سلام و عرض ادب و احترام خدمت شما بزرگواران و دوستان نازنین کافه کلاسیک.

شرمندۀ همۀ شما هستم که تا امروز نمی دانستم نبودنم می تواند جایی مهم باشد و یا حضورم برای کسی قابل تامل...

نظیر همان داستان زیبای "زندگی شگفت انگیزی است" ساختۀ فرانک کاپرا که عجیب بر دل آدم می نشیند و به یادت می آورد هرچقدر هم کوچک باز جایی، ردپایی از تو افتاده که دلی برایت تنگ شود...

نمی دانم از کجا شروع کنم، بهتر است بگویم که چه شد...بله این بهتر است...

در ارسالهای آخرم نوشته بودم که مدتیست دانشجو شده ام و گرفتار پایان نامه ام هستم، اما بدلیل اشتغال فرصت کافی برای انجامش را نداشته و ندارم و کار به جایی رسید که با تهدید استاد مواجه شدم. این بود که با دوستان کافه نیز در میان گذاشتم و رفتم تا تمامش کنم و برگردم.... این میان مشاجره ای نیز رخ داد که از بخت بد زمانش درست مصادف شده بود با کارهای پایان نامه و غیبت ناشی از آن که متاسفانه به یک حساب گذاشته شدند که خدا را شاهد می گیرم هیچ ارتباطی میان آن ارسالها و آن غیبت نبود... خوشبختانه اگر نام به اصطلاح بانو را برگزیده ام، رفتارم چندان هم نازک نارنجی نیست... 

به قول مسعود خان کیمیایی در همان محله می جنگم !!! میدان را خالی نمی کنم. و اضافه کنم کاربر گرامی آقای منصور را سالهاست که می شناسم از محیطی به نام پرشین تولز و بعد گزاره و بعد کافه کلاسیک.با ادبیات ایشان و لحن انتخابیشان آنقدری آشنا هستم که بتوانم به موقع و در مقام دفاع از انتقادهای وارده شان برخیزم ! مزاح بود جناب آقای منصور...

دوستان گرانقدر رفته بودم که پایان نامه را به سرانجام برسانم، از بخت بدم، دچار مشکلی به نام توقع بالای استاد شدم. هفتۀ قبل تحویل دادم و آماده بودم برای دفاع. اعلام نمودند که که مقاله از آن استخراج نکرده ای موافقت نمی کنم. گفتم می نویسم گفتند اعتباری به قول دانشجو جماعت نیست!!!!! آمدیم و رفتی و پشت سرت را هم نگاه نکردی!!!! خلاصه بنده الان با خستگیی که در تنم مانده بود آمده بودم که بنویسم چه شده اما تا نام کاربری ام را وارد کردم با صحنه ای مواجه شدم که بدون اغراق تا امروز تجربه اش نکرده بودم! 25 پیام خصوصی خوانده نشده با ادبیاتی گوناگون اما با مضمونی واحد، دلمان برایت تنگ است کجایید برگردید............ و آنقدر متحیر شدم که بغض گلویم را فشرد...

و سپاسگزار این بزرگوارانم که نوشته بودند:

دوستان گرامی ام اسپونز، زینال بندری، واشیزو، مگی گربه، سهیل، بتمن، کایزر، ال.بی.جفریز، جو برادلی، تونی آرزنتا، فرانکشتاین، هری، برت گوردون، آرام، زرد ابری، پیرمرد، هانیبال، ژان والژان، کرت اشتاینر، هایدی، جان لاک، نانگیولا و حاج کاظم گرامی که با جملات پرمهرشان شرمنده ام کرده بودند. و بعد تیم مدیریت کافه آقایان کلاسیک، سروان رنو، اسکورپان و خانم لمپرت عزیز.... آنقدر غیبتم طولانی شده بودکه خیلی از نویسندگان نامه را متاسفانه حتی به نام نمی شناختم و افتخار خواندن ارسالی از این دوستان را نداشتم. حتی اطلاع ندشتم که دوست بزرگوار و بی اندازه مهربانم خانم لمپرت به جمع مدیران کافه پیوسته اند و چقدر از این بابت خوشحال شدم و خدا را شکر کردم که بزرگواری در این جا هستند که قصور مرا به بهترین نحوی پوشش داده اند و می دانم ایشان به مراتب بهتر و کاملتر از من به کافه اشراف داشته اند که مدتها بود به خاطر مشکلاتم نمی توانستم با تمام وجود و ذهنم در خدمت کافه باشم.

سپاسگزارم از تمام دوستانی که با بودنشان، با نوشتنشان با حضورشان، سبب ادامۀ حیات کافه هستند و نگذاشتند ذره ای از مسیر و اهداف والای خویش دور شود. که کافۀ ما قرار نبود محیطی باشد در حد دیگر فضاهای مجازی... ما، محفلی داشتیم و داریم که شکر خدا هر کسی نمی تواند به خود اجازه دهد با هر سطحی از سواد، صرفا در آن وقتی بگذراند و کلمه ای بنویسد... نویسندگان بهترینند و خوانندگان آنقدر محترم و متشخص که تا لازم ندانند، دست به قلم نمی برند.

و اما من........... به امید خدا دوباره هستم... شاید کمی از نوشتنهای سابق کم کنم، چون هنوز متاسفانه این رشتۀ پایان نامه سر دراز دارد اماشکر خدا شاکلۀ اصلی اش بر پا شده و دیگر آن فشار سابق در کار نیست. به شما قول می دهم دیگر هستم و ادامه می دهم...... امید که شایستۀ اینهمه مهربانی شما باشم.

بسیار دوستتان دارم و برایتان احترام قائلم.

با مهر و درود

بانو