این نوآر خشن و تلخ محصول 1953 هست و اتفاقا کلی بازیگر یخی, از گلن فورد و لی ماروین (که یکی از اولین نقش های درست و حسابش هست) گرفته تا گلوریا گراهام و آدام ویلیامز درش بازی می کنن. خواهر بزرگ مارلون براندو یعنی Jocelyn هم در نقش همسر گلن فورد خوب می درخشه. لانگ بین سالهای 1950 تا 1956 چیزی در حدود شش هفت فیلم-نوآر ساخت و بسیاری از لحظه های تلخ و سنگین فیلمهای کلاسیک نیمه اول دهه 50 رو میشه در فیلمهاش دید.اون تم ترانه معروف فیلم Gilda هم در این فیلم به گوش میرسه که من شخصا علتش رو نفهمیدم. البته گلن فورد در هر دو فیلم بازی می کنه . یک ساعت اول فیلم شاید کمی دلنچسب و تا حدودی خسته کننده باشه ولی از قسمتی که گراهام پیش فورد میاد وضع خیلی فرق می کنه. گلوریا گراهام مثل همیشه عالی بازی می کنه. عجیب هست که فیلم در هیچ رشته ای نامزد اسکار نشده. در مجموع خشونت و صحنه های اکشن فیلم بر جنبه های راز آلود و نوآریش! فیلم می چربه. نه اینکه بشه ازش به عنوان یک فیلم گنگستری یاد کرد. اما نسبت به تعدادی از نوآرهای دیگه لانگ مثل زنی در پنجره و ورای شکی معقول و اسکارلت استریت خشن تر و اکشن تر هست. شخصا پسندیدمش و از بازی گراهام و براندو و فورد لذت بردم.

داستان : دیو بنیون (گلن فورد) گروهبانی شریف و درستکار هست که در کنار همسر و دخترش زندگی خوبی داره. اون سوی شهر پلیسی به نام تام دانکن خودکشی می کنه در حالی که نامه و مدارکی هم برای افشای تعدادی خلافکار از خودش به جای میذاره. همسر تام این مدارک رو پنهان می کنه و شروع می کنه به گرفتن باج از افراد خلافکار و میگه که ترتیبی داده تا در صورت کشته شدن مدارک به روزنامه ها راه پیدا بکنن. در همین حال لوسی چپمن دوست دختر تام با دیو تماس میگیره و میگه ادعای همسر تام مبنی بر بیمار بودنش صحیح نیست. دیو هم شروع به تحقیق می کنه و یجورایی میشه موی دماغ خلافکارهای گنده شهر. همین میشه که بمبی در ماشین دیو کار میذارن ولی به جای دیو, همسرش ماشین رو استارت میزنه و کشته میشه. از اینجا به بعد دیو در حالی که از سمتش استعفا داده خودش پیگیر جریان میشه تا قاتلین همسرش رو پیدا بکنه. با دبی مارش (گراهام) دوست دختر یکی از خلافکارها آشنا میشه و به هر ترتیب با همکاری دبی, در حالی که دبی در آخر کشته میشه, دست این خلافکارها رو رو می کنه و بار دیگه پست سابق خودش رو میگیره.