دوستان خوب و مهربانم سلام

از اینهمه لطف و بزرگواری شما خوبان سپاسگزار و شرمنده ام اگر نتوانستم تقریبا برای یک ماهی کافه باشم. اتفاقاتی پشت سر هم افتاد که متاسفانه حول و حوش بیماری پدر بود و یک زندگی خاصی که قرار بود هم به داد خودم برسم و هم خانواده و خلاصه تقریبا نه زمان کافی داشتم و نه دل و دماغ انجام هرگونه کاری جانبی را.... بهترین توصیف این است که کاملا روال زندگی ام از چرخۀ عادی خود خارج شده بود....

شکر خدا برطرف شد و امروز که توانستم آنلاین شوم از دیدن این ارسالها و تشکرهای دوستان، هم خیلی به سبکِ نگارشی همیشه شیرین رفقا خندیدم و دلم باز شد و هم احساس مسئولیتی مضاعف کردم... برای کافه برای بودنش برای اینهمه دوست نازنین و ارجمندم که همیشه زبانم از توصیف خوبیشان قاصر بوده و هست....

آرزو می کنم شایستۀ اینهمه خوبی شما باشم.

راستی محض دور نشدن از موضوع اصلی یعنی بحث شیرین ربایش! والله در میان آنهمه دغدغه خاصه مشکلات پدر، ناگهان ما را به زور طبق تقویم خواستند به محل کار، نربودند ولی گوآنتانامو را به عینه تجربه کردیم!!! اصلا تا دم کردن چای با خودمان بود، جواب رانندۀ لیفتراک و کامیون و جرثقیل هم به کنار.... و خلاصه در روزهایی که (منظور پنجم فروردین به بعد تا یازدهم است!) باید منزل می بودم و خیلی ذهن مشوش و ناراحتی هم داشتم؛ سر کار می نشستم یعنی ببخشید می دویدم و بعد به منزل که می رسیدم سانس دوم کار و نگرانی و دلهره در منزل آغاز می شد! آرزو کردم کاش ربوده می شدم!!!!! حداقل آدم تکلیفش با خودش معلوم است که اینها دشمنند ولی وقتی در شرکت همه به هم به نام همکار لبخند می زنیم، مرخصی رفتن بی معنا طولانیِ مدیر و کشیدن شما به زور به محل کار عین ظلم یا با پنبه سر بریدن معنا می دهد که خدا از سر تقصیراتشان ....گذرد!!!! ولی از شوخی که بگذریم، روزهای سختی را پشت سر گذاشتم، خدا برای هیچکس احساس بی پناهی و سردرگمی را نیاورد.... تجربه ای بود....!

بازهم شرمسار این غیبت طولانی و گم گشتگی ام هستم....

دوستتان دارم.

با مهر و سپاس بی پایان

بانو