(۱۴۰۳/۸/۲۰ صبح ۰۳:۵۷)کنتس پابرهنه نوشته شده:  

چند روز پیش بالاخره فیلم Fight Club فینچر را دیدم. از آن فیلم های پرمدعایی ست که بعد از دیدنش با خودم گفتم خب که چه؟ فینچر هم مثل آقای تارانتینو هرگز موردعلاقه ام نبوده اما این فیلمش دیگر واقعن غیرقابل تحمل بود. شاید کارگردان به حساب خودش حرف های مهمی بزند اما فقط و فقط در حد شعار باقی می ماند. جالب اینجاست که در صحنه ای تایلر (برد پیت) می گوید نمی خواهم شعار بدهم ولی.. و دوباره شروع به شعار دادن می کند. در فیلم، بارها و بارها نظام سرمایه داری با حرف های گل درشت بدون هیچ تاثیرگذاری خاصی نقد می شود اما وقتی تایلر و گروهش به مبارزه با آن می پردازند به جنایتکارانی تبدیل می شوند که آدم با خودش می گوید کاش همان نظام سرمایه داری را پذیرفته بودید. از چاله در می آیند و به چاه می افتند. حتی آنارشیسم هم برای خودش اصولی دارد ولی در اینجا این شخصیت مازوخیست دیوانه به هیچ چیز پایبند نیست.

کارگردان زیاده گو در صحنه های بسیاری نه تنها به شکل بصری حرفش را بیان می کند که با تاکید بسیار بارها و بارها همان حرف را تکرار می کند. از لحاظ ساختاری هم چنین مشکلی وجود دارد. منظورم صحنه ی بد درگیری راوی (نورتون) و تایلر(پیت) است. جایی که مخاطب دیگر متوجه شده تایلر در واقع خود راوی ست اما در آن درگیری تن به تن بارها از دوربین مخفی هم صحنه را نشان می دهد تا خیالش راحت شود که همه متوجه شده اند که راوی به تنهایی با خودش به مبارزه پرداخته است!

به نظر من Fight Club فیلم بد و شعارزده ای ست که اسمش به خاطر شوک آخر فیلم ( که چقدر هم آن صحنه بد است، راوی ماست فیلم وقتی حقیقت را می فهمد تنها چیزی که نمی شود شوکه است!) و جذابیت شخصیت badboy دیوانه اش، توسط نوجوانان الکی بزرگ شده است.

بیشتر از هر چیزی، طنز سیاه این فیلم را دوست دارم. البته این یک فیلم مردانه و درباره بحران هویت مردانه (در مقابل کودکانه) و شاید هم جامعه بالغ در مقابل جامعه نابالغ است، کدام مردی شبیه به راوی دوست ندارد سیگار و مشروب، جذبه و نترسی و غیره تایلر را به همراه اندامش که حتی خراشی هم بر نمی دارد با هم داشته باشد, به شرط این که متحمل هزینه های مالی، روحی و جسمی نشود.   شاید خوبیش برای فینچر همین است که، هر کس چیزی برای خودش در می آورد که ومشغول فرو کردن ایده خاصی ، حداقل به نظر نمی آید. در مقیاس کوچکتر همه یک تایلری داریم که نفس اماره نام دارد. انگیزه‌های نفسانی که انسان را به سوی بدیها، سوق می دهد.

بله، هر سطح چه انتظارات غیر واقعی مبتنی بر حدس و گمانمان بالا‌تر باشد، احتمال تجربه کردن احساسات منفی - ناامیدی، خشم، رنجش ، تاسف و ندامت- بیشتر می شود. گلادیاتور 2 انتظاراتم را برآورده کرد!