در لابلای سر و صدای داخل کافە ، تق و توق استکان و نعلبکی و خش خش گرامافون و ملودی آکاردئون

درود بر همەی دوستان ، مشتریان در صف و میهمانان بیرون گود

   از کودکی سینمای ایران تا ژاپن و هند و فرانسە و سوئد تا هالیوود و ... برایم جذاب ، جادویی و سرگرم کنندە بودە و این عرق و عشق فقط محدود بە این هنر ( شاید صنعت و یا هنر و تکنولوژی ) نبودە بلکە بنحوی درگیر همەی هنرهای هفتگانە+دوبلە و در جوارش تاریخ و فلسفە و بسیاری علوم و فنون دیگر هم شدم.

از هنر برای همگان و در هر جمعی از سینما میگفتم. چە کنم آخر برایم مهم بود.

از خدا کە پنهان نیست ازشما چە پنهان کە بارها مورد تمسخر هم قرارمیگرفتم . پسرک روئیایی ، جوان خام کە دنبال کلاە کج رفتە و چە طعنەهای سخت‌تر و تلختر کە شنیدم و تحمل کردم.

برای سالیان سال فکر میکردم تافتەی جدا بافتەای هستم کە پتانسیل این را دارم همچون کرمی در این میان بلولم و ببلعم اما هرچە بیشتر گشتم و دیدم و شناختم متوجە شدم در جای جای این سرزمین هستند بسیار افرادی کە همچو من درگیر این مباحثند و گاها مستعدتر و گاها سطحی‌تر تا اینکە بە واسطەی اینترنت ذاویەی دیدم وسیعتر شدە و با اهالی کافە کلاسیک آشنا و دوست شدم ؛ اینجا بود کە دستی را کشیدم . عجیب بود ! مگر میتوانستم قبول کنم ؟ چە ذوقی کردە بودم.

اینجا پر بود ( و هست شکر خدا هنوز هم ) از کسانی کە اگر میگفتم الویس پریسلی میشناختند ، اگر میگفتم بهترین سالهای عمر ما دیدە بودند ، اگر میگفتم ناتور دشت خواندە بودند.

بسی شیرین بود این آشنایی . دیگر لازم نبود توضیح بدهم و خودم را خستە کنم ، انگار هفت طاق آسمان نصیبم شدە بود ، گویی بە وصال رسیدەام .

گرچە در کنار همان دوستان فهیم و فخیم عناصر موذی و تنگ نظر هم بودند (هستند) و خب چە میشد کرد ، این رنگ حقیقت بود ، شمایل هنر بود کە هم زشتی داشت هم زیبایی ، اصلا خود طعم گس.

داشتیم مشتری از ... ایران کە از فوتبال متنفر بود و از کوردها کە من هم عاشق فوتبال بودم و هم کورد و پیامش همیشە بە چشمم ، بە گوشم و صد البتە دلم میرسید.

داشتیم عزیزی ساکن ینگەی دنیا کە بلعکس اِند مرام و معرفت بود با چشمانی باز بە همەچی مینگریست و محک میزد و در جای مناسب و زمان مناسب اظهار نظر میکرد.

نمیشد الک زد ، تر و خشک ، خوب و بد هرچە بود یک چیز یک عشق یک دلیل مشترک همەرا بە کافەی ریچارد کشاندە بود " سینـــــــما " ، همانکە در آغاز گفتم.

چرا اینچنین شد ؟ چرا بایستی با افرادی آشنا میشدم کە جمال سلیمان را فراموش نکنند ، تیتراژ فیلم برایشان مهم باشد ، بدانند بەجای وروجک اصغر افضلی گویندگی کردە است . لعنتیها چرا اینقدر میدانند!؟

دوبار طی دو دهە و در دو قرن مجزا گفتم و نوشتم دوست دارم با چندی از دوستان کازابلانکا ببینیم ، آخر مگە فیلم قحطیست کە فقط این فیلم ؟ کسی نپرسید چرا و من هم توضیحی ندادم . یکی عاشق اینگرید برگمن بود و از سر لج یا کل‌کل گفتم اینگرید شبیە پفک است؛ ای بلکە حرصش را درآورم ببینم چە میشود.

زبان انگلیسیم افتضاح است اما ترجمەی شعری گذاشتم بە همان افتضاحی ، یکی آمد و دلسوزانە اصلاحش کرد ، حال بایسی برایش جبران میکردم ، خانم بود دوست داشتم چشمکی بزنم بە چشمانش ، از پشت مانیتور نمیشد ، آدرس سکانسی از فیلمی دادم کە چشمکم برسد بدستش.

بە گلسرخی ، کمونیست اسلامگرا و مجلەی توفیق گیر دادم ، یکی دیگر آمد و توجیهم کرد. اَە اَە چرا همەیشان را میشناسند چرا همەچی را خواندە اند ؟ آخر این حجم از دانش بە چە درد میخورد ؟ من از این همە اطلاع من از جمعش میترسم خصوصا اداریش.

خب این حقیقتیست کە بایسی قبول میکردم ، دیگر فقط من نبودم این ما بودیم ، شدە بودیم ما و در ماە جستجوی اسرار میکردیم.

حالا چی ؟ بە کجا رسیدە بودم و چە چیز جدیدی میخواستم ؟ این‌بار خودم هم نمیدانستم و دوست هم نداشتم بدانم.

همینم کافی بود . همینکە دوستی بیابم برای کشف خالق یک قطعە حاضر باشد 400 قطعە موسیقی گوش کند.

اینها پدران و مادران نسل بعد و نسلهای بعد میشوند.

اینها معلمان نسل نیک اندیش آیندە میشوند و خوش بحال پسر من کە با آن نسل بدە بستان میکند .

نسلی از جنس زیبایی.

این پست  دم صبحی تقدیم بە نگاە عزیز همەی دوستان ویژە مورچەی سیاە بی آزار و دوست داشتنی کە سیاهیش سفیدی صلح مینماید.

بدرود

پ ن: کسی کە شب و روز بیدار است احتمال دارد چرت و پرت هم بنویسد امیدوارم چیزی بە کسی برنخورد .