از بازی های بهاری و تابستانی ناب و خیلی خوب قدیم، هفت سنگ بود که علی رغم ظاهر فقیرانه اش برای اینکه به بهترین وجه برگزار شود، یک شرط اساسی داشت و آن چیزی نبود جز توپ ماهوتی! این توپ همان توپ تنیس است که در زمان ما چون بدل چینی و باسمه ای نداشت، فقط آلمانی اش یافت می شد و خیلی گران هم بود و کمتر بچه ای پول قاقالیلی و بستنی و فالودۀ تابستان را جمع می کرد که یکی از آنها را بخرد، لذا در محلّه ها ندرتاً یکی از آنها پیدا می شد که اگر وزارت بهداشت وقت از خطری که گرانی توپ ماهوتی ایجاد می کرد، آگاهی داشت، حتماً یارانه ای اساسی به آن اختصاص می داد.

باید اذعان کرد که پسربچه های قدیم قدری بیش از حد خشن بودند و آلترناتیوی دیوانه وار برای توپ ماهوتی داشتند. خب هم دوره ای های من حتماً تا به حال یادشان آمده آن چه بود...توپ لاستیکی که با حلقه حلقه کردن تیوب از رده خارج دوچرخه ساخته می شد و در شهر ما مشهور بود به توپ بُکُش...چرا که واقعاً ضربه اش جانکاه بود و آه از نهاد و دمار از روزگار مضروب در می آورد.

از ضروریات درجۀ دو بازی هفت سنگ و هر جنب و جوش دیگری، کلّۀ کچل بود که امروزه طرفدار چندانی در بین کودکان رایانه ای و تبلتی ندارد ولی در زمان ما در زمستان و ایّام مدرسه اجباری بود امّا در تابستان خود  پسربچه ها کاملاً داوطلبانه زیر تیغ استاد سلمانی می رفتند تا گرمازدگی و التهاب سر آفتاب خورده را زیر شلنگ آب خنک اطفاء کنند و حظّی وصف ناشدنی ببرند. علی الخصوص هنگامیکه کف دو دستشان را خلاف جهت خواب موهایشان به کف سرشان با شدّت می کشیدند و آب از سرشان به شعاع چند وجبی اطرافشان می پاشید.

این سرهای کچل علاوه بر خنک کردن تابستانه و صرفه جویی در مصرف نیروی برق، رزومۀ شرارت بچه ها هم بود، چرا که بخشهای کوچک زیادی در سرهای شرور و پر شر و شور، خالی از مو بود و ناشی از شکستگی سر  و نه مایۀ سرشکستگی صاحب سر، بلکه نشانۀ تخسی و باد فراوان اندر سر.