یک شنبه 22 بهمن 91

مدتی است دنبال هفت ساعت وقت آزاد می گردم برای دیدن تانگوی شیطان اثر بلا تار، دوست ندارم فیلم ها را به صورت سریال ببینم؛ یک ساعت امشب، دو ساعت فردا و ... حس فیلم را از بین می برد. فکر نمی کنم به این زودی ها بشود فیلم را دید.

فیلم از تهران تا بهشت به کارگردانی ابوالفضل صفاری و با بازی مهناز افشار، جعفر والی و مهران احمدی را در جشنواره دیدم. معمولا" نقدهای بعد از جشنواره حاصل یک جور شتابزدگی است و خستگی دیدن چند فیلم پشت سر هم در نوع نگاه به فیلم ها بی تاثیر نیست. مثلا" چند روز پیش بشارت به یک شهروند هزاره سوم، برلین منفی هفت و فرزند چهارم را در یک بعد از ظهر دیدم، این در حالی که شما صبح هم سر کار بوده ای واقعا" خسته کننده است و گاهی روی قضاوت تماشاگر تاثیر مستقیم دارد.

اما فکر می کنم اگر از تهران تا بهشت را در بهترین شرایط بدنی و روحی هم ببینم باز هم نظرم همین خواهد بود. فیلمی که چیزی در چنته ندارد را هر زمانی که ببینی خسته کننده است. انگار همه عوامل فیلم بعد از چند روزی فیلم برداری در تهران گفته اند: خوب حالا یک سری هم به کویر بزنیم، فضا آنجا عرفانی تر است. تصاویر زیبایی بگیریم و برگردیم. اتفاقا" اینجوری بهتر هم هست. هر تصویری در کویر قابلیت تاویل هم پیدا می کند و می توانیم به هر کس که فیلم را دوست نداشت بگوییم تو نمی فهمی!!!

فیلم بر چسب نوعی اعتراض یا سیاسی بودن را هم بر خود دارد، اما تنها در حد یک برچسب. تصاویر بسیار زیبای بایرام فضلی فقط چشم نوازند و انگار قرار نیست هیچ اتفاق مشخصی در فیلم رخ دهد. فقط از دل یک فیلم شهری به یک فضای سوررئال کویری پرتاب می شویم. بعضی مواقع فیلم داستانی برای گفتن ندارد و این اشکالی ندارد ولی یک فیلم برای فیلم شدن قطعا" به چیزی به نام فیلمنامه هم نیاز دارد و ... موقع تماشای همین فیلم بود که می خواستم سرم را مثل میخ بکوبم به دیوار سینما.

فیلم بعدی سر به مهر با بازی لیلا حاتمی و کارگردانی هادی مقدم دوست فیلم خوبی بود. فیلم کوچک و دوست داشتنی درباره دختر وبلاگ نویسی که نمی تواند موضوع نماز خواندنش را به خواستگارش بگوید. اول فکر می کرد این فیلم هم یکی از انبوه فیلم های سفارشی است که سالانه تولید می شوند، ولی گفتم اگر هم سفارشی است حداقل به شعور تماشاگرش توهین نمی کند، بعد که حرفهای کارگردان را خواندم فهمیدم که سفارشی در کار نبوده و موضوع فیلم مدت هاست دلمشغولی مقدم دوست بوده است. البته فیلم خالی از اشکال هم نیست اما در میان این همه فیلمی که به طرز ناامید کننده ای بد هستند این یکی واقعا" غنیمتی بود.

امروز بلیت استرداد را هم داشتم، اما حال و حوصله از خانه بیرون رفتن ندارم، چه دوره و زمانه ای شده که برای فیلم دیدن هم نمی شود از خانه بیرون رفت!

به همت دوست عزیزی تعداد زیادی کار از کمپانی معظم کرایتریون به دستم رسید، جواهراتی هستند برای خودشان. از همین سری جواهرات چندی پیش فیلم مافیایی به کارگردانی آلبرتو لاتوآدا و بازی آلبرتو سوردی را دیدم.

مافیایی به سبگ جنگ بزرگ مونیچلی و زندگی زیباست روبرتو بنینی داستانش را با کمدی آغاز می کند و در بهت تماشاگر با یک تراژدی سنگین به پایان می برد. فیلم یکی از 10 اثر گنگستری بزرگ تاریخ سینما به انتخاب مارتین اسکورسیزی است. بازی آلبرتو سوردی و کارگردانی سنجیده لاتوآدا در درک خشونت مرگبار جاری در بستر فیلم کمک فراوانی می کند.

 در پایان فیلم تماشاگر نیز به همراه آلبرتو سوردی گیج اتفاقات مهلکی است که به وقوع می پیوندد.

مافیایی فیلمی است که به همه دوستداران سینما پیشنهاد می کنم.

در دهه شصت در سینماها فیلمی اکران شد که اگر اشتباه نکنم عنوانش گروهبان سیبولی بود، دو بار فیلم را دیدم اما جز خاطراتی مبهم چیزی از آن در خاطرم نیست. نمی دانم محصول کجا بود، کارگردانش که بود یا اصلا" اسم فیلم همین بود یا نه. فکر میکنم دوست خوبمان رزا یکی از معدود کسانی باشد که بتواند من را از این سردرگمی نجات دهد.

تا بعد ...