فکر می کنم بسیاری از دعواهای زبانی از زمانی شروع شد که عده ای از زبان شناسان و دستورنویسان برای پاسداری از زبان فارسی مقالات و کتاب هایی نوشتند و در آنها به مواردی اشاره کردند که به نظر ایشان غلط و اشتباه و ناسره بود. یکی از این نوشته ها، کتاب مشهور «غلط ننویسیم» ابوالحسن نجفی است، مؤلف، محقق و مترجمی که همین دو سه هفته پیش از دنیا رفت. کاری که ابوالحسن نجفی در این کتاب کرده، همان کاری است که پیشتر غربی ها انجام داده و فرهنگ هایی دربارۀ غلط های رایج و اشتباهات مصطلح زبانشان تهیه کرده بودند. نجفی اصل و درست را آثار پیشینیان می داند. زیرا نثر و شعر فارسی در این عمر دراز هزار سالۀ خود  پستی و بلندی های فراوانی را پشت سر گذاشته و از زبان های بسیار تأثیر گرفته است. برخی از این غلطها جای پای خود را محکم کرده و دیگر مصطلح شده اند و خواه ناخواه باید آنها را بپذیریم. اما می توان خیلی از آنها را از زبان زدود و فارسی را پیراست. یعنی همان کاری که در زمان فرهنگستان اول به ریاست محمدعلی فروغی انجام شد، و اگر زحمت این بزرگواران نبود، ما همچنان «هواپیما» را طیاره میخواندیم.

از این مقدمه که بگذریم، حرف من این بود که زبان محاوره الزاماً با عقل سلیم همخوانی ندارد. چه بسا کلماتی که به دلیل ناآگاهی عوام تغییر صوت و معنا داده اند. مثلاً واژۀ «کنکاش» که تا همین سدۀ گذشته به معنی «مشورت» و «شور کردن» بوده است و حالا به معنی « تحقیق و تفحص» به کار گرفته میشود. البته استادان زبان همچنان این واژه را در جای درست و معنای صحیح خود به کار می برند. مثال دیگری می زنم: امروز فردی با بلندگو در کوچه صدا می زد: «نانِ خشکی می خریم، آبِ گرم کن...». قرار نیست از عوام تقلید کنیم، و گر نه ندانسته از این حرف های بی سر و ته به زبان می آوریم، «نانِ خشک» زا «نانِ خشکی» ( متضاد: نانِ خیسی/نان تَری) و «آب گرم کن» را « آبِ گرم کن» ( مثلاً آب گرمکنِ ورزشی یا آبی که توی گرمکن است) می گوییم.