با عرض سلام و ادب خدمت دوستان کافه نشین و تشکر مخصوص از بانوی گرامی و جناب منصور که کاملا صریح و بی پرده درد دلهاشون رو مطرح کردند.

امیدوارم حرفهای منِ کمترین باعث ناراحتی هیچ یک از دوستان نشه. نقد و انتقاد همیشه تلخ و بُرنده ست اما بَرنده کسیه که از همین تلخیها، شیرینی خلق کنه.

ارزش کافه ما بر هیچ عضوی پوشیده نیست، همه دور هم جمع شده ایم با اخلاقیات، روحیات، سواد، مطالعه، شهرها حتی کشورهای مختلف ولی اون چیزی که مهمه محفل دوستانه ای برای صحبت در مورد علایق و عشقهاست. عشق مشترک. پس چرا باید با این حاشیه ها، لکه های تیره بگذاریم بین خاطراتمون توی همین تالار؟ حاشیه گاهی از متن مهم تر میشه اگر توجه ها به آن سمت باشه و چه حاشیه ای زیباتر از این که دوستیها حفظ بشه. این دوستیها جز با شنیدن نظرات هم، با توجه، با احترام قابل تحکیم نیست. راه سختیه ولی امکانپذیره. دلسردی از کجا نشات میگیره؟ ریشه اش از کجاست؟ هرکسی نظری داره و معتقده که اگه فلان شرایط فراهم بشه خواهم نوشت. چرا با فداکاریها این شرایط رو برای هم فراهم نمی آوریم؟ گرچه اگه رعایت حال همنوع باشه، احترام به قانون باشه، همدلی باشه احتیاجی به فداکاری نیست.

 گفتم قانون...در هر کجای کره زمین برای رفاه زندگی اجتماعی قانون نوشته شده... در ایران عزیزمون (نمیخوام از دلایلش صحبت کنم چون نه جامعه شناسم نه دوست دارم کافه قیلثر بشه) هر جا سخن از قانون است، نام درخشان قانونگریزی میدرخشد. شاید هیچ کس یادش نیاد من چطوری به این کافه اومدم، گرچه خاطره ورود به این کافه و نوشتن اولین ارسال و انتظار برای گرفتن نظر برای هرکسی شیرینه. روزهای اول برای من از سخت ترین ها بود ولی "جوگیر" شده بودم و حتی در جواب یکی از دوستان نوشتم "جوگیر" شده ام. شاید لغت "جوگیر" هیچ مناسبتی با پاسخ من نداشت ولی نمیتونستم هیجان و عشق حضورمو با هیچ لغت دیگه ای بیان کنم. متاسفانه همون روزهای اول برای من از شیرینترین ها بود و این خاطره دیگه برام تکرار نشد. این اواخر به دفعات زیادی تصمیم گرفتم که کافه رو ترک کنم ولی هر بار برای بازگشت مصمم تر بودم. حیفه محفلی از دوستان عاشق سینما، دوبله و هنر که هم باسوادند هم فهمیم ترک بشه. اما...این روزها!

چرا حرف هم رو نمی فهمیم؟ چرا فقط در حال توجیه خودمون هستیم؟ چرا باید برای هرمسئله کوچکی به کادر مدیریت مراجعه کنیم؟ چرا باید دیگران تلنگری بزنند که برادرم، خواهرم به موقع تشکر کن، بموقع امتیاز بده، در نوشتن ارسالهایت اول اخلاقیات رو در نظر بگیر؟ تازه کوتاه هم نمی آئیم و حرف از آزادی شخصی می زنیم. مگه بدست آوردن آزادی، غیر از رعایت حقوق سایر افراد محقق میشه؟ مگه در همین خونه های کوچیکمون قانون نداریم و یلخی زندگی می کنیم؟ قانون در ایران برامون بد معنی شده. می ترسیم. گارد می گیریم. اعتراض می کنیم. فکر میکنیم حقمون خورده شده  در حالی که اگه نوبت نفع خودمون باشه تمام قوانین (حتی قانون حقوقی کشورهای همسایه و غرب و شرق) رو ردیف می کنیم. بالا نوشتم:  گرچه اگه رعایت حال همنوع باشه، احترام به قانون باشه، همدلی باشه احتیاجی به فداکاری نیست. حالا میگم اگه احترام باشه، متن مهمتر از حاشیه باشه. (متنی که برای اون در این کافه ایم و به این امید آنلاین میشیم تا از بودن و ماندن بین دوستانمون، کسانی که دوستشون داریم و علایق مشترکی داریم لذت ببریم) احتیاجی به تاکید بر قانونهای نانوشته نیست.

کمی مهربانتر، همدلتر باشیم و توجهمون بر متن جاری بر کافه باشه. محفلی داریم دوستانه، با ارزش. چرا خودمان جزئی از کل نباشیم؟ چرا برای این کل با ارزش تلاش نکنیم. همکاری کنیم بجای تکروی. امتیازها، تشکرها برامون مهم نباشه. دل همدیگه رو شاد کنیم و از غم دوستمون به این راحتی ها نگذریم. به فکر چاره باشیم قبل از اینکه دیر بشه. بجای تمرکز بر نواقص، امکانات رو ببینیم و ازشون استفاده کنیم. کیفیت نوشته ها رو بالاتر بیاریم. دوای درد ندونستن حرف زدن نیست، مطالعه است، مداومت در خواندن و یادگیری لذت بخش ترین لحظات زندگی هر کسیه. مطالعه کنیم و از داشته هامون به این تالار هدیه بدیم نه اینکه عقده نداشته هامون رو اینجا باز کنیم. امتیاز 100 و تشکرهای  10000 تائی به چه دردی میخوره اگه مسئول نوشته هامون نباشیم، اگه براشون زحمتی نکشیم و فقط بنویسیم و ماشینوار تحویل بدیم. پس آن عشق پشت نوشته ها کجا رفته که دلت میخواست از نویسنده اش صدها هزار بار تشکر کنی، به قلمش و توانائی استفاده از جادوی کلامش، به نگاه زیباش غبطه میخوردی نه به فکر این بودی که امتیازت رو به عدد امتیازش نزدیک کنی اونم به هر وسیله ای و ..... بگذریم.....

عضویت در جائی که کیفیت بر کمیت مقدمه، ارسالها خبری نیستند بلکه نتیجه فکر و عشق و زحمتند و در آن جمعی همدل و یکدست تصمیم به اتحاد گرفته اند تا آن لکه های تیره رو پاک کنند شانس بزرگیه که نصیب هرکسی نمیشه. پس قدرشو بدونیم و بسم الله رو بگیم. اینها شعار نبودند، حرف دل خیلی از کاربران بودند که نمی نویسند. امیدوارم عذرخواهی منو بپذیرین اگه کمی تند رفتم و جملاتم شکل نصیحت به خودش گرفت.

کاش در خاطراتمون بنویسیم روزی به کافه ای رسیدم، عضو شدم، ماندم، در آبادیش کوشیدم، یاد گرفتم، یاد دادم، لذت بردم و دوستانی درجه یک یافتم، عضوش هستم و هنوزم هستم و خواهم ماند.