(۱۳۹۴/۷/۵ صبح ۰۲:۱۳)سروان رنو نوشته شده:  

 فلان کاربر محترم  یک پست می زد و ده تا پیام خصوصی و نصیحت و پند می فرستاد ! یک پست می زد و ده تا پیشنهاد و انتقاد می داد ! 

البته این عجیب نیست در جامعه ای که اکثریت فقط حرف و نق می زنند و عملا کاری نمی کنند. مسلما این روحیه به جامعه مجازی هم سرایت می کند . وظیفه ماست که به این افراد پُرگو میدان ندهیم هر چند مغزشان پر از اطلاعات باشد.

نمی دانم از کجا آغاز کنم ولی خب از آنجا که همۀ راهها به رم شهر بی دفاع ختم می شود، ظاهراً عامل تمامی اغتشاشات اخیر خود پیرمرد بود که بالاخره با پای خودش به مسلخ آمد. البته انصافاً اگر من هم جای سروان رنو بودم و یکی 20-30 تا پیام پر از اعتراض و توبیخ با چاشنی ناسزاهای پاستوریزه و قابل درج در مجلات کودکان، در مسنجر برایم می فرستاد، آرزو می کردم که پیدایش کنم و با دست خودم...

القصه...حکایت پیرمرد هم تف سربالاست(ضمن عرض پوزش از همۀ بزرگواران ولی مثل را نمی توان سانسور کرد)... گرچه از قدیم هم هر که سعی در وساطت و گرفتن میانۀ غائله را داشت اگر کتک و چوب نصیبش نمی شد لا اقلّ کندش می شد چوب دوسر نجس دو سر طلا.

البته من باید اول از همه خودم را سرزنش کنم که در دوران جوانی و جهالت به جای پند و اندرز فرزندم، فقط از حربۀ کتک و ترس از کمربند استفاده کردم و موجب شدم این فرزند ما با قول لیّن قدری بیگانه باشد و قبل از دادن هر گونه تذکّری، مجازات را از شدیدترین مرحله آغاز کند.

خدا رحمت کند همۀ رفتگان را، پدربزرگ ما همیشه می گفت"جلوی حرف زدن کسی را نگیرید، بگذارید حداقل حرفش را بزند تا سبک شود." ای کاش این کافه هم یک چنین فضایی را ایجاد می کرد. بالاخره اگر اتفاقی در جایی می افتد، حاضران و ناظران معرکه، الحمدلله لال نیستند(بلانسبت همۀ کاربران محترم)، که فقط نگاه کنند و دم برنیاورند، سؤال در ذهنشان ایجاد می شود. می پرسند و انتظار جواب منطقی دارند. خب جوابشان را که بگیرند، آرام می شوند.

(۱۳۹۴/۷/۵ صبح ۰۲:۱۳)سروان رنو نوشته شده:  

مشکل اینست که کاربر کم حاشیه این روزها کمیاب است .

این لفظ حاشیه هم ما نفهمیدیم چطور اینقدر وارد متن زندگی ما شد؟! حاشیه برای قالی و کتاب و قدیم تر ها برای تنبان اشراف بود، از قضا چیزهای پرحاشیه بهتر هم بود و قیمتی تر(البته خداوکیلی در مورد افراد نمونه ای سراغ ندارم).

همه می دانند که در این محفل که هیچ در جوامع هنری بزرگتر هم صاحب نظر حرفه ای و کاملاً مسلّط بر تمامی جوانب حتی یک هنر نادر است.  (حتّی خاطرم هست یکی از دوبلورهای بسیار معروف هم در صحبت از کارتون بچّه های کوه آلپ راوی را به جای مرحوم هوشنگ مرادی، آقای ایرج علیمحمدی معرفی می کرد.) هنر و سینما و دوبله بر خلاف تصور آنچنان هم بینهایت نیست. بالاخره پس از مدتی حرف های حرفه ای کمتر و کمتر می شود امّا رفاقتها عمیق تر و دلتنگی ها بیشتر.

این آخری هم البته نظر شخصی من است، از رفتن کاربران به کافی شاپ مجاور هم نباید واهمه داشت. هر چه هم کاپوچینوی آن طرف خوش طعم باشد، بالاخره چای قندپهلوی سماور روسی ذغالی(زغالی) و قوری چینی گل قرمز ننه جون هم طعم خودش را دارد. به خصوص ما ایرانی ها که به جای پورشه و فراری یکی از رولزرویس ها یا فورد های عتیقۀ اوایل قرن پیشین را ترجیح می دهیم.