با سلام خدمت کاربران فهیم کافه

چندی پیش مطلبی در سایت نوشتم در خصوص سوختن سینما آزادی و بازسازی آن به روش مدرن:

http://cafeclassic4.ir/thread-221-post-2...l#pid20042

شخصا بدلیل خاطراتی که از سینمای قدیمی آزادی داشتم مدرن شدن این سینما زیاد به مزاج من خوش نیامد. و صد البته دوستانی هم هستند که از مدرن شدن این سینما بسیار ذوق زده شدند.

من معتقدم شهرها اونقدر فضا دارند که اگر شهرداریها و حتی بخش خصوصی بخواهند در آن سینما ی جدیدی احداث کنند جا برای سایر خدمات اجتماعی کم نیاید و معتقدم به ساختار سینماهای قدیمی بعنوان بخشی از هویت گذشته سینما های ایران نباید دست زد و اگر تصمیم به توجه دولتمردان به سینماها هست حداقل بیایند و بجای تخریب کامل و ساخت سینمای جدید سینماهای قدیمی را بازسازی نمایند.

برای خود من جای سوال است که آیا این فقط یک نظر شخصی است و یا اینکه بقیه اهالی سینما هم چنین نظری دارند. به همین دلیل با اجازه classic محترم این تاپیک را استارت زدم تا نظر بقیه دوستان را طی یک نظر سنجی جویا شوم.

یادآوری:1 -  شما فقط میتوانید یک گزینه را انتخاب کنید. 2 - سایر کاربران میتوانند پس از انتخاب گزینه انتخابی نظر شما را ببینند.(برای دیدن نظر سایر کاربران پس از رای دادن روی گزینه نمایش نتیجه کلیک کنید) 3 - مدت شرکت در نظر سنجی نامحدود میباشد 

از اینکه در این نظر سنجی شرکت میکنید سپاسگزارم

ارادتمند

بروبیکر

با گزینه 2 موافقم

به این دلیل که میتونه در آینده به نمادِ فرهنگی تبدیل شه و یادگاری باشه از گذشته های دور

ارزش این مکانها به اصالت و قدمت اونهاست

کلا با تخریب آثار تاریخی، فرهنگی مخالفم، حالا به هر دلیل ! شبیه به اینِ که خانه های حیاط دار تخریب و از نو واحدهای چند طبقه ساخته شه، درستِ که به ظاهر مدرن و زیبا شده اما در اصل ارزشِ چندانی نخواهد داشت، اما وقتی همون خانه به ظاهر کلنگی رو بازسازی کرد جدایِ از اینکه مجدد قابل سکونت میشه بلکه اصالت خودشم حفظ کرده

همونطور که اشاره شد چیزی که فراوان یافت میشه مکان برای ساختِ سینمای جدید و مدرنِ و محدودیتی در این زمینه وجود نداره

البته اگه به همون حالت هم باقی بمونه بد نیست، چون میتونه بازگو کننده اتفاقات پیش آمده باشه اما در اینصورت بلا استفاده خواهد بود و به مرور زمان خسارت بیشتری شامل حالش میشه، پس همان گزینه دو بهترین مورد میتونه باشه

 نظر شخصیم بود

انتخاب بین گزینه 1 و 2 بستگی به یک سری معیارها دارد.

اینکه آیا ساختمان قدیمی سینما ایمن هست یا نه ؟ 

مسلما اگر ساختمان فرسوده و غیر استاندارد باشد بهتر است تخریب و نوسازی شود و سالن به صورت مدرن و ضدزلزله و ضدحریق در آید. فراموش نکنیم که چون جمعیتی که در یک سالن سینما جمع می شوند زیاد است پس احتمال تلفات در سوانح آتش سوزی و زلزله دوچندان می شود. علاوه بر این جهان در حال حرکت به سوی سینماهای کوچکتر اما پرتعدادتر است ( مالتی پلکس ها ) که امکان انتخاب بین  چند فیلم   را در یک مکان به تماشاگر می دهد.

اما روی دیگر سکه اینست که در ایران  وقتی یک سالن دو هزاری متری را تخریب می کنند تا بازسازی شود - همان طور که علی معلم در ابتدای ماهنامه دنیای تصویر نوشته است - می آیند هزار متر آن را فروشگاه و مکان های تجاری می سازند و اندازه سالن نصف اندازه اصلی می شود. یعنی یک بازسازی کاسبکارانه. کسی مخالف اینکه برای سودآوری تعداد غرفه و فروشگاه برای عرضه محصولات هنری - فرهنگی در محل سینما ایجاد شود نیست اما در بیشتر موارد , بازسازی ها مصداق مقصود تویی (= تجارت ) سینما و سالن بهانه  می شود. مخصوصا اگر کار به دست آدم ها طماع و غیر فرهنگی بیفتد.

پس اگر کار اصولی باشد من با گزینه 1 موافقم اما اگر روال مانند بیشتر بازسازی های امروزی باشد که بهتر است به ساختمان سینما دست نزنیم. (گزینه 2 )  با این تفاصیل من رای خود را نگه می دارم تا ببینم بحث به کجا می رسد تا به گران ترین نرخ بفروشم.

با سلام خدمت همه دوستان عزیز و تشکر از آقای برو بیکر گرامی

من با گزینه دوم موافقم و فکر می کنم هر چقدر هم احتیاج به تغییرات و به روز شدن در صنعت سینما داشته باشیم ( حضرات همون چیزی که هست رو اجازه بدن بمونه..... بهسازی پیشکش) بار هم بعضی از سینماها هستند که باید همون چهار چوب قدیمی رو حفظ بکنند و فقط با تکنولوژی روز تجهیز شوند

در کل باید طوری باشه که بعضی از این مکانها بعنوان نماد و سمبل شناخته شوند

همیشه که نباید اماکن مذهبی نماد و سمبل باشند.

با تشکر از دوست عزیزمان بروبیکر که این نظرسنجی را گذاشته اند.

این مقوله را از دو نظر باید سنجید. اگر قرار بر سیاست های فعلی و نمایش فیلم های آبکی، چنان که در این چند ساله شاهد بوده ایم باشد، بهترین گزینه همان گزینه شماره 3 یعنی عدم تغییر سینماست. در واقع همین هم از سر ملت زیاد است!

ولی اگر بنا بر سیاست جدید و نمایش فیلم های فاخر و روز سینمای ایران و جهان باشد به نظر من گزینه 1 مناسب تر است.

کلا جمهوری اسلامی تمایلی به حفظ سینماها نداره و از خداشون هست که سینماهاتخریب بشن. یک زمانی برای اینکه سینما ها حفظ بشن می گفتن که به هیچ عنوان به تغییر کاربری سینماها جواز داده نمیشه. ولی مثلا الان سرلاله زار یک سینماهست فکر کنم سینما ارم یا ادئون باشه اون رو بعداز چند سالتعطیلی تخریب کردند و فکر کنم میخوان یه پاساژ بسازند.یادش بخیر چقدرتو اون سینمافیلم دیدم.

" سینمایی که فیلم خوب نداشته باشد همین بهترکه درش را تخته کنند "

با اینکه موافق ایجاد و ساخت هرگونه اماکن تفریحی هستم  ( ازجمله سینما ، پارک های جنگلی ، شهربازی ، تفریح گاه های ساحلی و ... ) اما اگرقرار باشد از نظر کیفیتی و بخصوص ایمنی در ساخت و سازشان کوتاهی شود ( و بلاخص بودجهء شان دودره شود ) همان بهتر که نباشند ( ملت یتیمن و راحت کلاه میره سرشان ) .

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

با گزینهء ( 1 ) موافقم به این دلیل که  از نظر بنده ما ایرانیان ( بقول یکی از دوستان کافه نشین : ) بیش از حد در بند نوستالژی بوده و هستیم در حالی که سینما ( چه صنعتی و چه هنری ) با در اختیار داشتن بهترین و جدیدترین امکانات روز جهان میتواند پیشرفت کند که آنهم نیاز به فکر جدید دارد و افکار جدید در محیطی جدید و البته محیط جدید برای آسایش است ( که همانا آسودگی در رفورم و نوگرایی است "آیهء 2013 از کتاب " بوووووق " ) .

گرچه به حداقلشم میتوان رضایت داد ( منظور گزینهء 2 ) و صد البته تا روزی که سینمای ما زیر تیغ سانسور باشد و فیلم سازان ما " اخراجی ها " و " چارچنگولی " بسازند همان بهتر که بدون تغییر و به همان شیوه های کنونی باقی بمانند ( گزینهء 3 ) .

پ ن : شهر ما سه تا سینما داشته ( یکیش در همان اوایل انقلاب سوخت و برای آخرین بار فیلم " مامان جونم عاشق شده " رو پردش بوده ) ( دومیش سینما فلسطین بود که در یک اتاق 3 در 4 فیلمهای بروسلی رو بر روی دستگاه ویدئو و یک تلویزیون 21 اینچی نمایش میدادند ) و ( سومیش سینما وحدت بود ( از بعد جنگ به این ور ساخته شد ) که از نظر کیفی برای آن دوران بدک نبود و آخرین فیلمی که من روی پرده اش به یاد دارم " من ترانه 15 سال دارم " با حضور عوامل فیلم بود سال 81 بود فکر کنم و در آن شب به رسول صدر عاملی گیر سه پیچ دادم / من یادم نمیاد یا شاید در سالهایی که بوکان نبودم فیلمهای دیگری هم برای نمایش داشته که من در جریان نیستم ( البته مطمئنم نبوده ) ) .

و الان تنها در یک سالن آمفی تئاتر ( سالن سیمرغ ) گه گاهی ما ( با همت تعدادی از دوستان ) فیلمهایی را ( سالی یک یا دو بار ) نمایش میدهیم که بیشتر فیلمهایی است که در جشنواره ها مطرح شدن یا جایزه گرفتن ( مثلآ " جدایی نادر ... " که فیلم جالبیم نیست ) و گاهآ فیلمهای کوتاهی که در جشواره های محلی یا استانی اکران میشن ( کوردی ) و لاغیر ، با این هدف که فرهنگ سینما در شهرمان به کلی نمیرد . /

***

اگر شما در فرانسه زندگی کنید و روزی هوس کنید خانه قدیمی خود را تخریب کرده و مثل همه کسانی که اینروزها در همه شهرهای ایران بساز و بفروش شده اند و کارشان خرید خانه های کلنگی و تخریب آن و احداث برج و باروست عمل کنید نه تنها به شما مجوزی از طرف شهرداری داده نمیشود بلکه بعنوان یک مجرم که قصد از بین بردن فرهنگ کشور را دارد معرفی میشوید... عرض کردم خانه معمولی قدیمی. اماکن فرهنگی و هنری که دیگر اصولا جای بحث ندارد.

 تمام بدبختیهای ما ناشی از شعور احساسی ماست. گاهی از فرط افراط تفریط میکنیم و گاه از فرط تفریط افراط . گذشته برای ما گذشته ، آینده را چه کس دیده و حال ملاک همه چیز است. ما کشوری هستیم که (به واقع میگویم) از تاریخ قدیمی خود هیچ یادگار سترگی نداریم (آنهم با آنهمه تاریخ که هیچ ملتی را یارای رقابت با آن نیست). هر کسی به این کشور آمد کشور را چون رایانه ای که باید هاردش فرمت شود از گذشته هایش پاک کرد و گفت " فقط من" . تاکید میکنم هرکس که آمد و تاکید روی کس خاصی نارم.... این کشور طی 2000 سال اخیر صدها بار فرمت شد و تمامی آثار قدیم و قدیم ترش بر باد فنا رفت. آنها هم که ماند از موزه های فرانسه و انگلیس یا کلکیسونهای شخصی سردرآورد که یا زیرخاکی بودند و یا سنگ که توان سوزاندن و خرد کردنش نبود و میسر نشد. عمارتها ویران شدند ، کاخها بر فنا رفتند ، فیلمها در آتش سوختند ، کتابها طعمه حریق گشتند، عکسها ، تابلوها ، نقاشیها ، مجسمه ها ، ... هیچ کس نگفت چیزی اگر غلط است نباید نابود شود. باید نگه داشت و به آیندگان نشان داد که چه چیز غلط بود و چه چیز درست. حتی یک نفر نگفت " غلط بودن یک چیز دلیل موجهی برای نابودی آن نیست" و یا " غلط  و درست بودن یک چیز را کس نباید تعیین نمیکند". اگر قرار بود همه پاک باشند که چرا باید ناپاکی خلق میشد و بقول سعدی اگر همه شبها قدر بودی شب قدر بی قدر بودی. اگر قرار است خوبها بمانند پس همه سنگ و کلوخهای جهان را نابود کنید و فقط سنگهای طلا و یاقوت و زمرد را باقی گذارید و اگر قرار است شب ، فقط شب قدر باشد پس شبهای دیگر را چرا زنده اید و اصولا مشغول چه کار ؟! ...

در هر شهری باید سینماهای کهن مانند همان آپاراتی که بعنوان نماد سینما در موزه سینما نگه داشته اید باید حراست شود. اصولا این مهم ، وظیفه خانه سینما و موزه سینماست که در همکاری و رایزنی با شهرداریها و ادارات فرهنگ و ارشاد موضوع را پیگیری کنند و اگر نکنند اصولا موجودیت چنین نهادهائی زیر سوال است و اینکه اصولا کارمندان شما بایت چه چیز حقوق میگیرند؟

نظر منصور خان تایید میشه. شخصا مدتی را در پاریس گذراندم. شهر پاریس بجای منطقه یا ناحیه دارای zone بندی دورانی میباشد و تمام خانه ها و اماکن قدیمی در zone1 و zone2 قرار دارند . در زون یک و دو هیچگونه ساخت و سازی انجام نمی شود و  وقتی در خیابانهای شهر قدم می زنید کاملا یک احساس تاریخی به شما دست می دهد. و ساخت ساختمانهای جدید در مکانهایی مانند لادفانس انجام میپذیرد.

چندی پیش از مقابل دبستانی گذشتم که سالهای دور دوران کودکیم در آن سپری شد هنوز به همان صورت مانده بود با تمام وجودم آنروزها جلوی چشمانم رژه رفتند و در فضای آنروزها قرار گرفتم. (و صد البته یاد شعر زیبای فریدون مشیری افتادم : همه تن چشم شدم خیره بدنبال تو گشتم ...... ) حتی درختان مقابل درب دبستان هم هنوز زنده بودند و ستبر تر و بزرگ تر شده بودند. و این در حالی است که دبیرستانی که در آن درس خواندم طی سالهای گذشته کاملا تخریب و مرکز آموزش دیگری بجای آن ساختند. هر بار به آنجا می روم هرگز این احساس به من دست نمی دهد که روزی در این مکان درس میخواندم.

البته این به آن معنا نیست که با بازسازی و یا مدرن شدن مخالف باشم. مراکز فرهنگی بخشی از تاریخ و هویت ملی ماست.ساختمان  تاترشهر برای هنر کشور ما یک نماد میباشد. اغلب ما از آن محل خاطرات بسیاری داریم. حتی از محیط اطراف آن. برای مثال من خودم 20 سال پیش از دکه مقابل سالن تاتر شهر روزنامه ای خریدم که در آن نام من بعنوان یکی از قبولین کنکور سراسری درج شده بود . اولین چیزی که بعد از روزنامه چشمم به آن افتاد ساختمان تاتر شهر بود. آنروز سرنوشت زندگی من تغییر کرد.

پس از ان حالا پس از مدتها هر وقت از مقابل این ساختمان عبور میکنم یاد آنروز میافتم. لازم نیست که توضیح بدم که اگر روزی از مقابل آن عبور کنم و ببینم آنرا تخریب کرده اند و سالنی حتی مدرن تر بجای آن ساخته اند چه احساسی بهم دست میده.

از طرفی با اکتورز عزیز هم موافقم شاید ما ایرانیها بیش از اندازه به نوستالژی اهمیت میدیم. اما اکتورز عزیز در این مملکت مگه ما تفریحی بجز یادآوری روزهای خوش گذشته چیزه دیگه ای هم برامون باقی مونده. به مسئولین بگید  این دلخوشی را از ما نگیرند لطفا.

با احترام به نظر سایر کاربران من گزینه دو را انتخاب کردم.

(۱۳۹۲/۹/۲ عصر ۱۲:۴۲)برو بیکر نوشته شده:  

نظر منصور خان تایید میشه. شخصا مدتی را در پاریس گذراندم. شهر پاریس بجای منطقه یا ناحیه دارای zone بندی دورانی میباشد و تمام خانه ها و اماکن قدیمی در zone1 و zone2 قرار دارند . در زون یک و دو هیچگونه ساخت و سازی انجام نمی شود و  وقتی در خیابانهای شهر قدم می زنید کاملا یک احساس تاریخی به شما دست می دهد. و ساخت ساختمانهای جدید در مکانهایی مانند لادفانس انجام میپذیرد....

سلام به دوستان گرانقدرم

چه عجیب و جالب که من هم به یاد پاریس افتادم و روال بازسازی در این شهر اما ... از منظری دیگر.

در مستندی دیدم که در پاریس بخشی از شهر (دقیقا طبق نوشتۀ آقای بروبیکر گرامی) با همان ریخت و قیافۀ اصلی خود محفوظ است. امّا، یک "امّا"ی بزرگ در ورای این ظاهر نهفته است. در پاریس قانونی وضع شده که: هرگونه تغییر در نمای بیرونی اماکن حین بازسازی ممنوع است. به چه معنا؟ ساختمان از درون کاملا نو سازی، بازسازی و به روز می شود حال آنکه پوستۀ ظاهری شبیه یک ماکت برجا می ماند و اگر این پوسته نیز نیاز به ترمیم و اصلاح داشت، موظفند با مواد جدید همان قالب قبلی را از نو بسازند! یعنی شکل ظاهری نما در این منطقه به هیچوجه نباید دستخوش کوچکترین تغییری شود. در اینصورت چه خواهیم داشت؟ شهری کاملا نو و از درون مدرن، اما با پوسته ای کهن و چشم نواز.

وقتی سینمایی را دوست داریم، از کودکی نسلهایی با آن خاطره داشته اند و برخی حتی شیرین ترین دقایقشان را -شاید در این تنها مامن حتی عاشقانه های دونفره به قول مرحوم رهی-  گذرانده اند، دل کندن از این شاکلۀ بیرونی بنا به حتم که ناممکن است. معتقدم می شود پوستۀ ظاهری را دقیقا در همان قالب کهنه اش، بازسازی کرد. ولی درون بنا، سیستمهای صدابرداری و صداگذاری اخیر -که به حتم ما به ازاء ابزاری حین اجرای خاص خود را می طلبند- و یا حتی زاویۀ صندلیها و فواصل، عایق بودن بنا در برابر همه چیز خاصه مسئلۀ عایق بودن صوتی و سپس گرمایی و سرمایی و مسایل آکوستیک داخلی و بعد ایمنی از آتش و زلزله و امثالهم، در این روزگار قوانینی دارند و تخطی از این استانداردها، از نظر مخاطب عام و خاص مقبول نیست... بازسازی یک پارکینگ ساده حتی بدون نظر مهندس ناظر چندان معقول نیست -بماند که تا دلمان بخواهد انجام می شود و بعد می شنویم فلان بنا حین گودبرداری بنای مجاورش فروریخت، ساختمانی ساختند باور بفرمائید با میلگرد 16 در سقف به جای تیرآهن...! - و و و

تا آنجا که به عنوان یک فرد کوچک از جامعۀ صنعت* این مملکت اجازۀ اظهار عقیده داشته باشم، بازسازی را به حتم می پسندم، اما با حفظ آن پوستۀ ناب نوستالوژیک بنا و نه تخریب این ظاهرِ خیال انگیز....

*این نکته را نوشتم که باور کنیم، بازسازی استاندارد، شوخی بردار نیست و هیچگونه تعصب غیر اصولی نباید مانع آن باشد. کاش شبیه همان که دوستان گفتند، شهرِ پاریس، عمل می شد. افسوس که گاه می بینیم یا سیاهِ سیاهیم و یا سپیدِ سپید...

با مهر... بانو

(۱۳۹۲/۹/۲ صبح ۰۹:۱۵)منصور نوشته شده:  

............. از تاریخ قدیمی خود هیچ یادگار سترگی نداریم (آنهم با آنهمه تاریخ که هیچ ملتی را یارای رقابت با آن نیست...............

در هر شهری باید سینماهای کهن مانند همان آپاراتی که بعنوان نماد سینما در موزه سینما نگه داشته اید باید حراست شود. اصولا این مهم ، وظیفه خانه سینما و موزه سینماست که در همکاری و رایزنی با شهرداریها و ادارات فرهنگ و ارشاد موضوع را پیگیری کنند و اگر نکنند اصولا موجودیت چنین نهادهائی زیر سوال است و اینکه اصولا کارمندان شما بایت چه چیز حقوق میگیرند؟

(۱۳۹۲/۹/۲ عصر ۱۲:۴۲)برو بیکر نوشته شده:  

................ اما اکتورز عزیز در این مملکت مگه ما تفریحی بجز یادآوری روزهای خوش گذشته چیزه دیگه ای هم برامون باقی مونده. به مسئولین بگید  این دلخوشی را از ما نگیرند لطفا.

(۱۳۹۲/۹/۲ عصر ۰۵:۴۷)بانو نوشته شده:  

.......... در پاریس بخشی از شهر (دقیقا طبق نوشتۀ آقای بروبیکر گرامی) با همان ریخت و قیافۀ اصلی خود محفوظ است...

روزگاری خواندن رمان قطور " جنگ و صلح " با 3000شخصیت متفاوت ،با اینکه زمانبر بود اما چه لذتهایی داشت و امروزه فقط فرصت میکنیم یک " میکروفیکشن " را آنهم در حد یک " اس ام اس " و در حین راه رفتن یا در تاکسی یا .... بخوانیم .

شوهرخاله ام چندین هکتار زمین خارج از شهر دارد و در وسط باغ بزرگش یک خانه باغی که چه عرض کنم یک عمارت افسانه ای ساخته است ولی تنها خودش و همسر جوانش ( بعداز فوت خاله ام ) در آن زندگی میکنند و کسی تقل و باب خانه اش را نمیزند و تنهاست ، تنها ، تنها و غمگین و این درحالیست که همسایه امان در چهل متر یک ساختمان شیک و مدرن ساخته و بهمراه خانواده اش سرمست و خوشحال زندگی میکنند و درخانه اش همیشه برروی سیل مهمانان شادتر از خودش رو تخت بازاست .

در کوردی یک ضرب المثل داریم که میگه : " كه م بێ و پوخت بێ تا زۆر بێ و بۆر بێت " = كم باشد و كامل باشد تا زیاد و بی خاصیت .

این را گفتم جهت اشاره به سخنان دوستان .

بنده هم به ماندگاری و حفاظت از آثاری که تاریخ را رقم میزند اهمیت بسیاری میدهم اما این بدان معنا نیست که هر ساخت و سازی تخریب و ضربه ای به شناسنامهء ملی باشد.

اگر کلان شهر تهران 100 سینمای قدیمی داشته باشد لزومن همهء شان را نبایست که نگه داشت در حالی که هنوز با آن همه ایراد و اشکال میهمان میپزیرند.

بیشتر این تغیرات برای شهر ما مناسب است که سینما نداریم تا دوستانی که سینماهایشان را ویران میکنند تا بهترش را برایشان بسازند ، پس دیگر از چه گله دارید!!!

بقول دوستان در پاریس تنها بخشی از شهر به همان شیوهء بافت قدیمیش مانده است نه همهء شهر .

پس تنها چند سینمای قدیمی به همان سبک و سیاقشان بمانند کافیست و گرچه ملت خاطرات زیادی از اماکن قدیمی دارند اما همین ملت رفتنیند و نسل های آینده گناهی ندارند پس چرا باید از امکانات عهد بوق استفاده کنند در حالی که میتوانند نوش را داشته باشند ؟

باغ فردوس مانع دیده شدن موزهء سینماست ؟ خب قبلش باید فکر اینجایش را میکردند و در ( پاریس جدید ) میساختندش .

قبلآ هم اشاره کردم که ( باید فکر جدید تصمیمات جدید را بگیرد و شهر جدید را بسازد تا نکند آسیبی به تاریخ درخشانمان برسد ).

وقتی نقاش طبیعت کشور مرا با لعاب درخشان نفت به زیورطبع می آراست  شاید درراقع میخواست درونمایه سست و لرزان کارش را پنهان نماید که ای کاش دستش میشکست ومانفتی نمیشدیم در عوض نقش ایران روی بومی پایدار ورنگهای بادوام بازسازی میشد (خانه از پای بست ویران است)...به حول و قوه الهی ما اقسام بلایای طبیعی زلزله ،سیل،طوفان وحتی آتشفشان راداریم(دیگر غیرطبیعیش راعرض نمیکنم که وامصیبتاست)البته صدالبته زلزله گل سرسبدشان است.پس ما نمیتوانیم شرایط خودرا با مرفه نشینان بی درد قاره جوان مثلا فرانسویهای کلاسیک مقایسه کنیم که در امان طبیعت حتی آب ته دلشان تکان نمیخورد.برج ایفل بیش از یک قرن است که مغرورانه پابرجاست در حالیکه ارگ مظلوم بم در زلزله 82 به کلی ویران شد.باری پس اگر من فرانسوی بودم قطعا گزینه 3 را انتخاب میکردم... اما قیاس وضع ما با ژاپن منطقی تر است که  به بازسازی ونوسازی همه جانبه اماکنش مخصوصا پس از زلزله ویرانگر1923 پرداخت وتازه با آنهمه تدابیر وهزینه ونوسازی کل ژاپن برآورد میشود چناچه همان زلزله باهمان شدت روی دهد می‌تواند در حدود 10 هزار انسان را به کام مرگ بکشاند.پس اگر من ژاپنی بودم بی شک گزینه 1 را انتخاب میکردم .اما من ایرانیم بااینکه یک نوستالژی بازحرفه ایم اما دواصل را درزندگی حرفه ای آموخته ام در هر شرایط حفظ سلامت و جان انسانها بر همه چیز ارجح است وپیشگیری مهم تر از درمان است. زمانی وزارت بهداشت اعلام کرده بود که درصورت وقوع زلزله‌ای 7 ریشتری بیش از 90 درصد از بیمارستان‌های تهران نابود خواهد شد. با توجه به فرمایش منطقی اکتورز عزیز:

(۱۳۹۲/۹/۳ صبح ۰۳:۲۱)اکتورز نوشته شده:  

...بنده هم به ماندگاری و حفاظت از آثاری که تاریخ را رقم میزند اهمیت بسیاری میدهم اما این بدان معنا نیست که هر ساخت و سازی تخریب و ضربه ای به شناسنامهء ملی باشد.

اگر کلان شهر تهران 100 سینمای قدیمی داشته باشد لزومن همهء شان را نبایست که نگه داشت در حالی که هنوز با آن همه ایراد و اشکال میهمان میپزیرند.

 منطقی است نظیریک ژاپنی با گزینه 1 موافق باشم اما ...ای داد بیداد ! منه ایرانی ازجنس خورده شیشه دار عاملان وبنّاهای گرامی وبسازبفروشهای بندازدر رو بالاخص در سطح کلان آگاهی دارم و با دیدی تجربی حدس میزنم مصالح قدیم که در ساختمانها بکاررفته چه بسا مستحکمتر از جدیدیها باشد پس بناچار با گزینه 2 همراه میشوم با این امید که حدسم صحیح باشد ... فقط امیدوارم ...

دوستان گل:

لازم است آمارهایی را خدمتتون عرض کنم تا دلایل محکمتری را برای انتخاب خودم که گزینه دو بوده است را ابراز نمایم.

آیا از تعداد سالنهای سینمایی و مقایسه آن با سایر کشورهای جهان مطلع میباشید؟

معمولا معیار تعدادهای استاندارد سالنهای سینما در هر کشور با تعداد فیلمهای ساخت همان کشور مقایسه میشود (هرچند از نظر من این مقایسه خیلی درست نیست) برای مثال در سال 2007 سینمای هند رتبه نخست را از حیث ساخت فیلم متعلق به‌خود کرده که هزارو 164 فیلم در سال‌۲۰۰۷ تولید کرده است. سینمای اروپا با مجموع هزارو 95 فیلم در رده‌ دوم و آمریکا با ‌۶۰۳ فیلم در رتبه سوم جای دارند. ایران نیز با ساخت ‌۱۰۵ فیلم در سال‌۲۰۰۷ در رتبه یازدهم قرار گرفته است. این درحالی است که برخی کشورهای سرشناس از لحاظ تولیدات سینمایی مانند برزیل، ترکیه، آرژانتین، مکزیک و رومانی پایین‌تر از ایران قرار گرفته‌اند. بعبارتی کشور ما از حیث ساخت فیلم رتبه خوبی را کسب نموده است (بحث محتوای فیلم در اینجا مطرح نیست که اگر باشد بروبیکر تسلیم است) اما جالب است که بدانید این تعداد فیلم در مقایسه با تعداد سالنهای سینما در هر کشور آمار جالبی را تولید میکند.

آمریکا از لحاظ تعداد سالن‌های سینما با ‌۳۸ هزار و ‌۹۷۰ سالن سینما در رتبه اول و هند رقیب آمریکا با ‌۱۴ هزار سالن سینما در رتبه دوم این جدول جای دارند. ایران نیز با ‌۲۵۵ سالن سینما تا پایان سال ‌۲۰۰۷ در رتبه‌های پایین این جدول قرار گرفته است. این درحالی است که کشورهایی مانند تایلند، تایوان، مالزی و بلژیک بالاتر از ایران قرار گرفته‌اند.

حال همین آمار را نسبت به جمعیت کشورها مقایسه می نماییم

روز گذشته  در یکی از کلاسهای درسم موضوع بازسازی مدارس از سوی دانش آموزان مطرح گردید و خیلی جالب بود که اغلب متفق القول بودند که به حال پدران خود قبطه می خورند و می گویند با تعاریفی که پدرانشان از مدارس قدیمی و نیمکتهای چوبی و بخاریهای نفتی و تخته سیاه و گچ و تخته پاکن می کنند اعتقاد داشتند صفا و صمیمیت و انگیزه های درس خواندن در آن مدارس بیشتر بوده و دوست داشتند دوران تحصیل پدران خود را تجربه کنند تا درس خواندن در مدارس فعلی. هرچند معتقدم این طرز فکر دانش آموزانم کاملا احساسی بود اما باعث گردید تا یکبار دیگر نظرات دوستان را در تاپیکی که بروبیکر عزیز تقریبا یکسال پیش در خصوص بازسازی سینماهای کشور ایجاد نموده بودند را مطالعه کنم. بیش از 58 درصد از دوستانی که در نظر سنجی شرکت نمودند دوست دارند سینماها مانند آثار باستانی به همان صورت باقی بماند و صرفا بازسازی و ترمیم گردند. ایده جالبی است اما جالب است بدانید که در اغلب شهرهای کشورمان موضوع بازسازی سینما ها در دستور کار دوایر دولتی قرار گرفته است لکن به شیوه گزینه اول.

کلا پس از تحقیقاتی که نمودم به این نتیجه رسیدم که دیگر سینما داری به سبک و شیوه سابق در این مقطع زمانی توجیه اقتصادی ندارد و سینماها یکی پس از دیگری پس از تخریب تبدیل به پردیسهایی با عنوان مجتمع فرهنگی - تجاری می گردند. در این شیوه یک سالن سینما تبدیل به سه یا چهار سالن می گردد. بنابراین نوستالوژی را فراموش کنید زیرا در آینده ای نزدیک خواهید دید که دیگر هیچ اثری از سینماهای سابق نخواهد بود.

در اغلب شهرستانها پروژه بازسازی یا متوقف گردیده یا همچنان به درازا کشیده شده است و یا .... به گوشه ای از اخبارهای بازسازی سینماها در طی سه سال گذشته توجه فرمایید:

استان قم :

سینما استقلال قم از سال 1385 تا کنون در نوبت بازسازی قرار گرفته است و اکنون بعد از گذشت 8 سال خبری از بازسازی این سینما نیست و درهای این سینما به بهانه بازسازی به روی مردم بسته گردید. اما سینما ملل در قم تبدیل به یک سینما با سه سالن می گردد

استان کرمانشاه:

سینما پیروزی کرمانشاه دو سال قبل جهت بازسازی کاملا تخریب گردید اما این پروژه هم اکنون متوقف شده است . سینمای پیروزی یمی از قدیمی ترین سینما های کرمانشاه بود و قرار بود پس از تخریب به یک مرکز چند منظوره تبدیل گردد. در همین استان نیز سینما فرهنگ بازسازی می گردد و دارای دو سالن نمایش می شود.

استان کرمان:

سینما نور کرمان بصورت نمادین افتتاح می شود!!!!! مدیر کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان کرمان در مراسم نمادین!!!!! افتتاح این سینما می فرمایند که 100 میلیون تومان !!!!!!! یارانه برای بازسازی این سینما می پردازند. اغلب کرمانی ها از این سینما خاطره دارند. حتی خود مدیر کل محترم می فرمایند آخرین فیلمی که در این سینما دیده اند فیلم کانی مانگا بوده است و بهترین خاطره ایشان نیز خوردن ساندویچ کالباس در این سینما بوده است.

استان ایلام :

سینما قدس ایلام قرار است کاملا تخریب شود و بجای آن یک مرکز فرهنگی تجاری ساخته شود. دلیل آن نیز مستهلک شدن ساختمان سینما عنوان گردیده است. دیگر سینمای این شهر بنام سینما آبدانان نیز بخاطر تغییر کاربری تعطیل می باشد.

استان فارس:

سینما پرسیا در شیراز با قدمت 75 سال سال گذشته به دلیل ایمن نبودن و بازسازی تعطیل گردید. البته این سینما چندین بار مورد بازسازی قرار گرفته است . در سال 86 دوست و چهل و پنج میلیون تومان جهت بازسازی به این سینما کمک شد. همزمان 500 میلیون نیز از سوی مالکان تزریق گردید اما معلوم نیست با وجود 750 میلیون تومان هزینه در سال 86 چرا این سینما مجددا نیاز به بازسازی دارد؟

استان آذربایجان شرقی:

سینما آزادی در تبریز نیز قرار است کاملا تخریب شود و بجای آن یک مجتمع فرهنگی - تجاری - تفریحی ساخته شود. فرسوده بودن بافت ساختمان و تجهیزات سینما دلیل چنین تصمیمی می باشد.

استان لرستان:

سینما استقلال خرم آباد با قدمت چهل ساله کاملا تخریب می گردد و سپس با صرف شش میلیارد ریال هزینه تبذیل به یک سینمای جدید با دو سالن نمایش می شود. در طبقه اول این سینما 317 صندلی و در طبقه دوم آن 160 صندلی نصب می گردد.  همزمان سینما آزادی در بروجرد به بهانه بازسازی تعطیل می گردد. بروجردیها تعطیلی این سینما را توطئه خرم آبادیها در پی افتتاح سینما استقلال می دانند.

بوکان

سینما وحدت در بوکان نیز با قدمت سی ساله با تصویب شورای شهر بوکان قرار است با صرف یک و نیم میلیارد تومان صاحب 600 صندلی گردد.

استان گلستان:

مسئولین این استان معتقدند سینما هجرت در شهر گنبد پس از بازسازی به زیباترین سینمای شمال کشور تبدیل شده است. به همین دلیل  در سال 87 تصمیم میگیرند تا سینما بهمن را در گرگان تبدیل به یک مجتمع فرهنگی نمایند و بازسازی سینما عصر جدید را در گرگان در دستور کار خود قرار می دهند.

استان اردبیل:

قدیمی ترین سینمای اردبیل که در سال 1323 ساخته شد سینما جهان نام دارد که بعدها به سینما ایران  تغییر نام می دهد. این سینما نیز به بهانه بازسازی تعطیل گردید و در حال حاضر شهرداری با تغییر کاربری آن موافقت کرده است. جدال بر سر جلوگیری از تغییر کاربری این سینما بین اداره ارشاد و شهرداری اردبیل همچنان ادامه دارد.

استان زنجان:

سینما استقلال در زنجان نیز کاملا تخریب می گردد و تبدیل به یک مجتمع فرهنگی تجاری می گردد. ظرفیت جدید این سینما 220 نفر می باشد

استان خراسان رضوی:

کار ساخت سینما هویزه در سال 1343 در مشهد آغاز می گردد و در سال 1347 آماده بهره برداری می گردد. این سینما با داشتن دو هزار و پانصد صندلی زمانی سرآمد تمام سینماهای خاور میانه بود. کار بازسازی این سینما و تبدیل آن به پنج سالن نمایش از 28 فروردین سال 1390 آغاز می گردد.

استان اصفهان

سینما سوره در اصفهان نیز با برخورداری از سیستم صوتی دالبی دیجیتال با ظرفیت 300 نفر مرمت و بازسازی می گردد . سینما سوره نخستین سینمای اصفهان می باشد . حفظ نمای بیرونی سینما به شکل سنتی از نکات مهم مرمت این سینما می باشد. نصب پله برقی و یکعدد تلوزیون ال سی دی 50 اینچی در سالن انتظار و یکدستگاه تلوزیون شهری ال ای دی در بیرون سینما از ابتکارات مهم در بازسازی این سینما به شمار می رود.

در ادامه سینمای سیتی سنتر نیز در اصفهان تبدیل به یک سینما با سه سالن می گردد.

استان مازندران

سینمای جهان نما نیز در شهر چالوس به زیر چکش بازسازی می رود. ساخت سینما در شهرهای شمالی بدلیل توریست پذیری آنها کاملا دارای توجیه اقتصادی است. اما قطعا مسافرینی که از تهران به شهرهای شمالی جهت تفریح می روند انتظار دارند تا با سالنهای زیبا و مجهز روبرو گردند.

استان همدان

سینما فلسطین در استان همدان بازسازی می گردد و تبدیل به یک سینما با سه سالن می گردد . در این بازسازی دیگر هیچ اثری از سینما فلسطین سابق باقی نمی ماند

نیشابور

تب تبدیل یک سالن به چند سالن به نیشابور نیز می رسد و سینمای شهر فیروزه در نیشابور نیز تبذیل به یک سینمای دو سالنه می گردد

استان گیلان

شهر انزلی در سال 1310 صاحب سینمایی می گردد بنام سینما شهرداری که نقل می کنند سینمای زیبایی بوده است . این سینما در سال 1341 در آتش می سوزد. این سینما به لطف هلال احمر بازسازی می گردد اما دیگر خبری از آن سینمای زیبای رو باز سابق نبود. لذا این سینما در رقابت با دیگر سینمای این شهر بنام سینما گل سرخ کاملا جا مانده است.

استان خراسان شمالی

تا اوایل سال 1382 شهرهای شیروان - بجنورد و اسفراین در استان خراسان شمالی دارای سینما بوده اند اما سه سال پیش وقتی مالک سینما قدس پرده سینمای خود را در شهر بجنورد پایین می کشد آیا می دانستید این استان عملا فاقد سینما می شود؟ لذا مسولین بفکر می افتند و با تخصیص یک و نیم میلیارد تومان به فکر بازسازی دیگر سینمای شهر بجنورد یعنی سینما گلشن می افتند

استان بوشهر

سینما بهمن در بوشهر در سال 1341 ساخته می شود. پس از انقلاب این سینما به تصرف بنیاد مستضعفان در می آید تا اینکه در سال 1365 مالکیت آن به حوزه واگذار می گردد. در سال 1380 سینما بمدت پنج سال جهت بازسازی تعطیل می گردد و پس از پنج سال از دل سینما بهمن سه سالن بنامهای سالن دریا - سالن ساحل و سالن فانوس متولد می گردد.

خوی

خوی برای اولین بار در سال 1310 صاحب سینما می گردد و تا پیش از انقلاب صاحب سه سینما می گردد. پس از وقوع انقلاب یکی از آنها تعطیل می گردد. سینما ایران و سینما انقلاب هر دو تا سال 1388 فعال بودند اما بدلیل فرسوده بودن هر دو سینما به بهانه بازسازی تعطیل می گردد و همچنان این بازسازی ادامه دارد.

گناباد

در دهه شهر اولین سینما در گناباد ساخته می شود. سینما شهر تنها سینمای شهر 120 هزار نفری گناباد بود. این سینما نیز بدلیل فرسودگی تعطیل می گردد و با تخصیص یک و نیم میلیارد تومان اعتبار مورد بازسازی قرار می گیرد.

استان کردستان

سابقه نمایش فیلم در استان کردستان و در شهر سنندج به سال 1320 بر می گردد آنهم در سه راه طالقانی فعلی در کنار حوضی توسط آپارت و بدون صندلی . اما اولین سینما در این شهر سینمای فردوسی بود که در زمین باشگاه قذیم ارتش با ظرفیت 200 نفر و بوسیله یک آپارات ذغالی و بلیط یک ریالی افتتاح می گردد. در سال 1336 سینما رئوف با گنجایش 520 نفر در روبروی مرکز بهداشت فعلی با نمایش فیلم بلبل مزرعه افتتاح می گردد.

در سال 1350 سینما بهمن فعلی با نام سینما شهر فرنگ با ظرفیت 960 نفر بازگشایی می گردد و همزمان در سقز دو سینما و بانه نیز دو سینما و قروه و بیجار و مریوان نیز یک سینما راه اندازی می گردد. پس از انقلاب نیز در حالیکه در اغلب شهرستانها سینماها از چرخه مردم حذف می گردید اما سنندج صاحب سینما شیدا می گردد.

بزرگترین سینمای این شهر که همان سینما بهمن می باشد (شهرفرنگ و قدس سابق) در سال 1374 بازسازی می گردد اما سعی می شود بافت اصلی سینما حفظ گردد. لذا در طبقه فوقانی آن یک سالن 150 نفری ساخته می شود بنام سالن سیروان که کار خود را با نمایش فیلم گبه آغاز می نماید. اما در سال 1386 این سینما مجددا بازسازی می گردد و این بازسازی همچنان ادامه دارد و باعث می گردد شهری که زمانی دارای چند سالن سینما بود را بدون سینما نماید.

با عرض معذرت از  دوستان:

از ابتدا فقط می خواستم در خصوص چند سینمای شاخص در شهرستانها بنویسم اما هرچه جلوتر می روم می بینم این قصه آنچنان سر دراز دارد که اگر بخواهم ادامه دهم حالا حالا ها تمام نمی شود و بجز خرد شدن اعصاب چیز دیگری را در بر ندارد .....

کلیه مطالب بصورت پراکنده از روی بیش از بیست  سایت مختلف جمع آوری گردیده است و در قالب یک پست تجمیع گردید تا دوستان با مطالعه گذرا بتوانند پی به وضعیت بازسازی سالنها در سراسر کشور ببرند. در پایان نیز این پست را تقدیم می دارم به بروبیکر عزیز که همیشه با مطالب بکر و جذاب ما را غافلگیر می نمودند اما مدتی است دوستان خود را ( بنا به دلایلی تاسف بار ) از قلم خود بی بهره نموده اند.

وقتی از خیابان انقلاب وارد خیابان ولیعصر می شوید، پس از گذشتن از چهار راه طالقانی و درست روبروی بازار کامپیوتر ایران، ساختمان عظیم و فرتوتی را مشاهده می کنید که روزگاری برای خودش جلال و شکوه و عظمتی داشته و یکی از زیباترین، لوکس ترین و مجهزترین سینماهای ایران بوده است: سینما رادیو سیتی

سینما رادیوسیتی، از مجلل ترین و مدرن ترین سینماهای تهران بود. این سینما در تاریخ 27 شهریورماه 1337  با نمایش فیلم گوهرفروشان مهتاب به کارگردانی روژه وادیم و با نقش آفرینی بریژیت باردو افتتاح شد. این سینما با ظرفیت 1400 صندلی، به عنوان یکی از پاتوق های ویژه جوانان و قشر مرفه آن زمان محسوب می شد. در این سینما فیلم های مشهوری مانند پرندگان، داستان وست ساید، شکوه علفزار، بیست هزار فرسنگ زیر دریا و بربادرفته از سینمای دنیا و فیلم خشت و آیینه ابراهیم گلستان از سینمای ایران اکران شده است.

اولین فیلم سه بعدی نمایش داده شده در ایران به نام حباب نیز در این سینما اکران شده است. رادیو سیتی یکی از سینماهای نمایش دهنده فیلم های جشنواره بین المللی فیلم تهران نیز بوده است. این سینما مدتی به خاطر بمب گذاری درسال 1352 تعطیل شد، اما تا سال 1357 دایر بود تا اینکه در حوادث انقلاب به آتش کشیده شد. پس از انقلاب مصادره شده و مدتی به عنوان داروخانه فعال بود و از آن پس تا کنون به صورت ساختمان مهجور و مخروبه در دل شلوغی شهر همچنان استوار اما خسته ایستاده است.

متاسفانه در ساهای اخیر علیرغم همه قول و قرارها مبنی بر بازسازی و استفاده از آن، شنیده می شود که پس از واگذاری به بخش خصوصی بحث تخریب این بنای تاریخی و بیادماندنی بیش از پیش مطرح شده است. مکانی که زمانی به عنوان یکی از زیباترین و مجلل ترین بناهای فرهنگی ایران معاصر بوده و سرشار از خاطرات زیبای گذشته است، در خطر محو و نابودی است.

اگر روزی گذرتان به تهران و خیابان ولیعصر افتاد حتما به دیدن سینما رادیو سیتی بروید. شاید همین روزها دیگر اثری از آن یافت نشود و جایش را به یکی از صدها مرکز تجاری موجود در این خیابان دهد...