اندر حکایت دیدن پیرمرد مر سروان را و مجادلۀ ایشان و اعراض سروان

بدیدم جوانی چو سرو سهی.....نژاده بگوهر همه فرّهی

به بر اندرش جامۀ رزم بود.....ولی چهره اش خالی از حزم* بود

نه ریش و نه شارب نه عینک به چشم.....به خدّش** ندیدی تو ردّی ز خشم

شدم غرّه بر اینچنینم پسر.....که آسوده خشتم نهد زیر سر

بگفتا که عزم یمن کرده ام.....از این جان و تن، دل همه کنده ام

بگفتم مگر اهل و فرزند نِی.....که خواهی بکندن از این خاک، پی

بگفتا عزب مانده ام، بی زنم.....نخواهم نژادی ز خود وانهم

بگفتم مکن با خودت دشمنی.....تو تنها پسر، وارث ناممی

بگفتا ز دل مهر تو کنده ام.....و تنها به اینگا*** دلم داده ام

بگفتم برو از سلیقه تهی!.....چرا تو همه حوریان را نهی؟

سپردی دلت را بدان زشتخوی.....که کنده دل از خان و فرزند و شوی

مده دل بدان بی وفا گنده پیر**** ..... که سازد روان و توانت اسیر

برو یک ز خوبان عالم گزین.....که قدر تو را داند او بیش از این

بگفتا که سمعم کنون پر شده..... از اندرز و هشدار هر پندده

برو گوش نوشا***** و سالم بجوی.....نه آگنده گوش منِ خیره خوی

چو دیدم ندارد ثمر پند من.....بکردم دو صد لعن بر برگمن

* حزم: هشیاری و دور اندیشی

**خدّ: چهره

***اینگا: مخفّف اینگرید

****گنده پیر: زن بسیار سالخورده

*****نوشا: مخفّف نیوشا به معنی شنوا