من طرفدار فیلمهای کلاسیک نیستم اما به درخواست چالش برانگیز یک دوست راغب شدم بخشهایی از فیلم کلاسیک کنتس پابرهنه رو ببینم.

یک سکانس جذاب و منحصر بفرد رقص فلامینگو برای معرفی ماریا وارگاس رقاصه (اوا گاردنر) در شروع فیلم کنتس پابرهنه هست که شاید تا آن زمان و حتی الان در نوع خودش کم نظیر باشه چرا؟

احساساتی که یک رقص ناب بر می انگیزه پیر و جوان و کودک نمی شناسه. اما پایه های خلق یک رقص ناب چیا هستند؟ صحنه، موزیک و از همه مهمتر خود رقصنده!

با اینکه حضور فیزیکی تماشاچی اصولا لازم نیست ولی اتفاقا در این سکانس رقص، حیاتیه چون شما از تمامیت رقصنده فقط در چند ثانیه نمای نزدیک دستای ظریف و انگشتهای کشیده ش و قاشقک های کوبانی رو می بینید که طول فریم رو خیلی زود طی می کنند! سپس شما ناچار هستید رقص رو در آینه چهره تماشاچیان متصور بشید. به نظرم این کار منکیه ویچ برای برخ کشیدن هنر ماریا یک شاهکاره جوریکه شاید نشون دادن خود رقص اینقدر تاثیر گذار نمی شد.

موزیک با دمیدن ترمپت آغاز می شه. سازی برانگیزاننده احساسات شورآفرین. اما یه پسربچه گارسون در تاریکی، تو خودش مچاله است شاید بخاطر استرس روز اول کارشه یا تشری از یه مشتری بداخلاق خورده

کاباره پر از مشتریهاییه که ما فقط اونا رو می بینیم و همه با شروع آهنگ چشمشون به ورود رقاصه خیره شده.

دستهای رقصان. اینجا یاد شعر سهراب سپهری افتادم؛ زندگی جذبه دستی است که می چیند- حالا باید گفت: زندگی جذبه دستی است که می رقصد و الحق این زندگی رسم خوشایندی است

و این هارمونی اتمسفر کاباره رو با موج احساسات برانگیخته تماشاچیها متلاطم می کنه و درست مثل زندگی همه تجربه های تلخ و شیرین رو با خودش داره:

شوق، غرور، حیرت

لذت، تعصب، غم و اشک ندامت

تأمل، رشک، حسرت (جوانی کجایی که یادت بخیر)

وجد، شهوت، عشق

و بالاخره آرامش و رضایتی کودکانه

خوب، یک سکانس رقص همه چیز تمام دیدید بدون رقصنده! شاهکار نیست؟!

 در این چالش به نکته جالبی رسیدم؛ دنیای مجازی صحنه رقص دستهای تک تک ماست. تنها چیزی که اینجا از هم داریم ردپاهایی است که همین دستها از خودشون بجا میذارند! پس بهتره از صحنه زندگی مجازیمون مثل فلامینگوی کنتس پابرهنه یک رسم خوشایند بسازیم.