در آخر هر سال نصیب همگانی، ای خانه تکانی

  آسیب تن و لطمه جانانه به جانی، ای خانه تکانی

هر چند نویدی به بهاران پر از گل

با سلام اکنون که با فرا رسیدن سنت سخت و توانفرسای خانه تکانی در ایام مبارک «ضجر» رسیده ایم، از دور و نزدیک خبر می رسد که آقایان از هر گریزگاهی بهره می جویند تا راه به بیراه پرپیچ و خم "خانه تکانی" نبرند. (خدا را شکر که قصد کافه تکانی نداریم والا همین چند ده کاربر باوفا نیز مانند الباقی عزیزان به غیبت صغری می رفتند تا مبادا زحمت خانه و کافه تکانی را مضاعف و یکجا متحمل شوند!) الغرض تفحصی در این باب نمودیم و علت گریز آقایان را در این ایام به بررسی نشستیم و تصاویر زیر گویای علت بود:

این مصیبت بقدری عظیم است که حتی راه به ادبیات غنی و نیز سینمای قوی ماباز نموده چنانکه بزرگان بسی در احوالات این ایام دادسخن رانده و اظهار فضل نموده اند، بخوانیم (با آه و ناله):

خانه تکانی کمرم را شکست

گردن و این بال و پرم را شکست

بارکشی آخچه حالی گرفت

شاسی و شافنرم را شکست

اول شب ، موقع تعویض لامپ

لوستر افتاد و سرم را شکست

صندلی از بخت بدم لیز بود

یک دو سه جای دگرم راشکست

دسته ی پارو به سرم خورد سخت

جمجمه ی مختصرم را شکست

خانه تکانی به چه روزم نشاند

نصف که نه ، بیشترم را شکست

بنده در این باب حق را به آقایان واقعا مظلوم ایرانی می دهم و از کاربران گرامی میخواهم از خانه به کافه پناه آورند. دور از چشم بانوان نازنین میتوانم یک راهکار بسیار شایع و موثربرای نجات از قبول زحمت درسنت جانکاه خانه تکانی ارائه کنم راهی که بارها توسط اهالی منزل اینجانب استفاده شده و کارآیی تضمینی دارد! و آن "خود مریض انگاری" است : بهترین راه برای جلب دلسوزی همسران محترم همین است. خانمهای دل نازک ایرانی قطعا طاقت ندارند خاری به پای شوهران دلبندشان نشیند چه رسد به کمردرد و زانودرد و ... پس تا دیر نشده وواقعا از دردو غم خانه تکانی بیمار نشدید اقدام زیر را با همین میمیک ویژه شخص داخل تصویر مبذول بفرمایید:

عرایضم را خواندید بنده نوازی فرمودید.امید که مقبول عزیزان واقع شده و در احوالاتشان موثر افتد و از همه مهمتر لبخندی دایره لبانشان را وسعت بخشد. اما از شوخی گذشته پیش از آغاز بهار بیاییم دلها را همراه با خانه هامان بهر پاکی از غبار بتکانیم و البته صد البته عزیزان همه را گفتم ولی حقا در این ایام خانمهای عزیز را تنها نگذارید. دست در دست هم نهید روان  خانه خویش را دهید تکان... حق نگهدارتان

*شعر از اسماعیل تقوایی