این روزها، مصادف است با تولد پیامبر دین مسیحی (البته به روایت کاتولیکها و پروتستانها و نه ارتدوکس ها). این نوشته بر آمده از عمق جان بزرگمردی است که راستگویی اش تاریخ را می لرزاند. بی مناسبت با این روزهای خودمان ندیدمش!

خداوند پسر خودش را قربانی کرد تا گناهان انسان بخشیده شود. با یک حرکت به انجیل پایان بخشیده شد! قربانی گناه در تهوع آورترین و وحشیانه ترین شکلش، قربانی کردن بیگناه به خاطر گناهان گناهکار! عجب ارتداد سیاه و وحشتناکی!

***

پولس با آن گستاخی خاخام وارش منطق این ادراک وقیحانه را به این شکل پایه گذاری کرد: «اگر مسیح رستاخیز نمی کرد، ایمانمان بر باد می شد» و ناگهان انجیل به نفرت انگیزترین نویدهای تحقق نیافته تبدیل گشت، به تعالیم گستاخانه بی مرگی فردی. پولس خود هنوز آنرا به عنوان پاداش آموزش می داد.

***

خداوندی که پولس اختراع کرد، خداوندی که «دانایی این دنیایی را نابود می کند»، در واقع نمایانگر عزم جزم و قاطعانه شخص پولس در این کار است: بخشیدن نام "خدا" به خواست و اراده شخصی خود. خداوند به صورتی که پولس او را خلق کرده، نفی خداوند است.

***

نقد ادراک مسیحیت از خدا ناگزیر ما را به همان نتیجه می رساند. انسان برای اینکه به خاطر وجود خودش شاکر باشد به خدا نیاز دارد. چنین خدایی باید بتواند کمک کند و آسیب زند، گاه دوست و گاه دشمن باشد، خواه خوب باشد خواه مخرب ستایش می شود. حال در مسیحیت، اخته کردن ضدطبیعی خدا، تبدیل آن به خدای "فقط خوب"، بر ضد هر چیز خواستنی است. خدای مخرب کمتر از خدای کمک کننده مورد نیاز نیست. از این گذشته ما هستی خود را مدیون مدارا به هر قیمتی و دوست داشتن همه انسانها نیستیم. فایده خدایی که چیزی از خشم ، کین خواهی ، سرزنش ، مکر و عذاب نمی داند چیست؟ هیچ کس چنین خدایی را درک نخواهد کرد. پس چرا باید به این خدا باور داشت؟

***

این خدا خبرچین و بزدل و فروتن می شود، "آرامش جان"، دست کشیدن از نفرت، خویشتن داری، حتی "عشق" به دوست و دشمن را توصیه می کند. پیوسته در حال اخلاقی کردن است و به درون غار فضیلت شخصی می خزد، ذات فردی، جهان وطن می شود.... صرفا خدایی "خوب" می شود!

***

خدایان از این دو حالت خارج نیستند: یا خواست و اراده معطوف به قدرت هستند و خدایان یک قوم و جمع اند یا ظرفیتی برای قدرت ندارند و در این صورت ناگزیر "خوب" می شوند.

***

«به راستی می گویم که شماری از آنها – حواریون - خواهند بود که در اینجا خواهند ایستاد و تا به قدرست رسیدن پادشاهی پروردگار را رویت نکنند مزه مرگ را نخواهند چشید» (مرقس 11:9). به به از این دروغ! ای شیرمرد!

«داوری نکن تا داوری نشوی ، با هر معیار بسنجی سنجیده می شود» (متی 1:7). عجب ادراکی از عدالت و قاضی عادل!

«بگذار هر آنکس که از پی من آید، خود را انکار کند، صلیبش را بر دوش کشد و از پی من آید، زیرا این است مسیحی» (مرقس 34:8). اخلاق مسیحی با همین "زیرا" هایش رسوا می شود. "دلیل" هایش رسوایش می کنند.

***

اگر کسی تصور کند که رهبران جنبش مسیحیت فاقد هوش و درایت بوده اند مطلقا خود را فریب داده. آه آنها باهوشند! تا حد تقدس باهوشند این پدران خوب کلیسا! چیزی که فاقدش بودند، چیزی کاملا متفاوت است. طبیعت فراموش کرده جهیزیه مناسبی از غرایز پاک و شرافتمندانه بدانها بخشد. اسلام هزاران بار حق داشت که به مسیحیت نفرت می ورزید؛ پیش فرض اسلام انسان است.

***

"جنگ پنهان با رم، صلح و دوستی با اسلام"؛ اینگونه احساس و عمل می کرد، آن روح آزاد و بزرگ، آن نابغه امپراطوران آلمان، فردریک دوم.

***

پرورش تناقض گویی، هنر خودانکاری، اراده معطوف به دروغگویی به هر قیمتی، نفرت از غرایز خوب و صادقانه، نفرت از انسان دوستی! اینها از برکات مسیحیت اند! من مسیحیت را بزرگترین نفرین می دانم، درونی ترین و یکتا فساد بزرگ، آن را ننگ فناناپذیر انسان می نامم. روز جنایتی که این بلا آغاز شد مشخص است. پس از نخستین روز مسیحیت! چرا نه پس از آخرین روزش؟ پس از امروز؟ ارزیابی دوباره تمامی ارزش ها!