دوستان گرانقدر کافه کلاسیک، عزیزان پیشکسوت و دوستان جدیدالورود گرامی

پیرو نامه های متعدد دوستان (قدیمی و جدید) تصمیم گرفتم که متن زیر را تنظیم کنم. بر تک تک این پاراگرافها تاکید دارم و آنها را مسایلی کم اهمیت تلقی نمی کنم. توجه شما بزرگواران را خواستارم و منتظر نظرات شما در این خصوص هستم.

این موارد بارها مطرح شده اند، کافه بارها به اوج رسیده و باز، همه چیز از یادها رفته و باز سقوط و رکود و نیاز به جنبشی مجدد.... برای بهبود کیفیت فضا. ایمان دارم که بسیاری از شما با این موارد موافقید....بسیاری از این موارد نیز،توسط افراد قدیمی مطرح شده اند اما باز کافه حرکت رو به عقب را آغاز نموده، اینبار اگر قصد جهشی بلند داریم، دورخیز کامل شده است، پس می توانیم به اوج گرفتن این حرکت امیدوار باشیم...... پس....... :

 در مرحلۀ عضو گیری، کافه تمام سعی خود را داشته تا بهترینها دعوت یا شناسایی و سپس تایید گردند. تا عضوی به فعالیت مطلوب نرسیده و نتوانسته کیفیت کارش را به اثبات برساند، تایید نهایی نیز انجام نگرفته که گمان می شود این امر بتواند در تشویق برای بهبود نوشته ها موثر باشد. چرا که در سایر مجامع و گروهای مجازی مشابه که عضویتها ساده، نوشته ها نیز از همان آغاز ساده و نه چندان پربارند، فضا رفته رفته از اهداف اصلی و زیربنایی خود دور شده و به چت روم بدل گشته است. در این قسمت چیزی که دوستان قدیمی تر را رنجانده  بی توجهی دوستان تازه وارد به استانداردهای مدنظر کافه است.

کمترین انتظاری که از اعضای تازه وارد می رود، مطالعۀ پستهای سابق تالار ها، آشنایی با سرفصلهای موجود و فضای کلی هر تالار است. زمانی که کاربری تازه وارد بدون حتی جستجوی مطالب، پرسشی تکراری را مطرح می نمایند، با دو شیوۀ پاسخ گیری مواجه می شویم.1) دوستانی که  ایشان را متوجه محل پاسخشان در تالار و صفحه فلان می نمایند و توضیح می دهند که به آنجا مراجعه نمایید. و 2) دوستانی که آگاهانه یا ناآگانه مجددا پست نوشته شدۀ قبل را اینبار به نام خود به صفحۀ جدید منتقل می نمایند که این مسئله نه تنها سبب رنجش نویسندۀ اصلی مطلب می شود که بر حجم نوشته ها، بیهوده اضافه می گردد.

در این خصوص خواهش اکید دارم که ابتدا یک جستجوی ساده در مطالب انجام شود و دوم تا حد امکان لینک داده شود به مطلب قبلی، از تکرار پست خودداری شود مگر آنکه واقعا در این تکرار، مطلبی به مطلب قبل اضافه شود و نوشتۀ سابق تکمیل یا اصلاح گردد. این امر سبب حفظ احترام نویسندگان مطالب صفحات نخست تالارها خواهد بود. کسانی که زحمتی کشیده و پستی بسیار عالی را درج نموده اند که به مرور از دید خارج شده و حیف است فراموش گردد.

بالطبع وقتی این رویه -وجود فاصلۀ زمانی از عضویت تا تبدیل به کاربر سه ستاره- برقرار است، اقتضا می کند که کاربران تازه واردِ با دانش، خود را و دانش خود را در همان ارسالهای نخست به دوستان نشان دهند و ثابت کنند قادرند این مرحله را به سرعت طی نمایند. نظارت دقیق بر عملکرد این دوستان همواره وجود دارد، پس جای نگرانی نیست.... تنها باید با نوشتن خود را اثبات کرد. وقتی کسی، کسی را به واقع نمی شناسد، تنها ملاک بر تواناییهای وی، نوع فعالیتش خواهد بود. در جهان مجازی تشخیص بسیار مشکل است. پس محدودیتهایی وضع می شود تا فرد فقط اگر مرد راه است، خودش را به اثبات برساند و از همین یک خوان اول به سادگی بگذرد. و در اینجا نکته ای رخ می دهد، برخی دوستان دو ستاره که از خوان اول می گذرند و به مرحلۀ سه ستاره بودن وارد می شوند، ناگاه حرمت شکنی ها آغاز می شود، انگار فراموش می شود که که هنوز هم باید اخلاق و دانش را توامان داشت تا خوب و مقبول بمانیم نه اینکه فراموش کنیم و ........ اصلا حرمتها را نشکنیم کافیست!

قدم بعد، توجه به ارزش نوشته هاست. تنها معیار صوری در فضای مجازی ظاهرا همین تشکر ها است که چاره ای هم نیست و نمی توان روش تشویقی دیگری جایگزینش کرد. اما، تشکر داریم تا تشکر. اگر به صفحات نخست تالارها سر بزنید، به قدری تشکر گرفتن سخت بود که واقعا باید مطلبی برای ارائه می داشتیم تا شایستۀ تشکر گردیم. اما اکنون.... مطالب خوب و بد آنچنان در گرفتن تشکر دچار هرج و مرجند که به راستی تشخیص صره از ناصره غیر ممکن شده است.

خوب می نویسی:

 1) از این شخص خوشم نمی آید(که خودش جای بحث دارد، یک آواتار مجازی خوش آمدن و بد آمدن دارد آخر؟!)، لذا تشکر نمی زنم. 2) غرورم اجازه نمی دهد تشکر کنم مبادا باورش شود چیز خاصی نوشته! 3) مطلب با هجوم ناگهانی سایر مطالب بدون توجه به کیفیت نوشته ها و مراعات حال نویسنده ای که واضح است زمان گذاشته، به عقب رانده می شود و دیده نشده و لذا تشویق و دلگرمی شایسته ای هم دریافت نمی کند. 4) اصلا از این موضوع که نوشته شده لذتی نمی برم، خواه نویسنده خوب نوشته باشد و خواه بد، من مثلا از موسیقی سبک فلان لذت نمی برم چرا باید از ارسال این هم کافه ای تشکر کنم ؟!

راهکارهای پیشنهادی: 1) کمی سعی کنیم از آسمان به یکدیگر نگاه نکنیم، همه دوستیم و همدل و هم هدف. نوشتۀ خوب باید مورد تقدیر قرار بگیرد چون حقش است. 2) مراعات حقوق دوستانی که زمان گذاشته اند. گاه می توان یک نصف روز حداقل فرصت داد تا نوشتۀ دوستمان دیده شود، بعد در آن تالار مطلب نهاد تا نوشته به عقب رانده نشود. 3) رعایت انصاف و منطق در زمان تشکر. مثلا دوبلاژ یا صدای گوینده ای که معرفی شده را دوست ندارم، اما متوجه زحمت نویسندۀ مطلب هستم. قدردانی ام را اعلام می کنم با تشکر حتی اگر موضوعش مرا مجذوب نسازد.

بد می نویسی:

 1) دوستانی هستند که عذر می خواهم اما روال تشکر فله ای را در پیش گرفته اند. بدون خواندن از همۀ نوشته ها تشکر می کنند. واضح است که روی تشکر این طیف از دوستان نمی توان حساب جداگانه ای باز کرد و پیشرفت یا احیانا پسرفت خود را با تشکر آنان محک زد. 2) دوستانی که به صورت تیمی تشکر می کنند. همۀ ما در کافه دوستان خوبی برای خود پیدا کرده ایم اما، بستن چشم و عملکرد گروهی چنین عواقبی نیز دارد که مثلا از همۀ ارسالهای دوست خوبمان (چه ارسال خوب و چه ارسال بد) تشکر می کنیم. یکی از نتایجش همین هرج و مرج فعلی در تشکر است! تشکرهایی پله پله و یک خط در میان که آزارت می دهند.... چرا از نوشتۀ کپی و پیست فلانی تشکر شده اما از روی نوشتۀ من که با خون دل نوشته ام پریده اند.....؟؟ راستی چرا؟؟؟؟

اصلا سخت نگیریم و برویم سراغ اعتبار که ملاک قدردانی بزرگتریست نسبت به تشکر.

زمانی نوشتن در کافه کلاسیک به قول دوستان جگر شیر می خواست.  می نوشتی خوب هم می نوشتی که شایستۀ اعتبار می شدی ولی مدتیست آن روال زیبا، لوث شده و رعایت نمی گردد.

عکس آواتارت زیباست، نام انتخابی ات مرا یاد فلانی انداخت، یک پستت خوب بود و و و چندین دلیل غیر موجه که روال اعتبار دهی را به هم ریخته و شده بده بستان و خرید و فروش..... و در پاره ای موارد انگار که با چشمداشت هم صورت می پذیرد. به شما اعتبار می دهم، موظفید که تا چند روز آینده جبران نمایید وگرنه از شما خوشم نخواهد آمد!!

شیوه ای عجیب که توسط برخی دوستان قدیمی تر حتی باب شد و اثر اخلاقی اش را گذاشت و شد یک عادت متداول. که الان اگر از کسی دلیل بخواهی برای چه اعتبار دادید، باور کنید بدون گناهی خاص فقط تابع جو حاکمه شده اند  نه چیز دیگری. این یک اشتباه محض است. بگذاریم واقعا سختی بکشیم، تحقیق کنیم، خودمان بنویسیم نه از جایی نقل کنیم تا شایستۀ اعتبار شویم.

و اما.... موردی که این روزها به چشم می آید، نوشتن افرادی با مهارتها، دانش و مطالعات بالا در برخی زمینه ها، در تالارهای غیر مرتبط هم با علایق و هم مطالعاتشان است که در برخی تالارهای مطلقا تخصصی واقعا به چشم می آید و ناراحت کننده است. مثلا موسیقی کلاسیک را فرض کنیم. زمانی که حتی فرق موسیقی کلاسیک با راک را نمی دانیم، چه اصراریست که برداریم در این تالار نیز مشارکت نمائیم؟ چرا باید نظم آن تالار را به هم زد و بعد هم مطلب را در جای غیر مرتبط قراردهیم تا در نهایت جابجایش هم بکنند و این واقعا زیبا نیست.... چرا روی داشته هایمان حساب نمی کنیم؟ نتیجه غیر از این است که مطلبی کمتر پربار و ناقص ارائه کرده ایم که فلان تخصص شخصیمان را هم که تا کنون منحصر به فرد بوده با شک مواجه می کند و کمی جایگاه خود را در اذهان دوستان متزلزل می سازیم..... راستی چرا خودمان را قبول نداریم؟ چرا اگر متخصص دوبله ایم همان را با مهارت و قدرت ارائه نمی کنیم آنگاه اصرار داریم که مثلا در مبحث سینما آنهم ژانر وحشت مطلب بنویسیم؟؟ راستی چرا؟؟

و......

دوستان خوبم.... زمانی که مطلب ما پربار است، نوشته مان زیباست، از درون روشنمان سرچشمه می گیرد؛ نه نیاز به تبلیغ دارد، نه رنگ نه فونت نه اضافات غیرمتعارف..... نه نیاز هست متوسل شویم به جلب محبت در پیامهای خصوصی که گهگاه حرمت هم را می شکنیم و در پشت صحنه به خون هم تشنه می شویم و ........ خدایا...باور نمی کنید نامه هایی شکایت آمیز از رفتار برخی دوستان دریافت می کنم که تاب خواندنشان را ندارم.... کلماتی قبیح را کاربری برای هم کافه ای اش دوستش، به کار برده که باور نمی کنی چنین شخصیت فرهیخته ای این واژگان را هم در دایرۀ لغات داشته باشد......

رعایت حرمت هم کافه ای (که تنها چیزی که بسیاری از ما را با اینهمه فاصلۀ جغرافیایی به هم مرتبط می سازد همین کافه است) به هیچوجه کم اهمیت نیست حفظ احترام، عدم پرخاش در زمان مواجهه با انتقاد و پیشنهاد یک هم صحبت، پرهیز از آسمان و ریسمان چیدن در زمان انتقاد تا مطلب به درازا کشیده نشود، بلکه باید نظر منطقی و درست یکدیگر را با ذهن آزاد بخوانیم و بپذیریم، نه موضع بگیریم و نه سعی کنیم توجیه نماییم..... تازه از این که گذشت مبادا گرفتار پدیدۀ دردناک انتقام و مقابله به مثل شویم که ..... نه این از ذهن به دور است.....

رعایت حضور کاربران مونث و پرهیز از قرار دادن ارسالهایی که از نظر بصری، مطابق عرف جامعه نیستند.... پرهیز از آپلود کردن کلیپهایی که در جمع خانوادگی حتی شرم داریم نمایش داده شوند (که اینجا شاید همه بزرگ باشیم و بالغ اما، که می داند که فردا روزی چه کسی مطلب ما را دید و دانلود کرد...کودکی باشد شاید و آیا این سلب مسئولیت نخواهد بود؟)....

استفادۀ درست از جعبۀ پیام که بسیار با جعبۀ پیام خصوصی متفاوت است و نوشتن در آن معادل نصب یک بیل بورد بزرگ بر سر چهارراه است، که همه می بینند و می خوانند، این که چه بنویسیم، چرا بنویسیم و چگونه استفاده کنیم اصلا مسئله ای سطحی نیست....

 و... ذکر منبع چه در نوشته های تحقیقی و چه در نقل مطلب از مکانی دیگر، امری ضروری است، هم احترام به نویسندۀ اصلی ماجراست و هم راهگشا برای دوستانی که قصد مطالعۀ شخصی در این خصوص را دارند.

دوستان، بعد از چند سال نوشتن و بودن و لمس انواع دورانِ کافه، فقط می توانم بگویم کافه هربار که دچار رکود شده، تنها چیزی که آنرا به تداوم وادار می کند، از خودگذشتگی نویسندگان خوبیست که سعی می کنند حاشیه ها را نادیده بگیرند، بنویسند و سایر دوستان را هم به نوشتن و ادامه امیدوار و وادار کنند. با تمام وجود سپاسگزار عملکرد این گروه از دوستان ارزشمند و فرهیخته ام هستم....

اما، خطر آنجاست که آنچان کیفیت نوشته ها از دست برود که دیگر انگیزه ای حتی برای همین قشر خاص و مهربان و پایدار کافه نیز باقی نماند.....

پس...خواهشمندم این نوشتۀ تلخ را جدی بگیریم.... نظرات خود را بنویسیم و از گذاشتن انتقاد و پیشنهاد، خودداری نکنیم.

همیشه بامهر... بانو