سایت امیر قادری (کافه سینما)  از کیفیت صدای دوبله فیلم بدنام هیچکاک دو نمونه گذاشته تا کیفیت صدای ریل نسخه اکران شون در فرهنگسرای ارسباران رو نشون بده.

برای کسانی که فقط نسخه قدیمی دوبله رو دیدن تماشای این وضوح صدا جالب خواهد بود.

پ.ن: در نسخه ریل در تیتراژ آغازین نام فیلم Notorious به جای بدنام , رسوا گفته می شود.

http://cffe.ir/69h

صحنه ای از فیلم بدنام با بازی کری گرانت و اینگرید برگمن

با صداپیشگی ناصر طهماسب و نیکو خردمند

متأسفانه طی این چند سال با فاصله‌ای بهت‌آور و دردناک بسیاری از صداپیشگان توانای کشور را از دست دادیم و تعداد اندکی از آن نسل طلایی باقی مانده‌اند. نزدیک سیزده ماه پیش و به مناسبت درگذشت زنده یاد شهروز ملک آرایی درمورد اساتید تیپ‌گو و مکمل‌گو نوشتم و اشاره‌ای هم به نام جناب پرویز ربیعی کردم. (اینجا) یکی از دوبلورهای خاطره‌ساز و پر کار که هیچ وقت جای خالی‌اش پر نخواهد شد.

برای احترام به هنر و زحماتش، چند نکته را -که شما هم می‌دانید- مرور می‌کنم:

۱) زنده‌یاد پرویز ربیعی از جمله صداپیشگانی بود که در گستره وسیعی از فعالیت‌های مختلف مربوط به گویندگی حضور داشت. از حضور در برنامه‌های رادیویی چون صبح جمعه با شما تا گویندگی نریشن مستند؛ از صداپیشگی به جای بازیگران تراز اول دنیا و سینمایی‌های کلاسیک تا فیلم‌های جدید و بالاخره گویندگی در انیمیشن‌های خاطره‌ساز

۲) او همواره قدردان اساتید خود (مخصوصاً زنده‌یادان احمد رسول‌زاده و پرویز بهرام) بود و تقریباً در همه گفتگوها و مصاحبه‌ها از آنها به نیکی یاد کرده و نام‌شان را بر زبان می‌آورد.

۳) مرحوم ربیعی توانایی عجیب و کم‌نظیری در تند و سریع ادا کردن کلمات و جمله‌ها داشت. نمونه بارز این نوع ادای کلمات، مخصوصاً در مجموعه‌های کمدی بله آقای وزیر و بله آقای نخست‌وزیر و گویندگی هنرمندانه و فوق‌العاده زنده‌یاد ربیعی به جای سِر نایجل برنارد هاثورن (Sir Nigel Barnard Hawthone) در نقش هامفری دیده می‌شود.

شخصیت هامفری (مشاور ارشد)، نفر وسط 

۴) به خاطر نوع صدا و -به گفته خودش- اخم چهره، بیشتر؛ نقش‌های منفی را به او می‌دادند؛ اما به واقع او در همه نقش‌گویی‌هایش (چه منفی و چه مثبت) و مخصوصاً انیمیشن‌ها چنان خاطرات شیرینی برای ما به جا گذاشته است که هیچ‌گاه فراموش‌شدنی نیستند. چهره‌هایی از پدرهای مهربان، دانا و صبور که معمولاً پیپ‌شان را گوشه دهان‌شان می‌گذاشتند...

به جای پدر الفی اتکینز

به جای پدر پسر شجاع

به جای پدر میشا

به جای پدر استرلینگ نورث

به جای پت پستچی

به جای آقای اِدر نجار

راوی ماجراهای اُرم و جیرجیر

در اینجا می‌توانید قسمت‌هایی از مصاحبه جناب منوچهر والی‌زاده با زنده‌یاد پرویز ربیعی را در برنامه "سینما و دوبله" ببینید 

چند وقتی هست که بحث هوش مصنوعی و کاربردهای متعدد آن در دنیا جدی‌تر شده است. یکی از امکانات این فناوری، بازسازی و اصلاً تولید اول بار صدا و تصویر افراد برای استفاده‌های گوناگون است؛ اما آنچه در ایران بیشتر مورد توجه قرار گرفته و استفاده می‌شود، پیش پا افتاده‌ترین حالت ممکن، یعنی قرار دادن صدای شخص "الف" به جای صدای شخص "ب" و یا گذاشتن تصویر و فیلم شخص "ج" به جای شخص "د" است! دوستان به اصطلاح خوش ذوق(!) به صغیر و کبیر و مرده و زنده رحم نکرده و هنرنمایی‌شان -مخصوصاً- شامل طیف وسیعی از خواننده‌ها، بازیگران، مجریان و ... شده و می‌شود!

پیش‌تر و در همین جستار عزیزانی چون: Emiliano، سروان رنو، شارینگهام و ... مطالبی را آورده‌اند؛ اما آنچه مرا وا داشت تا چند خطی بنویسم، اظهارات کوتاه بالاترین مقام سیمای جمهوری اسلامی است. محسن برمهانی (معاون سیما) در نشست خبری ویژه برنامه‌های نوروز و رمضان، در پاسخی کوتاه به پرسشی مبنی بر استفاده از هوش مصنوعی به جای صدای دوبلورهای قدیمی و فقید گفته است:

- این اتفاق کپی رایت و حتماً بار حقوقی دارد؛ اما در حال بررسی هستیم. (گزارش این نشست خبری)

بلافاصله پس از این اظهار نظر، در برنامه صبح بخیر ایران شبکه یک در تاریخ ۱۹ اسفند، به این موضوع پرداخته شده و کارشناس مدعو -که شخصاً سِمت و عنوانش را نمی‌دانم- موضوعاتی را مطرح کرده و استفاده از هوش مصنوعی به جای دوبلورهای قدیمی را تلویحاً تأیید کرده است. (ویدئوی مفصل این اظهار نظر را اینجا ببینید.)

ایشان ضمن اشاره به تبعات حقوقی این ماجرا، اظهار می‌کند: (نقل به مضمون)

- این افراد و گوینده‌ها علاوه بر اینکه به خودشان و خانواده‌شان تعلق داشته‌اند، متعلق به همه ایرانی‌ها هستند که دوست دارند با این صداها خاطره بازی کنند و ...

اکنون لازم می‌دانم چند نکته را در این مورد تذکر دهم:

الف) بار حقوقی-اخلاقی:

بی‌گمان اولین موردی که باید به آن توجه شود، بحث حقوقی-اخلاقی این قضیه است. در همه دنیا وقتی که یک هنرمند فوت می‌شود، حقوق مادی و معنوی نشر آثارش به وارث‌ها و عموماً خانواده او تعلق می‌گیرد. یکی از موضوعات مهم قوانین کپی رایت نیز مشتمل بر همین مورد است. توجه داشته باشید در این حالت شخص هنرمند در زمان زندگی، اثری را با خواست و اراده خود خلق کرده و پس از مرگش، آن اثر به خواست صاحبان حقوق، امکان بازنشر و بازپخش پیدا می‌کند.

اما درمورد تولید صدا یا تصویر شخص متوفی (در اینجا هنرمند) قضیه کاملاً متفاوت است. طرفداران استفاده از این رویه، چیزی را درست کرده و می‌آفرینند که وجود خارجی نداشته و آن را به یک هنرمند صاحب‌نام و صاحب‌نظر نسبت می‌دهند. در واقع از برند صدا و تصویر هنرمندی استفاده می‌کنند که حالا در سرای باقی است و دستش از دنیا کوتاه... چرا باید از جانب او تصمیم گرفت و چیزی را برای اول بار ایجاد (خلق) کرد که شاید به لحاظ مضمون و محتوا مورد پسند و خواست هنرمند متوفی نباشد؟ جدای بحث مضمونِ اثر تولید شده، شاید کیفیت فنی آن پایین بوده و به هیچ وجه مورد تأیید آن شخص هنرمند در زمان زندگی نبوده باشد.

خلاصه اینکه به نظرم در این موضوع، حتی رضایت خانواده و وراث نیز ملاک عمل نیست؛ زیرا آنها صاحب حقوقِ روح شخص متوفی نیستند.

ب) تبعات حقوقی مطلق:

 چه تضمینی وجود دارد که پس از مدت کوتاهی، بعضی استودیوها، سازندگان آثار هنری و تهیه‌کنندگان به تولید محتوا با چهره و صدای زنده و مرده روی نیاورده و بدون آنکه مبلغی را به دیگری پرداخت کنند، از عنوان او استفاده کنند. توجه داشته باشید، در این صورت و با توجه به سوابق و زمینه اختلافی گویندگان حتی ممکن است، صدای دوبلوری زنده بر روی یک انیمیشن قرار بگیرد؛ بدون آنکه شخص صداپیشه در جریان باشد و کوچکترین دستمزدی دریافت کرده باشد!!!

ج) تبعات اخلاقی مطلق در دراز مدت:

شک نکنید بسط و رواج این موضوع، اخلاقیات را سست‌تر از آنچه امروز هست، خواهد کرد. افراد بیمار و یا مغرض تصویر و صدای زنده و مرده را با سلیقه و خواست خود، خلق خواهند کرد. سوژه‌هایی که ممکن است تبعات سیاسی، اجتماعی، خانوادگی و حتی جنسی برای دیگران داشته باشد. (پیش از این، نسبتِ عکس‌ها و فیلم‌های نامناسب به بازیگران معروف در همه دنیا رواج داشته و حالا با استفاده از این فناوری، سرعت بیشتری پیدا خواهد کرد و در عین حال تشخیص واقعی از غیرواقعی سخت و گاه ناممکن خواهد شد. به عنوان نمونه در دهه پیش، از این دست اتفاقات در هند بسیار افتاده و بسیاری از بازیگران زن و مرد بالیوود، دستاویز هوسرانی قرار گرفته‌اند.)

***

فراموش نکنیم از آثار شاخص سیمای جمهوری اسلامی در این زمینه، مصاحبه‌های به اصطلاح بامزه(!) با کرستیانو رونالدو و لیونل مسی بوده است!!!

مصاحبه با کرستیانو رونالدو در شب یلدا ۱۴۰۲

مصاحبه با لیونل مسی

***

در زیر لینک چند اعلام مخالفت اساتید صداپیشه با استفاده از هوش مصنوعی در دوبله را می‌آورم:

* سرکار خانم زهره شکوفنده: به هیچ شخص و هیچ مؤسسه یا استودیویی اجازه هر نوع استفاده‌ای از صدایم چه قدیمی چه جدید، چه کوتاه چه بلند و چه انیمیشن نمی‌دهم...

* جناب ناصر ممدوح: تا وقتی زنده‌ام نمی‌گذارم هوش مصنوعی سراغ صدایم برود

* جمعی از گویندگان نسل‌های مختلف: حمله هوش مصنوعی به دوبله ایران

* هوش مصنوعی و صنعت دوبله! تهدید یا فرصت (نظر جناب ژرژ پطروسی و سرکار  خانم زهره شکوفنده در این زمینه)

* هشدار کیومرث طهماسب (فرزند مرحوم ناصر طهماسب) نسبت به هرگونه استفاده از صدای پدرش

***

سرتان را درد نیاورم. به عقیده اینجانب در صورت رواج رسمی این موضوع، چه بسا افرادی که با نشر اکاذیب از زندان سر در می‌آورند و چه خانواده‌هایی که از هم پاشیده می‌شوند و چه مرده‌هایی که تن‌شان در قبر خواهد لرزید...   

                                              سلام و درود

هر سال که به روزهای واپسین سال نزدیک می شویم، یاد و خاطره ی یکی از مهم ترین ارکان دوبله ی ایران تداعی می شود و او کسی نیست به جز مرحوم مغفور ، استاد ایرج ناطریان   

قبلا" مفصل درباره ی علت  علاقه و ارادت شخصی ام به ایشان گفته ام، امسال هم فقط قصد اشاره به تاریخ سالگرد فوت ایشان داشتم که به مصاحبه ی تلفنی امین نامی با فرزند مرحوم ناظریان برخوردم، البته در سایت آپارات.

وقتی که مصاحبه را گوش کردم، تاریخ درست فوت را از زبان پیام ناظریان شنیدم: 24 اسفند 1370

گرچه برنامه ی مرا به هم ریخت، ولی این حسن را داشت که از این به بعد 26 اسفند را تاریخ فوت ندانم.

به اضافه ی نکات شنیدنی زیادی از زندگی استاد را که مطمئنم برای شما نیز جالب خواهد بود.

https://www.aparat.com/v/JWF4r

صداهای ماندگار - ایرج ناظریان   پادان

این هم یک مقاله از سرگذشت ایشان

https://www.padan-art.com/sounds/%D8%A7%...https://www.padan-art.com/sounds/%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%AC-%D9%86%D8%A7%D8%B8%D8%B1%DB%8C%D8

نوشابه امیری 14 خرداد 1403

پس از سال‌ها انتظار، دوبله آخرین فصل سریال پوآرو با صدای اکبر منانی به پایان رسید. منانی که دوبله این شخصیت را سخت‌ترین کار دوران حرفه‌ای خود می‌داند، از پیچیدگی‌های نقش پوآرو و چالش‌های دوبله آن گفت.

این دوبلور پیشکسوت درباره دوبله قسمت‌های پایانی «پوآرو» گفت:

این ۱۰ قسمتِ آخر , سخت‌ترین کاری بود که من در تمام این شصت‌ سال و اندی انجام دادم، به این دلیل که در این ۱۰ قسمت این شخصیت خیلی تنها بود، رقبایش نبودند، رئیسش نبود، منشی‌اش نبود، دستیارانش نبودند و همه کارهایش را خودش انجام می‌داد. پوآرو نقشی است که خیلی حالات درونی دارد، رفتار و حالات مخصوص در راه رفتن، حرف زدن و خوابیدن دارد و کاملا شخصیت متفاوتی است. به‌ویژه پارت آخر کار که به اصطلاح در حال مرگ است و البته نمی‌میرد اما گرفتاری دارد و این برای من خیلی سخت بود و صدای من گرفته به این دلیل که حرف‌های زیادی می زند، حرف‌های عجیب و غریب با معنای خاص و هر جمله‌ای که می‌گوید معنای خاصی دارد. دیگر پوآرو در ذات و خون‌ من رفته، حالات را می‌دانم. یاد می‌کنم از عطاءالله کاملی که ایشان من را برای شخصیت «پوآرو» انتخاب کردند و معتقد بودند تنها کسی هستم که می‌توانم این نقش را دربیاورم.

منبع (با اندکی ویرایش)  : asriran.com/004HGh

منوچهر والی زاده 

منوچهر والی‌زاده از بازیگری تا دوبله + عکس‌های دیده‌ نشده

منوچهر والی زاده جزو دوبلورهایی بود که تن صداش تا آخرین سالهای فعالیتش همچنان جوان و پر انرژی بود

این اواخر میتونید صداشو در آگهی تبلیغاتی سرای ایرانی بشنوید  صداش همچنان حفظ شده

یکی از مهمترین ویژگیهای والی زاده نشستن صداش رو تیپهای مختلف بخصوص شخصیتهای جوان بود

قصد داشتم از بین آثاری که دوبله کرده نمونه های زیادی رو کات و در پایان بصورت گلچین شده آپلود کنم

اما فعلا به یک مورد اکتفا میکنم، تو این کلیپ میتونید به خوبی ببینید که چقدر صداش روی شخصیت غریبه نشسته!

جا داره یادی هم کنیم از حسین عرفانی که اونهم جزو دوبلورهای پیشکسوت و کار درست و حرفه ای بود

بیست و نهم بهمن روز خوبی برای علاقمندان دوبله نبود. خبر درگذشت استاد ایرج رضایی خاطره صدای گرمش را در ذهن‌ها زنده کرد؛ هر چند سال‌ها کم‌کار شده بود و ما از شنیدن صدای گرمش محروم...

(دقیقاً سه سال پیش و در این پست، به دلایل کم‌کاری بزرگانی همچون خانم‌ها هاشم پور، راستکار و جناب رضایی اشاره کرده بودم.)

استاد ایرج رضایی

احتمالاً بیشتر علاقمندانش، گویندگی او در سریال مختارنامه به جای محمد بن حنفیه (با بازی محمد رضا شریفی‌نیا) را آخرین فعالیت حرفه‌ایش می‌دانند؛ اما به گمان من آخرین هنرآفرینی‌اش در سریال نامدار* تولید سال ۱۳۹۰ مرکز لرستان بود. او در این سریال به عنوان راوی داستان سخن می‌گفت و البته جملات مهم و زیادی را نیز بیان می‌کرد. صدای گرم استاد ایرج رضایی چنان روحی در این اثر دمید که بیننده ناخودآگاه مجاب می‌شد داستان را تعقیب کند.

قسمت اول سریال نامدار

(توصیه می‌کنم علاقمندان مرحوم ایرج رضایی، حتماً به یاد ایشان این ویدئو را دنبال کنند)

به هر حال هنوز از شوک درگذشت مرحوم رضایی بیرون نیامده بودیم که خبر درگذشت جناب منوچهر والی‌زاده، اندوه‌مان را مضاعف کرد.

استاد منوچهر والی‌زاده

اولین بار که مبهوت صدای زیبای جناب والی‌زاده شدم نوجوانی پانزده-شانزده ساله بودم و هنرنمایی جناب والی‌زاده در صداپیشگی سریال آرزوهای بزرگ (Great Expectations) محصول ۱۹۸۱ بی‌بی‌سی، توجهم را جلب کرد. او در این سریال به جای پیپِ جوان (با بازی جری ساندکوئیست فقید) صحبت می‌کرد.

شخصیت پیپ با بازی مرحوم جری ساندکوئیست و صداپیشگی استاد منوچهر والی‌زاده

گفتنی‌ها را درمورد سرزندگی صدای جناب والی‌زاده و هماهنگی صدایش با انواع شخصیت‌های معروف و غیر‌معروف، سیاه و سفید، انیمیشنی و رئال شنیده و خوانده‌اید.

اما علاوه بر این، آنچه همواره مورد تحسین است، فعالیت فراوان و مستمر او در حرفه‌اش بود. او تا ماه‌های آخر زندگی، در کسوت‌های مختلف صداپیشگی و مجری‌گری برنامه‌های تلویزیونی و رادیویی، پشت میکروفون حاضر می‌شد؛ آن هم با انرژی مثبت فراوان. (مثلاً اجراهای پر شورَش در برنامه‌های رادیو پیام)

فرازی کوتاه از حضور زنده‌یادان حسین عرفانی، محمد عبادی و منوچهر والی‌زاده در برنامه خندوانه و بیان خاطرات‌شان درمورد دوبله سریال "لوک خوش‌شانس"

به قول BATMAN عزیز گمان می‌کردیم، جناب والی‌زاده صد سال عمر خواهد کرد.

حتماٌ برای شما هم پیش آمده است که مرگ عزیزی را باور نکرده و همواره گمان می‌کنید که زنده است. در میان هنرمندان، من هنوز هم مرگ ناصر عبداللهی را باور نکرده و همیشه فکر می‌کنم، زنده است. اکنون به فهرست نامیراهای من یک اسم دیگر هم اضافه شده است: منوچهر والی‌زاده...

------------------------------------

* سریال "نامدار" به سفارش معاونت امور استان‌ها و به کارگردانی جناب حسن هدایت در مرکز لرستان تولید شده و از جمله نکات قوت آن بهره‌گیری از بازیگران محلی در کنار تعدادی از بازیگران غیر محلی، استفاده از موسیقی بومی، طراحی صحنه و لباس قابل قبول و مخصوصاً بودجه بسیار کمتر از تولیدات شبکه‌های سراسری سیما بود. این اثر -با وجود بعضی ضعف‌ها- از بیشتر آثار تولید شده در زمان خود سَر بود؛ اما به خاطر قانون سلیقه‌ایِ الزامِ پخش اول بار آثار تولیدیِ مراکز استانی از شبکه "شما" اصلاً دیده نشد و شبکه‌های سراسری هم از روی لجاجت، آن را پخش نکردند!

(۱۴۰۳/۱۲/۵ عصر ۱۲:۵۳)رابرت نوشته شده:  

بیست و نهم بهمن روز خوبی برای علاقمندان دوبله نبود. خبر درگذشت استاد ایرج رضایی خاطره صدای گرمش را در ذهن‌ها زنده کرد؛ هر چند سال‌ها کم‌کار شده بود و ما از شنیدن صدای گرمش محروم...

سخت بود این پست رو بخونی و گریه نکنی. کودکی و نوجوانی ما رو با عشق و علاقه‌ی خودشون ساختن. دوبله‌ی لوک خوش‌شانس و خیلی خیلی دوست داشتم. روحشون شاد.

تصویر فوق بخشی از مصاحبه نسبتاً طولانی خبرگزاری مهر با زنده‌یاد جواد(مازیار) بازیاران است که در سال ۱۴۰۱ منتشر شده است. شاید به علت عدم محبوبیت خبرگزاری مهر، این مصاحبه و بسیاری از مصاحبه های مشابه آن با سایر دوبلورها از دید جمع کثیری از علاقه‌مندان به دوبله مخفی مانده باشد و یا شاید دوبلورهای نقش‌های فرعی مثل زنده یاد بازیاران، برای تعداد زیادی از دوستداران دوبله، آن‌چنان جذاب و سوال برانگیز نبوده‌اند. به هر حال این متن حداقل برای بنده، علاوه بر تاسف برای فقدان یک هنرمند، از جهت عدم شناخته شدن قدر و منزلت وی در زمان حیاتش، از باب بهره‌مند نشدن از اطلاعات ارزشمند او در مورد تاریخ دوبله نیز مایه حسرت است، مثل همین جملات فوق که اگر در این مصاحبه مطرح نمی‌شد، با فوت مرحوم بازیاران، برای همیشه نامشخص می‌ماند.

با نگاهی گذرا به اسامی گویندگان نقش‌های مکمل و تاریخ ورود آنها به این حرفه، در می‌یابیم، این بخش از بدنه دوبله، تا چه حد مورد بی‌مهری قرار گرفته‌اند و حتی بعضاً همکارانشان نیز اطلاعی از سرنوشت آنها ندارند. برای نمونه، خاطرم هست در گفتگوی تصویری با یکی از مدیران دوبلاژ گرانقدر، که چندی پیش در فضای مجازی دیده بودم، نام (احتمالاً زنده یاد) فریدون نصرتی توسط ایشان برده شد و در ادامه گفتند، زمانی حضور فعالی داشتند ولی به ناگاه دیگر ایشان را ندیدیم و نمیدانم ایشان کجا رفتند و دچار چه سرنوشتی شدند.

صداهای خاطره انگیزی مانند حسین معمارزاده، نصرت‌الله حمیدی، شهروز ملک‌آرائی و... گرچه از دهه ۳۰ وارد حرفه دوبله شدند و در برهه‌ای نقش‌های مهم و گاه اول، تا پیش از شکل‌گیری انحصارهای خاص در سال‌های بعد، هم گفته بودند، ناجوانمردانه از جایگاه درخور هنرشان دور ماندند و فقط با عشق به این حرفه تا پایان زندگی در گمنامی و کم‌نامی به هنرنمایی ادامه دادند.

دوبله شاید به معنای واقعی و هنری آن که برای دوست‌دارانش زمانی بسیار جذاب بود، با فقدان ستاره‌های آسمان آن، به انتها رسیده است و علاقه به شناسایی صداهای دوبلورها در عده‌ای از هم‌نسلان ما هم احتمالاً به نسل‌های بعدی منتقل نخواهد شد چرا که علاوه بر نداشتن هیچ گونه منفعت مادی، ظرفیت خاصی نیز برای ایجاد زمینه خاطرات و علائق مشترک در جوانان امروزی ندارد.

ما جمع و نسل رو به انقراض علاقه‌مندان به دوبله که بسیاری‌مان با مجموعه ارزشمند صداهای ماندگار، به علاقه خود پی بردیم و پیگیر این علاقه شدیم و در این محفل نیز سال‌ها حضور و فعالیت داشتیم که شخصاً از محضرشان بسیار آموختم و کماکان می‌آموزم؛ کاش قبل از دست دادن هنرمندان دوبله، آنها را بیشتر شناخته بودیم و کاش به سراغ پیشکسوتان مهجور این حرفه نیز رفته بودیم و ...

های! گفتی کردی کبابم!

ولی این یک نوع حس فردی هستش که بهش عادت می کنیم. خودم به شخصه حدود بیست سی سال قبل از صدای بعضی دوبلورهای جدید اصلا خوشم نمی اومد. ولی توی دو سال اخیر که بهش عادت کرده ام  زیبایی و هنر رو توی کارشون کم کم دارم می بینم. که البته پختگی و تجربه بی تاثیر نیست.

ولی واقعا جای خالی دوبله مرحوم معمار زاده توی دوبله سریال ژاپنی "از سرزمین شمالی" از فصل دوم به بعد رو اصلا نمی تونم هضم کنم. هر چند دوبلور بی نظیری مثل حسین عرفانی نقش رو گفته باشه!