وقتی می‎گوییم فارسی را پاس بداریم آیا دقیقن می‎دانیم چه‎چیز را باید در مرزبندی گیتاشناسی زبان‎ها پاس داشت.آیا این مرزهای بی‎قرار و ژله‎ای در پاس‎داری ما از زبان اختلال ایجاد نمی‎کند..پس در یک زبان زنده که هر روز کلمات بی‎شماری در آن سرریز می‎شود و از سویی دیگر کلماتی منسوخ می‎شوند و راهی قبرستان کلمات. لاجرم در این  جغرافیای تپنده هر روز باید برای پاس‎داری از زبان تعریف تازه‎ای ارائه داد.این تغییر مرزها هر روز وظایف جدیدی پیش پای ما می‎گذارد. لغت‎نامه دهخدا ، معین ، سخن و..سرشار است ازلغاتی که منسوخ شده‎اند و دیگر کاربرد ندارند.این لغات دیگر به پاس‎داری نیاز ندارند بل‎که این واژه‎های نو و تازه هستند که چون گیاهانی تازه رسته نیازمند مراقبت و رسیدگی‎ ویژه‎اند.تحول در زبان که هم شامل زبان گفتاری است و هم نوشتاری ضرورت زنده بودن آن است.دم و بازدم آن است.این در ذات شش هزار زبانی است که در دنیا نفس می کشند.

زبان گفتاری علی‎رغم ارتباط اندام‎واره‎اش با زبان نوشتاری پاس‎داری را بر نمی‎تابد.نمی‎توان اقشار بی‎سواد و کم‎سواد و مهاجران و مسافران را به ادای درست واژگان مجبور کرد.مضاف بر آن زبان عامیانه که خود بخشی از بدنۀ زبان گفتاری است و خود گنجینه‎ای از فرهنگ ماست هیچ قانون‎مندی‎ای را نمی‎پذیرد.لزومی هم به دخالت در حوز‎ۀ آن مشاهده نمی‎شود.
نگرانی‎های جنابِ سروان رنو هم بیشتر مربوط به همین حوزه است آن‎جایی که می‎گوید:

نقل قول: با ورود ابزارهایی مانند چت و موبایل به زندگی روزمره , می بینیم که کلمات و گرامر زبان فارسی - مخصوصا توسط نسل جدید - در حال ویران شدن است و طوری شده که حتی برخی جملات آنها برای ما هم قابل فهم نیست !

نمایش نوع فعالیت وندال ها

کتاب فارسی اول دبستان