(۱۳۹۷/۱۲/۵ عصر ۰۴:۱۳)مراد بیگ نوشته شده:  

... اما موسیقی استفاده شده توسط این دوست طبق فرمایشات جناب لرد ، نسخه ی بسیار زیبا و بازنوازی شده توسط هنرمند جوان ایرانی ، شهریار حدادی است  ... برای استفاده دوستان ، این موسیقی زیبا را با کیفیت بالا جهت دانلود عرضه میکنم:

marco polo music - Shahriar Haddadi

این تِم پُراندوه و غمگنانه، نظیر ِ دیگری هم داشت که صدا و سیما بعداً در تیتراژ کارتون "دختری به نام نل" ازش استفاده کرد [دریافت از اینجا].

فکر نمیکنم اینقدر که این موزیک‌ها روح و روان ما را اسیر خودش کرده، خودِ ژاپنی‌ها را درگیر کرده باشد! مدتی قبل که دنبال اطلاعات یک کارتون بودم، اتفاقی سر از اینجا درآوردم و یک نقد تند و تیز از یکی از هم‌نسلان‌ـمان درباره‌اش خواندم. پُر بیراه نگفته است:

نگاه آسیب‌شناسانه به هر امری با کنار گذاشتن عاطفه صورت میگیره:
دهه‌ای که به دهه سیما و سینما کودک موسومـه بسیار جای بحث داره! فضای فرهنگی اونقدر بسته شده بود که راهی جز پر کردن اوقات با پخش و تهیه برنامه‌های ویژه کودک آنهم بصورت خاص انتخاب شده نبود. طُرفه اینکه بعد که جوانه زدیم و نوجوان شدیم هیچ چیز جایگزین نداشتیم! (شاید همه حسرت ایام سر همین باشه) هیچ محصول فرهنگی/سرگرمی نبود که اوقات مارو تو این دنیا پر کنه! جداً قرار بود جای کیهان‌بچه‌ها رو سلام بچه‌ها بگیره!؟ روانشاد قیصر امین‌پور تقریباً خواهش میکرد دیگه جوانترها سروش نوجوان رو نخونند یا اگه میخونند توقع نشریه بزرگسال‌ترو نداشته باشند!

نمي‌خواهم راجع به نل حرف بزنم. نمي‌خواهم ياد خودش و آن همه وحشت بيفتم: وحشتي زنانه، تو ماليخولياي رنگ‌هاي تيره؛ توي دربه‌دري و بي‌پدر مادري، به دنبال وهمي به اسم «پارادايس». كه چقدر يك دختر مي‌تواند بي‌كس باشد و دلخوش به يك جعبه‌ی موسيقي و سوز صداي آن كه هر بار دلهره‌آورتر مي‌شد و غمي كه يك جايي توي دلت را چنگ مي‌زد (مي‌گويند قصه بر اساس يكي از داستان‌هاي ديكنز است). هرچه بيشتر يادش مي‌افتم حالم بدتر مي‌شود. كفش‌هاي قلمبه‌اش، لحظه‌هاي ترس و اندوه‌اش، آن موهاي عجيب و كلاه سرش با آن گربه‌ی كوچك، با آن چمدان كه انگار به سنگيني همه‌ی غم و غصه‌هاي عالم تو دست نل بود. آن پدربزرگ قمارباز بداخلاق كه من را ياد تمام بدبختي‌ها و غصه‌هاي خيالي‌ام مي‌انداخت و آن همه تاريكي و تنهايي و سياهي. نه خدايا ديگر نمي‌خواهم يادم بيايد. نه آن دو مرد مضحك، كیلپ چاق و گنده و وكيل‌اش براس كه دنبال نل بودند و نه آن جوان قدبلند پالتوپوش را كه آخرسر برادر نل از آب درآمد و ازش خوشم مي‌آمد.

نمي‌خواهم به كودكي‌ام در كنار نل فكر كنم. نمي‌خواهم به آن سياهي‌اي كه باعث مي‌شد همه چيز را تيره‌تر ببينم نزديك شوم. آن تباهي‌ها جادو دارند؛ يك جادوي بي‌بازگشت. وقتي بروي تويش، وقتي غرق بشوي، دلت مي‌خواهد همين‌طور بدبخت بماني؛ فلك‌زده، بيچاره. دلت مي‌خواهد هميشه غصه بخوري؛حتي اگر دليلي برايش نداشته باشي. نمي‌خواهم راجع به نل حرف بزنم. قصه‌ی آن مرا ياد قسمت‌هاي خاكستري خودم كه شيفته‌شان بودم و نمي‌توانستم ازشان بيرون بيايم مي‌اندازد. حتي اگر ته قصه‌اش به جاي خوبي ختم شود به قبر يك مادر كه نور به‌اش مي‌بارد!
....