آیا می دانید نسل جدید هیچ علاقه ای به سینمای کلاسیک ندارد؟ از بستگان یا دوستانی که در اطراف شما هستند چند نفرشان مانند شما از دیدن مجدد بدنام آلفرد هیچکاک و یا کازابلانکا به وجد می آیند؟

 چند درصد از بچه های امروز حاضرند پای تلویزیون بنشینند و کارتون پینوکیو یا سند باد و یا مهاجرانِ زمان ما را ببینند؟ آیا می دانید قهرمانان انیمیشنهای بچه های امروز شرک و پاندای کونگفو کار میباشد؟

 لذت نوجوانان و جوانان نسل امروز در سریالی مانند لاست نهفته است و من هنوز در حسرت دیدن یکی از قسمتهای ارتش سری که ندیده ام مانده ام.

من قبل از اینکه نظرم رو به عنوان یکی از بچه های نسل جدید که با 95 درصد همنسلانم در مورد فیلم و تلویزیون دیدن، فرق دارم بیان کنم، ذکر این نکته لازم است که : جناب بروبیکر اینطور که در پروفایلتون نوشتید،با 45 سال سن، تقریبا همسن پدر من هستید و من هم با 20 سال سن جای پسر شما....

درست هست که آثار کلاسیک ربطی به دوران من ندارد و البته در زمان زندگی شما هم ساخته نشدند، اما من هم مثل شما از دیدن شاهکارهای کلاسیک با دوبله های شاهکارترشان لذت می برم، و حاضرم بعضی از آنها را بارها و بارها تماشا کنم ولی هرچقدر که از دیدن فیلم های خبرنگار خارجی ،خرابکار، مرد عوضی و دیگر شاهکارهای آلفرد هیچکاک و یا برد بادرفته به وجد اومدم با دو فیلمی که شما نوشتید هیچوفت نتونستم ارتباطی برقرار کنم و همون یکبار هم به زور تا آخرش تحمل کردم ( سروان رنو اخراجم نکنه خوبه! )

در مورد انیمیشن ها، قهرمان های من وودی و باز لایتیر یا بلیک و مورتیمر هستند نه شرک، چون ده دوازده سال پیش که داستان اسباب بازی ها و بلیک و مورتیمر رو با صداهای والی زاده، عرفانی، مهرزادیان، زنده یاد قطعه ای ، شایگان و ... دیدم برای همیشه در ذهنم جاودانه شدند ولی شرک یا عصر یخبندانی رو که با صدای گویندگان زیرزمینی و آماتور دیدم ظرف مدتی کوتاه برای همیشه از یادم رفتند.

آثار زمان شما هم اگر در زمان کودکی ما بازپخش شده باشند، که ما هم چون شما ازش خاطره داریم از سندباد،پینوکیو و رابین هود گرفته تا تام و چری ، پلنگ صورتی،تنسی تاکسیدو و گوریل انگوری و از لورل و هاردی، چارلی چاپلین و هارولد لوید گرفته تا گربه آوازه خوان، سفر جادویی و بازم مدریم دیر شد.

منتها با این فرق که شما لورل و هاردی رو با صدای مقبلی و عباسی دیدید و ما با صدای پزشکیان و تورج نصر. ولی بعد از اینکه با هنر دوبله و این سایت بیشتر آشنا شدم ، کل اینترنت رو در جست و جوی دوبله های قدیمی لورل و هاردی زیر پا گذاشتم تا بالاخره تونستم دوبله قدیمیه فیلم Babes in toyland رو پیدا کنم و در این مورد حق رو به شماها بدم.

می خواستم بپرسم مگه شماهایی که دهه 60 را پشت سر گذاشتید، از آثار جدید دوران خودتون لذت نبرده و خاطره ندارید؟ از فیلم های باارزشی چون پدرخوانده، اینک آخرالزمان، دونده ماراتن، شکارچی گوزن، آرواره ها و... گرفته تا فیلم های گیشه ای استالونه و آرنولد مثل رمبو، راکی، کماندو، غارتگر و... . پس کمی از انصاف دور است که از نسل جدید انتظار داشته باشید که از برخی از آثار حال حاضر لذتی نبرد.

آیا چنین مرز بندی برای سینمای کلاسیک و غیر کلاسیک درست است؟

نه تا حدی درست نیست. بهتر هست که مرز رو در سال های پایانی دهه 60 میلادی قرار دهیم. زمانی که قانون خواندن فیلمنامه ها لغو شد. یعنی تا قبل از آن فیلمسازها باید فیلمنامه هایشان را به هیئت مربوطه تحویل می دانند و مجوز ساخت می گرفتند. به همین دلیل هست که اخلاق، ادب و احترام متقابل در فیلم های کلاسیک پر رنگ هستند و شرکت ها برای گنجاندن خشونت و شهوت بی حد و مرز در فیلم ها دستشان از پشت بسته بود. ولی بعد از لغو قانون به فیلم های مثل پرتقال کوکی و بری لیندون می رسیم و بعد از ظهور ویدیو و سیستم نمایش خانگی وضعیت از آن هم بدتر می شود. زیرا تهیه کنندگان همه ی سعی و تلاش خود را می کنند تا مخاطبینی که خانه نشین شده‌اند رابه هر نحوی شده به سالن های سینما بکشانند.

در این چند وقتی که برای درس خواندن به آمریکا آمدم، این نکته رو متوجه شدم که، فیلم های اکشن و پر زرق و برق فقط برای نشان دادن بر روی پرده نقره‌ای و سالن سینما ساخته شده‌اند و نه تلویزیون داخل خانه. چون یه بار که آنها را با در سالن سینما ببینید دیگه حاضر نمی شوید در خانه هم آن را تماشا کنید.

خب وقتی که در ایران این فیلم ها اکران نمی شوند، نسل جدید خیلی باید سینما دوست باشد که وقتی رو که برای دیدن فیلم در خانه گذاشته با دیدن یک فیلم کلاسیک خارجی بگذارند. حالا در مورد آثار قدیمی سینمای ایران وضعیت به مراتب بدتر هم می شود...

اما به واقع چرا؟ جیمز کامرون برای تایتانیک خود خیلی زحمت کشید و ساخت این فیلم هزینه بسیاری هم به روی دست تهیه کنندگانش گذاشت اما امروز منتقدان میگویند آنچه بیاد خواهد ماند شب بیاد ماندنی (اقتباسی کلاسیک از تایتانیک ) خواهد بود.

چون من از فیلم تایتانیک جیمز کامرون متنفرم و با نظر شما موافق، یک مثال دیگه در مورد بازگو کردن یک ماجرای تاریخی در سینما براتون می زنم که اتفاقا گاهی اوقات این بازگو کردن نتیجه بدی در پی نخواهد داشت  . در فیلم شب ژنرال ها (1967) با بازی پیتر اوتول و عمر شریف، از اواسط فیلم ماجرای ترور نافرجام هیتلر هم تلویحا روایت می شود تا قضیه ترور به داستان اصلی می رسد و اون اتفاق می افتد. (داستان رو کلی گفتم، چون ممکنه این فیلم رو ندیده باشید.) سال 2008 فیلم Valkyrie با بازی تام کروز ساخته شد که ماجرای ترور هیتلر رو به طور کامل روایت کرد و از درون مایه های حزب نازی بهتر از شب ژنرال ها پرده برداشت. به نظرم فیلم خوبی مثل Valkyrie به مانند یک کتابچه راهنما عمل می کند و باعث ارزشمند تر شدن فیلم شب ژنرال ها میشود. خب حالا برای مایی که فرصتی برای خوندن کتاب های تاریخی نداریم بد شد که فیلم Valkyrie ساخته شد؟

حالا این وسط  پخش کننده فیلم شب ژنرال ها در ایران فیلمش رو برای دوبله می سپرد بدست احمد رسول زاده(شاید هم تهامی نژاد) تا شاهکار خلق کند ولی فهم و شعور پخش کننده Valkyrie در این حد هست که فیلمش رو بسپرد دست ناهید امیریان تا گند بزند، گناه ما چیست؟

اما دلیل دیگر زیبایی سینمای کلاسیک برای من سوژه های ناب آن میباشد. درست خاطرم نمی آید که در کجا و از قول کدام کارگردان خواندم که سوژه های سینما همه در دهه شصت تمام شد و از این پس تهیه کنندگان می آیند تا سوژه ها را بازسازی کنند.

با عرض پوزش با این حرف شما کاملا مخالفم چون:

1- هنوز در آثار ادبیات و مسائل تاریخی ایران ،هزاران داستان و نکات اخلاقی هست که تا کنون در آثار سینمایی جهان مشاهده نکردیم .

اینکه فیلمسازان ما هنوز سواد و امکانات اقتباس از ادبیات و تاریخ ایران رو ندارند بحث دیگری است.

2-کلی تر بخوام بگم تا زمانی که مردم در این دنیا زندگی می کنند و جنگ،جرم و جنایت عشق و عشق بازی و... اتفاق می افتد سوژه و حرف های ناگفته برای فیلمسازان هست.

اما نسل امروز... قطعا ترجیح میدهد عصر یخبندان را ببیند تا هادی و هدای دهه شصت یا بچه های کوه آلپ.

من معمولا بیشتر وقتم رو برای تماشای آثار سینمایی میگذارم ولی این وسط اگر وقت اضافه تری داشتم سریال های تلویزیونی رو هم می بینم. مثلا چند وقت پیش که شبکه تماشا سریال سایه همسایه رو گذاشت و دوستان در کافه تعریف و تجمید زیادی از آن به عمل آوردند، ترغیب شدم و چند قسمت ابتداییش رو دیدم . در لحظه به لحظه آن صداقت موج می زد و این چیزی است که در آثار جدید ایرانی مدت هاست فراموش شده. چیزی که فهمیدم این بود که در دهه شصت کارگردانان تکیلفشان با خودشان مشخص بوده و هر کسی سرجای خودش قرار داشته و حرفش را می زده. ولی حالا کارگردانان روشنفکر یادشون افتاده که از مذهب حرف بزنند و مذهبی ها یادشون افتاده که از روشفکری...

با این اوصاف من مانده ام که چند سال دیگر چه بر سر سینمای کلاسیک خواهد آمد؟ نسل امروز که اینگونه است براستی نسل آینده چه دیدگاهی از سینمای کلاسیک خواهد داشت؟

بروبیکر

سخن آخر اینکه، تکلیف صدا و سیما و موسسات ویدیویی در نشر آثار کلاسیک و دوبله مشخص هست. حالا آیا دوستانی که دوبله های قدیمی رو با کیفیت بالا و بصورت ریل شده دارند و از شانس ما عضو این کافه هم هستند، آیا حاضرند آن را در اختیار من جوان نسل جدید قرار دهند؟ آیا با انجام این کار ،حاضرند خاطراتی که خود از آن دوبله ها دارند با هم به اشتراک بگذارند؟ چرا ما محکوم هستیم که آثار کلاسیک رو با دوبله های ناقص و کیفیت پایین و خشدار ببینیم؟

از بقیه دوستان خواهشمندم که در این بحث شرکت کنم.