم ، فیلمهایی پر شخصیت و پر بازیگر ، با تاکید بر روابط پیچیده شخصیت ها و پر از پیچیدگی های ظریف روایی و فرمی هستند. هر دو فیلم کارگردانی های بسیار خلاقانه و البته بسیار مشکلی داشته اند که از نظر کلاس کار کارگردانی در شکلی دست نیافتنی در تاریخ سینما باقی مانده اند و هنوز هم در این زمینه کلاس درس به حساب می آیند . باید گفت هر دو فیلم با وجود داشتن فیلمنامه هایی خوب در "اجرا" آن کیفیت ناب سینمایی خود را یافته اند و نقش کارگردان در این فیلمها بسیار بالاتر از فیلمنامه نویس بوده است. فکر می کنم اقبال کارگردانان به این دو فیلم به همین دلیل یعنی کیفیت غبطه برانگیز کارگردانی آنهاست که خود این را بیشتر از منتقدین یا فیلمنامه نویسان یا بازیگران و .... درک می کنند.

فهرست فیلمسازانی که در این نظرسنجی شرکت کردند! از این قرار است:

پدرو آلمودوار ، لیندسی اندرسون ، تئو آنجلوپولوس ، گیلیان آرمسترانگ ، الیویه آسایاس ، رابرت بنتون ، برناردو برتولوچی ، جان بورمن ، روبر برسون ،  لوییس بونوئل ، اتان کوئن ، جوئل کوئن ، جاناتان دمی ، فدریکو فلینی ، میلوش فورمن ، ساموئل فولر ، تری گیلیام ، آموس گیتای ، ژان لوک گدار ، پیتر گرینوی ، میشائیل هانکه ، هال هارتلی ، تاد هاینز ، مانتی هلمن ،  ورنر هرتزوگ ، جیم جارموش ، نیل جوردن ، فیلیپ کافمن ، آکی کوریسماکی ، کریشتف کیشلوفسکی ، ریچارد لستر ، ریچارد لینکلیتر ، کن لوچ ،  سیدنی لومت ، گای مدن ، ارول موریس ، آلکساندر پین ، آلکس پرویاس ، کارول رید ، ژاک ریوت ، اریک رومر ، جرج رومرو ، جان شله زینجر ، پل شریدر ، مارتین اسکورسیسی ، الیور استون ، کوینتین تارانتینو ، آندری تارکوفسکی ، برتان تاورنیه ، لیو اولمان ، پل ورهوفن ، کینگ ویدور ، اورسون ولز  ، بیلی وایلدر

(۱۳۹۰/۴/۲۹ صبح ۱۱:۱۰)میثم نوشته شده:  

 فکر می کنم اقبال کارگردانان به این دو فیلم به همین دلیل یعنی کیفیت غبطه برانگیز کارگردانی آنهاست که خود این را بیشتر از منتقدین یا فیلمنامه نویسان یا بازیگران و .... درک می کنند.

به نکته ظریفی اشاره کردید. در بسیاری از اوقات من از لیست منتخب برخی از کارگردانان تعجب می کنم اما وقتی از این دید نگاه می کنم حق را به آنها می دهم. آنها از منظر کارگردانی به آن فیلم خاص نگاه می کنند و سایر جنبه های فیلم برایشان در درجه دوم اهمیت قرار دارد.  همین رویکرد را ما در فهرست های منتخب فیلمنامه نویسان , بازیگران و ... می بینیم. هر کدام از دید خود به فیلم نگاه می کنند. به همین دلیل است که من همیشه بیطرفانه ترین قضاوت را اول از سوی افراد خارج از حرفه سینما و سپس صنف منتقدان می دانم . البته تا جایی که منتقد بیش از حد فیلمزده نشده باشد. این فیلمزدگی آفتی است که بعدا بیشتر به آن خواهیم پرداخت.

همشهری کین بیش از هر چیز فیلمی است که کارگردان اش در برجسته کردن آن نقش داشته است و همین مساله باعث محبوبیت خاص آن نزد بیشتر کارگردانان شده است.

با تشکر از ایران کلاسیک عزیز

به شخصه برای من خیلی جالب است که اکثر کارگردانان سینما فیلم هشت و نیم فلینی را بسیار دوست دارند. یا فیلم محبوب ژورنالیستها معمولا زندگی شیرین فلینی است.

دیدن فهرست محبوب ترین فیلمهای کارگردانان - به خصوص کارگردانان مولف و صاحب تفکر - و دقت نظر در آنها خیلی چیزها درباره شان به ما می گوید.

به عنوان مثال به این عناوین در فهرست میشاییل هانکه توجه کنید:

ناگهان بالتازار ، لانسو دولاک ، آیینه ، ملک الموت ، سالو ، روانی ، زنی تحت تسلط ، کسوف ، آلمان سال صفر ، جویندگان طلا

هانکه را به عنوان یکی از منتقدین زندگی مدرن می شناسیم ، او همواره نبود معنویت و بی ارتباطی انسانها با ملکوت را عامل تباهی ها می داند . او تا حد زیادی متاثر از تعالیم آگوستین قدیس است. از این جهت حضور دو فیلم از برسون و فیلمی از تارکوفسکی در فهرست فیلمهای محبوب او قابل توجه است.

هانکه به مساله خشونت - معمولا به شکل سادومازوخیستی - ناشی از کمبود معنویت و عاطفه در روابط انسانها در فیلمهایی چون کد ناشناخته ، بازی های مضحک و معلمه پیانو پرداخته است و البته تاثیر فیلمهایی چون سالو ، روانی و زنی تحت تسلط هم در آن فیلمها مشهود است.

او در فیلمهایش شخصیت ها را به لحاظ روانی مورد تحلیل قرار می دهد و برای ریشه یابی رفتارهای بزرگسالی آنها به کودکی آنها نقب می زند. مثلا در شاهکاری چون پنهان (تحلیل روانی شخصیت دانیل اوتوی که از تحقیرهایش در برابر مجید در کودکی می گوید) یا روبان سفید (که اساسا ریشه های فاشیسم را در تعالیم مذهب پروتستان و رفتار پدر و مادران با کودکانی که بعدا سربازان هیتلر شدند جستجو می کند)  ردپاهایی از روانی و ملک الموت مشهود است.

موارد دیگر جدول فهرست محبوب ترین ها هم بسیار جالب است ، که دوباره پیشنهاد می کنم حتما آنها را بررسی کنید.

نتايج سرشماري آراي منتقدين سرشناس بدين شرح اعلام مي گردد!

1-    قواعد بازی (ژان رنوار - 1939)

2-    همشهری کین (اورسون ولز-1941)

3-    طلوع (ف. و. مورنائو-1927)

4-    سرگیجه (آلفرد هیچکاک-1958)

5-    پدرخوانده (فرانسیس فورد کاپولا-1972)

6-    داستان توکیو (یاساجیرو ازو-1953)

7-    پدرخوانده 2 (فرانسیس فورد کاپولا - 1974)

8-    ناگهان بالتازار (روبر برسون-1966) / ژنرال (باستر کیتون-1927)

9-    بچه های بهشت (مارسل کارنه-1945) / مردی با دوربین فیلمبرداری (ژیگا ورتوف-1929) / گوشواره های خانم ... (ماکس اوفولس- 1953)

10-     آتالانت (ژان ویگو-1934)

خروجي كامل برنامه را در فايل ضميمه ببينيد.

من هم با ايران كلاسيك عزيز موافق هستم كه بيطرفانه ترين قضاوتها از جانب منتقدين و تماشاگران پيگير است. ليست حاضر اين مساله را به خوبي تاييد مي كند. حضور سرگيجه در رده چهارم - آن هم در حالي كه در ليست منتخبهاي فيلمسازان نبود - و عدم حضور جاده - كه ديگر امروزه زيادي به لحاظ روايي دمده به نظر مي رسد - تفاوت هفت پله اي رده طلوع در اين ليست نسبت به ليست قبلي ، مويد اين نكته است. به شخصه فكر مي كنم دليل توجه به فيلمهايي چون جاده - آن هم در ميان آن همه شاهكار فليني - و مهر هفتم بيشتر به لحاظ تاثير عاطفي آنهاست. خود من كه به شخصه جاده را بيشتر به همين دليل دوست دارم!

منتقديني كه آراي شان در اين جمع بندي مورد محاسبه قرار گرفت عبارتند از :

جورجیا براون (ویلیج وویس) ، وینسنت کنبی (نیویورک تایمز) ، میشل سیمن (پوزیتیف) ، مانولا دارگیس (لس انجلس تایمز) ، دیوید دنبی (نیویورکر) ، اوون گلیبرمن (اینترتینمنت ویکلی) ، جی هوبرمن (ویلیج وویس) ، کنت جونز (فیلم کامنت) ، درک مالکوم (گاردین) ، تاد مک کارتی (ورایتی) ، ترنس رافرتی (نیویورکر) ، ریچارد شیکل (تایم) ، جی اسکات (تایم) ، جین سیسکل (شیکاگو تریبون) ، گاوین اسمیت (فیلم کامنت) ، مایک اسراگو (بالتیمور سان) ، ایمی تابین (ویلیج وویس) ، کنت توران (لس انجلس تایمز) ، آندره بازن ، دیوید بوردول ، راجر ایبرت ، لئونارد مالتین ، دونالد ریچی ، دیوید رابینسون ، جاناتان رزنباوم ،  اندرو ساریس ، دیوید استریت ، دیوید رابینسون ، رابین وود ، سوزان سانتاگ

 

بیگانه اورسن ولز

یکی از بهترین های سینما از استادی بزرگ چون اورسن ولز

گریم اورسن ولز سکانس به سکانس کم می شود تا جایی که سکانس فینال در درگیری داخل ساعت چهره واقعی خود اورسن ولز را میبینیم

اورسن ولز در این فیلم عاشق ساعت است و در آخر فیلم همین عشق به ساعت باعث مرگش می شود

اورسن ولز از نظر ما (مخاطب ) بیگناه است چون در بین فیلمهایی که بعنوان مدرکی بر جنایتکار جنگی بودن او ارائه می شود هیچ عکسی  یا فیلمی از وی نیست حتی یک تصویر ...

شاید تنها مورد گناهکار بودن  ولز قتل دوست قدیمیش باشد یا کشتن سگ همسرش

درود به همگی

یادی بکنیم از جاده La Strada :فدریکو فلینی و آن موسیقی غریب و دلتنگ اش، بازی قدرتمند آنتونی کویین و جولیتا ماسینا (همسر فلینی) و موتورسیکلتی که هم آشپزخانه بود، هم اتاق خواب، هم ماشین و هم انباری!

پارادوکسِ زنی که هم دخترش را می فروشد و هم در رثای او شیون سر می دهد.

دختری که ساده لوحی با گوشت و خون و پوستش آمیخته است اما با ریختن همه ی حرف هایش در ژرفای یک نت و نواختن آن، روح کسل  و بی اعتنای مرد دوره گرد را به آشوب می کشاند و کاری می کند که او، خود واقعی اش را تماشا کند و برای اولین بار در تمام عمر بیهوده اش، عاقل شود، خود بی ارزشش را ببیند و از این بی هویتی، رنج بکشد و فریاد بزند... .

تماشای جاده، ساده نیست، به شیپور و موتورسیکلت و بندبازی خلاصه نمی شود.

رودررویی آتش و آب، سادگی، شکوه، پیروزی، شکست، آرزوهای کوچک در دنیایی بزرگ، رنج های بزرگ بشری، موسیقی، موسیقی، موسیقی و مرگ، چیزهایی که از نگاه، احساس و دوربین  فلینی خوش تر و ژرف تر به جان می نشیند.

و دوبلورهای خوب و همیشه ماندگارش:

منوچهر اسماعیلی: زامپانو، شهلا ناظریان:جلسومینا، پرویز ربیعی:بندباز ،جواد پزشکیان:رئیس سیرک ،مهین برزویی:چند نقش کوتاه ،تورج نصر:آکروبات باز

جاده فیلم نیست که دِ مُده شود! جاده، راه افتادن با موتورسیکلتی کهنه و قدیمی در کوره راه زندگی است برای یافتن خودِ گمشده امان!

(۱۳۹۰/۳/۲۳ صبح ۰۱:۱۰)هری لایم نوشته شده:  

من با این پیش فرض شما کاملا مخالفم میثم عزیز که می گویید منتقدان زیاد فیلم می بینند . شواهد و قرائن حاکی از آن است که اغلب منتقدان بیش از آنکه زیاد فیلم ببینند ,  ادای زیاد فیلم دیدن را در می آورند . آنها برای اینکه از مد عقب نمانند ,  فیلم های روز ( هرچند آشغال) را بدو بدو می بینند تا در محافل مربوطه کم نیاورند و این ور آن ور در این مجله و آن روزنامه ,  اظهار فضل کنند .  اما من یقین دارم بسیاری از آثار درجه یک و بنام تاریخ سینما را ندیده اند ; چه رسد به فیلم های کمتر شناخته شده اما ارزشمند .

اینکه منتقدین زیاد فیلم می بینن یا نمی بینن ربطی به نظر میثم عزیز، من یا هر شخص دیگری که به سینما علاقه مند هست نداره. منتقد کارش فیلم دیدنه، نقد نوشتن، حالا می خواد مثبت باشه یا منفی، زندگیش رو از این راه میگذرونه، ممکنه تئوریسین و مدرس سینما هم باشه، ممکنه یه ژورنالیست و منتقد معمولی باشه. هر چی هم می نویسه نظر اونه. هر کس می تونه تایید کنه یا تکذیب. حرف هیچکدام از منتقدین وحی منزل نیست. بر اساس علائق و دیدگاه خودش نقد می نویسه. کی گفته فیلم های روز همشون آشغال هستن؟! کی گفته فیلم باید شاهکار باشه تا بشه واسش نقد نوشت؟! منتقد باید با زمان پیش بره، این طبیعت ژورنالیسمه. چند نفر رو پیدا می کنی که به مطالب کلاسیک علاقه مند باشن، حتی در بین اعضای همین کافه؟ اون فیلم هایی که شما می فرمائید سالهاست به تاریخ پیوستن، کلاسیک شدن، تاریخ سینما هستن، ازشون واسه تدریس استفاه میشه. کی میره در سال 2011 نقد یه فیلم 1950 رو بخونه تازه اگه فیلم رو دیده باشه. کجا اکران میشه که بعدش بره نقدش رو بخونه؟! فکر کنم شما تو نوآرهای دهه 50 و 60 باقی موندی، فراموش کردی الان سال 2011! مگه مسابقه هست که خیلی از فیلم ها رو ندیدن، هر چی دیدن نقدش رو می نویسن هر چی هم ندیدن نمی نویسن. منتقدین فیلم نمی بینن؟! منقدین فیلم می خورن!

کتاب راهنمای فیلم، جلد دوم (بهزاد رحیمیان، صفحه 700):

منتقدان از اغلب مردم عادی، بسیار بیشتر فیلم می بینند. جو لیدون، یکی از نویسندگان هیوستن پست می دانست در طول دهه 1980 دقیقا چند فیلم دیده است _ او تا 29 اوت 1989، 2695 فیلم دیده بود. شیلا بنسن، نویسنده لس آنجلس تایمز، اظهار کرده بود که 4460 فیلم _ یک دوجین کمتر یا بیشتر _ دیده است. اما پیشگام همه آنان جان هارتل، منتقد سیاتل تایمز بود که طی 10 سال این دهه، 5500 فیلم _ به طور متوسط روزی 1/5 فیلم _ تماشا کرده بود.

بر فرض اینکه 2 برابر این اعداد هم فیلم دیده بودند افتخار محسوب نمیشه. کارشون اینه:

دیدن فیلم + نوشتن نقد = درآمد و اعتبار

(۱۳۹۰/۳/۲۳ صبح ۰۱:۱۰)هری لایم نوشته شده:  

تعریف و تمجید بیش از حد از هیچکاک و کوبریک شاهدی بر این مدعاست . موج "هیچکاک زدگی" در شرایطی علما و فضلا را فرا گرفته که آنها هرگز نمی دانند و نمی خواهند که بدانند نصف آنچه هیچکاک به واسطه آن مشهور شده,  کپی کاری و باسمه بوده . مثلا :

1- حضور هیچکاک در سکانسی از فیلم ( به عنوان امضای کارگردان !) قبلا توسط چاپلین در "زنی از پاریس" انجام شده. کاملا بی ادعا .

2- پرده دری و حریم شکنی و شکستن تابو ها در فیلم "روانی" .(که آن را نوعی ارزش و ویژگی ناب برای او برمی شمارند!!)  2 سال قبل از آن در فیلمی از راجر کورمن به نام "من ,  خلافکار" صورت گرفته .

3- صحنه نخست فیلم روانی که به عنوان شاهکار تراولینگ از آن یاد می کنند ,  14 سال قبل از آن در فیلم رده B "فرشته سیاه" به طرزی به مراتب باورپذیر تر به تصویر کشیده شده .

این تنها یک مثال بود از کوته نظری و عدم اشراف و شناخت منتقدان که از کارگردانی نظیر هیچکاک بت ساخته اند و با آن هی تند تند عکس می گیرند . عرض بنده این است که پدیده ی هیچکاک زدگی یا کوبریک زدگی ,  سندی است براین که منتقدان و صاحب نظران سینمایی (هرکه می خواهند باشند )  اتفاقا اصلا زیاد فیلم نمی بینند . خواه این منتقدان در ایران باشند یا در آمریکا یا هر کجای دیگر .

به امید پیروزی حق بر باطل در تمامی عرصه ها .

تقلید در هنر اصلا عیب نیست، منتها نباید کورکورانه و مو به مو باشه. کاری به درستی و نادرستی حرفهایی که زدی ندارم، نظر شما قابل احترامه ولی حرف شما مثل این هستش که یک نقاش بعنوان مثال سبکی رو در نقاشی ابداع کنه و بعد از اون هر کس در اون سبک نقاشی کرد بگه ادای من رو در آورده، با این حساب در هر سبک 1 نقاش مبدع داریم و بقیه تقلید کار هستن، در صورتیکه اینطوری نیست نقاش اول سبک رو بوجود آورده و بقیه ادامه دادن. هنر یعنی همین. اتفاقا خودت تو پست بعدی حرف قشنگی زدی، صد البته که این ابداعات جنبه تاریخی داره، ممکنه ارزش هنری هم نداشته باشه، ممکنه هم داشته باشه، به هر حال تاریخ سینماست، نمیشه جداش کرد. در فلان تاریخ، فلان فیلم، این تکنیک ابداع شد. این باید باشه. اگه بحث تقلید باشه، خود چارلی چاپلین که شما علاقه خاصی بهش داری ته تقلید کاره:

فیلم عصر جدید چارلی چاپلین دقیقا از فیلم آزادی از آن ماست رنه کلر کپی برداری شده.

کتاب تاریخ سینمای هنری (ترجمه هوشنگ طاهری، صفحات 238 و 239 با اندکی تلخیص):

گرایش به نوعی طنز اجتماعی که در بیشتر آثار رنه کلر به صورتی نامرئی وجود دارد در فیلم آزادی از آن ماست (1931) به گونه ای کاملا آشکار خودنمایی می کند، گر چه این می تواند مساله اصلی نباشد.

کلر به گفته خود در این دوران چپگرا به شمار می رفت. او می خواست فیلمی بر ضد سلطه گری مدرن ماشین و علیه فکر مقدس بودن کار در صورتی که جالب و فردی نباشد به وجود آورد.

فیلم بر شالوده فکری بنیادی و در عین حال ساده بنا شده است: مشابهت کاری که زندانیان در زندان انجام می دهند، با کار روی تسمه نقاله مدرن بیرون زندان.

یکی از زندانیان موفق می شود از زندان بگریزد. او با نامی مستعار دست به تاسیس یک فروشگاه آلات موسیقی می زند و دیری نمی پاید که کارخانه عظیم تولید گرامافون از آن پدید می آید. او اکنون از همه تجربیات دوران زندان خود بهره برداری می کند: در کارخانه او با کارگران مانند آدم های مصنوعی رفتار می شود. تمامی زندگی و رفتارشان مانند بردگان تحت کنترل در می آید.

به جای گفتگو، بیشتر صدای آواز یا آواز صدا به گوش می رسد. ترانه آزادی از آن ماست که هر دو قهرمان فیلم سر می دهند، به صورت شاه مایه آزادی در می آید. این سرود نه تنها یادآور فرار از زندان است، بلکه نشانه فرار از دیکتاتوری کارخانه نیز هست.

منشی پرتحرک و بامحبت، شخصیتی است که در همه آثار کلر به نوعی ظاهر می شود.

دکورهای فیلم موجب گردیدند که دنیای کار، شکلی انتزاعی، غیر انسانی و ناشناخته پیدا کند. در پایان فیلم، ورود دو دوست به دنیای بی مساله و افسانه وار ولگردی، به گونه ای کاملا غیر واقعی جلوه می کند.

سکانس خنده دار تسمه نقاله در فیلم آزادی از آن ماست بعدها الهام بخش چاپلین در فیلم عصر جدید (1936) او گردید. موسسه تولیدی توبیس متعلق به کلر تلاش کرد تا چاپلین را به دادگاه بکشاند اما کلر به آن نپیوست.

صحنه های مشابه بین این 2 فیلم بسیار زیاده (و همینطور روایت داستان) و از آنجائیکه می دونم دوستان بارها و بارها فیلم عصر جدید رو دیده اند و تک تک صحنه ها در خاطرشون هست با چند عکس از فیلم آزادی از آن ماست مطلب رو به پایان می برم:

باعث خوشحالی است که در این شرایط که شاهد رواج زبان کد وار و مرس گونه و تلگرافی هستیم ,  دوستی فرهیخته و ارجمند پس از مدت ها با زبان شیوای فارسی مجددا قدم در حیطه بحث و گفت و گو گذاشت و این فرصتی است که نباید از دست داد . چون نفس گفت و گو درمورد سینما جذاب است . چه رسد به آنکه در این میان حقیقتی هم اگر هست (که هست !) آشکار شود .

 

منظور من از منتقدانی که زیاد فیلم نمی بینند و ادا در می آورند , منتقدان آبکی و فله ای و در یک کلام منتقدنمایان است و نه همه منتقدان . چطور می شود همه را یکسان تلقی کرد ؟

 

درمورد مطلبی که به من نسبت دادید و از قول من نوشتید ,  واقعا نمی دانم چه بگویم جز اینکه از شما خواهش کنم یک بار دیگر آن قسمت از یادداشت مرا بخوانید . آیا من گفتم فیلم های روز همگی آشغال هستند ؟

 

من هم با شما هم عقیده ام که تقلید در هنر عیب نیست  و شما به درستی عصر جدید را مثال زدید . اما تفاوتی بین چاپلین و هیچکاک وجود دارد و آن اینکه چاپلین بدون نقاله کارخانه فول اتومات عصر جدید ,  باز هم چاپلین است و بر قله است  اما هیچکاک منهای شامورتی بازی های فنی و پروپاگاند های تبلیغاتی شبکه تلوزیونی خودش که هیچکاک زدگی را به پدیده ای نهادینه تبدیل کرد  و حضورش در سکانسی از فیلم خودش و پشتیبانی های بی دریغ تروفو ( که جریان ساز بود ) و ... جایگاه دیگری می داشت . ضمن آنکه من با  هیچکاک زدگی مشکل دارم و نه هیچکاک و آثارش که شرح مبسوطی از این بحث را قبلا بیان کرده ام .   

درمورد علاقه خودم به سینمای کلاسیک و مخصوصا فیلم نوآر و اولویت آن به تماشای بسیاری از فیلم های حال حاضر هم جنابعالی کاملا درست می فرمایید . ای کاش بزرگوارانی مثل شما هم همین قدر علاقمند بودید تا کافه کلاسیک از رونق بیشتری برخوردار می شد . هم درمورد فیلم نوآر و هم سایر ژانر ها که انصافا مهجور مانده اند .

 

به امید جایگزینی زبان فارسی به جای زبان روباتیک در کافه کلاسیک .  

(۱۳۹۰/۵/۱۳ عصر ۰۸:۲۴)هری لایم نوشته شده:  

باعث خوشحالی است که در این شرایط که شاهد رواج زبان کد وار و مرس گونه و تلگرافی هستیم ,  دوستی فرهیخته و ارجمند پس از مدت ها با زبان شیوای فارسی مجددا قدم در حیطه بحث و گفت و گو گذاشت و این فرصتی است که نباید از دست داد . چون نفس گفت و گو درمورد سینما جذاب است . چه رسد به آنکه در این میان حقیقتی هم اگر هست (که هست !) آشکار شود .

منظور من از منتقدانی که زیاد فیلم نمی بینند و ادا در می آورند , منتقدان آبکی و فله ای و در یک کلام منتقدنمایان است و نه همه منتقدان . چطور می شود همه را یکسان تلقی کرد ؟

درمورد مطلبی که به من نسبت دادید و از قول من نوشتید ,  واقعا نمی دانم چه بگویم جز اینکه از شما خواهش کنم یک بار دیگر آن قسمت از یادداشت مرا بخوانید . آیا من گفتم فیلم های روز همگی آشغال هستند ؟

من هم با شما هم عقیده ام که تقلید در هنر عیب نیست  و شما به درستی عصر جدید را مثال زدید . اما تفاوتی بین چاپلین و هیچکاک وجود دارد و آن اینکه چاپلین بدون نقاله کارخانه فول اتومات عصر جدید ,  باز هم چاپلین است و بر قله است  اما هیچکاک منهای شامورتی بازی های فنی و پروپاگاند های تبلیغاتی شبکه تلوزیونی خودش که هیچکاک زدگی را به پدیده ای نهادینه تبدیل کرد  و حضورش در سکانسی از فیلم خودش و پشتیبانی های بی دریغ تروفو ( که جریان ساز بود ) و ... جایگاه دیگری می داشت . ضمن آنکه من با  هیچکاک زدگی مشکل دارم و نه هیچکاک و آثارش که شرح مبسوطی از این بحث را قبلا بیان کرده ام .   

درمورد علاقه خودم به سینمای کلاسیک و مخصوصا فیلم نوآر و اولویت آن به تماشای بسیاری از فیلم های حال حاضر هم جنابعالی کاملا درست می فرمایید . ای کاش بزرگوارانی مثل شما هم همین قدر علاقمند بودید تا کافه کلاسیک از رونق بیشتری برخوردار می شد . هم درمورد فیلم نوآر و هم سایر ژانر ها که انصافا مهجور مانده اند .

به امید جایگزینی زبان فارسی به جای زبان روباتیک در کافه کلاسیک .  

از اونجور منتقدها که شما می فرمائید هم زیاد داریم تو ایران خودمون هم زیاده. اصولا 90٪ منتقدین حراف و بی سواد هستند و تنها ژورنالیست هایی موفق هستند که با کلمات بازی می کنند ولی در هر صورت بدنه اصلی سینما هستند و هیچ کاری هم نمیشه کرد ممکنه از کاه کوه بسازند یا برعکس. به عنوان مثال فیلم ضد وسترن ولگردان وحشی (در ایران با نام ولگردان خشن) ساخته بلیک ادواردز که همه او را به عنوان یک کمدین ساز برجسته می شناسند نه یک وسترن ساز ولی پر واضح هست که این فیلم رو در جواب منتقدینی ساخته است که او را متهم به کمدی ساز بودن کرده اند و اینکه توانایی او در همین حد خلاصه می شود (دقیقا مانند کاری که دیوید لینچ با داستان استریت کرد که حتی نام فیلم هم تو دهنی محکمی به منتقدین هست) این فیلم شاهکاری قدرنیافته و دیده نشده هست که در سینما محو شده:

در مورد آشغال بودن تمام فیلم های روز عمدا اونطوری نوشتم که معنی حرفت رو بنویسی. اگه منظورت همه فیلم ها نبوده من بد برداشت کرده ام ولی از نظر خودم هم 99٪ آشغال هستند چون اصولا ابزار کافی برای خلق شاهکار وجود نداره؛ نه کارگردانانی مانند جان فورد داریم و نه بازیگرانی مانند جیمز استیوارت و غیره.

عصر جدید یه جورایی لکه ننگ تاریخ سینماست تقلید اشکالی نداره ولی اینکه همه چیز رو به اسم خودمون بزنیم اشکال داره اگه کسی فیلم آزادی از آن ماست رو بعدا ببینه واسه خود چاپلین بد میشه. اونوقت با خودش میگه لابد چاپلین بقیه فیلم هاش رو هم کپی کرده. اگر کار به دادگاه می کشید اعتبار چاپلین به شدت خدشه دار می شد. یکی از دلایلی که امروز از فیلم عصر جدید به عنوان شاهکار نام برده میشه و حرفی از فیلم آزادی از آن ماست زده نمیشه دقیقا منتقدین هستند. فیلم کلر محو شده.

رسانه ها منتقدین و ... تاثیر بسزایی در مهم جلوه دادن هر فیلم و هر کارگردانی دارند ولی از طرف دیگه نمیشه قابلیت های فردی یک کارگردان رو زیر سوال برد. در مورد هیچکاک زدگی حق با شماست. متاسفانه همه سعی می کنند خودشون رو عاشق هیچکاک بدونند بدون آنکه به قابلیت های استاد اشراف داشته باشند.

اینکه شما فیلم نوآر دوست داری عیب نیست من هم عاشق وسترن هستم. تا دلت بخواد نوآر و وسترن قدرنیافته و دیده نشده در تاریخ سینما وجود داره.

من به نوشتن در مورد سینما علاقه دارم ولی از اونجائیکه آدم خلاصه گویی نیستم به وقت زیادی برای نوشتن نیاز دارم.

خارجی:

بدون ترتیب :

1-سینما پارادیزو :عاشق سینما و نوستالژی باشی،دل نازکی هم داشته باشی و این فیلم را دوست نداشته باشی ؟!

2-کازابلانکا- بربادرفته -گلوله ی آتش(آتش پاره) - گربه روی شیروانی داغ –  بدنام - آپارتمان و ......: یادگاران طلایی سینمای کلاسیک

3-ماجرای نیمروز و شین:به خاطر تمام مردان تنهای دوست داشتنی تاریخ سینما به ویژه ژانر وسترن

4-معجزه در میلان: وقتی که از همه ی دنیا ناامیدی،  این فیلم آرام بخش فوق العاده ای است که باعث می شود امیدت را به زندگی از دست ندهی.....

5-راننده ی تاکسی: ((مرد تنهای خداوند))- نیویورک غرق در فساد و .... تخلیه ی روانی ........

6-ترمیناتور 2:روزداوری :من هم مثل خیلی های دیگه (من جمله ایران کلاسیک عزیز!) عاشق اکشن های باور پذیرم. ایرادی دارد؟

7-اشکها و لبخندها (آوای موسیقی) : افتخار دوبله ی ایران. این فقط یکی از دلایل دوست داشتن فیلم است......

8-فارست گامپ- ادوارد دست قیچی- دیگران- روز گراند هاگ - مالنا - زیبایی آمریکایی- یک ذهن زیبا- ماهی بزرگ – لئون - آملی و ...... : شاهکارهای دو دهه ی اخیر.به خیلی ها من جمله خودم گوشزد می کنند که :  چنته ی سینما هیچ وقت خالی نمی شود. از آن نا امید نشو

9-WALL-E + مابقی انیمیشنهای دیزنی و پیکسار به همراه سری اول تام و جری : این فیلمهای دوست داشتنی تقدیم به کودکی از دست رفته ی همگی ما........

10-جواهرات سینمای کمدی (صامت و ناطق) : همه کیتون ها – هارولد لوید – چاپلین – لورل و هاردی - برادران مارکس و ...... به عنوان حسن ختام انتخاب top ten فیلمهای خارجی

و اما فیلمهای ایرانی! :

باز هم بدون ترتیب :

1-سوته دلان :جواهر ناب استاد از همه نظر ........

2-رگبار و مرگ یزدگرد : به نظر من بهترین کارهای بیضایی اند ....

3-آژانس شیشه ای : فیلم تناقض .همه به نظر خودشان در فیلم حرف حساب می زنند .بیراه هم نمی گویند! به اینها اضافه کنید فیلمنامه ی عالی و کارگردانی وبازیگران فوق العاده و حس های زیبا را .....

4-داش آکل : قبلا هم نوشته ام که این عاشقانه ی تماشایی را بسیار دوست دارم.

5-هامون : ما که هیچوقت ارادتمان به حمید خان هامون و علی آقای عابدینی کم نمی شود!

6-شب یلدا : در سینمای خودمان نمونه ای دیگر که با یک بازیگر بتواند تماشاگر را تا آخر فیلم با خود بکشاند و خسته نکند نداریم. در فیلمهای خارجی هم من فقط چند نام شنیده ام و هیچکدام را ندیده ام.

7-خط قرمز – رضا موتوری و سلطان : دو تای اولی آنطور که شایسته شان است قدر ندیده اند (خط قرمز را که اصلا هیچکس ندیده!) و در مورد سلطان : ((بعضی حرفارو باید دید- بعضی حرفا گفتنی نیست....))

8-کندو : شاهکاری چند وجهی . هم میتوان فیلم را فقط بصورت یک سرگرم کننده جذاب دید و هم میتوان عبارات قلمبه سلمبه ای مثل هفت خوان – هفت شهر عشق عرفانی و ..... را از دلش بیرون کشید.

9- مصائب شیرین : جای فیلمی کمدی از سینمای خودمان در این فهرست خالی است .باز خدا را شکر رگه های طنز در این شاهکار داودنژاد آنقدر پر رنگ هست که ادعا کنم به سینمای کمدی مملکت خودمان بی اعتنا نبوده ام!

10-عروس : پل بین سینمای مردم پسند و نخبه گرا. این فیلم را هم خیلی دوست دارم.

پی نوشت :

- سینما خیلی از اینها بیشتر دارد. آنهایی که ندیده ایم و دیده هایی که فراموش کرده ایم. انتخاب 10 فیلم، ظلم به مابقی فیلمهاست .... (تازه من خیلی پارا هم از عدد 10 فراتر گذاشته ام!).....

-اینها گزینه هایی است که من با آنها ارتباط عاطفی برقرار کرده ام.از بیشتر شاهکارهای سینمایی (انتخابی حضرات منتقد) در این دو فهرست خبری نیست.آن شاهکارها مال کسانی است که با مغزخود فیلم می بینند نه با دلشان!

در انتها حیفم می آید از دو مجموعه ی تلویزیونی که به اندازه ی شاهکارهای  سینمایی دوستشان دارم یاد نکنم : ماجراهای شرلوک هولمز از میان سریالهای خارجی و هزار دستان از میان وطنی ها.......

امیدوارم که پرحرفی های بنده سرتان را به درد نیاورده باشد.

با احترام.

سلام به همه بچه ها ، همه عاشقان هنر

من اولين پستم رو با اجازه همه مي خوام اينجا بدم ...

ترتيب خاصي نداره ليست من ولي سعي مي كنم اونو رعايت كنم .

1- پرواز بر فراز آشيانه فاخته ( ديوانه از قفس پريد ) : پرواز رو از اين فيلم ميشه ياد گرفت . هنوز كه هنوزه مسحور بازي جك نيكلسن هستم و نفهميدم كه واقعا ديوانه بود يا سالم ولي مطمئنم كه عاشق پرواز بود .

2- سر آلفردو گارسيا را برايم بياوريد : ديوانه سام پكين پا هستم . لحظه هاي ارتباط عجيب وارن آواتس با سر آلفردو در تاريخ سينما جاودانه است و هيچ وقت فراموشش نميكنم .

3- مردي براي تمام فصول : "هي ريك يك مرد اگه وجدانش رو در مقابل تمام دنيا هم بده باز نفعي نبرده ". يكي از بهترين دوبله هاي تاريخ ايران رو هم توي اين فيلم ميشه ديد .

4- پدرخوانده 1&2 : نمي دونم چرا دون انتقام ساني رو نگرفت ...

5- ريوبراوو : چه گروه حيرت انگيزي ! يه دائم الخمر يه پيرمرد غرغرو ، جان وين رو هم با اينا قاطي كنيد ! هاوارد هاكس چه بزم شاعرانه اي با اين گروه راه انداخت ...

6- ايرما خوشگله ، آپارتمان ، غرامت مضاعف و سانست بلوار : عاشق بيلي وايلدر هستم . واسه طولاني نشدن عريضه پشت سر هم نوشتم وگرنه هر كدوم از اين فيلما يه دنيان واسه من .

7- جيب بر خيابان جنوب ( ساموئل فولر ): شادابي و سرزندگي اين فيلم مسحور كننده است .

8- سامورايي : ديوانه جف كاستلو هستم . بعضي از خصوصيات خودم رو توش مي بينم .

9- زندگي زيباست ( روبرتو بنيني ) : با هيچ واژه اي نمي تونم اين فيلم رو توصيف كنم ...

10- زيرزمين ( امير كوشتوريتسا ) : مثل هيچ فيلمي نيست . يك خلاقيت شاهكار . يك فيلم ديوانه كننده !

11- زندگي شگفت انگيزي است : هروقت حس كردين كاملا افسرده شدين و هيچ راهي ندارين اينو تماشا كنين . برمي گردين به زندگي اونم چه برگشتني ! فريادهاي جيمز استوارت هنوز تو گوشمه ..

12- زنگ تفريح ( ژاك تاتي ) : با ديدن اين فيلم به وجد اومدم ، فوق العاده است . اگه قرار باشه فقط يه فيلم داشته باشم و هميشه اونو ببينم مطمئنا همين فيلمه . نمي دونم چرا تا 12هم اومد ! مهم نيست .

13- دره من چه سبز بود : شاهكار انساني فورد ! سخن كشيش يكي از جاودانه ترين ديالوگ هاست ..

14- راننده تاكسي : وجدان بيدار ....

15- پالپ فيكشن : نيازي به توضيح نداره .

16- سينما پاراديزو : هميشه دلم براي آلفردو تنگ ميشه .

17- نينوچكا : خوشحالم كه اين فيلم از قلم نيوفتاد . خنده هاي گرتا گاربو توي اون رستوران پايين شهري هنوز جلوي چشمامه ! زيباترين تصويري كه توي سينما ديده ام همينه !!

18- زندگي ديگران : شاهكار سينماي آلمان . يك فيلم غافلگير كننده و جذاب كه نميفهمي چند دقيقه طول مي كشه اصلا گذر زمان رو حس نميكني !

19- بدنام ( هيچكاك ) : جاي "رواني" و "سر گيجه" خاليه ولي چه بايد كرد من اينو دوست دارم !

20- كازابلانكا : همفري بوگارت نبايد اينگريد برگمن رو مي بوسيد !!

حس مي كنم يه چيزي از قلم افتاده ! حالا اگه افتاده بود !! بعدا ميگم .

از اينكه طولاني شد معذرت مي خوام . دستم يه كم كنده وگرنه من دوست دارم تا فردا راجع به سينما بنويسم .

معمولا فیلم هایی منو تشویق می کنند که بارها اونا رو ببینم،  اخیرا فیلم این گروه خشن رو 5 بار دیدم!

فیلم های هالیوودی که هدفشون جذب بیننده به واسطه خنداندن و یا گریاندن و یا تلقین پیام فیلم به بیننده هست رو نمی پسندم.

1) پدرخوانده 1 و 2 - فرانسیس فورد کاپولا : از اینکه اهمیت خانواده را بیان می کند، علاقه ام را روز به روز به این فیلم بیشتر می کند، فیلمبرداری، موسیقی ، و بازیگری در اوج هستند

2) راننده تاکسی - مارتین اسکورسیزی : تنهایی را می پسندم، وقتی با بازی رابرت دنیرو همراه باشد ، سکانس پایانی فبلم را می ستایم، آثار اسکورسیزی را باید جداگانه بررسی کرد.

3) بیلیارد باز - رابرت روسن : نگاهی بی پروا به روابط انسانی و عشق درونی شخص، بازی نیومن ولوری همیشه منو وادار می کنه از این فیلم به خوبی یاد کنم

4)مردی برای تمام فصول - فرد زینه مان : مفهوم درونی در کنار جلوه های تصویری فیلم، تاثیر گذار است.

5) جاده مالهلند - دیوید لینچ : در میان فیلم های هزاره سوم، فقط جاده مالهلند است که دید مرا به زندگی درک می کند.

6)چه کسی از ویرجینیا ولف می ترسد - مایک نیکولز : دیالوگ های شنیدنی ، بازی فوق العاده 4 بازیگر و البته اون حس ابهام و دورویی فیلم مرا مسحور خود می کند

7) رفقای خوب - مارتین اسکورسیزی : اسکورسیزی در نمایش دادن رفقای بد داستان استاد است.

8) گاو خشمگین - مارتین اسکورسیزی : بازی دنیرو در حالیکه مشت هایش را به طرف بیننده پرتاب می کند، رینگ زندگی را به تصویر می کشد

9) داستان توکیو - یوساجیرو اوزو : تاثیر فیلم بر من چنان است که هرگاه فیلم را می بینم اشک هایم جاری می شود

10) هفت - دیوید فینچر : بهترین فیلم جنایی تاریخ سینما (البته به نظر من!) ، سکانس های پایانی فیلم خیره کنندست

11 ) این گروه خشن - سم پکین پا : وسترنی دیدنی در نسان دادن تغییرناپذیری مردهای صحرا

12 )محله چینی ها - رومن پولانسکی : نوآری در دهه 70 که با بازی نیکلسون و فیلمنامه عالی به شاهکاری برای من تبدیل می شود

و رستگاری شاوشنگ، روشنایی های شهر ، مسیر سبز ، کفش های قرمز و دهها فیلم دیگر

بالاخره بهترین ده فیلم خارجی عمر اصغر فرهادی

در جریان انتخاب‌های اخیر منتقدان و فیلمسازانی از سراسر دنیا در ماهنامه سایت اند ساوند، اصغر فرهادی نیز سینماگر ایرانی بود که در این رای‌گیری و نظرخواهی شرکت کرد. کافه سینما فهرست ده فیلم برتر تاریخ سینما را از نظر سازنده جدایی نادر از سیمین منتشر می‌کند:

راشومون (آکیرا کوروساوا، 1950)
جاده (فدریکو فلینی، 1954)
پدرخوانده (فرانسیس فورد کوپولا، 1972)
داستان توکیو (یاسوجیرو اوزو، 1953)
آپارتمان  (بیلی وایلدر، 1960)
سه رنگ: قرمز (کربشتف کیشلوفسکی، 1994)
پول رو بردار و فرار کن (وودی آلن، 1969)
صحنه‌هایی از یک ازدواج (اینگمار برگمان، 1973)
راننده تاکسی (مارتین اسکورسیزی، 1976)
روشنایی‌های شهر (چارلی چاپلین، 1936)

انتخاب فيلمهاي كلاسيك بسيار سخت است .شما اگر به نظرسنجي هاي سالانه مجلات معتبر دنيا نگاه كنيد بجز دوسه مورد مابقي انتخابها متغيرند. آخر انتخاب ده فيلم بين صدها فيلم معتبر تاريخ سينما بسيار مشكل است.

بنابراين انتخابهاي من از سينماي ايران است ، تا جايي كه توانستم علت تعلق خاطرم به آن فيلم را ذكر كرده ام:( بدون ترتيب )

1- قيصر ( مسعودكيميايي ): شمايل يك قهرمان  از جنس مرداني كه ديگر بايد در خاطرات  يافتشان / بازي بهروز وثوقي و ناصر ملك مطيعي و البته دوبله بي نظير منوچهر اسماعيلي و شادروان ايرج ناظريان

2- فرياد نيمه شب(ساموئل خاچيكيان ) :داستاني جنايي و هيچكاك وار كه بخوبي توسط خاچيكيان ايرانيزه شده بود/ سايه روشنهاي وهمناك ، فيلمبرداري قابل توجه و بازي بي بديل آرمان و البته دوبله ناب مرحوم كاملي بجاي او

3- تنگنا (اميرنادري ) : روايت زندگي يك جوان عاصي در دنياي بي ترحم ، قهرماني خسته و بي ياور بهمراه صداي محزون خواننده تمام دوران : فريدون فروغي ، به اينها اضافه كنيد دوبله عالي منوچهراسماعيلي كه اوج استيصال قهرمان فيلم را در كلامش جاري مي كند و سعيد راد...

4- خداحافظ رفيق ( امير نادري ): بازهم سعيد راد ، امير نادري و عليرضا زرين دست ، يك حماسه ، يك فيلم خياباني تمام عيار

5 - سوته دلان ( علي حاتمي ) : شور و عشق ، تراژدي و دلبري دلبركان ، بهروز وثوقي و شهره آغداشلو و ديالوگهاي محشر و فراموش ناشدني علي حاتمي ، بدمن شيرين زبان و يگانه سينما با بازي جهانگير فروهر و گويندگي تمام عيار چنگيزجليلوند و زهره شكوفنده و منوچهراسماعيلي و نجمي فروهي ،  اينها را كه كنار هم قرار دهيم مي شود سوته دلان، اولين فيلمي كه با بسم الله الرحمن الرحيم در سينماي ايران آغاز شد...

6- اجاره نشينها( داريوش مهرجويي ) :يك كمدي هميشه ديدني و جذاب ، آدمهاي يك مجتمع كه از جنس همين مردمند ، بازيهاي هرگزتكرارنشدني ، استاد عزت الله انتظامي ، ايرج راد ، نادره ، اكبرعبدي ، رضارويگري ، منوچهرحامدي ، فردوس كاوياني و حسين سرشار اگر دوباره توانستند كنار هم جمع شوند و داريوش مهرجويي هم حال و حوصله 27 سال قبل را داشته باشد شايد بتوان اين فيلم را فراموش كرد...

7 -اتوبوس ( يدالله صمدي ) : جنگ بين بالا ده و پايين ده برسريك اتوبوس ، ديالوگهاي شيرين و طنز ظريف اتوبوس و ستاره آن : هادي اسلامي- منوچهراسماعيلي

8 - هامون ( داريوش مهرجويي ) : هامون يعني خسروشكيبايي !

9 - مادر ( علي حاتمي ) : روز ملاقات ما و آب دادن گلهاي باغچه ، مادر و علي در دنياي باقي مهمان يكديگرند و ما مانديم و حسرت هميشگي جاي خالي مادر، فيلم كلام و ديالوگ هاي خاطره انگيز و دوبله عاشقانه

10 - سلطان ( مسعودكيميايي ) : سلطان ، زخمي در خيابانهاي بي انتها ، فريبرزعرب نيا و هديه تهراني همين كافيست ...

عيار 14 / ليلي بامن است / مارمولك / سن پطرزبورگ/ عروس / همسر/ يكباربراي هميشه / ناخدا خورشيد / نقطه ضعف / صادق كرده / پناهنده/ شوكران/ روزواقعه/ باشو غريبه اي كوچك/ كلوزاپ/ عروسي خوبان/ بايكوت/ شب غريبان /قصاص/خواستگار

من شخصا عاشق تک تک این فیلما هستم که هیچوقت از ذهنم پاک نمیشن

1.دزد دوچرخه (دسیکا)

2.اودیسه فضایی2001 (کوبریک)

3. سه گانه پدر خونده (کاپولا)

4.برباد رفته(فلمینگ)

5.پاپیون (جی شافنر)

6.فهرست شیندلر (اسپیلبرگ)

7.پیانیست (پولانسکی)

8.هوش مصنوعی (اسپیلبرگ)

9.دیوانه از قفس پرید (فورمن)

10.دوزن (دسیکا)

البته هستن فیلمایی مثه"جاده - راننده تاکسی - کازابلانکا - بچه رزمری" که خیلی دوسشون دارم

سلام

به گمانم در باب انتخاب " محبوب ترین فیلم های عمر " من همیشه از یک فرمول شخصی ساده استفاده کردم ، بدین ترتیب که تعداد دفعات تماشای یک فیلم را ملاک اصلی برای سنجش میزان دوست داشتن اش قرار داده ام !! به همین راحتی ......حالا ممکن است فیلم مورد نظر یکی از شاهکارهای 4 ستاره تاریخ سینما باشد یا یک فیلم رده ب راجر کورمن ای و یا حتی یک فیلم کاراته ای بزن و بکش !!

در این میان همیشه استثنائاتی نیز وجود داشته ، مثل فیلمهایی که در یک موقعیت زمانی و مکانی خاص تماشا کرده ام و آنقدر این دیدار اولیه خاطره اش شیرین بوده که در گذر سالها متوجه شده ام آن فیلمها هم به سیاهه محبوب ترین هایم راه پیدا کرده اند ، مثل فیلم ماجراهای رابین هود ( مایکل کورتیز - 1938 ) چون اولین فیلمی بود که در زندگی ام بر پرده سینما تماشا کردم ، آنهم در یک سینمای تابستانه و روباز ( سینما بهمنشیر آبادان ) در کودکی ، امروز که سی و اندی سال از آن شب به خصوص میگذرد ، ارول فلین کماکان قهرمان دوست داشتنی  و ماجراهای رابین هود از فیلم های محبوب ام هستند.

نمونه دیگر این یادگارها آرواره ها اثر مشهور اسپیلبرگ است که این فیلم را هم در سینما رکس آبادان ( سینمای بی نظیری که در 28 مرداد 57 به همراه هفتصد تماشاگر فیلم گوزنها در آتش جهل سوخت و خاکستر شد ) تماشا کردم ، یادم هست در اولین حضور کوسه بر پرده و بهت روی شایدر کل سینما یکمرتبه از ترس جیغ کشیدند !! و من هم که طفلی بیش نبودم زدم زیر گریه !! ... تریلر مشهور عمو استیون را بهمراه موسیقی بی نظیر جان ویلیامز بعدها بارها و بارها تماشا کردم ، و راستش اینکه " آرواره ها " در لیست انتخابی هیچ آدم مشهوری تا به امروز دیده نشده ، اصلا برایم مهم نبوده و نیست.

 تعداد دفعات تماشای پدر خوانده کاپولا را اصلا نمیتوانم محاسبه کنم ، همانطور که فیلمداستان پدر خوانده ( ترجمه مرحوم علیرضا وزل شمیرانی ) را هنوز گهگداری با ولع میخوانم ، انگار نه انگار که صد بار قبلا خواندمش ، پدر خوانده آنقدر محکم و کوبنده و جذاب هست که هیچ زمان از محبوبیت اش کاسته نشود ، گمانم صد سال دیگر که روبات های هوشمند نسل انسان را منقرض کنند !! کماکان شاهکار کاپولا/پوزو آنقدر تماشایی باشد که به فیلم محبوب آن آهن قراضه ها هم تبدیل شود !!!

فیلمهایی که به شکلی خستگی ناپذیر ، سالیان سال است از تماشای چندین و چند باره شان سیر نمیشوم ، لیست بلند بالایی را تشکیل میدهند.

پدر خوانده 2 ، بیلیارد باز ، کازابلانکا ، ادیسه فضایی کوبریک ، سامورایی ، از نفس افتاده ، قصه های عامه پسند ، آنی هال ، این گروه خشن ، مضنونین همیشگی ، نابودگر 2 ، راننده تاکسی ، گاو خشمگین ، مرحوم ، مخمصه ، بوچ کسیدی و ساندنس کید ، نیش ، پنجره عقبی ، بدنام ، شاهین مالت ، خواب بزرگ ، داشتن و نداشتن ، ریوبراوو ، شین ، هفت دلاور ، رفقای خوب ، تریلوری سالار حلقه ها ، کوایدان ،تعطیلات رمی.... نه..انگار بی فایده است ، هجوم قر و قاطی ده ها عنوان فیلم محبوب به مغز خسته و خواب آلوده ام دارد کار را خراب میکند !! باید در یک نوشته دیگر و در روز روشن و با ذهنی هشیار آثار محبوب تر از بقیه را در یک لیست کوتاه گزینش کنم و علت دوست داشتن شان را هم بنویسم...

امکان ارسال اولین نوشته ام ، در جمع دوستان فرهیخته و عاشق سینما در کافه کلاسیک افتخار بزرگی بود.

بدرود

چه تاپيك زيبايي، آشنايي با سليقه هاي مختلف دوستان و البته كلنجار رفتن با ذهن خودم كه واقعا من چه فيلمهايي رو در اين فهرست 10 تايي قرار بدم؟ از اونجا كه اهل تظاهر نيستم و عقيده دارم سينما بيشتر از جنبه هاي هنري و آموزشي، مقوله اي است سرگرم كننده و به خاطر اين كه آدميان ساعتي به پرده سفيد جادويي چشم بدوزند و از غم روزگار رها باشند، بنابراين اين فيلم ها رو به عنوان تاپ تن! انتخاب مي كنم:

- معجزه سيب: فيلمي عاشقانه كه با هنرمندي بزرگان دوبله ايران، جنبه كمدي هم گرفته و هنوز برايم همان لذتي را دارد كه اولين بار  نسخه وي اچ اس آن را ديدم.

- كازابلانكا: زيبا، عاشقانه، پرهيجان و ديگر هيچ!

- ايرما خوشگله: از نظر من بهترين فيلمي است كه تاكنون در ايران دوبله شده، استادان زنده ياد نوذري و كاظمي به همراه دو بزرگ ديگر تاريخ دوبله ايران يعني طهماسب و اسماعيلي به قدري در نقش خود فرو رفته اند كه من هرگز احساس نكردم فيلمي خارجي را نگاه ميكنم!

- ترميناتور 2؛ روز داوري: هنوز هم با اشتياق زياد اين فيلم اكشن- تخيلي رو تماشا مي كنم و به نظرم فيلمي فراتر از زمان خودش بود.

- راتاتويي: كارتون اسكاري، بي نظير، شاهكار، اشتها آور و دوست داشتني.

- سيندرلا: سفر به دوران كودكي، عاشقانه و البته پر از سكوووووووت هاي ماندگار استاد زنده ياد ايرج ناظريان

- بتمن 2، شواليه تاريكي: از نظر من هيچ بتمني به زيبايي اين كار كريستوفرنولان ساخته نشده

- هواپيما!: پر از شوخي و طنز، فيلمي كه كريم عبدالجبار ستاره تاريخNBA در اون بازي كرده. يك شاهكار از ديويد زوكر، جري زوكر و جيم آبراهامز. فيلمي كه جايگاه دهم كمدي ترين فيلمهاي تاريخ 100 ساله هاليوود رو به خودش اختصاص داده.

- رالف خرابكار: به خاطر زنده كردن همه خاطرات خوب دوران كودكي و بازي با كامپيوتر، آميگا، سگا و نينتندو. به خاطر عشق و زندگي، به خاطر بكر بودن سوژه و به هزار و يك دليل ديگر

- روشنايي هاي شهر: هرگز فيلمي را به ياد ندارم كه اينچنين زيبا بازگو كننده داستان عشق ميان آدميان باشد. يك شاهكار بي نظير از چاپلين

* * *

تمام فيلمهاي پيترسلرز با صداي استاد منوچهر زماني - تمام كارهاي لورل و هاردي با صداي استادان مرحوم عزت اله مقبلي و حسن عباسي و صدها فيلم دوست داشتني ديگر كه هركدام خاطره اي زيبا با خود به همراه دارند جزو محبوبهاي من هستند.

دوستان تعداد فیلمهای محبوبم ( فقط فیلم ) خیلی بیشترازاینیه که دراینجا اسمشون برده میشه و شاید فیلمی ازقلم بیوفته یا در دورهء خواصی برام مهم بوده والان دیگه اون کیفیت اوایل رو برام نداشته باشه .

( توجه : ترتیب در لیست رعایت نشده )

روشنایی های شهر

پدرخوانده ( 1،2،3 )

بربادرفته

کازابلانکا

سولاریز

بیلیاردباز

پنجرهء عقبی

سرگیجه

دیوانه ازقفس پرید

اشباح گویا

امتیازنهایی

دزد دوچرخه

قاعدهء بازی

تایتانیک

بوچ کسیدی وساندنس کید

شعله

مهرهء هفتم

توت فرنگی های وحشی

روانی

هفت

بازی

مظنونین همیشگی

بعضیهاداغش رودوست دارن

وحشی

دربارانداز

شرق بهشت

اتوبوسی بنام هوس

همشهری کین

رستگاری ازشاوشنگ

دیگران

قصه های عامه پسند ( پالپ فیکشن )

شورش بی دلیل

مصائب مصیح

پیرپسر

ماتریکس ( 1،2،3 )

تصویه حساب

ذهن زیبا

زندگی دیگران

زندگی پی

هوانورد

بعد از غروب آفتاب

جن گیر

هفت سال درتبت

دیدارباجوبلک

خوب بدزشت

شکلات

دسپرادو

دزیره

به رنگ ارغوانی

سینمامجستیک

گلن گری گلن راس

بعدازظهرنحس

مه

خانهء شمعی

باشگاه مشت زنی

روزی روزگاری مکزیک

مسیرسبز

تلالو ( درخشش )

اگه میتونی منوبگیر

دارودستهء نیویورکی

جامپر

هفت دلاور

چشمان کاملآبسته

ناتینگ هیل

بی وفا

رومئوژولیت

مکزیکی

رابین هود

پرندگان

ماه تلخ

آخرین تانگودرپاریس

غول

اینسپشن

شکارچی گوزن

جزیرهء شاتر

ساعت ها

هشت و نیم

نسخه های اخیر بتمن

نسخه های اخیر مردعنکبوتی ( منهی آخریش )

نوستالژیا

بیمارانگلیسی

چهارپر

یاران اوشن

شهرگمشده

ماجرا

گربه روی شیروانی داغ

مرد عوضی

راننده تاکسی

عصرجدید

الرساله ( محمدرسول الله )

کی پکس

افسانه های پاییزی

...

ایرانی :

مادر ( یک کلام ختم کلام ) نه حالا انصافآ چندتای دیگه هم هستند.

******************************************************

دوست ندارم بیشتراز این پستم طولانی بشه وگرنه هنوزخیلی ها موندن و فقط این تعدادگل سرسبدنیستن. ازاین به بعدهم اگریادمم بیاد دیگه اضافه نمیکنم، همین قدر کافیه.

پ . ن : هی بعد از دقایقی برمیگردم و یه اسمی اضافه میکنم. به گمانم امشب تاصبح ( که چیزی نمانده ) 100 دفعهء دیگه میل برگشتن و ادامه دادن به کله ام میزنه . ( به قول ادی تند دست : بی دیلم زده ).

1.فرار بزرگ

2.اسم من هیچ کس

3.خونه شاگرد

4. کازابلانکا

5.خوب بد زشت

6.لایم لایت

7. روشنایی های شهر

8. برباد رفته

9 .بانوی زیبای من

10.مری پاپینز

11.اشک ها و لبخند ها

12.بابا نان داد

13.کوچه مرد ها

14.خشم اژدها

15.و...

اصلا خوب نیست این تاپیک فوق العاده خاک بخوره... بخصوص با این پست های فوق العاده ای که جناب سم اسپید و هری لایم  توش نوشتند(بالای همین صفحه). توصیه می کنم دوستانی این تاپیک رو ندیدن علاوه بر نوشتن فیلم های مورد علاقه شون (بویژه با ذکر دلیل) پست های این عزیزان را هم مطالعه کنند...

=====================================

اول می خواستم به تبعیت از گولدن گلوب فیلم های مورد علاقه ام رو در دوبخش درام و کمدی-موزیکال بنویسم. کمدی-موزیکال تکلیفش معلوم بود ولی درام هایی که دوست داشتم خودشون دو بخش بودند. اون هایی که به خاطر فلسفه موجود در داستان فیلم دوست داشتم و اونهایی که به خاطر تحریک احساساتم محبوبم بودند. بنابراین فیلم ها رو در سه دسته طبقه بندی کردم. دلایلی که ذکر کرده ام صرفا نظر شخصی است فارغ از هر تکلف منتقدانه...

دسته اول: فیلم های فلسفی

1) Memento : با فاصله زیاد بهترین فیلمیه که تاحالا دیدم. به محض تموم شدن فیلم دوباره فیلم رو از اول پخش کردم. یادمه تا 2 هفته یه جا کز کرده بودم و به این فیلم فکر می کردم. البته از عوارض جانبی فیلم به داغون شدن حافظه کوتاه مدتم میشه اشاره کرد.

.

2) Inception : یک ایده بسیار ساده برای گفتن مفاهیم پیچیده. ضمن حس خوب همذات پنداری و تجربیات مشابه با اتفاقات عجیب و غریب که اصولا در فیلم های تخیلی کم پیدا میشه...

.

3) Interstellar : یک کلاس درس، یک پرداخت فوق العاده به پارادوکس دو قلوها...

.

4) Dogville : بهترین نسخه عملی برای سنگدل شدن...

.

5) Life Of Pi : حرف دل ما... یک پایان باورنکردنی در پس یک ماجراجویی فوق العاده

.

6) Agora : یک مرثیه فوق العاده برای تعصب... رحماء زمان اقلیت VS اشداء زمان قدرت...

.

7) Her : فیلمی که با تمام وجود دوست داشتم خودم ساخته بودم! بهترین خدمت ممکن به نیمی از علم هوش مصنوعی...

.

8) Black Swan : داستان تلخ بزرگ شدن!

.

9) Mr Nobody : چگالی بسیار بالا. صحنه های یونیک. روایت فوق العاده.

.

10) Contact : هم توجیهی برای وجود خدا هم توجیهی برای عدم وجودش! بستگی به بیننده داره...

=========================================

دسته دوم: فیلم های احساسی

1) Awakenings : احساس عجیب موم بودن در دست کارگردان.

.

2) Cracks : نمایش عمیق ترین احساسات یک بازی‌گر!

.

3) Anna Karenina 2012 : یک نقاشی متحرک. یک موسیقی فوق العاده. یک کارگردانی توپ!

.

4) Leon : تنها فیلمی که همه دوستش دارند... با بازی خارق العاده ژان رنو. شاهکار لوک بسون خوشفکر.

.

5) Titanic : پرچم دار فیلم های عاشقانه. یک فیلم همه چیز تمام. KING OF THE WORLD

.

6) RainMan : در کنار لئون تنها فیلمی که همه دوستش دارند!!! با بازی خارق العاده داستین هافمن!

.

7) Fur : یک فیلم مریض فوق العاده از یک کارگردان مریض فوق العاده... با طراحی صحنه و نماهای عالی.

.

8) Fighter : به خاطر کاراکتر فوق العاده کریستین بیل. بلایی که در لحظه زندگی کردن سر آدم میاره...

.

9) The Elephant Man : تلنگری فولادین به فرهنگ اجتماعی مخاطب. بخصوص صحنه خانم کندال

.

10) Gloomy Sunday : وقتی عشق قدرت نه گفتن را از آدم می گیرد... وقتی عشق قدرت نه شنیدن را از آدم می گیرد.

=======================================

دسته سوم: فیلم های کمدی-موزیکال

1) Moulin Rouge : یک موزیک ویدئوی 2 ساعته. طراحی صحنه، صداگذاری و حرکات دوربین یونیک. کاری که فقط از باز لورمان برمیاد.

.

2) Chicago : یک فیلم بسیار تمیز. تنها موزیکال منطقی! اسکار بردن یک فیلم موزیکال بعد از 35 سال...

.

3) Amelie : به خاطر تمام جزییات و زیبایی های ریز فیلم...

.

4) City Lights- Modern Times- Gold Rush- The Kid : شاهکارهایی که هیچ وقت از دیدنشون سیر نمیشی... از این بزرگمرد تاریخ (سینما).

.

5) Monty Python and The Holy Grail : محصول شش کمدین نابغه. تحیر از خلاقیت عجیبشون...

.

6) Top Secret : هرسکانس = یک ایده فوق العاده... بهترین پارودی بر کلیشه های سینما...

.

7) سه گانه N.a.k.e.d Gun : ایده های بامزه در کنار اجرای فوق العاده مرحوم لزلی نیلسن

.

8) کودک و روباه : یک فیلم عاشقانه زیبا ! در کنار طبیعت فوق العاده و موسیقی دلنشین.

.

9) Beauty & The Beast : یک انیمیشن تکرار نشدنی با مجموعه ای احساسات عمیق و سکانس های موزیکال عالی...

.

10) West Side Story : فقط به خاطر چهره و شخصیت پرستیدنی ناتالی وودش!