نظر منصور خان تایید میشه. شخصا مدتی را در پاریس گذراندم. شهر پاریس بجای منطقه یا ناحیه دارای zone بندی دورانی میباشد و تمام خانه ها و اماکن قدیمی در zone1 و zone2 قرار دارند . در زون یک و دو هیچگونه ساخت و سازی انجام نمی شود و  وقتی در خیابانهای شهر قدم می زنید کاملا یک احساس تاریخی به شما دست می دهد. و ساخت ساختمانهای جدید در مکانهایی مانند لادفانس انجام میپذیرد.

چندی پیش از مقابل دبستانی گذشتم که سالهای دور دوران کودکیم در آن سپری شد هنوز به همان صورت مانده بود با تمام وجودم آنروزها جلوی چشمانم رژه رفتند و در فضای آنروزها قرار گرفتم. (و صد البته یاد شعر زیبای فریدون مشیری افتادم : همه تن چشم شدم خیره بدنبال تو گشتم ...... ) حتی درختان مقابل درب دبستان هم هنوز زنده بودند و ستبر تر و بزرگ تر شده بودند. و این در حالی است که دبیرستانی که در آن درس خواندم طی سالهای گذشته کاملا تخریب و مرکز آموزش دیگری بجای آن ساختند. هر بار به آنجا می روم هرگز این احساس به من دست نمی دهد که روزی در این مکان درس میخواندم.

البته این به آن معنا نیست که با بازسازی و یا مدرن شدن مخالف باشم. مراکز فرهنگی بخشی از تاریخ و هویت ملی ماست.ساختمان  تاترشهر برای هنر کشور ما یک نماد میباشد. اغلب ما از آن محل خاطرات بسیاری داریم. حتی از محیط اطراف آن. برای مثال من خودم 20 سال پیش از دکه مقابل سالن تاتر شهر روزنامه ای خریدم که در آن نام من بعنوان یکی از قبولین کنکور سراسری درج شده بود . اولین چیزی که بعد از روزنامه چشمم به آن افتاد ساختمان تاتر شهر بود. آنروز سرنوشت زندگی من تغییر کرد.

پس از ان حالا پس از مدتها هر وقت از مقابل این ساختمان عبور میکنم یاد آنروز میافتم. لازم نیست که توضیح بدم که اگر روزی از مقابل آن عبور کنم و ببینم آنرا تخریب کرده اند و سالنی حتی مدرن تر بجای آن ساخته اند چه احساسی بهم دست میده.

از طرفی با اکتورز عزیز هم موافقم شاید ما ایرانیها بیش از اندازه به نوستالژی اهمیت میدیم. اما اکتورز عزیز در این مملکت مگه ما تفریحی بجز یادآوری روزهای خوش گذشته چیزه دیگه ای هم برامون باقی مونده. به مسئولین بگید  این دلخوشی را از ما نگیرند لطفا.

با احترام به نظر سایر کاربران من گزینه دو را انتخاب کردم.