(۱۳۹۰/۷/۱۹ صبح ۱۱:۳۴)هری لایم نوشته شده:  

به نظر من برخی از دوستان با محافظه کاری و ملاحظه کاری و به زبان ساده تر ترس و لرز وارد این فضای مجازی می شن .

تا هم اکنون، چندین نامه دارم با این عنوان:

"امیدوارم پاسخی که به نوشته شما دادم موجب دلخوریتان نشده باشد."

و خودم هم چنین نامه هایی به برخی دوستان نوشته ام.

راستش قبول ندارم که کسی با ترس و لرز وارد کافه شود. کسی که می ترسد وارد نمی شود!

بهتر است بفرمایید: کسانی که وارد می شوند به هر دلیلی به ترس و لرز دچار می شوند.

اینجا رستوران نیست. هر که وارد می شود این اجازه را دارد که مدتی بررسی کند و با خواندن نوشته های شما به نتیجه برسد.

اینجا کسی ابا ندارد، شاید آمده تا کنکاش کند و نتیجه های تازه ای از دیدگاه ها و اندیشه های ارزشمند شما دریافت نماید، آنگاه حس درونی خودش را در دل یک فیلم پیدا کند.

به ادبیاتی که من با آن وارد کافه شدم (خودم بهترین نمونه ام) نگاه کنید و تفاوتش را در چهار نوشته ی پس از آن ببینید. بسیاری از شوخی ها و شوخ طبعی ها را رها کردم و روز به روز سخت تر و سنگین تر نوشتم.

یادم هست یک بار یکی، یک شوخی کرد و یک آدمک با هفت تیر را ته شوخی اش چسباند و به خودش و نوشته اش با گلوله های جدی شلیک شد.

...چرا؟

چون با هزار امید و آرزو به کافه پا می گذاریم و گرفتار هزار گونه ترس و لرز می شویم.

شما دلیل آن را بگویید.

هری، دوست من، ارادت من را به خود می دانی! آیا فضای به وجود آمده را در این کافه، در روحیه ی دوستان اثر گذار نمی دانی؟

یک فضای شاد و پر از امید با دلگرم کردن دوستان و ندیده گرفتن چیزهایی ناچیز همانند اینکه توی پروفایلش چی نوشته، نتیجه ای ندارد جز دلسرد شدن و رها کردن کافه!

با نشان دادن مهربانی و دوستی و نیک اندیشی خود، دوستان همراه را راهنمایی کنیم و یکدیگر را نقد کنیم و اجازه دهیم تا دیگران هم ما را نقد کنند.

هر که با هر پروفایلی و با هر احساسی وارد که شد، دوست و همراه است، سفارش هم نداد، تایپیک هم نزد، دکمه ی تشکر را هم فشار نداد، نشستن اش و تماشای هنرنمایی شما در نوشتن، خودش ارزش بسیار زیادی دارد.

**********

آماده ی شنیدن نقد و دیدگاه دوستان هستم.

آیا راهکاری برای به وجود آوردن یک فضای شاد و امیدوار کننده و ارزشمند به نظر شما می رسد؟

(۱۳۹۰/۷/۱۹ عصر ۰۴:۰۳)گرتا نوشته شده:  

پیش از هر چیز، علاقه شما به زبان فارسی و تلاشتان برای پاسداشت این زبان ستودنی است، ولی منظور شما از اینکه "ما به عنوان سی و سومین زبان عربی شناخته می شویم" را متوجه نشدم.

شوربختانه مدت زمانی پیش شایعه ای بر سر زبان ها افتاد که یونسکو زبان فارسی را سی و سومین لهجه از لهجه های عربی شناخته است. این شایعه به گونه ای قوت گرفت که یونسکو در یک اعلان عمومی آن را رد کرد و تا مدت ها پس از آن هم درباره ی آن بحث و درگیری بود.

این یک نشانه است که باید آن را جدی گرفت.