(۱۳۹۶/۹/۱۶ عصر ۱۰:۵۸)ویگو مورتنسن نوشته شده:  

بسیار متشکرم رابین‌هود عزیز. بسیار عالی بود.

پس به نظر می‌رسید که دهه 70 شرکت‌های مجوز داری (از وزارت ارشاد) دست به زیرنویس‌گذاری آثار خارجی می‌زدند. آیا هنوز سی‌دی فیلم‌ها را در اختیار دارید؟و اینکه فیلم‌ها سانسور هم داشتند؟

یک نمونه جالب VHS هم مثال زدید آیا آن هم سانسور داشت؟ چون برای تشخیص اینکه فیلم به صورت قاچاچ زیرنویس می‌شده است یا رسمی تنها می‌توان معیار سانسور را مد نظر قرار داد.

خب من با اجازه هرچی به ذهنم بیاد رو می نویسم. ممکنه بی ربط باشه ولی امیدوارم به درد بخوره

در نیمه اول دهه هفتاد تا جایی که به یاد دارم تنها مرجع توزیع مجاز فیلم، موسسه رسانه های تصویری بود و طبعا حروجی اش هم بصورت ویدئو بود و سانسور شده. تکنیک سانسور آنها هم یا حذف صحنه بود یا بزرگ کردن تصویر به هدف بیرون افتادن تکه ی مورد دار، (دقیقا عین سیما). ولی سطح سانسور رقیقتر بود. مثلا دست دادن سانسور نمیشد یا برای لباس کمی راحت تر برخورد میشد. فیلمهای خارجی غالبا دوبله بودند و جز یک موردی که عرض شد فیلم زیرنویس دار دیگری ندیده ام. این یک مورد هم توسط همین موسسه رسانه های تصویری منتشر شده بود و لوگو داشت و قطعا سانسور شده بود. البته یادم هست فونت زیرنویس شکیل بود. شاید لوتوس.. اول هر فیلم معمولا انونسی از شرکت رسانه های تصویری و تصویر مجوز فیلم نشان داده میشد. مجوز، صفحه ای سفید رنگ بود شامل مشخصات فیلم، درجه بندی فیلم (الف، ب ...) و نام شرکت پخش کننده (رسانه های تصویری). مجوز، به صورت مدت دار و از طرف وزارت ارشاد صادر شده بود.

از سالهای 76 یا 77 کم کم سی دی به بازار امد. فیلمهای دیجیتال روی 2 سی دی 700 مگابایتی منتشر میشد. هر حلقه حدودا 45 دقیقه تا یکساعت زمان داشت و حجمی کمتر از 700 مگ. فرمت mpeg بود و ابعاد فیلم حدود 380 در 250 پیکسل. ابتدای هر فیلم عکسی از مجوز پخش فیلم نشان داده میشد که عین قبل (دوره ویدئو) بود. با این تفاوت که شرکتهای جدیدتری هم وارد عرصه شده بودند. در تیزر ابتدای فیلم نام شرکتها گفته میشد و لوگوی شرکت معمولا روی فیلم حک شده بود. شرکتهای قوی تری مثل قرن 21 معمولا فیلمهای خارجی را هم دوبله میکردند و زیر نویس منتشر نمیکردند. اما شرکتهای کمتر معروف، اکثرا زیر نویس بود با فونت تاهوما. حتی یادم هست نهادهای کوچکی مثل واحد فرهنگی فلان مسجد هم اسم و رسمش را ابتدای فیلم درج کرده بود. اینها تقریبا غیر رسمی بودند و مجوز فعالیت نداشتند. کسی هم متعرضشان نمیشد. اولین بار تکنیک شطرنجی کردن برای سانسور را در محصولات همین موسسات غیر رسمی مشاهده کردم و در تلویزیون رایج نبود. به یاد دارم فیلمهای کلاسیک را هم با زیرنویس فارسی منتشر میکردند و زبان آنها اصلی بود. مثلا توپهای ناوارون و ده فرمان را اول بار با زیرنویس دیدم.

فیلمهای داخل همه سانسور شده بودند. فیلمهای نسخه اصلی که از خارج امده بودند هم یا زیرنویس نداشتند یا اگر داشتند اغلب به زبانهای اسیای شرقی بود و گهگاه انگلیسی. مثلا تایتانیک را با زیرنویس ژاپنی دیدم.

از فیلمهای ان دوره چیزی نگه نداشته ام. هر سوالی هم هست بفرمایید شاید یادم باشد.