توضیح: هر چی منتظر شدم تا بانو این تاپیک رو بزنه ، فایده نداشت.  دیگه طاقت نیاوردم و خودم دست به کار شدم و برای آدری  آستین ها رو بالا زدیم. خب کلی مطلب در سایت های دیگه هست اما چون قرار بوده که کمتر کپی کنیم و بیشتر از مطالب اورجینال استفاده کنیم از طرفداران آدری می خوام که خودشون هر چی دوست دارن ( حتی در حد چند خط ) در موردش بنویسن ، از احساس شون نسبت به این هنرپیشه و از اینکه چه فیلم هایی رو ازش می پسندن و اولین باری که دیدنش کی بوده و ... و ..

با یه نگاه به فیلم هایی که او بازی کرده میشه گفت که این بازیگر ریز اندام با آن چهره و چشمان معصوم اش اگر نبود ، فیلم هایی مثل تعطیلات رمی - سابرینا - معما - تنها در تاریکی - بانوی زیبای من - صبحانه در تیفانی و ... هم اینقدر تاثیر گذار نبودند. بازیگری که در پشت صحنه نیز قلبی رئوف و مهربان همچون شخصیت های سینمایی اش داشت.

(۱۳۸۸/۸/۲۰ صبح ۱۲:۲۲)سروان رنو نوشته شده:  توضیح: هر چی منتظر شدم تا بانو این تاپیک رو بزنه ، فایده نداشت.  دیگه طاقت نیاوردم و خودم دست به کار شدم و برای آدری  آستین ها رو بالا زدیم.

و اما... سروان رنوی گرامی! نوشته بودید از انتظارتان برای آستین بالا زدن بانو و  راه اندازی این تالار...

هپبرن را دوست دارم، اما بیشتر از وی تعطیلات رمی بود و آن فضای رویایی پرجاذبه... شاید آرزویی بود محال... اما به خاطر شما دوست خوب، از بانویی می نویسم که وقار زنانه و معصومیت کودکی را توامان داشت. با نگاهی شاداب و لبخندی دلنشین... سالها قبل مقاله ای دیده بودم در مجله فیلم که نویسنده اش را به خاطر ندارم اما عنوانش چنین بود: چشمانی که می خندند! و پی بند آن جولیتا ماسینای جاده را نام برده بود و عکسی دلنشین از نگاه هپبرن... به واقع هم چنین بود...چشمانی که می خندند!

اینکه او همسر مل فرر بازیگر و کارگردان و تهیه کننده بود (بازیگری با چهره سرد و خشک مشابه لزلی هاوارد(اشلی در برباد رفته) که نقش آندری را در جنگ و صلح ایفا کرد و یا تهیه کننده فیلم تا تاریکی منتظر بمان(تنها در تاریکی) ادری بود)، اینکه او یک بالرین توانا بود یا اینکه او به تمامی کودکان عشق می ورزید و زمانی به عنوان سفیر ویژه یونیسف برگزیده شد و عمر خود را صرف امور خیریه کرد و در نهایت از بیماری سرطان روده از دنیا رفت؛ شاید تنها چند جمله تکراری باشند و بس...ولی برایم هپبرن با بانوی زیبای من آغاز شد، وقتی با حسرت به مربای روی میز خیره شده بود که پرفسور با بدجنسی آنرا از وی دریغ کرد و به پرنده درون قفس داد آه که چه نگاه معصوم و مضحکی به پرنده و لقمه نان و مربا کرد! یا در سابرینا، عاشق پسر اربابش می شد، ناگاه رویایش به شکلی شیرین تر تعبیر می گشت، برادر بزرگتر که آقاتر هم بود! مرد زندگی اش می شد و این داستان چقدر شبیه افسانه پریان بود... بعدها جنگ و صلح را دیدم، بعد تر صبحانه در تیفانی که خود آنرا دوست می داشت چون برای نخستین بار از نجابت همیشگی اش فاصله داشت و دختری امروزی و ولنگار را تصویر کرده بود(هرچند که بازهم به قول هنری مانچینی آهنگساز فیلم، آدری در صبحانه در تیفانی، معصوم ترین و پاکترین دختر تلفنی دنیاست!) و تعطیلات رمی... پری دریاییی است که انگار از دنیای زیر آب به خشکی افتاده باشد...هم متحیر است و هم شادمان، جمله ای در فیلم داشت که گویای نفرتش از بگیر و ببندهای قصرشان بود...از این لباس خواب متنفرم، از تمام لباس خوابهام متنفرم ! فیلمهایش را دوست دارم هرچند شاهکار در میانشان نیست اما حداقل می دانی بعد فیلم، سر درد نداری...به اندازه 2 ساعت آرامش داشته ای و همین اوج خوش اقبالی است...انگار ادری مهربان، دوست ندارد دست خالی از پای فیلمش بلند شوی!

یاد مطلبی از دیوید تامسن افتادم که نوشته بود ((ادری هپبرن، پرنسس کاملی بود برای کهنه شوالیه هایی چون: فرد آستر، گری کوپر،همفری بوگارت، ویلیام هولدن، هنری فاندا و کری گرانت... نگاه، صدا و پاکدامنی بانو ادری هپبرن، طنین یک زنگ نقره ای کوچک را داشت. بزرگ زنان سالهای 1950 از شخصیتی برخوردار بودند که این روزها با فقدانش روبرو هستیم...))

(ادری هپبرن و همسرش مل فرر)

با مهر...بانو

با اجازه بانوی محترم...

آدری هپبورن با نام اصلی اوا فان هیمسترا هپبورن در 4 می 1929 در بروکسل بلژیک متولد شد. پدرش یک بانکدار انگلیسی و مادرش یک هلندی بود. او پس از جدایی والدینش از همدیگر به یک مدرسه دخترانه در لندن رفت. او پس از جنگ جهانی باله را فرا گرفت. در اوایل دهه 13950 شروع به ایفای نقش در چند فیلم انگلیسی کرد. در سال 1951 در نمایش زنده در برادوی نقش اصلی تئاتر ژی ژی را عهده دار شد. با وجودی که هپبورن از سال 1948 و با ایفای نقش های کوچک کار خود را در سینما اغاز کرده بود اما به نوعی اولین و مهمترین فیلم او تعطیلات رمی بود که در سال 1953 ساخته شد. هپبورن با هنرنمایی در این فیلم در نقش یک شاهزاده ظاهر شد درحالی که گریگوری پک مشهور نقش مقابلش را بازی می کرد. همین نقش آفرینی هنرمندانه اش باعث شد تا جایزه اسکار بهترین بازیگر را از آن خود کند. او چندی بعد با مل فرر بازیگر ازدواج کرد و همراه او در فیلم جنگ و صلح ساخته کینگ ویدور بازی کرد.

سابرینا(1954)، عشق در بعد از ظهر(1957)، داستان راهبه ها(1958)، خانه های سبز(1959)، نابخشوده(1960)، صبحانه در تیفانی(1961)، معما(1963) و بانوی زیبای من(1964) از شاخص ترین فیلمهای او به شمار می روند.

بیشتر نقشهایی که هپبورن بازی کرد، بازتابی از شخصیت آرام و دوست داشتنی اش بود. معصومیت و زیبایی چهره اش او را در بسیاری نقش آفرینی هایش یاری داد. از آنجایی که به کودکان علاقه فراوانی داشت در اواخر عمرش مدت زیادی از وقتش را به عنوان سفیر یونیسف صرف کارهای خیریه برای کودکان آفریقایی کرد.

این بانوی محبوب در 20 ژانویه سال 1993 در اثر ابتلا به بیماری سرطان چشم از جهان فرو بست.                                                                                                                    روحش شاد

(۱۳۸۸/۸/۲۱ عصر ۰۸:۳۲)بانو نوشته شده:  

 اینکه او یک بالرین توانا بود یا اینکه او به تمامی کودکان عشق می ورزید و زمانی به عنوان سفیر ویژه یونیسف برگزیده شد و عمر خود را صرف امور خیریه کرد و در نهایت از بیماری سرطان روده از دنیا رفت؛ شاید تنها چند جمله تکراری باشند و بس...

نه بانوی عزیزم, این جمله ها هرگز تکراری نمیشوند...

(( هیچگاه از یاد نمی برم، هرزمان که مادرم برای میهمانی و یا مجلسی خاص دعوت داشت، با تاسف می گفت ای کاش می توانستم در خانه بمانم و با تو در آشپزخانه چیزی بخوریم! ........روزهای مدرسه را به خاطر دارم، از امتحانات به منزل بازمی گشتم... امتحانی که مادر بیش از من دلهره اش را داشت... !! ))

" شون هپبرن فرر Sean Hepburn Ferrer "

آدری هپبرن با نام اصلی "ادری کاتلین روستون" در سال 1929 در روستایی به نام السن در نزدیکی بروکسل پایتخت بلژیک به دنیا آمد. او دوران کودکی و نوجوانی خود را در شهر آرنهایم هلند ، در زمان اشغال آن کشور توسط آلمان نازی به سر برد.

ادری در 19 سالگی برای آموختن باله ، از هلند به انگلستان رفت و در پس از مدتی در لندن به عنوان علاوه بر آموختن تئاتر ، به عنوان مدل عکاسی نیز مشغول به کار شد.

در سن 23 سالگی به امریکا رفت و در چند نمایشنامه موزیکال موفق از جمله ژی ژی (1951) به ایفای نقش پرداخت. همزمان با نقش های اصلی تئاتر ، به بازی در نقش های مکمل تعدادی فیلم سینمایی نیز پرداخت. تا اینکه ویلیام وایلر او را برای نقش اول فیلم تعطیلات رمی برگزید. او برای بازی در این فیلم هم جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن را برد و هم تبدیل به یک ستاره متشخص سینمایی شد.

شخصیت غالب ادری هپبرن ، زنی معصوم و ملیح و تا حدی غمگین بود. پیتر باگدانویچ او را با یک جمله اینچنین توصیف می کند : "او آخرین معصوم سینما بود"

او در دوران بازیگری اش در سینما با ستارگانی چون گریگوری پک ، کری گرانت ، برت لنکستر ، پیتر اوتول ، مل فرر ، رکس هریسون ، همفری بوگارت ، ویلیام هولدن ، فرد آستر ، گری کوپر و ... همبازی شد و افتخار کار کردن با کارگردان های شاخصی چون بیلی وایلدر ، فرد زینه مان ، کینگ ویدور ، استنلی دانن ، ریجارد لستر ، استیون اسپیلبرگ  ، بلیک ادواردز ، جان هیوستون ، جرج کیوکر و ... را داشت.

از فیلم های شاخص او می توان به سابرینا(بیلی وایلدر) ، جنگ و صلح(کینگ ویدور) ، چهره نمکین(استنلی دانن) ، صبحانه در تیفانی(بلیک ادواردز) ، بانوی زیبای من(جرج کیوکر) ، داستان یک راهبه(فرد زینه مان) ، معما(استنلی دانن) ، تا تاریکی صبر کن(ترنس یانگ) و ... می توان اشاره کرد.

در سال 1964 ، ادری هپبرن برای بازی در نقش الیزا دولیتل در فیلم بانوی زیبای من ، یک میلیون دلار دستمزد گرفت که این رقم تا سالها بعد از آن نیز برای یک بازیگر زن بی سابقه بود.

او از معدود ستاره های سینما بود، که قدرت بازیگری و محبوبیتش را در سنین بالا نیز حفظ کرد و بازی های درخشانی از او در فیلمهایی چون رابین و ماریان(ریچارد لستر) ، آنها همه می خندند(پیتر باگدانویچ) و همیشه(استیون اسپیلبرگ) به یادگار مانده است. او درباره پا به سن گذاشتن جمله معروفی دارد : "هیچ لذتی بالاتر از پیر شدن نیست!"

ادری هپبرن در نظرسنجی انستیتوی فیلم امریکا (AFI) ، در رتبه سوم برترین ستارگان زن تاریخ سینما (پس از کاترین هپبرن و اینگرید برگمن) قرار گرفته است. همچنین بازی درخشان او در صبحانه در تیفانی در نظرسنجی همین موسسه در میان 100 پرفرمانس برتر تاریخ سینما قرار دارد.

او همچنین یک فعال اجتماعی بود و به عنوان سفیر صلح یونیسف سفرهای بسیاری به امریکای جنوبی و افریقا داشته است.

ادری هپبرن در سال 1993 در 64 سالگی درگذشت. آرامگاه او در تولوچناز در دامنه کوه های آلپ در سوییس  واقع شده است.

مقبره ادري هپبرن در سويس

منبع : آدری هپبرن در ويكيپديا

راستش من هم وقتي تو ليست تاپيكها ديدم اين تاپيك به اسم سروان رنو ي عزيز و گراميه تعجب كردم! آخه اتوماتيك انتظار ميره اسم ايشون با نامهايي مثل اينگريد برگمن ، هامفري بوگارت و اينها همراه باشه تا اينكه پست ايشون رو اينجا خوندم و متوجه شدم قضيه از چه قرار بوده! 

مي بينم كه اينجا همه هر چيزي بوده و نبوده درباره ادري عزيز رو گفتند و من غير از اينكه بگم با تعطيلات رمي با ايشون آشنا شدم ، چيز ديگه اي براي گفتن ندارم!   

ولي خب البته بايد از اين همه مطالب خوب و عكسهاي به اين زيبايي هم تشكر كنم! 

آدری هپبورن ...

نكاتي از زندگي آدري هپبورن :

آدري هپبورن 2 بار ازدواج كرد.شوهر اول او مل فرر بود كه پس از 4_5 سال زندگي مشترك و داشتن يك فرزند از هم جدا شدند.او يك سال پس از جدايي از همسر اولش با آندره آ  دوتي ازدواج كرد كه زندگي مشتركشان 13 سال به طول انجاميد.هپبورن از دوتي نيز يك فرزند داشت.

پس از فيلم تا تاريكي صبركن (تنها در تاريكي) پيشنهادات بسيار زيادي داشت.اما ترجيح داد وقتش را صرف تربيت فرزندش كند.

در سال 1990 يكي از گل هاي خانواده لاله, براساس اسم او (آدري) نامگذاري شد.

تسلط كامل به زبان هاي انگليسي - اسپانيايي - فرانسوي- هلندي - ايتاليايي داشت.

در مصاحبه اي گفته بود, زماني كه هلند تحت اشغال ارتش آلمان بوده مجبور به خوردن گل لاله و حتي چمن نيز شده.

با اين كه ماندگارترين بازي اش در فيلم صبحانه در تيفاني بود خودش اعتقاد داشت كه به درد نقش اين فيلم نمي خورد.

در طول جنگ جهاني دوم, آدري 16 ساله به عنوان يك داوطلب در يكي از بيمارستان هاي هلندي پرستاري مي كرد.اين بيمارستان در خلال جنگ آرنهم, ميزبان كثيري از سربازان متفقين بود.يكي از سربازاني كه در بيمارستان بستري شده شده بود و آدري از او پرستاري مي كرد, جوان انگليسي بود به نام ترنس يانگ.آن دو بعدها در فيلم تا تاريكي صبركن با هم همكار شدند.ترنس يانگ كارگردان اين فيلم بود.

او در كنار بازي در سينما به بازي در تئاتر هم اشتغال داشت.موفقيت او در تئاتر به حدي رسيد كه در سال 1954 براي بازي در نمايش (اوندين) جايزه توني (كه معتبرترين جايزه تئاتر آمريكا مي باشد و هم رديف اسكار در سينما است) را از آن خود كرد.

پس از آن كه براي بازي به يادماندني اش در فيلم بانوي زيباي من كانديداي اسكار نشد.كاترين هپبورن در پيامي به او نوشت:((ناراحت نباش.يه روزي اين جايزه رو براي يه بازي مي گيري كه حفت نيست!)) جالب اين است كه وقتي آدري هپبورن براي آخرين بار با بازي اش در فيلم تا تاريكي صبر كن نامزد اسكار شد.جايزه آن سال كاترين هپبورن براي ايفاي نقش در فيلم (حدس بزن چه كسي براي شام مي آيد)رسيد بازي اي كه خيلي از مردم و منتقدين معتقد بودند, جايزه حقش نبود.

لباس شب مشكي معروفي كه در فيلم صبحانه در تيفاني به تن داشت در سال 2006 و در يك حراج به قيمت تقريبي 920 هزار دلار فروخته شد.

او مادر خوانده ويكتوريا برينر دختر يول برينر نيز بود.

چندی پیش تمبر کمیاب آدری هپبورن به قیمت نجومی فروخته شد. این شیت ده تایی در یک حراجی با مقاصد خیریه در برلین به قیمت بیش از 600 هزار دلار چوب حراج خورد. دو سوم این مبلغ در اختیار "خیریه کودکان آدری هپبورن" و یاقیمانده آن به سازمان "یونیسف" اهدا گردید.

  این تمبر که در سال 2001 در آلمان با تیراژ 14 میلیون نسخه چاپ شد، هپبورن را در نقش زیبایش در فیلم صبحانه در تیفانی نشان می دهد. پس از چاپ تمبرها با شون فرر، پسر 50 ساله هپبورن و مدیر موسسه کودکان آدری هپبورن، جهت پرداخت حق کپی رایت تماس گرفته می شود اما وی بدلیل تغییراتی که در عکس اصلی داده شده بود، از پست آلمان شکایت کرد.  عکس روی تمبر تصویر خندانی از هپبورن با کلاه لبه بلند را نشان می دهد که چوب سیگار سیاه بلندی بر لب دارد. اما شون فرر ادعا کرد که در عکس اصلی مادرش یک عینک آفتابی را بدندان گرفته است. وی پیشنهاد کرد که یا از عکس اصلی و یا از عکس دیگری از مادرش برای چاپ تمبر استفاده شود. با شدت گرفتن اعتراض و مطرح شدن آن در دادگاه توسط وکلا، پست آلمان تمام تمبرها بجز دو شیت را نابود کرد، یکی برای آرشیو خودش و دیگری برای موزه پست. یک شیت نیز بعنوان یادبود به شون فرر هدیه می شود.

اما در سال 2004 یک شیت از تمبر مذکور بدست مسئول حراجی آندرس شلگل میرسد، چهار شیت دیگر نیزطی سالهای 2004 تا 2009 به قیمت 62500 تا 173000 دلار در حراجی ها معامله شدند.  اصل بودن این تمبرها توسط کارشناسان تائید شده است. شلگل پس از دیدن این شیت تمبر اعلام داشت که از دیدن آنها بسیار متعجب شده است چون اصلا قرار نبود از آنها استفاده شود.

با پیشنهاد آندرس شلگل، شون فرر تصمیم میگیرد که شیت تمبر متعلق بخودش را برای مقاصد خیر خواهانه بفروش برساند و طی قراردادی با پست آلمان از آنها تضمین گزفت که تا سال 2040 حق فروش دو نسخه باقیمانده را ندارند. همین موضوع باعث افزایش قیمت این تمبر در حراجی گردید.

 شون فرر در یک مصاحبه اظهار کرد که خانواده اش از اینکه از مادرش بنام یک "بشردوست هنرمند نه یک هنرمند بشر دوست یاد" می شود، خرسند است. هپبورن به مدت 5 سال از سال 1988 تا کمی قبل از مرگش در سال 1993 بدلیل سرطان روده بزرگ سفیر یونیسف بود.

یکی از منابع:

http://www.ndtv.com/article/world/rare-a...oned-60334

 در طول 30 سال جمع آوری تمبر، اسکناس و سکه خودم شیت های تمبر هنرپیشه گانی مانند کاترین هپبورن، مرلین مونرو و یا شخصیت های مشهوری مانند پرنسس دیانا و شخصیت های کارتونی مانند گوفی  را با قیمت گران از کشورهای دیگر تهیه کردم، تمام این شیت ها را با کیفیت بالا در اختیار دارم. اینگونه تمبرها توسط شرکتهای خصوصی با تیراژ کم چاپ می شوند. تصور بکنید اگر روزی یکی از این تمبرها نایاب شوند ......

مجموعه دار کافه

  آدری هپبورن به مدت 30 سال در ویلای خود بنام "La Paisible"  در منطقه تولوچناز کشور سوئیس زندگی می کرد. اسم این ساختمان بازسازی شده که معماری آن مربوط به قرن هجدهم می باشد، به معنی "ساکت و آرام" می باشد که بنظر مناسب انتخاب شده است. او عاشق این دهکده کوچک در Vaud بود. ویلای وی پس از مرگش فروخته شد.

نمای مقابل ساختمان

مطالبی در مورد آدری هپبورن پیدا کرده ام که بتدریج برای دوستان کافه خواهم نوشت. به عکسهای روی جلد هپبورن بر روی مجلات توجه کنید.

 تصویر هپبورن بر روی یک مجله ژاپنی با تی شرت سبز، آوریل 1954 - چقدر در این عکس زیبا و معصوم بنظر میرسد! در اوج جوانی چه صورت کوچکی دارد!

مجله معتبر Movieland، ژانویه 1957

هپبورن در فیلم داستان راهبه، مجله  Life Magazine ژوئن 1959

شماره ویژه مجله  Town & Country، ده سال پس از مرگ هپبورن، می 2003

مجموعه دار کافه

موزه آدری هپبورن در تولوچناز کشور سوئیس در اکتبر 2002 پس از شش سال نمایش لوازم شخصی، عکس، پوستر و فعالیتهای بشردوستانه هپبورن بسته شد. از این ساختمان که در نزدیکی ویلای وی قرار دارد قبلا بعنوان یک مدرسه دو کلاسه استفاده می شد و دوستداران هپبورن بصورت داوطلب نمایشگاهی را راه اندازی کردند که در آن جوایز جشنواره ها، پوسترهای اصلی فیلمها، عکسهای مختلفی از دوران بچگی تا بازی وی در فیلمها و همچنین بعضی از لباسهایی که وی در فیلمهایش ازآنها استفاده کرد، مانند لباس سیاه کوتاهی که در فیلم صبحانه در تیفانی پوشید، را در معرض دید همگان قرار دادند.

 فکراحداث موزه پس از فوت هپبورن در 1993 شکل گرفت. پس از مرگش دوستداران وی از سراسر دنیا نامه هایی را در ستایش و همدردی با از دست دادن هپبورن به آدرس خانه اش در تولوچناز سوئیس ارسال کردند، عده ای دیگر دسته های گل را به قبر ساده وی در گورستان دهکده فرستادند. با شدت گرفتن این موضوع، مردم دهکده تصمیم گرفتند یکی از ساختمانها را تبدیل به موزه کنند.

در طول شش سال بر پایی نمایشگاه حدود 30000 نفر از آن بازدید کردند. درآمد حاصل از ورودی این نمایشگاه به 290000 هزار دلار بالغ گردید که در اختیار "بنیاد آدری هپبورن" قرار گرفت تا به سازمانهایی که از کوکان نیازمند در کشورهای بحران زده حمایت می کنند، مانند یونیسف و کمیته بین المللی صلیب صلح کمک شود.

 کلیه این وسایل به مدت 5 سال از طرف پسران هپبورن، شون فرر و لوکا دوتی بصورت امانت در اختیار موزه قرر گرفته بود و بعد از پس گرفتن لوازم موزه بسته شد. مقامات محلی موزه را از پرداخت هزینه های برق و سوخت معاف کرده و خود آن را تقبل کردند. هزینه های بیمه و امنیتی ساختمان از محل فروش بلیط و لوازم یادگاری تامین می شد.

گفته می شود دلیل بسته شدن موزه اعتراض فرزندان هپبورن از نحوه اداره آنجا بود. فرر در مصاحبه ای با مجله تایم به بیش از حد تجاری شدن آن مکان اعتراض کرده و از وضعیت زننده کوه نوردان بازدید کننده اظهار ناخرسندی نمود. وی همچنین بشدت از مسئولین موزه بخاطر فروش وسایل مختلف بخصوص مربای خانگی بنام آدری هپبورن گلایه کرد.

 وی گفت: "مادرم اینجا را برای سکونت انتخاب کرد چون دوست داشت در آرامش زندگی کند، بتواند آزادانه به بازار برای خرید رفته و همه با او مانند دیگران رفتار کنند. اینجا آرامگاه مادرم می باشد نه گریسلند*. همه چیز از کنترل خارج شده است،  ما به تعهدات خود عمل کردیم ولی زمانی که خواستیم وسایل را پس بگیریم با عکس العمل مردم مواجه شدیم."

مدیر موزه خانم فرانک پرایس هیچگاه نتوانست پاسخ قانع کننده ای به این اتهامات بدهد. وی به خبرگزاری سوئیس گفت: "نمی دانم چطوری باید به موضوع تجاری شدن اینجا پاسخ دهم. همانطور که قبلا با همه از جمله پسران هپبورن توافق شد برای ورودی، مردم مبلغی را پرداخت می کردند. تمام اجناسی که در فروشگاه فروخته می شد مانند کارت پستالها قبلا به تائید فرر و دوتی رسیده بود. دیدن اینکه وسایل آدری ناپدید می شوند بسیار مشکل است. ما نمی خواهیم دعوایی راه بیفتد. شاید بهتر یاشد بگذاریم وی در آرامش بخوابد."

وی در مورد فروش مربا بنام آدری هپبورن گفت که به اعتقاد وی جای اعتراضی وجود ندارد زیرا این هنرپیشه همیشه از میوه داخل باغش مربا درست میکرد و به دوستانش می داد.

 *توضیح: گریسلند ساختمان مجلل  با ستونهای سنگی سفید می باشد که در ممفیس تنسی قرار دارد و قبلا محل زندگی الویس پریسلی بوده و اکنون تبدیل به موزه شده است.

فیلم مربوط به این موزه را اینجا گذاشتم، بهتر است از گزینه  تورنت برای دانلود استفاده شود.

http://www.4shared.com/video/VwXgkw9s/Au...useum.html

مجموعه دار کافه

نقاش های زیبایی از آدری هپبورن پیدا کردم که توجه دوستان کافه را به آن جلب می کنم. از این یکی بیش از همه خوشم آمد، این اثر در سال 2011 توسط یک نقاش ژاپنی بنام خانم  ریلیا اسلابی کشیده شده است.

نقاشی از هانا مارتین – 2009

این همان عکسی است که بانوی گرامی کافه آن را قبلا پست کرد، قلم سیاه اثر دیمین گیت سال 2008

آخری اثر شارلوت کخ می باشد در سال 2007

در موقع جمع آوری مطالب در مورد آدری هپبورن به موضوع جالبی برخورد کردم در مورد مادام توسو. قطعا جای این مطلب اینجا نیستم ولی نتوانستم جای بهتری پیدا بکنم. متن زیر را بخوانید.

 در روز 7 دسامبر 1761 دختری بنام ماریا آنا گروس هولتز در استراسبورگ فرانسه در خانواده ای فقیر بدنیا آمد. پدرش دو ماه قبل از تولدش در جنگ کشته شد. پس از آن مادر با بچه به شهر برن سوئیس نقل مکان کرد تا در خانه دکتر فیلیپ کورتیوس به عنوان خدمتکار مشغول کار شود، و در آنجا تابعیت آن کشور را بدست آورد.

کورتیوس یک پزشک بود و ماریا او را عمو صدا می کرد. وی مهارت خاصی در ساخت مجسمه های مومی جهت نشان دادن آناتومی بدن انسان داشت، کمی بعد همین کار را در مورد صورت افراد انجام داد. در سال 1765 کورتیوس به پاریس رفت و نمایشگاهی را در آنجا برپا کرد. در همان سال مجسمه مومی مادام بوآری، یکی از معشو قه های لویی پانزدهم،  پادشاه فرانسه را ساخت. دو سال مادر و بچه به پاریس رفته و به دکتر کورتیوس ملحق شدند. اولین نمایشگاه آثار مومی کورتیوس در سال 1770 برگزار شد که جمعیت زیادی را بخود جذب کرد.

کورتیوس هنر ساخت مدلهای مومی را به ماریا آموخت، او علاقه زیادی از خود نشان داد و برای وی کار می کرد. ماریا در سال 1778مجسمه مومی فیلسوف معروف فرانسوی، ژان ژاک روسو را ساخت و بعدها شخصیت های دیگری مانند ولتر و بنیامین فرانکلین را مدل کرد.

در پاریس ماریا درگیر انقلاب فرانسه شد و بسیاری از رهبران مهم آن مانند ناپلون بتاپارت و روبسپیر را ملاقات کرد.  در 12 ژولای 1789 انقلابیون در تظاهرات خود سرهای مومی ژاک نکر و دوک اورلئان از حامیان انقلاب، که توسط دکتر کورتیوس ساخته شده بود، را حمل کردند. ماریا دستگیر و سر او را برای اعدام با گیوتین می تراشند. ولی خوشبختانه با مداخله و حمایت کولوت هربویس، یکی از اعضای کمیته امنیت ملی، دکتر و ماریا آزاد می شوند. پس از آزادی از او خواسته شد تا چهره قربانیان گیوتین را با موم بازسازی کند. ماریا چهره افراد مشهوری مانند لویی شانزدهم، ماری آنتوانت و مارات را با موم می آفریند. انقلابیون در تظاهرات خود این صورتهای مومی را خیابان به خیابان می گرداندند. وی بعدها در خاطرات خود نوشت که در میان جنازه ها دنبال سرهای بریده شده اعدامیو ن می گشت تا بتواند مجسمه های مومی آنها را درست کند.

پس از مرگ دکتر کورتیوس در 1794، ماريا وارث تنديس‌هاي مومي او مي‌شود. در 1795 با فرانسوا توسو ازدواج می کند و پس از آن با نام مادام توسو شناخته می شود. ثمره این ازدواج دو پسر با نامهای جوزف و فرانسوا بود.

در سال 1802 با پسر چهار ساله خود جوزف به لندن رفت و در یکی از موزه های لندن آثار خود را به نمایش گذاشت. بدلیل جنگهای ناپلئون او قادر نبود که به فرانسه برگردد و با آثار خود سراسر انگلیس و ایرلند را گشت. در 1821 یا 1822 پسر دیگرش فرانسوا بوی ملحق شد.  در 1835 اولین نمایشگاه دائمی خود را در طبقه فوقانی مجتمع بیکر استریت راه اندازی کرد. در 1838 خاطرات خود را نوشت و در 1842 پرتره خود را ساخت که هم اکنون در ورودی تمام موزه ها قرار دارد. بعضی از مجسمه های ساخته وی هنوز وجود دارند که قدیمی ترین آن مجسمه مومی مادام بوآری می باشد. وی در 16 آوریل 1850 در سن 88 سالگی در خواب چشم از جهان فرو بست.

در 1883 محدودیت فضا و افزایش هزینه ها نوه بزرگ این خانواده جوزف راندال را مجبور کرد تا نمایشگاه را به محل فعلی آن در جاده مریلبون منتقل کند. بازگشایی گالری جدید در 14 ژولای 1884 یک موفقیت بزرگ بود. هزینه های ساختمان که قیمت آن پس از خرید شدیدا افت کرد باعث شد تا دختر عموی وی، لوئیزا با وی شریک شود. قرار شد شرکت محدودی برای جذب سرمایه گذاران تشکیل شود ولی بدلیل اختلاف بین سهام داران خانواده، این شرکت منحل شد و در فوریه 1889 توسو به گروهی به سرپرستی ادوین جاشوآ پویسر فروخته شد.

نمایشگاه شامل 400 مجسمه بود ولی در آتش سوزی سال 1925 و نیز بمباران 1941 آلمانها بعضی از آنها آسیب دیدند که مورد ترمیم قرار گرفتند. موزه تندیس های مومی مادام توسو بتدریج به یکی از جذاب ترین نقاط دیدنی و جذب توریست در لندن تبدیل شده است و شعبه هایی در شهرهای برلین، هامبورگ، نیویورک، واشنگتن، لاس وگاس، هالیوود، آمستردام، بانکوک، دبی، وین، هنگ گنگ و شانگهای دارد و قرار است شعبه های دیگری نیز افتتاح گردد.

برگردان متن به فارسی از ویکی پدیای انگلیسی و سایتهای دیگر - مجموعه دارکافه

تندیس مومی آدری هپبورن، تداعی کننده نقش وی در فیلم صبحانه در تیفانی

تندیس مومی مریلین مونرو در موزه لندن

تندیس مومی نیکول کیدمن در موزه آمستردام

کیم کارداشیان (سمت چپ) هترپیشه آمریکایی، در کنار تندیس مومی خودش در موزه نیویورک

تندیس مومی مادام توسو (وسط) در کنار تندیس های مومی ملکه الیزابت دوم، دیوید کامرون (نخست وزیر بریتانیا)، راسل برن (هنرپیشه)، دیوید بکهام (فوتبالیست)، همسر وی ویکتوریا بکهام (خواننده گروه اسپایس گرلز) و هلن میرن (بازیگر) –  در جلو کیک تولد 250 سالگی مادام توسو قرار دارد، موزه لندن

فیلمی از موزه مادام توسو را می توانید از اینجا دانلود کنید، سایت فیلتر است.

http://www.stumbleupon.com/su/64js8y/www...Video.html

همان فیلم را با فرمت AVI  اینجا نیز گذاشتم.

http://www.4shared.com/video/tRbYu030/Ma...useum.html

دوستداران آدری هپبورن می توانند صحنه هایی از فیلمهای مختلف این هنرپیشه نامدار را همراه با آهنگ زیبای تایتانیک در این سایتها تماشا کنند. اولین سایت ف ی ل ت ر است.

 vkontakte.ru/video-19361338_157107528

http://www.4shared.com/get/j-YgwNkJ/Виде...ey_He.html

تصادفی عکسهای دوران کودکی و نوجوانی آدری را پیدا کردم که توجه دوستان را به آنها جلب می کنم.

سال 1939 – 10 ساله ، چقدر در این عکس زیباست.

آدری به همراه برادرانش آنتونی و یان در نمایشی در سال 1939

آدری هشت ساله کنار دریا سال 1937 قبل از جنگ

آدری در نمایشی همراه با مادر خود الا برای روحیه دادن به مردم شهر در دوران اشغال

بلژیک سال 1939، پنج سال قبل از شروع جنگ

حيفم اومد عكسها را با كيفيت پايينتري آپلود كنم