سلام. من خیلی دلم میخواد تو این برنامه شرکت کنم درواقع من عاششششق صندلی داغم ولی آخه چی میخواید ازم بپرسید،

نه زن دارم نه شوهر

نه بچه - نه خونه

نه زندگی - نه کار

بدتر اینکه تو کافه کلاسیک هم

نه کاربر قدیمی هستم نه جاافتاده

نه مشهور - نه کله گنده

نه مسئول - نه پرکار

خلاصه ول معطلم! فکرکنم باید کمی صبرکنم تا سایزهام افزایش پیداکنن البته نه سایز خودم(خدانکنه) سایز کاربریم رو میگم برای همین امیدوارم این صندلی حالا حالاها داغ بمونه تا من قابلیت و جذابیتهای لازم رو کسب کنم! بعد بیام بشینم روش ببینم چی میشه؟

بعله اما حالا به مناسبت این فرخنده اتفاق داغ! من مناظره شاعرانه (باعکس) جناب سروان رنو و شرکت کننده صندلی داغ رو به همکافه ایها تقدیم میکنم:

سروان خطاب به داوطلب شجاع :

این صندلی، این صندلی، داغ اسـت داغِ داغِ داغ

رویش نشین بااحتیاط،خوشحال وخوشرو سردماغ

گر کاربر با پرســــــــشی، گوید: تو را آتش زنم

تهدید توخالی است آن،مسئول این کوره منم!

پاسخ بده پاسخ بده، طاقت بیار ای قهرمان!

گرفخر این کافه شدی وانگه دهیمت زر نشان

کاربر قوت قلب میگیره و روی صندلی میشینه و به سوالات جواب میده ولی با بیقراری هی این پا اون پا میکنه تا آخر که:

کپسـول کو کپسـول کو ؟ آتش گرفته جان من

سروان چه کس آتش زده برجامه و تنبان من!

* افروختم افروختم آتش گرفتم ســــــوختم *

با این زبان سرخ خود صغری و کبری دوختم!

اما سر سبزم هنوز بنشسته روی گردن است

انگار مانند خلیل ، آتش گلستان من است!!!

خلاصه سروان نشان یا اعتبار طلا رو  به داوطلب اعطا میکنه و داوطلب قهرمان پیروزمندانه از روی سن کافه پایین میاد و همراه همه کافه ای ها بخوبی وخوشی زندگی میکنه!

اینم گزارش تصویری این روایت تاریخی: