از وقتی یادمه همیشه رو یه  چارپایه لق و لوق از کتابخونه دراز وقلمی خاله بالا میرفتم تا کتاب بابا لنگ دراز رو که از بس ورق ورق زده بودم مثل جیگر زلیخا شده بود وخاله تو بالاترین طبقه کتابخونه از دسترسم دور نگه میداشت- یواشکی وردارم و هی بخونم و بخونم و بخونم. گاهی باهاش بخندم گاهی گریه کنم گاهی برم توعالم رویاها وفکر اینکه میشه یک روز منم دوسایه ستون مانندی رو ببینم که بعدا بیاد و بابا لنگ دراز من بشه؟

راستش خیلی خوب میتونستم با قهرمان کتاب با جروشا یاهمون جودی خودمونی همذات پنداری کنم . جالبش اینه که خود جین وبستر هم با شخصیت کتابش همذات پنداری میکرده جین از نوجوونی عاشق نوشتن بوده ویک دوست خوب به اسم پاتی داشته که عاشق داستانهای جین بوده یجورایی سوپروایزرش بوده.

جین تو کتاب بابالنگ دراز میشه جروشا و پاتی میشه سالی...جین که همیشه تو مدرسه ازتبعیض بین بچه پولدارا با شاگردای فقیر در عذاب بوده این فکر به سرش میزنه تا برای نمایش تبعیض توی کتابش جروشا بچه یتیمی باشه که از یتیمخونه جان گریر وارد مدرسه پولدارا میشه اونجا معلوم نیست کی چیه؟ جروشا برای خودش عمه و خاله و مادربزرگ خیالی و پولدار میسازه همه اش به اتکای دو ستون محکمی که روزی سایه شون رو روی دیوار یتیمخونه دیده و بهش گفتن این حامی خیر و نیکوکارتوئه، فرشته اقبالته همای سعادتته همه چیته...اما برای جروشا اون فقط مردی بود که سایه پاهاش به درازای دو ستون بود و شد:بابا لنگ درازش...

جرویس پندلتون یا همون بابا لنگ دراز خودمون در زندگی واقعی جین وبستر وجود نداشت هرچند همزمان با چاپ ادامه بابالنگ دراز، یعنی دشمن عزیز جین به عشقی رسید که برای جروشا به تصویر کشیده بود: گلن فورد مک نی -که البته من جایی نخوندم لنگاش دراز بودن یا نه ولی هرچی بودعاشق جین بود.

گلن نوشته های جین رو تحسین میکرد و روحیه حساسش رو درک می کرد. ولی این خوشبختی برخلاف عشق و ازدواج جروشا و جرویس یکسال بیشتر دووم نیاورد.جین بعد زایمان دخترش از دنیا رفت.واقعا حیف شد خدابیامرزدش. اما در رویای رنگین کمونی من جین از بالای ابرها داره به اون پایین پایینا به جروشا و دخترش و من نگاه میکنه اما صبر کنید .  .  . یکی بالاتر از همه ما داره ماها رو میپاد جین به عقب برمیگرده و سایه پاهای دراز اونو رو در و دیوار بهشت میبینه: بابالنگ دراز

یادش بخیر کارتون بابالنگ دراز که از تلوزیون شروع  شد به پخش شدن ،من دیگه چیزی از خدا نمیخواستم همه فکروذکرم بود این کارتون- و هنوز صدای زیباو شیطون جودی آبوت (که بعد که اومدم کافه کلاسیک فهمیدم دوبلورش خانم شکوفنده هست) تو گوشمه.

واقعا N به توان nبار یادش بخیر ! چقدر این کارتون قشنگ بود سر هر قسمتش خاله یک ظرف پرشیرین گندمک میکرد و میذاشت کنارم تا حسابی کیف کنم چه میدونم شایدم میخواست شیرینی طعم گندمک ها تلخی یتیم بودن رو ازیادم پاک کنه. من اما اصلا تو خودم نبودم من محو جودی موحنایی و جرویس موطلایی بودم و اون جولیای ازخود راضی هم وسط این همه شیرینی نمک فیلم بود!

بزرگتر که شدم دی وی دی فیلم بابا لنگ دراز رو با شرکت لسلی کارون و فردآستر دیدم راستش تو ذوقم خورد از جروشا ((لسلی کارون))خوشم اومد تو نقشش قشنگ میومد میشد دوسش داشت و از شیطنتهاش لذت برد. ولی فرد آستر در نقش جرویس خیلی نچسب بود به نظرم خیلی پیر بود اصلا به جودی نمیومد. اما خوب چی بگم شاید تنها رقاص دم دست اون دور و زمونه همین آقا بود نگولسکوی کارگردان هم چاره ای جز انتخابش نداشت...

ولی اینم بگم هنوز نفهمیدم اصلا برای چی داستان به این قشنگی رو موزیکال کردن این قصه خودش یعنی شعر یعنی خیال یعنی موسیقی-کافیه چشاتونو ببندید و دولنگ بابا لنگ دراز رو دوتا نت روی خطوط حامل کنار کلید سل خوش ترکیب تجسم کنین. انگار داره با کلیدسل می رقصه! کلید سل هم که G باشه یعنی همون جروشا خانم