مطالب طنز از گذشته های دور در خون ایرانیان و فارسی زبانها بوده است. از زمان عبید زاکانی تاکنون نویسنده های طنزپرداز بیشماری آمده اند که طنز را در زبان فارسی بکار گمارده اند تا از رفتاری ، عاداتی ، شخصیتی حقیقی و یا حقوقی انتقاد کنند. بسیاری از شاعران بزرگ ما از سعدی و سوزنی و مولوی گرفته تا ایرج میرزا و میرزاده عشقی اشعار طنز زیبایی در نکوهش عادات بد فردی و اجتماعی سروده اند. در زمان معاصر نیز طنز مدرن در قالب هایی نو همانند کاریکاتور و کاریکلماتور و بحر طویل و کمیک استریپ و نیز قالب های قدیم به علاقمندان عرضه شده است.

در این میان آنچه اهمیت داشته و دارد ماندن در اقلیم طنز و پرهیز از غلطیدن در ورطه ی تمسخر و توهین است. وادی طنز ، وادی حساسیست . کوچکترین لغزش سبب برانگیخته شدن سوء تفاهمات و سوء تعابیر می شود. در کشوری زندگی می کنیم که ظرفیت انتقاد پذیری و "در آئینه نقد به خود نگریستن" بسیار کم است. باید مراقب بود که از طنز به توهین های فردی و  نژادی و قومی و جنسیتی نرسیم.

توصیه میکنم به دوستانی که علاقمند به قدم گذاشتن در این وادی پر مخاطره هستند ، نوشته های طنزپردازان معاصر را دنبال کنند. تکنیک های نوشتن طنز را فرا بگیرند. به شخصه خواندن کتاب های ابراهیم نبوی و مطالب طنز آیدین سیار سریع را برای آموزش طنزنویسی بسیار مفید می دانم.