كوبريك در مورد فيلم clockwork orange در مصاحبه با روزنامه نيويورك تايمز :

«انسان موجودي شرافتمند و با تمدن نيست بلكه موجودي بدون شرافت و بي تمدن مي باشد. او بي منطق، وحشي، ضعيف، احمق بوده و در مورد مسائلي كه به آنها علاقه دارد، نمي تواند هدفمند باشد. من طبيعت وحشي و خشن انسان را دوست دارم زيرا تصويري واقعي از آدمي است. و هر تلاشي براي خلق نهادهاي اجتماعي با نظري غلط در مورد طبيعت انسان ، محكوم به شكست است»

توی یک مصاحبه ای الپاچینو گفته بود: تنها چیزی که تو مدرسه یاد گرفتم اسم خودم بود!

لئوناردو دی کاپریو: " 90% مطمئنم که از من خوشت نمیاد ولی 100% مطمئنم که برام مهم نیست"

جین سیمور می گوید :

کریستوفر نولان _ Christopher Nolan

کریستوفر نولان: به نظرم سینما قبل از هر چیز یک سرگرمی است. اما هر نوع سرگرمی ای می تواند انواع مختلفی داشته باشد. می تواند جدی و روشنفکرانه باشد؛ یا موقتی باشد و نگرانی های روزمره را از یادمان ببرد. چون واژه ی سرگرمی می تواند چنین گستره ی وسیعی داشته باشد معتقدم سینما باید مهم ترین رسانه ی داستان گویی عصر ما محسوب شود.

ابراهیم حاتمی‌کیا

«من فیلمساز وابسته‌ام. من فیلمساز این نظامم. من ۳۰ سال است که روی این سن می‌آیم و می‌روم، بار اولم نیست. باید تقدیر کنم از سازمان اوج که واقعا سربازان گمنام هستند. افرادی مانند رشیدپور واژه‌هایی در این باره می‌سازند که مطرح می‌شود. من اعتراض می‌کنم به صداوسیما و از سبکه سه شکایت به خدا می‌برم.

دیالوگی ماندگار از فیلم

 Death In Venice

که گویی سخن از دل ما گفته:

سن واقعی ما احساسات ماست، نه چیز دیگه ای...

هوارد ‌هاکس _ howard hawks

یک بار با جان فورد درباره وسترن گپ می‌زدیم به این نتیجه رسیدیم که ساختن وسترن خوب بدون جان وین خیلی سخت است.

هاوارد هاوکس و جان وین پشت صحنه فیلم " ریو براوو "

بروسلی _ bruce lee

ذهن هوشمند ذهنی پژوهنده است. او فقط با توضیح راضی نمی شود.

جان فورد _ John Ford

نام من (جان فورد) است،من وسترن می سازم...

هيچ چيز از فيلم ساختن نمي دانستم.

اما اعتقاد داشتم نمي توانم بدتر از بيشتر فيلم هايي كه ديده بودم، فيلم بسازم.

فيلم هاي بد من، به من شجاعت دادند تا كارگرداني را امتحان كنم.

(1928-1999) stanley kubrick

استنلی کوبریک :

بی‌معنایی زندگی، انسان را وادار می‌کند معنای خود را خلق کند. البته کودکان زندگی را با حسِ شگفتیِ خالص آغاز می‌کنند. ظرفیتی برای تجربه کردنِ لذت تمام و کمالِ چیزی به سادگی سبزیِ یک برگ؛ اما همین طور که بزرگ‌تر می‌شوند، آگاهی از مرگ و زوال، ذره‌ذره به خودآگاهی‌شان حمله‌ور شده و زیرکانه لذتِ خالصِ زیستن، کمال‌گرایی، و پندارِ جاودانگی را می‌فرساید.

کودک حینِ رشد، مرگ و درد را همه‌جا در نزدیکی خود می‌بیند، و کم‌کم ایمانش را به غایتِ خوبیِ بشر از دست می‌دهد. اما اگر به شکلِ معقولانه‌ای قوی- و خوش‌شانس- باشد از این تاریک و روشنِ روح، تولدِ دوباره‌ی اشتیاق و نیروی سرزندگی را بیرون می‌کشد.

او باوجود و به‌علت آگاهی‌اش از بی‌معنایی زندگی، می‌تواند حسِ تازه‌ای از معنا و ثبات را بازسازی کند. شاید همان حسِ شگفتی که با آن متولد شده بود را بازپس نگیرد، اما می‌تواند چیزی بسیار ماندگارتر و پایدارتر شکل دهد.

وحشتناک‌ترین واقعیتِ جهان خصومت‌آمیزی‌اش نیست، بی‌تفاوتی‌اش است؛ اما اگر با این بی‌تفاوتی بسازیم و چالش‌های زندگی را درون سرحدهای مرگ بپذیریم، موجودیتِ گونه‌ جانوری‌مان معنایی حقیقی و شکوفا به‌خود می‌گیرد.

هرچقدر هم تاریکی پهناور باشد، ما باید نورِ خود را تامین کنیم.

من دنیا را تکان دادم. من!

محمد علی کلی