"آثار کلاسیک تاریخ موسیقی به قدری کامل، فراگیر و متنوع‌اند که دیگر نیازی به ساخت موسیقی جدید برای فیلم نیست."

دقیق حضور ذهن ندارم که جمله فوق از برگمان بود یا کوبریک یا اصلاً همین بود یا حافظه‌ی من ناخواسته ادیتش کرده! اما به نظرم این جمله نه فقط در مورد آثار کلاسیک که کلاً در مورد تمامی آثار موسیقی می‌تونه صادق باشه.
کما اینکه افرادی مانند آقای تارانتینو همچنان از همین سرلوحه در آثارشان پیروی می‌کنند. اما یکی از غیرمنتظره‌ترین برخوردها با قطعه‌ای کلاسیک درون یک فیلم برای من در یک دور دیگر (Another Round (Druk)) توماس وینتربرگ رخ داد.
اونجا که در یکی از شاید مهم‌ترین لحظات فیلم، ناگهان دیالوگ‌ها قطع میشه، نگاه چهار شخصیت اصلی فیلم به هم دوخته می‌شه، و موسیقی شروع به پخش شدن می‌کنه... و همه با شنیدنش تصمیم می‌گیرند هدف بزرگ و مشترکی که برای آینده خودشون داشتند رو عملی کنند.
و ما به معنای واقعی کلمه "آنجا که زبان از بیان قاصر است موسیقی به میان می‌آید" رو می‌بینیم و می‌شنویم. و آن هم چه قطعه‌ای! فانتزی در فا مینور فرانتس شوبرت. قطعه‌ای بزرگ برای چهار دست (دو پیانو).
شوبرت، بتهوون، موتزارت، شوپن، باخ، واگنر و... همگی جزو نوابغ تاریخ بودند و نشستن در محضر نوابغ تاریخ و گوش دادن به حرفشون، به اینکه چه میگن؟ کاری بس سخت و دشواره. و وقتی اونها به شما میگن که این کار درسته پس لابد هست دیگه...

Schubert - Fantasie in F minor, D.940

پ.ن:
موسیقی کلاسیک مانند یک بوم نقاشیه با این تفاوت که در زمان جاری هست و ثابت نیست و چون نگاه به کلیت اون بعنوان یک اثر واحد مثل یک نقاشی بسیار سخته، پس برای اینکه اون رو بفهمیم باید بسیار فعالانه بهش گوش بدیم. درست مانند زمانی که یک فیلم تماشا می‌کنیم و اگر محو خط داستانی اون بشیم از جزییات هنری‌ای که به اونها پرداخته شده یا خیر غافل میشیم، باید از انفعال در گوش دادن به موسیقی هم بیرون آمد. اینکه از یک قطعه موسیقی فقط قسمت‌های دلنشینش رو دوست داشته باشیم، یا صرقاً بدلیل زیبا بودن یک اثر کلاسیک اون را گوش بدیم، کاری بسیار پیش پا افتاده کرده‌ایم. این درست مثل این میمونه که ما در محضر حافظ یا سعدی بنشینیم و بجای اینکه به سخنشون گوش کنیم، ما از اونها بخوایم در مورد چه چیزی حرف بزنند! موسیقی کلاسیک مانند یک پازل بسیار بزرگه که شاید قطعات اون تا سالیان سال هم در ذهن ما کامل نشه و نتونیم تمام قسمت‌های یک اثر کلاسیک رو درک کنیم. پس باید در موقع گوش دادن به اون چشم‌ها رو بست و هیچ کار دیگری نکرد و فقط شنید و گوش داد.

روز خوش و ایام بکام!