==========================================

======================

=

از وقتی که یادم میاد رابطه مون با لبنان خیلی خوب بود.

دلیلش هم معلوم بود. زن های لبنانی...

مرحوم پدر علاقه خاصی به زن ها داشتند.

که البته حق هم داشتند! :دی

.

.

پدر از دوران جوانی رفت و آمد زیادی با لبنان داشت...

و این ارتباط تا همین اواخر عمرشون هم ادامه داشت...

توی عکس اول مرحوم پدر رو در کنار حافظ اسد و یاسر عرفات می بینید... عکس دوم هم که همبازی کودکی من بشار هست که هنوز هم به پدر من میگه عمو معمر...

.

.

برخلاف چیزی که توی رسانه ها گفته میشه ایشون خیلی هم مهربون و دوست داشتنی بودند...

رابطه خیلی خوبی هم با من و بقیه بچه ها داشتند...

البته من رو بیشتر از همه دوست داشتند.

.

.

توی عکس بالا مرحوم پدر رو می بینید که دستش رو انداخته روی دوش من...

حتی عایشه که یکی یک دونه پدر بود انقدر پیش ایشون محبوب نبود...

پدر با وجود مشکلات بسیار همیشه یک وقت مشخصی رو برای خانواده نگه می داشت...

من رو هم می بینید که توی نخ عکاسم. یادم میاد که خیلی خوشمزه بود. جز اولین کسایی بود که خوردم.

علاقه پدر به من باعث شده بود که همیشه از من به عنوان جانشین خودش یاد کنه...

چندین بار در خیل طرفدارانش دست من رو بالا برده بود و گفته بود «من کنت مولاه فهذا الهانیبال مولاه»

ولی من علاقه ای به سیاست نداشتم و برای همین همیشه از این وضعیت ناراضی بودم...

.

.

سیاست آدم خودش رو می خواد...

من برای هنر ساخته شده بودم.

بعد از کش و قوس بسیار با پدر، بالاخره ایشون رو متقاعد کردم که من رو به کلاس بازیگری بفرسته. ولی توی لیبی این چیزا زیاد مرسوم نیست.

اینجا بود که پدر گفتند که هنر نزد ایرانیان است و بس.

طی مذاکراتی که با رئیس جمهور وقت ایران داشتند بالاخره من رو در کلاس بازیگری اساتید ایرانی ثبت نام کردند.

.

پدر شخصا از این توافق نامه ناراضی بودند ولی به علایق من احترام گذاشتند و مثل همیشه بدون اینکه بخواهند نظرشون رو به کسی تحمیل کنند من رو راهی دیار غربت کردند و برادرم سیف الاسلام رو به عنوان جانشین خودش در نظر گرفت.

کلاس های بازیگری خیلی خوب پیش رفت تا اینکه چند سال بعد، در سال 1370 پیشنهادی از جاناتان دمی دریافت کردم برای ایفای نقشی در فیلم سکوت بره ها...

که به خاطر اون موفق به دریافت جایزه بهترین بازیگر نقش اصلی مرد از شصت و چهارمین دوره اسکار شدم...

البته بعدا بخاطر اون جایزه رسانه ها خیلی من و خانواده ام رو اذیت کردند...

در اون زمان لیبی متهم به مشارکت در سانحه لاکربی بود. و این تهمت خیلی به مرحوم پدر فشار آورد. هرچند بعدا خود پدر اعتراف کرد که در این کار دست داشته است ولی خب به هر حال اون تهمت خیلی پدر رو شکسته کرد...

.

.

بعد از اون دیگه کمتر لبخند پدر رو می دیدیم...

همیشه توی فکر بود و می خواست کتاب ابیض رو در دنیای سیاست ترویج بده. ولی امان از کوردلی غربیان...

نه تنها کتاب ابیض رو سرلوحه کار قرار ندادند، بلکه پدر رو مسخره کردند... و پدر مظلومانه به راه حق ادامه داد...

ماجرای زد و خورد من و خدمتکار سوئیسی ام هم از همین جا نشئت گرفت که زخم دیگری بود بر قلب مرحوم پدر...

خلاصه من همه جوره شرمنده این مرحوم هستم...

4 سال از شهادت مظلومانه پدر می گذره ولی یادش همچنان در دل ما هست...

برای زنده نگه داشتن یاد ایشون، نام کاربری اختیاری خودم رو موقتا از موزیکال به رادیکال تغییر دادم...

اینجوری هم اشاره ای داره به سیاست های پدر، هم اشاره ای به هنر متعالی...