به دلیل اینکه کوچکترین فرد خانواده بودم و خواهر و برادری کوچکتر از خودم نداشتم، بعد از اینکه یک سال تحصیلی را تمام می کردم دیگر کتابهای درسی سال قبل را زیاد نمی دیدم. مخصوصا اینکه بعضی از مسئولین مدارس نیز اجازه نمی دادند کتابهای درسی را پیش خودمان نگه داریم و حتما باید آنها را به مدرسه می دادیم. اما چند روز قبل که به دنبال چیزی بین وسایلم می گشتم به یکباره چشمم به دفتر دیکته کلاس اول ابتدایی ام افتاد. دفتری که سالها بود ندیده بودمش و حتی یادم نبود که در تمام این سالها آن را نگاه داشته بودم. البته تنها سال اول ابتدایی دفتر دیکته بود و در سالهای بعد از آن تبدیل شده بود به دفتری برای یادداشت مشغله های ذهنی کودکانه ام! هنگام مطالعه مطالب کودکانه و خنده داری که سالها پیش از ذهنم به روی کاغذ آورده بودم از فرط خوشحالی نمی دانستم باید اشک بریزم و یا بخندم. فکر می کنم هر دو کار را با هم انجام دادم!