من با سروان رنو در مورد ترجیح طناب، سایه یک شک و بدنام بر سرگیجه  از لحاظ سلیقه مخاطب عام ـ از جمله خودم ـ موافق نیستم. سرگیجه همان طور که متخصصان و منتقدان سینمایی را به طرف خود جذب می کند توانایی جذب مخاطب عام را نیز دارد. کیفیت خوب فیلم،باز ی های عالی سه بازیگر اصلی فیلم، داستان خوب و تقریبا باورکردنی فیلم ـ به جز صحنه اتفاقی دیدن مادلن در خیابان توسط اسکاتی ـ و نماهای زیبا از شهر فیلم را به یک اثر جذاب، زیبا  و در عین حال عمیق ـ برخلاف شمال از شمال غربی ـ تبدیل می کند. فکر می کنم در فهرست مورد نظر شما تنها روانی از لحاظ چفت و بست داشتن داستان و بازی های خوب، قابل مقایسه با آن باشد . ضمن آن که یادتان باشد روانی تنها به خاطر چند صحنه آن ـ قتل جانت لی، قتل کاراگاه فیلم و صحنه پایانی در ذهن ما مانده است. البته من پنجره عقبی را که زیاد از آن تعریف می کنند ندیده ام ولی جدا از مقایسه، سرگیجه (vertigo) یک فیلم کامل بود از هر لحاظ.