ای ناخدا، ناخدای من!

 ...درگذشت رابین ویلیامز تکان دهنده و ناگوار اما، یاد و خاطره اش در فیلم های باشکوه و با ارزش او برای همیشه با ما خواهد بود.

با بسیاری از فیلم های او خاطره داریم و در شادی ها و غم هایش در نقش هایی شگفت آور و زیبا همراه بوده ایم.

رابین یک بازگیر کلاسیک و بی همانند است.

این بخش، شایسته ی نگاه شیفتگان سینمای زیبای او و بیان خاطره ها و نقد و بررسی آثار اوست.

انجمن شاعران مرده از آن گونه فیلم هایی است که به معضل بزرگ آموزش و پرورش و آسیب هایی که از سوی آن متوجه نسل فرداست می پردازد.

این فیلم واقع گرا، پر ارزش و جاویدان است و هر آموزگاری باید آن را ببیند و فرایند آموزش خود را با معلمین آن بسنجد.

بازی رابین در این فیلم تکان دهنده و بسیار اثرگذار است.

در این پیوند، بخش کوتاه بسیار زیبایی از این فیلم را با برگردان فارسی به دوستان هم کافه ای پیشکش می نمایم.

انجمن شاعران مرده!

اولین فیلمی که از رابین ویلیامز دیدم جومانجی بود. چهره او بگونه ای بود که هر مخاطبی با بازی او به راحتی ارتباط برقرار می کند. چهره ای مهربان ، جذاب و متفاوت با سایر هنرپیشگان .یکی از ویژگیهای این هنرمند آن بود که به راحتی از عهده هر نقشی بر می آمد و آنرا بخوبی اجرا می نمود. در دنیا کمتر هنر پیشه ای یافت می شود که هم بتواند فیلم کمدی را بخوبی بازی کند و هم فیلم تراژدی و  هم بخوبی از عهده نقشهای منفی بر آید و هم نقشهای مثبت. او بخوبی از عهده نقشهایش بر می آمد. براستی این رابین ویلیامز بود که می توانست هم در نقش یک همسر مهربان در فیلم چه رویاهایی که می آیند اشک مخاطب خود را در بیاورد و هم در شب در موزه لبخند بر لبان بینندگان خود بیاورد و هم می توانست در نقش یک معلم فداکار در انجمن شاعران مرده دل مخاطب خود را به رحم آورد  و هم در نقش یک نویسنده قاتل در بی خوابی به مخاطبش حس انزجار و نفرت دهد.

خانم لوری مک لورین در 21 ژوئیه 1951 در بیمارستان سنت لوقای شیکاگو فرزندی بدنیا می آورد که نامش را رابین می گذارند. مادر رابین هنگام تولد او 28 سال سن داشت . او متولد سال 1923 و سابقا یک مدل بوده است. پدرش رابرت فیتز جرالد ویلیامز متولد 10 سپتامبر 1906 و مدیر ارشد کارخانجات فورد موتورز بود. رابین هنگامیکه بدنیا آمد دو برادر داشت. رابرت و اسمیت دو برادر بزرگ رابین بودند.

رابین به ترتیب پدر خود را در 18 اکتبر 1987 و سپس مادر خود را در 4 سپتامبر 2001 و سپس برادر بزرگ خود رابرت را که 13 سال از خودش بزرگتر بود را در 14 ژوئن 2007 از دست می دهد. رابین ویلیامز پیرو کلیسای اسقفی بود و از ابتدا بعنوان یک کمدین پا به عرصه نمایش گذاشت. او تاثیر اولیه خود را برای خنداندن مردم از مادر خود می گیرد.

ویلیامز دوره عمومی ابتدایی را در مدرسه گورتون می گذراند. او کودکی آرام و خجالتی و کمرویی بود و رابین از همان کودکی سعی کرد تا بر این خصلت خود غلبه نماید. در اواخر سال 1963 هنگامیکه رابین 12 ساله بود پدرش به دیترویت منتقل می شود. اما آنها 4 سال بیشتر آنجا نماندند. زیرا با درخواست بازنشستگی زود هنگام پدر رابین موافقت می گردد و زمانیکه رابین 16 سالش بود آنها به کالیفرنیا نقل مکان می کنند.

او پس از فارغ التحصیلی از دبیرستان وارد کالج کلارمونت مردان می شود و به مطالعه علوم سیاسی روی می آورد. و سپس بمدت سه سال در دانشکده مارین به دنبال بازیگری می رود. سپس به مطالعه تاتر در کنتفیلد کالیفرنیا می پردازد. به گفته جیمز دان استاد درام مارین عمق استعدادهای رابین در همین دوره کشف می گردد. بداهه گویی از مشخصه های بارز او بود.

رابین در سال 1973 یک بورس تحصیلی کامل به مدرسه جولیارد در نیویورک بدست می آورد. این بورسیه فقط به 20 دانش آموز تعلق می گیرد و رابین ویلیامز یکی از آنها بود. رابین در آنجا آموزش صدا پیشگی نیز می بیند. او آنقدر مستعد بود که هر گویشی را از جمله اسکاتلندی - ایرلندی - روسی - انگلیسی و ایتالیایی را گویندگی می نمود. او اساتیدی بزرگی در جولیارد داشت. اساتیدی که او را نابغه خطاب نمودند.

رابین ویلیامز تا اواخر دهه هفتاد فعالیتهای خود را بعنوان یک کمیدین ادامه می دهد. او تا قبل از سال 1980 ابتدا به سانفراسیسکو و سپس به لوس آنجلس نقل مکان می نماید. ویلیامز در اوایل سال 1980 که هنوز نسبتا ناشناخته بود به انگلستان سفر می کند. در آنجا او تحت تاثیر کمدین های معروف انگلستانی قرار می گیرد. پیتر سلرز تاثیر مهمی در زندگی هنری او می گذارد بویژه بازی چند شخصیتی او در فیلم دکتر استرنج لاو.

او در دهه هشتاد به یک شخصیت حرفه ای در برنامه های اجرای زنده تلوزیونی تبدیل می گردد. او در سال 1982 برنامه شبی با رابین ویلیامز را روی انتن می برد و در سال 1986 نیز برنامه رابین ویلیامز در مت را اجرا می کند.در سال 2002 نیز او برنامه رابین ویلیامز زنده در برادوی را اجرا می کند. او رکورد طولانی ترین برنامه های زنده کمدی را می شکند و بلیط برنامه های او معمولا در 30 دقیقه بفروش می رسید.

رابین ویلیامز پس از یک استراحت شش ساله در اوت 2006 اعلام می کند که تصمیم دارد یک تور در 26 شهر اجرا نماید. نام این تور را نیز سلاحهای خود تخریب می گذارد. در همین ایام نیز او در اجرای برنامه های زنده که بصورت ایستاده اجرا می نمود احساس استرس می کرد. بنابراین آرام آرام به مواد مخدر و الکل روی می آورد. هرچند او در دهه هشتاد نیز سابقه اعتیاد داشته است اما بر آن غلبه نمود.

رابین اولین فیلم مطرحی را که بازی نمود در سال 1977 بود. او از تجارب و مهارتهایی که از تلویزیون کسب نموده بود بسیار بهره می برد. بعد از آن با گرفتن چند نقش کوچک در فیلمهای دیگری نیز بازی می کند. فیلم بازماندگان در سال 1983 و باشگاه بهشت در سال 1986 از جمله فیلمهایی بود که او در ان ایفای نقش نمود. صبح بخیر ویتنام در سال 1987 نیز اثر بعدی او بود. رابین در سال 1989 نامزد جایزه بهترین بازیگر نقش اول مرد برای فیلم انجمن شاعران مرده می گردد و یکسال بعد نیز نامزد بهترین بازیگر درام برای فیلم بیداریها از گلدن گلوب می گردد اما نهایتا 7 سال بعد او جایزه اسکار را برای فیلم ویل هانتینگ خوب بعنوان بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را بدست می اورد.

رابین در حین اجرای صبح بخیر ویتنام

رابین ویلیامز بسیاری از کارهای هنری خود را مدیون رابرت دنیرو می داند. او همچنین با وودی آلن و داستین هافمن نیز همکاری داشته و تحت تاثیر بازیهای انان نیز قرار گرفته است. او در سال 2002 در نقش یک نویسنده بدجنس در فیلم بی خوابی در مقابل آل پاچینو قرار می گیرد. نکته جالب اینجاست که در تمام این فیلمها نقشهای متفاوتی داشته است . این بیانگر قابلیتهای بالای او بود.

او صدا پیشه بسیار ماهری بود. مهارت او در این زمینه در حدی بود که نقش جین در انیمیشن علاالدین صرفا با توجه به قابلیتهای او و صرفا برای رابین ویلیامز نوشته می شود. صدایی که بعد از سال 1992 راه را برای دیگر صدا پیشگان باز نمود تا از آن صدا بعنوان سمبل استفاده نمایند. بداهه گویی او زبانزد همه بود او در فیلم علاالدین آنقدر بداهه گویی می کند که 16 ساعت از او دیالوگ داشتند و این در حالی بود که او بارها به واسطه قابلیتهای گویندگی خود صدای شخصیتهای معروفی را تقلید می کرد. او بارها و بارها صدای هنرمندان مشهوری چون جک نیکلسون - رابرت دنیرو - آرنولد شوارتزنگر - گروچو مارکس - ویلیام باکلی و ...... را در برنامه های خود جعل می کرد.

او از سال 1388 علاوه بر فعالیتهای تلویزیونی و سینمایی و همچنین صداپیشگی در زمینه تاتر نیز فعالیتهای جدی خود را آغاز می نماید. اما در حین نوسان و فراز و نشیبهای زندگی هنری خود زندگی خصوصی او نیز با حواشی و فراز و نشیبهای بسیاری همراه بوده است که در ایران کمتر کسی از این فراز و نشیبها خبر دارد و شاید بخاطر بعضی از مسائل سایتها و رسانه ها کمتر که چه عرض کنم اصلا به آن نپرداخته اند. امیدوارم پرداختن به زندگی خصوصی او در این جستار باعث ایجاد ذهنیت بد نزد خوانندگان این تاپیک از رابین ویلیامز فقید نگردد:

رابین و همسر اولش ولردی در روزهای ابتدایی و پایانی زندگی مشترکشان

در سال 1976 رابین ویلیامز بیست و پنج ساله با یک متصدی بار در یک میخانه واقع در سانفراسیسکو آشنا می شود. این آشنایی نهایتا دو سال بعد یعنی در 4 ژوئن 1978 منجر به ازدواج با خانم ولردی می گردد. پنج سال بعد از این ازدواج پسر انها ذکریا بدنیا می آید و این در حالی بود که ویلیامز خارج از ضوابط ازدواج خود یکسال بعد از تولد فرزندش یعنی در سال 1984 با یک پیشخدمت زن بنام میشل کارتر رابطه برقرار می کند.

زندگی مشترک ویلیامز با والردی فقط 10 سال دوام آورد آنها در سال 1988 از یکدیگر طلاق گرفتند. اگر از رابطه رابین ویلیامز با میشل صرفنظر کنیم ویلیامز در 30 آوریل 1989 یعنی تقریبا یکسال بعد از جدایی از والردی با پرستار ذکریا خانم مارشا گارسز در حالیکه باردار بود ازدواج می کند. بنابر این دومین فرزند او و اولین فرزند ازدواج دومش در همان سالی که ازدواج می کند یعنی سال 1989 بدنیا می آید.

دو سال بعد یعنی در سال 1991 سومین فرزند او نیز بدنیا می آید. زندگی طولانی ویلیامز با مارشا 19 سال تداوم می یابد تا اینکه در مارس 2008 مارشا با استناد به تفاوتهای آشتی ناپذیر - با عرض معذرت ترجمه بهتری پیدا نکردم - تقاضای طلاق می کند و نهایتا آنها در سال 2010 از یکدیگر جدا می شوند. یکسال بعد یعنی در 23 اکتبر سال 2011 ویلیامز سومین ازدواج خود را به ثبت می رساند. او اینبار با یک طراح گرافیک بنام سوزان اشتاینر ازدواج می کند و در خیابان هلنا در کالیفرنیا با یکدیگر زندگی جدیدی را آغاز می کند.

   رابین و دومین همسرش مارشا           رابین و سومین همسرش سوزان         

رابین ویلیامز در سال 2009 از بیماری قلبی رنج می برد. همان بیماری ای که جان برادر بزرگترش را دو سال قبل یعنی سال 2007 گرفت. او تحت عمل جراحی قلب باز قرار می گیرد و رژیم غذایی خود را نیز تغییر می دهد. رابین ویلیامز از طرفداران تیمهای ورزشی و حرفه ای شهر خود یعنی سانفراسیسکو بود. او علیرقم اینکه عضو کلیسای اسقفی بود اما خود را یک یهودی افتخاری نیز می دانست. او در مراسمی که بمناسبت سالگرد استقلال اسرائیل در سال 2008 در میدان تایمز برگزار گردید سخنرانی می کند و می گوید اسرائیل تولدت مبارک.

رابین ویلیامز به دوچرخه سواری نیز علاقمند بود و همچنین یکی از سرگرمی هایش بازیهای ویدئویی بود. علاقمندی او به بازیهای ویدئویی به حدی بود که برای نام دخترش زلدا از بازی افسانه زلدا الهام می گیرد . کتابهای سه گانه بنیاد نوشته ایزاک آسیموف از کتابهای مورد علاقه او بود. ویلیامز فعالیتهای خیریه نیز داشت. از جمله اینکه او با همسر دوم خود مارشا بنیادی را تاسیس می کند که توسط آن به جمع آوری پول برای کمک به موسسات خیریه اقدام می نمودند. او تمام درآمد خود را که از برنامه های سلاحهای خود تخریب حاصل نموده بود را به زلزله زدگان سال 2010 نیوزیلند اهدا نمود تا خرج بازسازی شهر گردد.

رابین ویلیامز و ساعات خوش در کنار سوزان اشنایدر در پاریس

ویلیامز که یکبار در دهه هشتاد به الکل و مواد مخدر اعتیاد داشت در اواخر زندگی خود مجددا به آنها اعتیاد پیدا می کند. با این تفاوت که در آنرمان با ورزش و سایر درمانها از اعتیاد دوری می نماید اما اینبار در اواسط سال 2014 (یعنی چندی پیش ) خود را دریک مرکز درمان اعتیاد بستری می نماید. او بارها در خصوص نحوه ترک خود در دهه هشتاد ابراز نموده بود که دوچرخه سواری زندگی من را نجات داد. او اکنون بشدت افسرده بود و به گفته همسرش سوزان اشنایدر مبتلا به بیماری پارکینسون نیز گردیده بود تا اینکه در صبح روز 11 اوت او بوسیله کمربندش خود را در منزلش حلق آویز می کند.

جسد او یک روز بعد در 12 اوت سال 2014 (یعنی چند روز پیش) سوزانده و خاکسترش را در خلیج سانفراسیسکو پراکنده می کنند تا از این پس دوستان و طرفدارانش او را فقط در فیلمها و آثار ماندگارش ببینند. خبر مرگ او به سرعت در سراسر جهان می پیچد و بسیاری را در شوک فرو می برد. و در همین حین هم کاپیتان اسکای جستاری را در این کافه به او اختصاص می دهد تا ما هم تحت تاثیر این خبر ناگهانی قرار بگیریم.

سوزان اشنایدر همسر ویلیامز در واکنش به مرگ او گفت دل شکسته است و شوهر و بهترین دوستش را از دست داده است. و دخترش نیز پس از مرگ پدرش گفت جهان در غیاب او برای همیشه کمی تیره تر و کمتر رنگارنگ و کمتر پر از خنده خواهد بود. مرگ او حتی رئیس جمهور ایالات متحده را نیز وادار به واکنش نمود تا ابراز دارد ویلیامز همه عناصر روح انسان را به تاثر واداشت. و در شهر نیویورک چراغ تاتر برادوی به احترام ویلیامز برای یک دقیقه خاموش می گردد و آواز دوست مثل من که در انیمیشن علاالدین توسط ویلیامز اجرا گردیده بود و نامزد جایزه اسکار نیز گردیده بود توسط طرفدارانش در برادوی خوانده شد.

رابین ویلیامز می رود در حالیکه بیش از 106 اثر معتبر در طی دوران حیات هنری خود از سال 1977 تا 2014 بجای میگذارد. او که سالهای زیادی از عمر خود را وقف شادی و خنداندن مردم آمریکا نموده بود با مرگ غم انگیزش اندوه فراوانی را به دوستدارانش تحمیل نمود. من بیش از یکهفته می باشد که مشغول تهیه - ترجمه و جمع آوری اطلاعات در خصوص رابین ویلیام می باشم. شخصیت هنری او در خارج از ایران بسیار بزرگتر و اشتهارش بیشتر از آنی است که ما در کشور خود از او میدانیم. زیرا او بخش اعظم هنرش اختصاص به گویندگی و تیپ سازی شخصیتهای انیمیشنی و همچنین برنامه های زنده تلویزیونی داشته است. و این در حالی است که افراد عامی در کشور ما چیزی بجز چند فیلم سینمایی که تعداد آن از انگشتان یک دست تجاوز نمی کند را از او ندیده اند.

رابین ویلیامز و دخترش زلدا ویلیامز

شاید بیراهه نباشد که بخواهم بگویم به نوعی او مجموعه ای از مهدی آژیر و خسرو شکیبایی ما ایرانیها نزد آمریکائیها بوده است (این یک نظر شخصی است). با این تفاوت که آنها به ارزش کار صداپیشگان خود کاملا واقفند و صداپیشگی یک گوینده انیمیشن را مانند بازی یک هنرپیشه در فیلم می پذیرند اما در کشور ما از هنرمند بزرگی چون مهدی آژیر مگر در جایی مانند کافه کلاسیک یاد گردد و ولا غیر. در پایان جای دارد خدمت دوستان عزیر عرض نمایم که کلیه مطالب از سایتهای خارجی جمع آوری و ترجمه گردید و متاسفانه فرصت آنرا نیافتم تا آنرا به حد کافی از لحاظ ادبی ویرایش نمایم. متاسفانه در جمع آوری مطالب مطابق معمول به تناقض هایی نیز برخوردم که البته از عنوان نمودن برخی از مطالبی که مورد تردید بود خودداری نمودم و در سایر موارد نیز آنچه که معتبر تر بود را در اینجا ذکر نمودم.

شخصا اطلاعات بسیار بیشتری در خصوص او و زندگی شخصی اش از جمله وضعیت فعلی همسران سابقش و شرایط فرزندانش و  دوستی افسانه ایش با کریستوفر ریو و  ..... جمع آوری نمودم که خارج از حوصله این جستار و موجب طولانی شدن پست می گردد و صرفا سعی کردم مطالبی را در اینجا خدمت دوستان عرض کنم که سایر سایتهای وطنی اصلا به آنها اشاره ای نکرده اند و امیدوارم برای دوستان تازگی داشته باشد و توانسته باشم اطلاعاتی را به دانشتان افزوده باشم.

رسانه های ایرانی کمتر به این هنرمند فقید و بزرگ پرداختند. شاید یکی از دلایلش گرایشات و حمایتهای او از دولت اسرائیل بوده است زیرا در کارنامه او فیلمهای آنچنانی و یا بقول آقایون مستهجن نمی بینیم . متاسفانه حتی وقتی برای جمع آوری اطلاعات و دسترسی به آلبوم عکسهای شخصی او می خواستم وارد سایت شخصی منتصب به او www. robertwillams.com گردم  در کمال ناباوری دیدم ف یلتر می باشد.در انتها  نیز جای دارد به گویندگی زیبای استاد جلال مقامی بجای رابین ویلیامز نیز یادی نمائیم که صدای پر مهرشان بسیار زیبنده چهره رابین ویلیامز فقید می باشد.

یادش گرامی باد

ارادتمند همه دوستان

بروبیکر

ياد کردن از درگذشتگان بهترين و کمترين کار ممکنه، قطعا باعث خوشحالی اونها خواهد شد

INSOMNIA 2002

"در بیان حقیقت حق انتخابی نیست"

بخشی از سکانسها و دیالوگهای فیلم "بی خوابی"

تمام صحنه ها مربوط میشه به گفتگوی بین کارآگاه دورمر" (آلپاچینو) /  والتر فینج  (رابین ویلیامز)

زندگی خيلی مهمه، پس چطور ميتونه انقدر ضعيف و شکننده باشه !

من و تو با هم يه راز مشترک قسمت کرديم
ما ميدونيم کشتن يه نفر چقدر راحته و البته اين نهایت گناهه
اما اين مسئاله فقط تو ذهن من و توئه نه بيرون از افکارمون

"سکانس حساس فیلم و آخرین جمله "والتر فینچ" (نویسنده) قبل از مرگ"

 برگ برنده رو فراموش کردی؟! (تکه کلام والتر فینچ در فیلم)

http://cafeclassic5.ir/imgup/2932/140910...http://cafeclassic5.ir/imgup/2932/1409101714_2932_b38f

____________________________________________

http://cafeclassic5.ir/imgup/2932/140910...http://cafeclassic5.ir/imgup/2932/1409100999_2932_e432

رابین ویلیامز « مرد دویست ساله »

یکی از تاثیرگذارترین فیلمهای رابین ویلیامز برای من مرد دویست ساله Bicentennial Man است. من از تم داستان که حول و حوش انسانیت، خوبی، مهربونی و عشق بود خیلی خوشم اومد. البته فیلم پر از صحنه های دراماتیک و احساس برانگیز بود که شاید گاهی تا حدی کلیشه ای به نظر میرسیدند اما بازی رابین ویلیامز در نقش اصلی یعنی همون روبوته (اندرو) باعث شده بود فیلم مفهوم عمیق تری پیدا کنه، اینم بگم رابین ویلیامز فقید برای بازی در این فیلم نامزد تمشک طلایی شد! هرچند گریم او، واسه گرگ کانوم نامزدی اسکار برای بهترین چهره پردازی رو داشت.

کریس کلمبوس کارگردان، این فیلم رو با سناریوی اقتباسی نیکولاس کازان از روی داستان علمی- تخیلی از آیزاک آسیموف در سال 1999 ساخت و اکران کرد.

مرد دویست ساله حکایت اندرو روبوت آدم نماست كه به خدمت خانواده آقای مارتین درمیاد. اونا مدت کمی پس از حضور اندرو در خونه شون میفهمن اون یه روبوت معمولی نیست و میتونه فكر كنه و احساس داشته باشه.

اندرو از هنر، از موسیقی، از یادگیری و نوآوری لذت میبره. دوست داره اطرافیانش رو شاد کنه. او خانواده مارتین رو دوست داره اما آیا یک روبوت باید اینجوری باشه؟! آقای مارتین نظر شرکت سازنده اندرو رو جویا میشه و اونا التماس میکنن اندرو رو پس بده چون حتما سیم کشیش قاطی شده! اما آقای مارتین چنین اعتقادی نداره. اون از اندرو میخواد بیشتر بخونه و یاد بگیره و وقتی اندرو میپرسه چرا؟! آقای مارتین جواب قشنگی بهش میده: « میخوام چیزایی که در تو برنامه ریزی نشده رو یادت بدم! اندرو تو بینظیری! من میخوام کمکت کنم تا اونی که میتونی بشی، بشی. آدما محدود به زمان هستند ولی برای تو زمان نامحدوده...»

پس از گذشت سالها و پیشرفت سیستمهای درونی اندرو و انسانی تر شدنش! وقتی دختر خانواده برای ازدواجش با او صلاح مشورت میکنه، جواب اندرو اینه که اگه دوسش داری پس باهاش ازدواج کن! این قانع کننده است ولی دختر از روی چهره فلزی اندرو متوجه غوغای درون اون نمیشه غوغایی که از حس انسانی دیگه ای حکایت میکنه: عشق...

در واقع از همون لحظه اول با دیدن اندرو ما ناباورانه از خودمون میپرسیم آیا واقعا رابین ویلیامز درون این پوسته آلومینیومیه؟! بله! رابین ویلیامز تمام احساس خودش و هنر بازیگریش رو در قالب این روبوت فلزی ریخته و ما میمیک خاص چهره و حرکات ویلیامز رو در اندرو بوضوح میبینیم. زمان بندی حرکات اندرو کاملا دقیقه و این خیلی مهمه چون برون ده فیلم بیشتر بر اساس احساساتیه که اندرو میتونه فقط با زبان بدن ابراز کنه. روجر ایبرت درباره سختی کار رابین ویلیامز در نقش اندرو میگه زمانی تد ویلر بازیگر نقش روبو کاپ در پلیس آهنی گفته بود که بودن در اون قالب آهنی در طول هفته ها فیلمبرداری بدترین شکنجه بدنی بود که در تمام عمرش تحمل کرده بود، مخصوصا در داغی خیابونها یا زیر چراغهای گرماده نورافکن که دمای لباس رو به 38 درجه سانتی گراد میرسوند انگار که تمام این مدت تب داشته باشی! حالا همین شرایط برای رابین ویلیامز هم وجود داشت با یک فرق خیلی خیلی مهم و اون اینکه:

«یک ماشین» اگه بخواد تبدیل به انسان بشه با چالش بیشتری مواجه هست نسبت به «یک انسان» که بخواد تبدیل به ماشین بشه !

 وقتیکه یک روبوت میخواد تبدیل به یک آدم بشه

ببین از ماها چی دیده؟!  چرا میخواد آدم بشه؟!

دروغ میگیم، فحش میدیم، پشت هم غیبت میکنیم

بی جنبه ایم، باعث میشیم شادیهامون ماتم بشه!

یکی یه جا سـر میبُره، یکی یه جا سـر میبَره

کجا ما پیدا بکنیم سری تو سرها عَلَم بشه؟!

شاید روبوت همینجوریش از بعضیا آدم تره!

فرشته باید بیاد و جلوش حسابی خم بشه!

آه... بله تازه جالبیش اینه که در زمونه ما خیلی آدما واقعا ماشینی شدن! بگذریم :) ... نقش اندرو با بازی زیبای رابین ویلیامز منو یاد یک نقش مشابه در فیلم فانتزی محشر دیگه ای میندازه : ادوارد دست قیچی با بازی شاهکار جانی دپ ... چقدر این دوتا اسطوره نقشهاشون رو خوب و دلچسب بازی کردن، پینوکیوهای جذاب بزرگسال در رویای رسیدن به انسانیت ...

این عکس‌ها توسط زلدا، دختر رابین ویلیامز در دوران قرنطینه خانگی و تمیزکاری منزل پیدا شدند.

سلام حضور دوستان

لذت بردم از نوشتار های بالا که سرشار از احساسات و ابراز علاقه به این بازیگره. خود من فیلم چه رویاهایی که می آیند رو هیچ وقت فراموش نمیکنم.

متن زیر رو از مصاحبه بیوه ایشون جدا کردم. برا من مهم بود چرا ویلیامز باید خودکشی کنه.

« ویلیامز به خوبی می‌دانست دارد عقلش را از دست می‌دهد و سعی داشت اوضاع را جمع و جور کند تا این که یک‌باره فرو ریخت. اگر رابین خوش‌شانس بود، شاید سه سال دیگر طاقت می‌آورد و آن سال‌ها مسلما سال‌های سختی می‌بودند. »

بی شک درگذشت رابین ویلیامز حادثه ای بسیار تاسف برانگیز برای عاشقان سینما و طرفدران او بود. بازیگری که با نقش آفرینی در فیلم های مختلف سال های سال اهالی سینما و عاشقان فیلم را شیفته خودش کرده بود.

من هم به مانند خیلی از عاشقان فیلم و سینما، اولین باری که چهره رابین ویلیامز را دیدم در فیلم جومانجی بود. فیلمی که پخش آن از تلویزیون در آن زمان برای خودش انقلابی بود. صدای نازنین استاد جلال مقامی و بازی دل انگیز رابین ویلیامز در کنار هیجانات ناشی از داستان فیلم باعث شد تا نام و چهره اش در ذهنم باقی بماند و به دنبال فیلم های دیگرش باشم.

وقتی بازی خارق العاده اش در خانم داتفایر را دیدم، دیگر عاشقش شده بودم.  اما آنچه که تصویری اسطوره ای از او برایم ساخت و مرا مرید خودش کرد، بی تردید نقش آفرینی خیره کننده اش در فیلم زیبای انجمن شاعران مرده بود. نقش معلمی به نام جان کیتینگ که خاص بود و دوست داشتنی و ساختار شکن. نقشی که انگار برای رابین ویلیامز نوشته شده بود. با آن لبخندهای جادویی، انرژی های مثبت و البته حرف های زیبا....

این فیلم را بدون رابین ویلیامز نمی توان تصور کرد. اوست که با بازی هنرمندانه اش به شخصیت و کاراکتر جان کیتینگ روح می بخشد و مارا همانند دانش آموزان آن مدرسه سنتی با قوانین خشکش، شیفته خودش می کند. با آن کارپه دیم ها و دم را غنیمت شمردن ها... با آن حرکات عجیب و غیر منتطره اش مثل پاره کردن صفحات کتاب هایی که برای کادر آموزشی حکم کتاب مقدس را دارند... با شکستن قوانین و بالا و پایین پریدن روی میزهای کلاس و البته تشویق و ترغیب دانش آموزان به شکستن انحصار ها و چارچوب های خشک آموزشی... در نهایت مانند بسیاری از حوادث و اتفاقات او نمی تواند یک تنه در برابر این ساختار شکنی مقابله کرده و قربانی اعتقادات و قوانین سخت و پوچ مدرسه می شود. اما آنچه که برایش به عنوان یک دستاورد می ماند لحظه پایانی فیلم است، در جایی که کمرو ترین و بی اعتماد به نفس ترین شاگرد کلاس در تکریم او انقلاب کرده و به احترام ناخدا و کاپیتان خود بر روی نیمکت کلاس می ایستد تا ثابت کند که تعالیم او اثربخش بوده اند. این بهترین قدردانی از معلمی است که به خاطر اندیشه هایش تاوان اخراج شدن از مدرسه را داده است. ناخدا ناخدای من پیامی است از طرف معدود شاگردانی که جان کیتینگ به آنها قدرت ابراز وجود را داده است. جان کیتینگی که رابین ویلیامز او را به زیبایی باور پذیر کرده است.... ای کاش رابین ویلیامز هنوز زنده بود، با همان تبسم های جادویی و البته آرامش زیبایی در چهره اش همیشه نمایان بود. روحش شاد...

ای کاش خیلی از داستان هایی که در فیلم ها اتفاق می افتاد به واقعیت تبدیل می شد و یا حداقل بازیگر آن نقش در زندگی اصلی خود نیز همچون فیلم عمل می کرد و به قواعد داستان در زندگی واقعی نیز پایبند بود...

چندی پیش فرصتی دست داد تا یکی از فیلم های رابین ویلیامز دوست داشتنی به نام چه رویاهایی که می آیند (What Dreams May Come ) را مشاهده کنم. فیلمی بسیار زیبا و لطیف با داستانی جالب و رویایی و البته پر از پیام های زیبا...

در بخشی از داستان رابین ویلیامز در تلاش است تا همسرش را که به خاطر از دست دادن دو فرزندش، مایوس و ناامید شده و حتی اقدام به خودکشی هم کرده، از تکرار مجدد این کار باز دارد. و حتی در صحنه ای دیگر تلاش می کند تا در دنیای دیگر او را از مصیبتی که بابت خودکشی به آن دچار شده نجات داده و از دنیای تیره و تار جهنم به بهشت برین هدایت کند.

با دیدن این صحنه بی اختیار به یاد مرگ رابین ویلیامز افتادم: خودکشی....

بازیگری که با هنرمندی تمام در نقشش فرو رفته و با جملات زیبا و تاثیر گذار در تلاش است تا همسرش را از خودکشی منصرف کرده وحتی بعد  از آن به خاطر این عمل نادرست رنج و خطر رفتن به جهنم را برای نجات او تحمل می کند، در زندگی شخصی و واقعیش اقدام به خودکشی می کند.

اینجاست که فاصله و مرز میان رویا و داستان با واقعیت های زندگی مشخص می شود. سینما برخی مواقع دنیایی رویایی است که با واقعیت های بی رحم زندگی فرسنگ ها فاصله دارد. دنیایی رویایی که فقط می تواند چند ساعتی بازیگر و تماشاگر را از دنیای واقعی به نقشی خیالی فرو ببرد و سرگرم کند. با تمام شدن هر فیلم آنچه که باقی می ماند زندگی است و غم ها و شادی ها و اتفاقات واقعی. واقعیتی که فرای هر داستان خیالی است. واقعیتی که در بسیاری از موارد سخت و هولناک است. درست مثل مرگ بازیگری که در دنیای واقعیش با آنچه که در فیلمهایش است به تضاد می رسد.. رابین ویلیامز شوخ و دوست داشتنی و خندان آنقدر افسرده می شود که برای رهایی از این افسردگی، خودکشی را انتخاب میکند...

واقعا رابین ویلیامز تکرار نشدنیست. حیف شد خیلی زود از این دنیا رفت ولی با احترام به نظر دوستان به نظر من بهترین فیلم ایشون فیلم خانم داوت فایرهست

   1993  Mrs Dubtfire

تو این فیلم رابین ویلیامز و همسرش ازهم جدا شدن و همسرش اجازه دیدن بچه ها رو بهش نمیده که اون به شکل یه پیرزن خانم داوت فایر به خونه برمیگرده و با بچه هاش زندگی میکنه.

جک 1996 Jack یک کمدی تلخ با نقش آفرینی رابین ویلیامزه. او در این فیلم نقش جک پاول، پسری رو بازی کرده که مبتلا به یک سندرم نادره. او چهار برابر سریعتر از آدمهای عادی پیر میشه مثلا وقتی کلاس پنجم دبستانه ظاهرش مثل یه مرد چهل ساله است! بنابراین می شه حدس زد دامنه احساسی مورد نیاز برای ایفای این نقش چقدر گسترده و پیچیده است. اما رابین ویلیامز بسادگی از پس این چالش براومده و چنان یکپارچه در قالب جک فرو رفته که راحت باورش می کنید. در این روزهای سخت و دردناک که نیاز به تقویت روحیه داریم می خوام این تصویر زیبا رو همراه بخشی از دیالوگ جک تقدیمتون کنم. امیدوارم خوشتون بیاد.

"هی منو ببین! لطفا زیاد نگران نباش. چون آخرش همه ما که قد نوح رو زمین عمر نمی کنیم. زندگی زودگذره... و اگه یه وقت دلشوره گرفتی، یه شب مخملی چشمهات رو به آسمون تابستونی بدوز؛ وسط فرش ستاره درست وقتی یه شهاب دل تاریکی رو می شکافه و شب تیره رو روز روشن می کنه، یه آرزو کن و به من فکر کن. از زندگیت یک صحنه تماشایی بساز"

حدس بزنید در کدام فیلم از فیلم‌های رابین ویلیامز بود که وی به کلاس اشتباهی رفت و حسابی شرمنده شد؟

(۱۴۰۰/۲/۱۰ عصر ۰۴:۴۵)کاپیتان اسکای نوشته شده:  

حدس بزنید در کدام فیلم از فیلم‌های رابین ویلیامز بود که وی به کلاس اشتباهی رفت و حسابی شرمنده شد؟

کاپیتان اسکای عزیز ... ممنون بابت قرار دادن این پست و یادآوری بازیگر بزرگی که از دست دادنش واقعا خسارت بزرگی بود.

این صحنه مربوط به فیلم زیبای فلابر هست : https://www.imdb.com/title/tt0119137

داستان : فیلیپ برینارد (بازی رابین ویلیامز)، استاد حواس پرتی که به استخدام یک دانشگاه تقریبا ورشکسته درآمده، فرمولی برای خلق فلابر (توده ی لاستیکی پرنده) پیدا می‌کند و …

مستند آرزوی رابین هم تولید شد و خوشبختانه به زبان فارسی برگردان شده است. این فیلم پیرامون یک جمله یادگاری در برگه ی نخست یک کتاب دور می زند: آرزوی این که دردهای بشر کم شود.

    گمان نکنم خواست بیشتر بینندگان دوست دار رابین را برآورده کند. این فیلم بیشتر پیرامون بیماری و توجیه مرگ رابین دور می زند و البته حس همدردی با وابستگان او، اما تماشای بخشی از فرتورها و فیلم های او و پشت صحنه های فیلم خاطره انگیز است.

من فیلم را از کانال تلگرام  "کافه سینما(ستاره آبی)" با کیفیت 720P گرفتم اما از وب سایت های دیگر هم می توان دریافت کرد.

درباره فیلم بعدی نولان جایی خوانده بودم که فیلم جاسوسی است. با توجه به علاقه نولان به 007 و کوبریک و جنگ ستارگان، بعید هم نیست. فیلمنامه و بودجه خوب اگر پیدا کند، ترسناک هم می تواند باشد، چرا که نه؟ ولی همه اینها شایعه است، معلومش این است که حاضر به عبور از خط قرمز پرنسیپ هایش نشده و فیلم بعدیش را هم قرار است که با یونیورسال بسازد، بعد از فیلم Tenet که بخاطر محدویت های کوویدی وارنر ها در صدد پخشش در اچ بی اوی خودشان بودند و مخالفت نولان با این امر هم، باعث شکست تجاری فیلم شد و داستانهای بعدی. جای تعجب هم ندارد از سازنده فیلم Insomnia, 2002 که پس از عبور ضد قهرمانش از مانع پرنسیپ و اصول اخلاقی، دبگر چیزی جلودارش نیست، همانگونه که درومر پیش بینی کرده بود. وقتی که والتر فینچ می بیند که کارآگاه الی، هنوز پرونده استاد خود را پیگیری می کند و متوجه شد که پس از چیدن پازل ها، اورا هم رها نخواهد کرد.، اولین چیزی که به ذهنش خطور می کند کشتن اوست،  خود درومر هم که دو بار از خط قرمز عبور کرده بود، بار سوم با دغدغه خاطر کمتری داشت این کار را می کرد ولی گفتگویش با ریچل سبب شد، با خودش صادق باشد و شاگردش و نوجوان بیگناه را رها نکند. و در پایان هم مانع تکرار اشتباه خود توسط شاگردش می شود. هرچند آنقدری تحت تاثیر قرار نگرفته بودم که نام کارگردانش را به خاطر بسپارم، بیشتر از همه کارهای نولان، همین را دوست دارم! هرچند معمولا پیام فیلم و این چیزها دغدغه خاطرم نیستند، بماننددحرفهایی که عقیم نیستند و حرف می آورند، بعضی از فیلمها هم خواه ناخواه باعث می شوند که ذهن چیزهایی بزاید و بعضی برای این منظور قصد تجاوز به ذهن دارند! مثلا Interstellar بنظرم چنین نیت پلیدی داشت. خیلی هم طولانی، خسته کنندهو یکنواخت بود!

بعدها از طریق کانال چمن سبز متوجه شدم که، مثل همه معدود کارگردانانی که افراد معمولی مثل خودم نامش را می دانند، هستند کسانی که او را دوست ندارند، بخاطر شبه روشنفکری و کسالت زا بودن فیلم هایش، بقول خودشان. از همین طریق هم متوجه شدم که، طرفدار نولان بودن ولی، نماد ذکاوت و روشنفکری و حتی مایه مباهات تلقی می شود بنظر گروهی دیگر،

هر چند ندانستن نامش سبب نشد که از تماشای چندی از فیلمهایش لذت نبرم، ولی چند فیلم خوب را از دست داده بودم، بعضا هم زیانی نکرده بودم، بنظرم!

چندان بی ربط به رابین ویلیامز و یکی از معدود نقش های منفیش هم نبود. و تماشای دوباره بازی رابین ویلیامز، آل پاچینو، هیلاری سوانک، مورا تیرنی لذتبخش بود.    Amazing Shots of INSOMNIA