پایان دوم

کارگردان: یعقوب غفاری

هنرپیشه های اصلی: آناهیتا نعمتی- دانیال عبادی- مهدی فقیه

سال تولید: 1389

برگرفته از فیلم

خانه نزدیک دریاچه

کارگردان: آلخاندرو آگرستی

هنرپیشه های اصلی: کینو ریوز-ساندرا بولاک-شهره آغداشلو-کریستوفر پلامر

سال تولید: 2006

داستان اصلی فیلم، داستان یک صندوق پستی است که دو نفر با اختلاف زمانی چند سال به آن دسترسی دارند. به این معنی که نامه هایی که شما در آن می اندازید فردی در آینده آن ها را می خواند و جواب شما را می دهد. این دو نفر عاشق هم می شوند و قرار می گذارند در آینده هم دیگر را ببینند. ایده بسیار فانتزی و جالبی است. بخصوص پایان فیلم که نسبتا تلخ تمام می شود.

اما شاهکار ایرانی:

داستان تقریبا همین است با این تفاوت که به جای نامه و صندوق پستی اسرارآمیز از ایمیل استفاده کرده اند!

همین طور که از اسم فیلم پیداست، پایان زیبای فیلم را هم خراب کرده است. بعد از دیدن اجباری این فیلم در اتوبوس(!) دقیفا این حس به من دست داد که کارگردان بعد از دیدن این فیلم از پایان آن خیلی ناراحت شده است و مثل یک کودک تصمیم گرفته است که یک بار دیگر این فیلم را بسازد با پایان مورد علاقه اش.

از تمام بازی های بد، ساخت افتضاح و داستان پردازی ضعیف فیلم بگذریم چیزی که خیلی اهانت آمیز است اینکه کارگردان ژانر فیلم را از فانتزی به علمی - تخیلی تغییر داده است. به این معنی که اواسط فیلم آناهیتا نعمتی پیش یک دانشمند فیزیک بسیار  فهمیده می رود تا این اتفاق را برای او توجیه کند و مطابق انتظار دلایل بسیار مسخره ای برای این پدیده ذکر می شود که این نشان دهنده اعتماد به نفس خارق العاده کارگردان است. جالب تر اینکه برای ایفای نقش این دانشمند از مهدی فقیه استفاده کرده است. البته ایشون بازیگر بسیار توانمندی هستند ولی وقتی توی اطاقش با دکور مصنوعی و دستمال گردن و گریمی که سعی کرده است او را شبیه آلبرت اینشتین نشان دهد یک نقطه تاریک در کارنامه اش ایجاد کرده است.

پی نوشت: البته این فیلم اتوبوسی تر از این بود که در کافه مطرح شود ولی به قدری دلم از این حرکت کارگردان خون بود که به محض دیدن این تاپیک شروع به گشتن دنبال اسم شاهکاری که چندسال پیش دیده بودم کردم تا بتونم این پست رو بنویسم.