(۱۳۹۳/۱۱/۱۴ صبح ۱۲:۲۳)سروان رنو نوشته شده:  

زیاد به سلول های خاکستری هیپوتالاموس مغزتان فشار نیاورید ... 

My Week with Marilyn   2011

هفته من با مریلین نام فیلم درام و بیوگرافی است که محصول 2011 سینمای انگلستان می باشد. سیمون کورتیس که بیش از این کارنامه درخشان کارگردانی درتلوزیون داشته اینک در اقدامی جسورانه  ، هدایت سکان یک فیلم سینمایی را بر عهده گرفته است. سناریوی اقتباسی فیلم از آدریان هاجز می باشد که بر اساس دو کتاب از کالین کلارک است. کالین کلارک دستیار کارگردان در فیلم The Prince and the Showgirl (محصول 1957 با کارگردانی و بازی لارنس اولیویه که نقش مقابلش را مرلین مونرو ایفا نمود) بود که تا سال 1990 از انتشار خاطرات خود از دوران کار کنار مریلین مونرو ، خودداری ورزید.  فیلم My Week with Marilyn حاکی از تجربیات شخصی کلارک در این طیف کوتاه زمانی بطور مختصر مفید ولی نسبتاً دقیق و صادقانه میباشد.

موضوع فیلم به آشفتگی مریلین مونرو ستاره فیلم شاهزاده و دختر مانکن در حین تولید فیلم مزبور میپردازد، فیلمی که ساختش به همت ستاره توانمند و پرقدرت بریتانیایی سرلارنس اولیویه کلید میخورد: اولیویه (کنت براناگ)که واقف به جذابیت ومحبوبیت مریلین مونرو (میشل ویلیامز) است او را برای بازی در فیلم دعوت میکند و مونرو هم که خواستار بازی در نقشی متفاوت است آن را بااشتیاق اجابت میکند. اما دردسر از جایی آغاز می شود که مصائب مریلین نیز همراه او به لندن می آیند؛ میخوارگی، فراموشی دیالوگ، اعتیاد به دارو و تاخیر در صحنه فیلمبرداری ،اینها اولیویه را عصبی و کلافه میکند اما او ناگزیر به ادامه کار با مونرو است. مریلین که مدت زیادی از ازدواجش با آرتور میلر (دوگاری اسکات) نویسنده شهیر نیز نگذشته است، ازهمسرش دلزده و گریزان است و همین امر سبب میشود میلر موقتا او و لندن را ترک کند. البته دو دوست مریلین :هم بازی اش دیم تورنیکه ( جودی دنچ)،و تکیه گاه حرفه ای و همدمش پائولا استراسبرگ (زو وانامیکر)باعث میشوند او تاحدی غم هجران همسر را حس نکند ، اما نهایتا این کلارک (ادی ردمین)دستیار سوم اولیویه کارگردان است که مایه تسلی کامل مریلین میشود . او یک هفته تمام همه کس مریلین می شود ساحل امنی که زن جوان آشفته، در آغوش آن آرام میگیرد و کلارک نیز اولین عشق حقیقی زندگیش را تجربه می کند...

فیلم با اقبال عموم و فروشی خوب در باکس آفیس مواجه می شود. اما مهمترین انتقادات شباهت کم میشل ویلیامز به مونروی فقید است که البته به نظر می رسد وی با بازی زیرپوستی و درخشانش در فیلم این نقیصه را به نحو احسن جبران نموده است وبه همین رو جایزه بهترین هنرپیشه نقش اول زن گلدن گلوب همان سال را از آن خود می کند.

این نقش برای میشل ویلیامز کاملا باورپذیر بود .او درمصاحبه ای با نشریه تلگراف لندن گفته از نه سالگی تمام دیوار اتاقش از پوسترهای هنرپیشه های محبوبش بالاخص مریلین مونرو پوشیده شده بود او میگوید:"من همیشه جذب مریلین مونرو شده ام و این گرایش خاص نبود او مغناطیسی داشت که بیشتر مردم را به خود جلب میکرد. برای من زندگی خصوصی اش پیش از اینکه حتی به شهرت برسد بسیار جذابتر از ستاره شدنش بود من از نوجوانی تمام زندگینامه و هرمطلبی را که درباره اش چاپ میشد میخواندم... من زاده شدم تا نقش مریلین را بازی کنم..."

راجر ایبرت فقید دربخشی ازنقد خود درباره میشل ویلیامز و بازی او درکاراکتر مریلین مونرو گفته است:

"موفقیت  هفته من با مریلین مرهون شکل وبازی میشل ویلیامز است. با موهای بور، رژ قرمز و زاویه پردازی دوربین او چیزی شبیه مونرو گشته است، هرچند ریزه میزه تر است اما کیفیت کارش باعث جذابیتش شده است. گویی میخواهید او رادرآغوش نگاه دارید بی آنکه خواهان رابطه جنسی باشید. مونرو برخلاف هنرپیشه های زن معاصرش نظیر جین راسل و بریژیت باردو در روابط جنسی جسور وبی پروا نبود...مایی که از نزدیک مریلین مونرو راندیده ونشناخته بودیم با بازی میشل ویلیامز توانستیم بپذیریم مونرو درزندگی خصوصی و نیز درملا عام تا حدود زیادی همین چیزی بود که ویلیامز ارائه داده است.ما درحقیقت به بازی یکی از نامزدهای اسکار احتمالی مینگریم."

البته حدس ایبرت درست بود میشل ویلیامز ریزنقش برای بازی درنقش مریلین مونروی شکننده نامزد بهترین هنرپیشه اصلی اسکار2012 شد ولی نتوانست در نبرد با مریل استریپ قَدَر در نقش مارگرت تاچر (بانوی آهنین) ،تاب آورده و جایزه آدمک طلایی را تصاحب نماید.