بیلیاردباز (The hustler) محصول 1961 ساخته رابرت راسن از آن فیلم هاییست که باید در روند نرمال ساخت آن شک کرد. انگار روند چرخش ستارگان و خورشید و ماه چیده شده بودند تا این فیلم ساخته شود. همه عوامل، بازیگران، فیلمبردار و کارگردان طوری درست سر جایشان هستند که باید شک کرد دست چپ خدا در این اثر دخیل است. ما ایرانی ها که اصلا نظر کرده خاص خداوند هستیم با آن دوبله و ترجمه. فقط ترجمه Minnesota Fats به بشکه مینه سوتا با باز آفرینش شگفت آور منوچهر اسماعیلی و Fast Eddie به ادی تنددست با هنر نمایی معجزه گون چنگیز جلیلوند برای هر معتقد به مذهب سینمای کلاسیک با گرایش دوبله کافیست تا ایمان خود را تقویت کند هر چند کافران نیز لب به تحسین آن می گشایند و چنان سرگشته می شوند که جهان پس از مرگ هیچکاک در نظرشان پوچ و تهی می نمایاند و از فرط پشیمانی به سال های سکوت تصویر رجعت می کنند. (سفر ندامت کافران از سینمای مدرن از اسفار کتاب مقدس عهد کلاسیک).

بعد از معرفی ادی و شریکش در ابتدای فیلم که مشغول سرکیسه کردن بقیه اند باشگاه بیلیارد ایمز معرفی می شود که سر صبح در حال بازگشایی است. از همین جا رابرت راسن شروع به زمینه چینی برای معرفی بشکه می کند. مسئول باشگاه وارد می شود، نگاهی به ساعتش می کند: صبح به خیر هنری. و ساعت دیواری بالای در ورودی را نگاه می کند. هنری بالای صندلی می رود و ساعت را تنظیم می کند. بعد از یک دیزالو هنرمندانه به همان ساعت که همزمان مثل یک جامپ کات است و گذر زمان را نشان می دهد ادی و چارلی وارد می شوند. ادی به قصد خاصی اینجا آمده است، می خواهد ده هزار تا ببرد و کری می خواند که: بگو ببینم چارلی کیه که منو شکست بده؟ مسئول باشگاه ادی را شناخته و منظورش را می گیرد: اگه اشتباه نکنم اومدی با بشکه مینه سوتا بازی کنی... یه نصیحت مجانی می خوای؟... ببینم پول مولم داری؟... از اینجا برو. رفیقتو بردار برو بشکه پول کسی رو نمی خواد. رفیقتم نمی تونه ببردتش. 15 ساله کسی ازش نبرده. تو این ملک رودست نداره..... خیله خوب هر چی راجب بشکه لازم بود بهت گفتم اگه بازم می خوای برو باهاش بازی کن... پاتوقش هر شب تو همین سالنه. سر ساعت 8 میاد. همینجا باش خودش پیدات می کنه. دوباره دیزالو به ساعت دیواری که 8 را نشان می دهد و مردی که می خواهد از در برود بیرون اما متوجه کسی می شود که از پله ها بالا می آید، به احترامش هر دو لنگه در را باز می کند و پادشاه وارد می شود. راسن بالاخره در دقیقه 12 از قهرمانش رونمایی می کند: یک جنتلمن خوشپوش دقیق و وقت شناس با گل میخکی بر یقه، سیگاری در دست و لبخندی مطمئن. کسی که ادی از کالیفرنیا بدون دعوت او برای مبارزه به جنگش آمده است. بشکه آنقدر بزرگ است که برای بزرگ شدن باید شکستش داد. شخصیتی خدای گونه که حتی برت حقه باز هم به او احترام می گذارد. تنها کسی که سوسیس پالتویش را با احترام می گیرد و در جارختی آویزان می کند. با راه رفتنی چابک که با همان فرزی سیگار از جعبه سیگارش در می آورد و به لب می گذارد انگار واقعا مشغول نواختن ویولن است. به سمت ادی می رود و با فروتنی یک قهرمان از بازی ادی تعریف می کند و در مقابل حرافی های شتابزده ادی از بیگ جان می پرسد: تو می گی این پسره اهل قماره؟. بشکه در همین 3 دقیقه که از معرفی اش می گذرد با آن گل میخک و سیگار و خونسردی خدای گونش واقعا به اندازه یک بشکه در تاریخ سینما جا باز کرده است.