اگرچه همیشه توجه و علاقه به سمت و سوی نقشهای مثبت و اصلی فیلمها متمرکز شده است اما باید اذعان داشت که بدون وجود نقشهای منفی و مقابل و به اصطلاح بدمن ها داستان هر فیلمی آنگونه که مخاطب انتظار دارد پیش نمی رود. وجود نقشهای منفی در همه فیلمهاست که باعث به هیجان رسیدن بینندگان و در نهایت دست یافتن به لذت ناشی از موفقیت قهرمان داستان می شود.

در تاریخ سینما نقشهای منفی بسیار زیادی وجود داشته که بسیاری از آنها هم جاودانه شده اند و حتی در برخی از موارد میزان محبوبیت آنها از کاراکترهای مثبت هم فراتر رفته است. در این بخش به معرفی بهترین و اثرگذارترین این نقشها پرداخته و در مورد آنها به بحث می پردازیم.

نورمن بیتس (آنتونی پرکینز) در فیلم روانی

در فیلم روانی ساخته آلفرد هیچکاک، آنتونی پرکینز در نقش نورمن بیتس یکی از جاودانه ترین و البته خبیث ترین بدمن های تاریخ سینما را رقم می زند. چهره معصوم و صدای آرام و لرزان نورمن به گونه ای است که کمتر کسی تصور می کند که او یک مریض روانی و قاتلی خطرناک است.

زمانی که ماریون با بازی جانت لی در حمام متل بیتس به طرز فجیعی به قتل می رسد، همه نگاه ها  متوجه مادر نورمن به عنوان مظنون درجه یک است. حتی زمانی که آربوگاست کارآگاه پلیس با ضربات بی رحمانه چاقو به قتل می رسد، بر همگان مسلم می شود که مادر نورمن قاتلی حرفه ای و بی رحم است. اما سرانجام در سکانس های پایانی دست نورمن رو شده و مشخص می شود قاتل در حقیقت همان نورمن است که با داشتن شخصیت دوگانه در نقش مادرش که سالها پیش از دنیا رفته، دست به جنایت می زند.

یکی از زیباترین سکانسهای تاریخ سینما زمانی رقم می خورد که نورمن در بازداشتگاه بر روی یک صندلی نشسته و شخصیت های دوگانه اش در حال کلنجار با یکدیگر هستند. هنگامی که دوربین بر روی چهره او کلوزآپ می شود نورمن با لبخندی مرموز بیننده شوک زده فیلم را به وحشتی عمیق و فراموش نشدنی فرو می برد.

 آنتونی پرکینز(1932-1992) اگرچه با هنرنمایی در نقش نورمن بیتس اعتبار و شهرت فراوانی کسب کرد اما هیچ گاه نتوانست موفقیت خود را تکرار نماید و تا آخر عمر در سایه کاراکتر نورمن بیتس باقی ماند.

بحث خیلی خوبیه. هیچکاک خدا بیامرز همیشه می گفت که فیلمی موفق است که شخصیت منفی اش خوب از کار در اومده باشه ! نورمن هم که غریبه نیست از خودمونه . آدم خیلی باهاش هم ذات پنداری می کنه . شاید علتش این باشه که اگر هر کدوم از ما در شرایظ اون بودیم ، مثل اون میشدیم و مثل اون هم عمل می کردیم . یکی از شخصیت های محبوب مورد علاقه من که کاراکترش را  ( و ایضا حرکات فیزیکی اش را ) در فیلم ها دوست دارم همانا جناب مستطاب جیمز کاگنی ( حفظ الله هفت تیره ) می باشد . من عاشق  صورت معصوم اش هستم  یا وقتی با دو تا دستش کت و شلوارش رو تکون میده ! یا اون نحوه خاص شلیک اسلحه اش . واقعا یکی از بازیگرهایی بود که شبیه اش دیگه مشاهده نشد.

در شیوه ی نمایش ارسطویی، کشمکش یا Conflict یکی از اصول ساختار درام است که مبتنی بر تقابل

پروتاگونیست(قهرمان) و آنتاگونیست (ضد قهرمان) یا همان شخصیت منفیست.

پروتاگونیست در جهت تغییر وضع موجود می کوشد و آنتاگونیست در پی آن است تا وضع موجود را

به همان شکل حفظ نماید .

فیلمنامه های سینمای کلاسیک نیز عمدتا براساس همین نظرگاه ارسطو، نوشته و اجرا شده اند.

و اما در مورد شخصیت منفی, این کاراکتر باید علاوه بر پیش بردن ماجرا ونقش داشتن در ایجاد کشمکش و تعلیق

در طول داستان، از ویژگی جذاب بودن و حتی گاه دوست داشتنی بنظر رسیدن برخوردار باشد.

دیده شده که در برخی فیلمها، خالق اثر با تمهید "ترحم" نسبت به آنتاگونیست، گرایش تماشاگر را تسبت به او افزون

کرده، تا جایی که حتی تماشاگر در دل، آرزوی پیروزی او را در برابر قهرمان داشته.

شخصیت منفی ممکن است ذاتا سیاه باشد و یا تحت شرائطی خاص و حتی گاهی ناخواسته و نا خودآگاه، به ضد

قهرمان تبدیل شود.(مثال برای مورد آخر، کاراکتر جک تورانس فیلم "درخشش" کوبریک، با بازی جک نیکلسون

است که تحت تاثیر فضای مالیخولیلیی هتل، کم کم به ضد قهرمانی علیه خود و خانواده اش تبدیل می شود.)

یکی از بهترین این کاراکترها که تحت تاثیر شرائط خانوادگی،عقیدتی و کاری، تبدیل به کاراکتر منفی می شود،

"الکساندر سباستین" فیلم بدنام هیچکاک، با بازی کلود رینز (با ارادت به سروان عزیز!) است. این شخصیت

که در ابتدای ورود به فیلم، به خاطر عدم آگاهی از نقشه ای که دولین و همکارانش به توسط آلیشیا برای او طرح

ریخته اند، و نیز حس بازی خوردنش توسط آنها، از دید تماشاگر، مورد ترحم قرار می گیرد. ضمنا عشق قدیمی او

نسبت به زن ، سرکوب شدگی اش توسط مادر و قیاس بی عرضگی های او در برابر دیگر اعضای انجمن مخفی،

هرچه بیشتر او را در نظر بیننده، قابل ترحم و حتی نیازمند حمایت جلوه می دهد.

اوج این حس در سکانس بوسه ی نمایشی آلیشیا و دولین در زیرزمین است. حالت صورت و چشمان سباستین

در این نما، از یک طرف بخوبی بیانگر ترس او از بی آبرویی و از جهت دیگر تحقیر شدن یک مرد در برابر جاذبه

ی مردی دیگر است. این حس در نهایت و با شک سباستین به جاسوس بودن زن، به حقارت و ترسی مضاعف می

انجامد که به شعله ور شدن تنفر و انتقام منتهی می شود و از اینجاست که طبق ایده ی" نهایت هر اوج، سقوط است"،

کاراکتر خاکستری سباستین، به سمت سیاهی پیش می رود ولی با هنرمندی هیچکاک، این چرخش های

شخصیتی، به ظرافت و بدون برجسته شدن انجام میگیرد و مهم تر از همه اینکه، برای این تغییرات، دلایل منطقی و

احساسی قابل درکی ارایه میشود.

آنتاگونیست های هیچکاک به لطف نگاه انسانی او به آدمها و محکوم نکردن صرف آنها، همیشه از جذابترین

ضد قهرمانان تاریخ سینما بوده و هستند.

(۱۳۸۹/۱/۲۹ عصر ۱۲:۲۷)Negar نوشته شده:  

 

یکی از بهترین این کاراکترها که تحت تاثیر شرائط خانوادگی،عقیدتی و کاری، تبدیل به کاراکتر منفی می شود،"الکساندر سباستین" فیلم بدنام هیچکاک، با بازی کلود رینز (با ارادت به سروان عزیز!) است.

با توجه به اینکه کپی رایت کلود رینز با من است پس یه توضیحاتی در مورد این بازیگر بزرگ ( که متاسفانه به دلیل اینکه همیشه نقش های دوم را بازی می کرد دست کم گرفته شده ) می دهم. کلود رینز با اینکه نقش اول بازی نمی کرد اما بازی اش همیشه در حد اعلاء طبیعی بود و شاید برای همین بود که به چشم نمی آمد. بسیاری از نقش های او ، شخصیت های منفی خاکستری فیلم ها بودند ، آدم های بدی که اتفاقا زیاد هم بد نبودند و معمولا تماشاگر دلش برایشان می سوخت. در بدنام اوست که برخلاف دولین بدبین ( کری گرانت ) ، واقعا عاشق آلیشیا ( اینگرید برگمن ) است و عشق اش اینقدر پاک است که چشم و گوشش کور و کر می شود و متوجه اینکه معشوقش جاسوس است نمی شود. او اینقدر عاشق آلیشیا است که وقتی می فهمد که عشق اش یکطرفه بوده و فریب خورده ، این عشق آتشین در چرخشی 180 درجه به نفرتی عظیم مبدل می شود به طوری که به مادرش می گوید که باید همین امشب در خواب آلیشیا را خفه کند. در پایان فیلم که همکارانش او را صدا می زنند تا توضیحاتی در این باره دهد ، تماشاگر دلش به حال این عاشق فریب خورده می سوزد و آینده تاریکی را برای او حدس می زند.

در رابین هود هم او نقش پرنس جان ( فکر می کنم ) را داشت. پادشاه منفی فیلم که باز هم نقشی خاکستری است و زیاد هم منفور نیست ( حداقل به اندازه زیر دستانش ) . در آقای اسمیت به واشنگتن می رود او نقش یک سناتور فرصت طلب حیله گر را دارد که جیمز استیوارت مظلوم به او اعتماد می کند اما در پایان فیلم کلود رینز پشیمان می شود.  در کازابلانکا هم که نقش رئیس پلیس  رِند و فاسد شهر را بر عهده دارد اما نقش اش اینقدر منفی نیست که نتواند در پایان فیلم مثبت اش کند و به جناح حق بپیوندد. کلود رینز به مانند جیمز کاگنی ، از بازیگران نقش های منفی اما دوست داشتنی تاریخ سینما است.

 ..  ..

البته به نظر من شخصیت منفی واقعی فیلم بدنام ، نه خود آلِکس ( کلود رینز ) بلکه مادر اوست. اوست که پسرش را هدایت می کند و یکی از قویترین مادران هیچکاکی است. مادر نورمن در روانی وجود خارجی نداشت و تنها روحش بود که در وجود نورمن حلول کرده بود. اما مادر آلکس سباستین در بدنام زنی مقتدر و حی و حاضر است که از همان لحظه ورود آلیشیای معصوم او را سیم جین می کند. او از اینکه پسرش زنی دیگر به جز او را دوست داشته باشد دلخور و عصبانی است و برای همین است که در برابر دادن کلید اتاق ها و کمدها به عروس تازه وارد مقاومت می کند ( صحنه ای که آلیشیا از پشت در صدای مشاجره آلکس و مادرش درباره کلید را گوش می دهد به خاطر می آورید ؟ ) او یک مادر شوهر بدخلق ، جدی و تیزهوش است و هنگامی که از جاسوس بودن عروسش آلیشیا باخبر می شود پیشنهاد می کند که به جای اینکه یکدفعه سر او را زیر آب کنند و شک دیگران را برانگیزند از روش مسمومیت تدریجی با سم استفاده کنند و تازه عروس نفوذی را کم کم از پای در آورند تا مرگ او طبیعی جلوه کند.  صحنه ای که او توسط پسرش از موضوع جاسوس بودن آلیشیا باخبر می شود و سیگارش را روشن می کند بسیار جالب و معنادار است. عمل و رفتارش بسیار به مردان شبیه است.

خب دوستان سلام

ديشب يه چند صفحه اي در مورد شخصيت هاي منفي در سينما و چراييش نوشتم كه سيستم هنگ كرد و منم از اونجا كه سرعت تايپم كنده (خيلي كنده) عطايش را به لقايش بخشيدم و ميرم سر اصل مطلب:

تو اين چند تا فيلمي كه ديدم 2 تا شخصيت بودن كه نقش منفيشون رو چنان خوب بازي كردن كه تا مدتها تو ذهنم موندن . اول دوميش رو ميگم:

فيلم دو زن نقشي كه آتيلا پسياني بازي كرد وحشتناك زيبا بود. يه مرد عقده اي ، خشك ، تعصبي و اعصاب خورد كن. اگه اون زمان اين فيلم رو ديده باشيد ميفهميد چي ميگم

و حالا برترين نقش منفي اي كه من تا الان ديدم:

ladies & gentlemen برنده جايزه اين بخش كسي نيست جز گري اولدمن بخاطر فيلم LEON PROFESSIONAL و شخصيت استانسفيلد

آخه يه بازيگر چقدر ميتونه يه شخصيت رو خوب بازي كنه ؟ شاهكار تنها چيزيه كه در مورد بازيش ميتونم بگم

حيف اين جايزه ها كه به قهرمانا ميدن و از كنار همچين ضد قهرمانايي ميگذرن(حالا تك و توك بحثش جدا)

مرد هزار چهره هاليوود اينبار با چهره خودش غوغا ميكنه

اينم لينك IMDB فيلم:

/http://www.imdb.com/title/tt0110413

با تشكر

(۱۳۸۹/۲/۹ عصر ۰۶:۰۵)موسيو وردو نوشته شده:  

ديشب يه چند صفحه اي در مورد شخصيت هاي منفي در سينما و چراييش نوشتم كه سيستم هنگ كرد و منم از اونجا كه سرعت تايپم كنده (خيلي كنده) عطايش را به لقايش بخشيدم و ميرم سر اصل مطلب:

متاسفانه این بلا تا حالا چند بار سر خود من هم اومده.

پیشنهاد می کنم دوستان وقتی مطلب طولانی ای می نویسند حتما هر از چند دقیقه از دکمه ذخیره به عنوان پیش نویس استفاده کنن و بعد دوباره ادامه بدهند . اینطور در صورت بروز مشکل ، مطلب از دست نمی رود.

راستش من فکر می‏کنم شخصیت‏های منفی روز به روز در سینما پیچیده‏تر میشن.

پروسه‏ای که با امثال نورمن شروع شده، در اوایل دهه نود میرسه به دکتر هانیبال، بعد هم جان دوو (Se7en) و تایلر (Fight Club) و همینطور شخصیت آنتوان چیگور در فیلم کوئن‏ها و بعد به نظرم اوجِ منفی‏ها، جوکرِ نولان!

فعلاً همین مختصر گویی کافیه.

تمایل داشتید حتماً بحث خواهیم کرد.

لیست 100 قهرمان و شرور تاریخ سینما یا به قول خودمون برترین شخصیت های مثبت و منفی سینما از دیدگاه انجمن فیلم آمریکا:

چندین نکته جالب توی این فهرست شخصیت های منفی که سام اسپید عزیز از   IMDB  گذاشته  هست:

Nurse Ratched
(in ONE FLEW OVER THE CUCKOO'S NEST)

 پرستار راچت بیچاره توی دیوانه ای از قفس پرید ؟

اون بیچاره که فقط داشت اونجا وظیفه اش رو انجام میداد. تازه وقتی جک نیکلسون دیوونه نزدیک بود خفه اش کنه  اون کاری نکرد . والا این روزها وقتی سر و کار آدم به بیمارستان های وطنی می افته گرفتار پرستارهایی میشی که نصیب گرگ بیابان نکنه. من خودم دو سه ماه پیش باهاشون برخورد داشتم. پرستار راچت پیش اونا فرشته اس .

Michael Corleone
(in THE GODFATHER: PART II)

مایکل کارلئونه در پدرخوانده 2 هم جزو لیست هست. خب نمیشه گفت که مایکل شخصیت منفی ای نیست اما پس تکلیف خود دون کارلئونه بزرگ چی میشه و چرا جاش در فهرست خالیه ؟ البته دون خدابیامرز در پدر خوانده 1  از نظر خشونت به پای مایکل در پدرخوانده 2 نمی رسید اما وقتی پیشینه دون کارلئونه و دوران جوانی اش را در پدرخوانده 2 به صورت فلش بک می بینیم معلوم میشه که او هم کمتر از مایکل خشونت و جنایت نکرده.  به هر حال در اینجا مایکل دلسوخته بدنام  افتاد !

The Shark
(in JAWS)

 جالبه ! یکی از شخصیت های منفی فهرست ، خود کوسه در فیلم آواره هاست. تنها جانور واقعی فهرست که به نظر من ترسناک ترینشان هم هست. اگر شک دارین راستش رو بگین که دوست دارید با کدام یک از این نام هایی که در فهرست هست هم جوار بشید ؟ بقیه حداقل آدمن اما این یکی شوخی و فیلم و بازیگری حالیش نیست .

Terminator
(in THE TERMINATOR)

ترمیناتور . خب من با این یکی مشکل دارم. اگر قرار به انتخاب باشه به نظر من T-1000 ( روبرت پاتریک ) در ترمیناتور 2 به مراتب خطرناک تر و منفی تر بود. اون به هر شکلی در می اومد و می تونست ذوب بشه و دوباره به شکل اولش در بیاد. هیولایی که نامیرا بود و پدر آرنولد رو در اون فیلم در آورد .

Harry Lime
(in THE THIRD MAN)

هری لایم در مرد سوم .  اینم یه اجحاف دیگه در حق اورسن ولز . تماشاگر کاملا با هری همدری می کنه و اتفاقا از جوزف کاتن که به دوستش ( هر چند قاچاقچی باشه ) خیانت کرده بدش میاد. شخصیت منفی واقعی جوزف کاتن است نه اورسن ولز دوست داشتنی . اینو آلیدا وَلی هم می فهمه و آخر فیلم محل سگ بهش نمی ذاره. 

با سلام خدمت سروان رنو عزیز من هم لازمه چند نکته رو بیان کنم:

یکی اینکه این لیست واسه سایت Imdb نیست واسه سایت AFI (انجمن فیلم آمریکا) هستش که از سال 1967 تاسیس شده و یک سازمان مستقل هست و کاملا از افراد متخصص نظرخواهی شده.

کلا این لیست در نگاه اول ممکنه یکم عجیب به نظر برسه ولی اگه دوستان همه این فیلم ها رو دیده باشن متوجه میشن که تقریبا نکته مشترکی در تمام این فیلم ها هست و مشخص میکنه که چگونه خصائص والای انسانی از قبیل گذشت، فداکاری، امید، اعتماد به نفس، عشق و ... میتونه پلیدی و شرارت رو از روح انسانی پاک کنه.

بعنوان مثال فیلم دیوانه از قفس پرید در ظاهر یک آسایشگاه با تعدادی دیوانه و چند پرستار هستش، در حالیکه فیلمی بسیار عمیق و بدون زمان و مکان هست و هیچگاه کهنه نمیشه. فیلم با طلوع خورشید شروع میشه و با طلوع خورشید تمام میشه انگار که اتفاقی نیفتاده، اصلا مک مورفی وجود داشته؟ مک مورفی ضمیر ناخود آگاه ماست که با بدیها و ناامیدیها مبارزه میکنه و اومده که ما رو به خودمون بیاره و پرستار راچد بیچاره هم نماد مبارزه با مک مورفی هستش و میتونست هر شغلی رو داشته باشه. فیلم پر از دیالوگ ها و نماهای ماندگار هست که نیاز به ساعت ها بحث داره.

درمورد فیلم پدرخوانده 2 هم دیدیم که قدرت چگونه انسان رو به پست ترین کارها میکشونه و خشونت تنها خشونت میاره و از انسانی به انسان دیگه منتقل میشه و بهترین نمونه در سینما فیلم های سم پکین پا هستش مانند: سر آلفردو گارسیا را برایم بیاورید، سگهای پوشالی و این گروه خشن.

ولی در مورد فیلم مرد سوم بحث خیلی فرق داره. اصولا آمریکایی ها با این فیلم مشکل دارند. چون جوزف کاتن نماد آمریکا و اورسن ولز نماد اروپا هستش و آمریکایی ها با این فیلم تحقیر شدن مخصوصا در برابر تمدن اروپا. از نقطه نظر کلی یک نقش منفی تمام عیار هستش ولی میشه اینطور گفت: محبوبترین نقش منفی سینما.

جناب سروان رنو اذیتمان نکن. پس کی دستور داد مغز مک مورفی بیچاره رو جراحی کنند تا یک زندگی گیاهی داشته باشد؟

 شخصیت های این لیست همه بد من هستند. تفاوت آنها در این است که با برخی همذات پنداری می توان کرد و با برخی دیگر نه. یعنی آنقدر سیاه و منفور هستند که جای هیچ علاقه ای را باقی نمی گذراند مثل کرولا د ویلا (صد و یک سگ خالدار) همان زن نفرت انگیز با آن پالتو و موهای سیاه و سفیدش! یادش بخیر بچگی ها با اسم این فیلم مشکل داشتم (و هنوزم هم البته گاهی) می گفتم سگ و یک صد خالدار!، اساتید دوبله شناس؛ مشخصات دوبله این فیلم دستتان را می بوسد.

100 شرور تاریخ سینما:

لینک سایت: http://digitaldreamdoor.nutsie.com/pages..._vill.html

به نظر من بازی آل پاچینو در نقش شیطان درفیلم وکیل مدافع شیطان خیلی جالب و زیبا بود به خصوص بازی چشم که این اسطوره سینما در این فیلم اجرا کرده بود ونقش مقابل کیانوئریوز بود

(۱۳۸۹/۲/۹ عصر ۰۶:۰۵)موسيو وردو نوشته شده:  

خب دوستان سلام

فيلم دو زن نقشي كه آتيلا پسياني بازي كرد وحشتناك زيبا بود. يه مرد عقده اي ، خشك ، تعصبي و اعصاب خورد كن. اگه اون زمان اين فيلم رو ديده باشيد ميفهميد چي ميگم

عکس از فیلم سه زن (منیژه حکمت - 1387)

آتیلا پسیانی یکی از بازیگران محبوب من است. هنرمندی که معتقدم اصلا و ابدا از طرف مخاطبین سینمای ایران درک نشده است.

متاسفانه اغلب ما ایرانی ها علاقه مند به بازی های بیرونی و دارای جلوه نمایشی آشکار هستیم. بازی هایی چون بازی پرویز پرستویی در آژانس شیشه ای و یا رابرت دنیرو در گاو خشمگین و اغلب هم به ظرافت های درونی این بازیها کمتر توجه می کنیم و این نقش آفرینی ها با اکت های بدنی و دیالوگهای فریادگونه اش در خاطر ما می ماند. و همین مساله یکی از دلایل کم قدر دیده شدن هنرمندانی چون آتیلا پسیانی ، پرویز پورحسینی و گلاب آدینه ، در این دیار است.

درباره بدمن های به یادماندنی هم به جرات می توانم بگویم که در سینمای ایران تعداد این نوع شخصیت ها که درست و اصولی پرداخت شده باشند و در خاطر ماندنی باشند به تعداد انگشتان دو دست هم نمی رسد که البته نیمی از اینها هم توسط آتیلا پسیانی خلق شده اند که برخی شان عبارتند از :

احمد در دو زن / که موسیو وردو عزیز اشاره کردند و باید گفت با کلیشه های رایج چنین نقش هایی به کلی متفاوت است. او این نقش را با تمام عقده ها و کمبودها و ترس های عاطفی اش زندگی کرده ، طوری که برای او دل می سوزانیم و وقتی کشته میشود برایش آه می کشیم.

میشل گنج بخش در روز شیطان / البته نباید نقش فیلمنامه دقیق بهروز افخمی را در قوام یافتن این نقش نادیده گرفت ، اما بازی بی تاکید و روان پسیانی با آن نگاه های غریبش است یکی از ماندگار ترین تصاویر از یک تروریست بین المللی را می سازد که دوستش داریم و پس از پایان فیلم او را به عنوان قهرمان اصلی فیلم (هر چند نقش اصلی نباشد) در خاطر نگه می داریم. لحظه مرگ میشل (با نمای از بالا در حالی که خون او زمینه سفید اطراف سرش را رنگین کرده) با آن لبخند تلخ که نشانه رستگاری او پس از تمام آن جنایتهاست (پس از عمل قهرمانانه اش که به نجات میلیونها نفر منجر میشود و کسی جز ما به عنوان تماشاگر متوجه آن نمی شود) یکی از باشکوه ترین لحظات مرگ تاریخ سینمای ایران است.

افسر بعثی در جایی برای زندگی / در این نقش کمترین اکشن را دارد ، در بیشتر لحظات بازی اش پشت میزی نشسته و با صدایی آرام به بازجویی می پردازد. لحن آرام ، منقطع و با طمانینه ادا کردن کلمات و زدن کلکهای روانشناسانه در قالب پرسش ها (با درک صحیح پسیانی از ماهیت دیالوگها) یکی از نامتعارف ترین بعثی های تصویر شده در سینمای ایران را می سازد. او بر خلاف دیگر بعثی ها برای نشان دادن بی رحمی اش نیاز ندارد فریاد بزند و شکنجه کند و با خشم - کاریکاتوری - اسرا را بکشد! بلکه همین خونسردی بی رحمانه و آرامش ظاهری صدای پسیانی ، موجودی بسیار هولناک تر می سازد.

مجید در آب و آتش / یک چپ بریده ی حالا دیگر بی آرمان و بی اعتقاد. کسی که تمام خصایص انسانی اش همراه اعتقاداتش شستشو داده شده. او عشق را جز در تصاحب معشوقه نمی بیند و حتی در لحظات عشق ورزی ، شکنجه می کند. به یادماندنی ترین دیالوگ این فیلم (نه چندان خوب) این دیالوگ مجید خطاب به مریم است: تا عمر دارم نمیذارم کسی تو رو از من بگیره! پسیانی این دیالوگ کاملا کلیشه ای را جوری با حسرت و خشم و عشق توامان ادا می کند که انگار بار اول است آن را می شنویم. و البته مجید به حرفش جامه عمل می پوشاند ، آن هم با گرفتن عمر مریم!  لحظه ای که مجید ، مریم را در گوشه حمام در حالتی بی دفاع گیر انداخته و با ضربات پا در صورتش او را به قصد کشت میزند ، تصویر بسته چهره آتیلا با آن اشکهای حلقه زده در چشمانش و نگاه از روی استیصال ، تصویری فرسنگها متفاوت از کلیشه های مرد بد ذات در سینمای ایران ، در ذهن ما می سازد.

لازم است حق مطلب را ادا کنم و به بازی های او در صداها (در نقش آدمکش عاشق و باز هم تصویری جذاب و غیر کلیشه ای) و چه کسی امیر را کشت (شخصیت هجو شده یک چپ سابق) و هیوا (یک مقام دولتی فرصت طلب ، ریاکار با گذشته ای نه چندان روشن و دارای احساس حقارت و خلا عاطفی) اشاره داشته باشم.

درود بر همگی.

یکی از نقش های منفی که روبرت واکر(1918_1951)استادانه اونو بازی کرده کاراکتربرونو انتونی در فیلم بیگانگان در ترن است.حالت مرموز،خونسرد چهره اش شرارت را تداعی میکند نوع حرف زدنش هم همینطور.همچنین رفتارش نشانگر اختلالات روانی در وی است صحنه ای که او مرتکب قتل میشود فوق العاده مبتکرانه فیلمبرداری شده.روبرت واکر توانسته به بهترین نهو کاراکتر یک قاتل،روانی را در فیلم استاد دلهره هیچکاک بازی کند.

دوستان عذر می خوام ولی من هنوز دقیقا نفهمیدم منظورتون از نقش منفی یا همون شرور و ابر شرور و .... چی هست ؟

آیا منظور نقش منفور فیلم هست؟

یا کاراکتری دوست داشتنی که کار های بد میکنه ؟

یا همون ضد قهرمان ؟

یا کسی که کار های خلاف یکنه ولی مخاطب طرفدارشه ؟

مثلا دکتر لکتر یا نورمن بیتس تو سکوت بره ها و روانی هر دو از بهترین نقش منفی ها هستند اما هر دو در بین مخاطبیت و بینندگان فیلم محبوبیت زیادی دارند ولی خوب هر چی باشه آدم میکشند اما ریکی تو کازابلانکا هم آدم میکشه میزاره بعضی آدم ها بمیرند ، رشوه میده ، تقلب میکنه با زن مردم رو هم میریزه و در کل خلافکار هست ولی جزو هیرو ها با همون قهرمان ها هست . چرا؟

البته دوبله بی نظیر خدابیامرز کاووس دوستدار که بر اثر مسمومیت جوانمرگ شد در تاثیرگذاری این شخصیت خیلی موثر بود. اوج هنر دوبله ایشان را در نقش هملت نسخه روسی به کارگردانی کوزینتسف باید دید. نورمن بیتس بدون کاووس دوستدار یعنی هیچ.

به نظر من بازی آل پاچینو در نقش شیطان درفیلم وکیل مدافع شیطان خیلی جالب و زیبا بود به خصوص بازی چشم که این اسطوره سینما در این فیلم اجرا کرده بود ونقش مقابل کیانوئریوز بود

 http://www.mediafire.com/i/?m8h6h0gnln05bj6

سربازرس

بکوشش فرمانده لودویگ کسلر

-----------

قسمت اول : " سربازرس "

بازرسی ، بازرسی ، بازرسی و درنهایت دستگیری ...
و سپس یک بازجوئی ، سرشار از شکنجه !!!!
این معجون میتونه منتهای خوشبختی برای یک افسر گشتاپو باشه .

                                                بنقل از متون درسی دانشکده افسری و ستاد گشتاپو
                                                             تالیف فرمانده لودویگ کسلر

*************

خانم ها .... ، آقایون .... ، سلام مجدد من رو در سال جدید پذیرا باشید .
شب بهاری تون خوش ،  امیدوارم ازش کمال لذت رو ببرید.
قبل از هر چیز باید تکرار کنم لطفا پست های منو با صدای ناصر طهماسب بخونید .
اینکار منو زنده میکنه ! با تشکر از همکاری شما .
و اما ... امشب میخوام شمارو با یک چهره کاملا دوست داشتنی و محبوب آشنا کنم
که شما ازش نفرت دارید !!!  نفرت !!!  
این مرد شخصیتی کم نظیر دارد که همیشه مورد تحسین و احترام من بوده و خواهد بود .
دقیق و خستگی ناپذیر ........ ( مثل ما ژرمن ها )
با اراده ای پولادین ........... (که لازمه مرد بودنه)
صاحب قلبی از سنگ ......... ( چقدر هیجان انگیز )
عاری از هرگونه احساس .... (من از بچگی بی احساس بودم)
سریع ، قاطع و بی رحم ...... ( بی رحمی آرزوی منه )
بی گذشت در انجام وظیفه .... (خصلت یک افسر واقعی)
وبالاخره ... ترسناک !!!


ظاهرش را این گونه تصور کنید :

لاغر و بلند بالا
با صورتی سرد و بیروح که هیچگونه احساسی را منعکس نمیکند.
لبهایی باریک که به سرعت کلمات را تلفظ و دستورات را صادر میکنند.
بینی کشیده و نوک تیز که نشانه ای از اراده و هوش وی است .
چشمانی عقاب گونه ، ریز و کمی گودرفته با نگاهی که تا عمق جانتان نفوذ میکند.
قامت او پوشیده شده  با پالتویی تنگ و سیاه ، بلند تا زیر زانو و یقه ای بسته.
سایر ملزومات او عبارتند از :
اغلب کلاه بیکورن (*) و ندرتا کلاه سیلندر ،
دستکش های چرمی ،
کفش های براق و سیاه
و عصایی بلند با سری نقره ای .
 


خانم ها .... ، آقایون .... ، معرفی میکنم:

سربازرس ژاور


آنتونی پرکینز در نقش سربازرس ژاور

اندر معرفی شخصیت داستانی سربازرس ژاور

بـــــله .... آنطوری که ویکتور هوگو ، خالق رمان بینوایان در کتابش به آن اشاره کرده ، ژاور در حدود سال 1780 میلادی و در  خانواده ای عامی چشم به جهان میگشاید . پدرش جاشوی کشتی و مادرش یک کولی فالگیر بوده اند .
در جوانی و به حکم عقل خویش به این نتیجه میرسد که در زندگی دو راه بیشتر در پیش روی ندارد ، یا باید برعلیه جامعه خویش باشد یا بر له آن ، و او راه دوم را بر میگزیند ، به خدمت نیروی پلیس در می آید و جسم و روحش را به قانون تسلیم میکند.
درابتدای خدمت خویش به شهر تولون میرود . بندری نظامی در جنوب فرانسه و مقر دائمی ناوگان نیروی دریایی فرانسه در ساحل مدیترانه . ژاور در زندان تولون بعنوان زندان بان مشغول بکار میشود .

تولون - جنوب فرانسه

جائیکه برای اولین بار با یکی از دوستان قدیمی من ملاقات میکند . محکومی به نام ژان والژان.  اخلاق خشن ، ظاهر ترسناک و نیروی شگرفی که در اندام این زندانی وجود دارد ، توجه ژاور را بخود جلب مینماید .
سالها یکی بعد از دیگری سپری میشوند و ژاور بدلیل ابراز لیاقت و شایستگی ، نردبان ترقی را در دستگاه پلیس طی نموده و مفتخر به دریافت منصب " رئیس پلیس " در شهر " مونتروی_سوور_مر " میگردد .

و اکنون " مونتروی_سوور_مر " 

پرنده ای ست کوچک در چنگال شاهین .

                                                                                ادامه دارد ...

قسمت بعد

ژاور رئیس پلیس " مونتروی_سوور_مر "

(*) = کلاه بیکورن یا دو گوش ، کلاهی است که در اروپا اغلب مورد استفاده افسران نیروی دریایی بوده است . اما بیکورن در فرانسه از محبوب ویژه ای برخوردار بوده.
از معروفترین بیکورن به سرها میتوان از ناپلئون بناپارت نام برد.