نقد آثارسينمايي ايران تا قبل از برنامه هفت چندان قدرتمند نبود و در اكثر موارد حرفي براي گفتن نداشت. علت اون هم به نظرم نبود افرادي با دانش كافي ويا ترس درگير شدن با كارگردانان نامي و ترس كنار گذاشته شدن و جدي گرفته نشدن بود.

اتفاق خوبي كه در برنامه هفت شكل گرفته ايجاد فضاي نقد و بررسي فيلمهاست با منتقدي كه تعارف نداره و در كارش جديه و براي اكثر حرفهايي كه ميگه معيار معين داره .(درست يا غلط قابل بحثه)

اتفاق ديگري كه باني اون برنامه هفت بود كمرنگ شدن توليد آثار كمدي كه در حد سيرك بود تا سينما ( آدمهايي كه اون رو ميساختن در حد شيرين كاري و دلقك بازي كار ميكردن) و نقد تيز اين آثار. در اينگونه فيلمها مخاطب بدون اينكه بدونه به سمت سطحي شدن لودگي و حماقت سوق داده ميشه و برنامه هفت در كمرنگ كردن توليد اين نوع آثارموفق بود.

اتفاق ديگري كه داره در سينما ميوفته ايجاد فضاي روشنفكري در آثار سينمايي هست فضايي كه انسان را به گونه اي خطرناكتر از اثار كمدي سيرك گونه سوق ميده.كه ممكنه در آينده تبديل به همان سينمايي بشه كه باز هم مخاطب ضرر كنه.و اين جريان خطرناكتر از جريان قبليست چون اين جريان ادعاي دانستن داره.

اين مشكلات از جايي آغاز ميشه كه تعريفي از سينما نداريم و  اختلافات عمده در مديريت داريم عدم اجراي قانون و دخالت افراد غير مسئول در سينما. كه تمام اين مسائل باعث خواهد شد تاهر زمان كه جرياني با مبارزه عده اي دلسوز و دانا از بين ميره جرياني قويتر و خطرناكتر جايگزين بشه.حتما بعد از جريان كمدي سيركي و روشنفكري نوبت سينماي به قول مسئولان ارزشي ديني كه به نظرم ضد ارزشي چون اينگونه پرداخت به دين.......

اما نكته اي كه در برنامه شب گذشته باعث تعجبم شد بحث در مورد سينماي ديني بود فكر كردم ژانر جديد اختراع شده كه البته اين نوع ژانر حاصل تفكر مديران و مسئولان سينما به سينماست من واقعا اين نوع سينما را نميفهمم سينمايي كه در اون يه آدم با ظاهري معين حرفهاي درشت بگه پند و اندز مثل نقل و نبات از دهانش خارج بشه به حدي كه فقط از درو ديوار پيام اخلاقي آويزون نميكنن.شخصيتهايي كه براي اينگونه آثار نوشته ميشه فارغ از برجستگي و ابعاد مختلف انسانيست. آدمهايي تك بعدي يا خيلي خوب يا مقدس به دور از مطابقت با جامعه يعني سفارشي. اينگونه فهميدن دين از كجا وارد سينما شد ؟

زبان سينما زبان خلق شخصيتهاي درست (از جنبه باور پذيري) در فضاها و حوادث درست (داستان)كه منتهي به ايجاد درام و ايجاد جذابيت ميشه هست.

اميدوارم فيلم قول اثر چن كايگه را ديده باشيد داستان از جايي شروع ميشه كه دختر بچه اي در كودكي به پسر بچه اي قول ميده و دقايقي بعد قولش را زير پا ميگزاره و در گذر زمان  پسر بچه بزرگ ميشه و جانش را به خطر ميندازه و ايثار ميكنه براي همون دختر.در فيلم به مسايل ديگري همچون وفاداري و خيانت عشق و نفرت هم پرداخته ميشه اما هيچ زماني در فيلم پيامي لخت و بد غواره به سمت مخاطب پرت نميشه هيچ زمان فيلم خالي از جذابيتهاي بصري نميشه نماهاي زيبا اشكال و چيدمان مناسب پرداخت جزعيات تصويري موسيقي گوشنواز ...... همه و همه براي زشت جلوه دادن و تقبيح بد قولي و عدم وفاي به عهد .

«الَّذینَ یُوفُونَ بِعَهْدِ اللّهِ وَ لا یَنْقُضُونَ الْمیثاقَ؛ آنها کسانی هستند که به عهد الهی وفا می کنند و پیمان را نمی شکنند». (رعد: 20)

هر اثري كه به ارزشهاي انساني و اخلاقي با استفاده صحيح از ابزارهاي سينمايي نگاه كنه ديني ميشود چون سينما بايد در جهت ارتقا فكري و آراستگي انسان به فضايل حركت كنه اما همه چير در قالب جذابيت سرگرمي و درام.(زبان سينما)

يعني سينماي متفكر و بالنده سينمايي كه از تلاش و تفكر  بوجود مياد. و در خدمت انسان قرار ميگيره.