در مورد اینگمار برگمان باید اعتراف کنم که اوایل زیاد تمایل به دیدن فیلمهاش نداشتم چون حتی با خوندن مطالبی راجب این کارگردان برجسته احساس میکردم ممکنه تو سینمای سوئد به  فضایی سرد و خالی از احساس بر بخورم که هر چی هم تلاش کنم باز هم نتونم با داستان ها و کارکترهای فیلمهاش ارتباط لازم رو برقرار کنم .

ولی اینقدر راجب پرسونا شنیدم و شنیدم که سرانجام ترغیب شدم حداقل این  فیلم رو ببینم و خودم رو از این تجربه محروم نکنم. فیلم پرسونا رو دیدم که من رو مشتاق به دیدن بقیه اثار برگمان کرد و چیزی که از همون اول به شدت توجه من رو به خودش جلب کرد کاراکتری بود که برای دو بازیگر زن فیلم ساخته شده و دید تازه ای در باب حضور زن در سینما جلوی چشم من قرار داد . اولین باری بود که در هنر بازی زیبای دو شخصیت زن فیلم اینقدر غرق شده بودم .اون هم در شرایطی که سالها بود عادت کرده بودم بجز معدودی بازیگر زن مثل برگمن و هیپبورن ها  و تیلور و ... مابقی بازیگران زن در نقش های فرعی و مبتذل به کار گرفته میشدند. که حتی همون بازیگران سوپراستار هم عموما در کنار سوپراستارهای مرد فیلم ها بود که می درخشیدند.

ولی برگمان نگاه تازه ای به زن ها داشت ، زن هایی که برای خودشون دارای هویت و ارزش مستقل هستند ،  زن هایی که نیازی نیست خودشون رو به انواع و اقسام آرایش ها و زیورالات و لباس های فاخر آراسته کنند و برای بازیگران مرد فیلم دلبری کنند تا به عنوان بازیگر برای خودشون نقشی در سینما قائل بشن .

این حرفی بود که خود برگمان بارها گفته بود که خودش هم مسحور شخصیت زن ها شده بود و اونها رو به شکلی کاملا متفاوت با سایر بازیگران زن در جهان سینما  نشون میده و هم خودش و هم بیننده رو کاملا جذب کاراکترهای نه  ازجنس مونث که از جنس انسان بازیگران زن میکنه.

گذشته از این کار متفاوت اینگمار عزیز ، نوع دیالوگ هایی که در فیلمهاش به کار میبره ، کاملا نشون دهنده ی کالبد شکافی دقیق شخصیت هاییه که تو زندگی باهاشون ارتباط داشته و طوری اون ها رو نشون داده که انگار خودش در زندگی اون اشخاص بوده و با روح و جسم و افکار اون ها زندگی کرده. کاری که فقط از پس یک نابغه ی روانشناسی و شخصیت شناسی  برمیاد . که وقتی من بیننده پای کلام این کاراکترهای کاملا متفاوت و اصیل می نشینم ، حس همذات پنداری شدیدی در من تقویت میشه طوری که  انگار این حس و حال رو من هم قبلا تجربه کردم و این حرفا های دل من بوده که مدت ها از بیان اون ها عاجز بودم ولی امروز به کمک برگمان اون ها رو می تونم بیان کنم  .

فیلمسازی که نشون داد برای ساختن اثار ارزشمند نیازی به انواع و اقسام هزینه ها و امکانات نیست و میشه با درک نیاز روحی بیننده ای که در درجه ای اول نه به عنوان فیلم بین حرفه ای بلکه به عنوان یک انسان تماشاگر فیلم هست ، اثری رو براش فراهم کرد که تا سالها به عنوان یک هنر ماندگار تو قلبش بمونه. تماشاگری که مثل من وقتی با فیلم های برگمان آشنا میشه دیگه نمی تونه سینما رو بدون این نوع نگاه تصور کنه .