سینما پارادیزو در مورد عشقه ، نه یک عشق بلکه چندین ماجرای عشقی... عشق توتو به سینما - عشق نافرجام توتو به نامزدش - عشق و دوستی آلفردو و توتو به هم و ... فیلم بدون پیچیدگی های ساختگی پیش می رود و خیلی ساده و سر راست داستانش را بازگو می کند. هر چه زمان فیلم جلو می رود زیبایی فیلم و جذابیت آن افزون تر می شود. البته نقاط عطف این گیرایی در یک سوم اول و یک سوم پایانی است. دوران کودکی توتو بسیار جذاب است تا اینکه به دوران جوانی او می رسیم. در این قسمت داستان کمی آرام تر می شود سپس دوباره در پایان فیلم ، داستان اوج می گیرد تا اینکه در سکانس پایانی به نهایت درجه خود می رسد. سکانس پایانی سینما پارادیزو را می توان یکی از 10 سکانس پایانی برتر تاریخ سینما به حساب آورد.

شخصیت کودکی توتو خیلی جذاب از کار در آمده است. توتو با آن هیکل نحیف و کله بزرگ و صدای بچه گانه انگار کودکی خودمان است. خیلی طبیعی با همان احساسات بچه گانه. تیپ و ظاهر این بچه خیلی شبیه به بچه های کوچه و بازار ایران خودمان است !حالا نقطه مقابل توتو ، شخصیت آلفردو را داریم با آن هیکل بزرگ، کله نیمه کچل ، سبیل مردانه ، دماغ بزرگ با رفتاری آرام و کوله باری از تجربه که قلبا" مهربان است.