وقتی ســه غول سینما، استنلی دانن کارگردان، فرد آستر و آدری هپبورن سـوپراستار در یک فیلم باشند معلوم است که موزیکالی ســــتودنی خواهد شد ...

وقتی صحنه آکنده از سمبل های مد ادیت هد طراح،و لباس های محشر هپبورن از ژیوانشی نابغه باشد معلوم است که موزیکالی تماشـایی خواهد شد...

وقتی موسیقی باشکوه فیلم از جرج و ایرا گرشوین و ترانه ها با صدای گرم آستر و هپبورن باشد معلوم است که موزیکالی شــــنیدنی خواهد شد...

وقتی لوکیشـن فیلم برداری زیباترین ترین مناظر طبیعی و آثار تاریخی پاریس رویایی باشـد معلوم است که موزیکالی دیدنی خواهد شد ...

.

funny face 1957

شرح فیلم: مردم از یکنواختی دنیای مد دلزده شده اند. مگی پرسکات (کی تامپسن) مدیر مجله مد کوالیتی طرحهایی را به اجرا می گذارد تا زنان را دوباره با مد آشتی دهد ولی این ترفندها هم گذرا و سطحی نگر هستند. او با مدل مشهور و عکاس خبره و تیمش راهی کتابفروشی کوچکی در گرینویچ ویلیج می شوند  و علیرغم مخالفت سرسختانه دختر کتابفروش جو استکتون (آدری هپبورن) مغازه را تبدیل به استودیوی عکسبرداری می کنند. اما باز هم مگی راضی نیست. او برای شوی مد خود در پاریس طالب دختری است که نهایت ظرافت و توان را دارا بوده و مدل منحصر بفرد مجله کوالیتی شود. دیک اوری (فرد آستر) عکاس خلاق مجله به او می گوید دختر موردنظر باید شخصیت و زیرکی و جسارت هم داشته باشد و متعاقب آن جو، دختر کتابفروش را پیشنهاد می کند.

اما جو یک دختر روشنفکر است که اعتقادی به مد ندارد و آن را احمقانه و تصنعی می داند. تنها آرزویش رفتن به سخنرانی پروفسور امیل فلوستر (میشل اوکلر) فیلسوف مقیم پاریس است و همین انگیزه سبب می شود علی رغم اعتقاداتش مدل مجله کوالیتی شده و با تیم راهی پاریس شوند.

جو ضمن تصویر برداری شیفته عکاس شوخ طبع مجله می گردد و حتی آرزوی ازدواج با او را در سر می پروراند و با صداقت به دیک می گوید دوستش دارد. دیک هم دلبسته جو می شود. تصاویر برداشته شده همه اوج هنر عکاسی و مدلیسم می شوند و جو در شب شوی لباس ستاره نمایش مد کوالیته می گردد.

برای معرفی او و تبلیغ مجله و لباسها قرار است مراسم ویژه ای با حضور بزرگان و اعیان پاریسی و خبرنگاران انجام شود ولی جو خبردار می شود پروفسور امیل قصد دارد در کافه ای که خاص روشنفکران پاریسی است سخنرانی داشته باشد پس برنامه را رها کرده و به کافه می رود و دیک به دنبال او راهی می شود. پروفسور مرد جوان نظربازی است که دیک به محض مشاهده نحوه نگاه و برخورد او به جو جمله جالبی می گوید: "او بیشتر یک مَرده تا یک فیلسوف!"

پایبندی جو به افکار مدرنش و ارادتش به پروفسور باعث می شود حرف دیک را باور نکند و قید همه چیز را می زند تا پای صحبت پروفسور بنشیند. دیک، جو را بزور از کافه به صحن نمایش می برد ولی شوی معارفه آنشب با بگومگوی پشت صحنه آنها تبدیل به یک فاجعه می شود. مراسم مجددا به شب بعد موکول می شود اما باز هم جوی سرکش به محفل روشنفکری در خانه امیل رفته است. دیک نا امید تصمیم به ترک فرانسه می گیرد. مراسم تجلیل کوالیتی درحال برهم پاشی است اما سر بزنگاه جو متوجه سوءنظر پروفسور شده و با امید دلجویی دیک شتابان به مراسم می رود. وقتی دیک را نمی یابد مگی او را تشویق می کند شو را اجرا کند و قول برگرداندن دیک را می دهد جو در آخرین نمایش لباس شب در نقش عروسی اندوهگین شاهکار می کند...اما اندوه او تمام شدنی است چون در نهایت این موزیکال زیبا با پایانی خوش لبخند را بر لبان و دلهای مخاطبان و او می نشاند.

سکانس موزیکال مورد علاقه من در این فیلم که علاوه بر اجرای زیبای ترانه اصلی فیلم و رقص آستر و هپبورن، نهایت ظرافت در نورپردازی و فیلمبرداری در آن بکار رفته است، در تاریکخانه مجله کوالیتی اتفاق می افتد! وقتی مگی که جو را به بهانه خرید چند جلد کتاب به کوالیتی کشانده قصد دارد او را بزور یک مدل کند و جو هراسان فرار کرده و وارد تاریکخانه می شود و البته در پایان سکانس متقاعد می شود که مدل کوالیتی شده تا بتواند به پاریس و زیارت پروفسور امیل نایل شود.

هرچند فیلم در زمان خودش با نقدهای مثبت  زیادی مواجه نشد، اما نامزد چهار اسکار بهترین سینماتوگرافی، طراحی صحنه و طراحی لباس و بهترین فیلمنامه گردید و به هر حال تماشاگران آن را دوست داشتند. البته شوخی دانن با مجامع روشنفکری فرانسه زیاد به مذاق فرانسوی های سوار بر "موج نو "خوش نیامد.

تقابل آدری جوان و آستر 57 ساله باورپذیر بود. فرد آستر در نقش دیک اوری عملا به شخصیت واقعی عکاس مشهور دنیای مد ریچارد آوِدُن نزدیک شده بود(آودن تیتراژ آغازین فیلم را طراحی نمود و از ابتدای ساخت فیلم مشاور پروژه نیز بود). آدری هپبورن که دربازی مقابل مردان مسن بخوبی تطابق پذیر است در پذیرش این نقش که شاید هر بازیگر جوانی چندان رغبت نکند یا در نظر تماشاچی ساده دل عشق پیر و جوان معقول نبوده و دیوانگی باشد،درنگ نکرد. صحبت دیوانگی شد دیالوگ جالب و مشهور فیلم را در این رابطه بعنوان حسن ختام مطلب تقدیم عزیزان می نمایم:

دیک : -  تو دیوونه ای ! نیستی؟

جو : - نه من دیوونه نیستم. من آزاردیده، نا امید و دیوونه هستم ! ...

------------------------------------------------------------------------------ 

عزیزان همونطور که ملاحظه می کنید این تاپیک زیبا توسط خانم دزیره بوجود آمده و با مطالب زیبای ایشان (و سایرین) ادامه یافته است. ضمن تشکر از دزیره ی کافه کلاسیک به دوستان تازه وارد پیشنهاد می کنم آن را از ابتدا مطالعه بفرمایند. سپاس