می خواستم تا دیر نشده مطلبی در مورد خانم فروزان بنویسم اما  فاصله زمانی اجازه نمی داد برای همین موقتا اینجا نوشتم که بعدا منتقل بشه. (از بخش قهوه خانه به اینجا منتقل شد )

هنگامی که خبر فوت فروزان - بازیگر معروف قبل انقلاب - آمد , طبق معمول , به دلیل فرهنگ مرده پرستی که برقرار هست ناگهان همه متوجه شدند که ای دل غافل ! همچین آدمی هم در ایران وجود داشته و ما نمی دانسته ایم. پس سایت ها پر شد از مطالبی در مورد این خانم بازیگر و دوستان او هم یکی یکی از سوراخ  سمبه ها بیرون آمدند . البته باز هم بد نیست که این بار فضا بازتر از زمان فوت فردین است و مطالب بیشتری منتشر می شود !!

 بازیگر زن مورد علاقه من از سینمای قبل انقلاب آذر شیوا است. من استایل بازیگری و فیزیک اونو بیشتر می پسندم اما بدون شک  فروزان حتما عشاق بیشتری در میان مردان آن زمان داشته. تماشای گنج قارون در آن زمان کافی بوده که نصف ایران عاشق او شوند و باید به آنها هم حق داد. نکته مثبتی که من از فروزان در ذهن دارم - علاوه بر چهره جذاب و هنر رقصیدنش - سرزندگی و شور و نشاط اش بود. بازیگر انرژی بخشی بود. امیدوارم خانم فروزان که در این سه دهه سکوت اختیار کرده بود حداقل یک کتاب زندگینامه از خود به جا گذاشته باشد چون کمتر منبعی درباره جزئیات درونی سینمای آن زمان وجود دارد.

یاد  این زیباروی سینمای کلاسیک ایرانی  گرامی

گرتاگاربو بازیگر بزرگ و زیباروی سینمای کلاسیک ، هیچگاه اجازه نداد عکسهای دوران میانسالی و پیری اش منتشر شود و می خواست همگان چهره او را همانگونه در اوج ببینند و تصورکنند.

زنده یاد فروزان هم بسیار سعی کرد به  آن شمایل ماندگارش در نزد تماشاگران ایرانی خدشه ای وارد نشود .اما امروزه که با سهولت می توان هر عکسی گرفت ، تصویری مربوط به آخرین روزهای زندگی خانم فروزان نیز منتشر شد...

بهرحال گذر زمان را نمی توان متوقف کرد و بانو فروزان هم از آن مستثنی نبود.

روحش شاد...

پریروز - 18 فروردین - سالروز درگذشت فردین بود. به همین مناسبت سایت کافه سینما حدود 30 آنونس مربوط به فیلم های فردین را با کیفیت خوب منتشر کرده که دیدن آنها خالی از لطف نخواهد بود.

سپاس از امیر خان و بر و بچه های پر تلاش کافه سینما .

لینک 10 آنونس اول

یادی از سه هنرمند بزرگ

غلامحسین ساعدی/ نویسنده، فیلمنامه و نمایشنامه نویس

فهیمه راستکار/ دوبلور، گوینده رادیو، بازیگر تئاتر و تلویزیون

پرویز فنی زاده/ بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون

 فهيمه راستکار، پرویز فنی زاده در صحنه ای از نمايش "وای بر مغلوب" نوشته غلامحسين ساعدی

مرجع بر روی تصاویز ذکر شده است

اسداله یکتا ؛ بازیگر کوتوله و قدیمی سینمای ایران دیروز مهمان برنامه خندوانه بود. صحبت های جالبی کرد که در ویدیوی زیر می توانید ببینید. کلا این آدم 50 سال پیش هم همین شکلی بود و ظاهرش تغییری نکرده

http://www.aparat.com/v/U1bvt

خالق "سه گانه زلزله" با مرگ خویش جهان را به یک باره تکان داد

خبر درگذشت دردناک و نابهنگام عباس کیارستمی نه فقط در جامعه ایرانی به ویژه با خصلت ناخوشایند مرده پرستی شان، مانند بمب صدا کرد بلکه جهان هنر و هنرمندان جهان را در بهت فقدان حسرت بار او به ماتمی عمیق نشاند.

در فاصله سالهای  66 تا 73 کیارستمی سه اثر ماندگار خلق کرد که از لحاظ بازیگران، شخصیت ها و مکان دارای وجوه اشتراک ملموسی بودند؛ خانه دوست کجاست، زندگی و دیگر هیچ و زیر درختان زیتون. مکان فیلم برداری و وقوع داستان های سه فیلم روستای کوکر و حوالی آن واقع در استان گیلان بود و تم فرعی مشترک و ملموس دو مورد آخری زلزله. این سه اثر بزودی در بین سینماگران و سینماروهای جهان با استقبال و تحسین مواجه شد و شهرت بسیار پیدا کرد و به تریلوژی کوکر یا سه گانه زلزله معروف گردید و در حقیقت ماهیت دلنشین، غنی و قدرتمند سینمای ایران را به غرب شناساند.

معروف است که عباس کیارستمی سهراب سینمای ایران است اما مضاف بر آن هنرمندی متعهد و جادوگر نیز بود! وی که سمبل یک کارگردان وفادار به وطن و مردمش بود، تریلوژی کوکر را به مانند قالی های منحصر بفرد ایرانی بر دار پرده جادویی نقره ای بافت؛ نقشهایی زرین با تارهایی از واقعیت و پودهای خیال که چون در هم آمیختند تفکیک آنها از هم ناممکن است ولی هر زمان جلوه فیلم ها مثل نقش قالی های نفیس ایران چشم نواز و دلنشین و تاثیرگذار و قابل تعمق می باشد. هر فیلم او نسخه ای متفاوت از احساسی ناب را القا می کند که با ایجاد تعلیق ادراکی سعی در انتقال مفاهیم انسانی، اخلاقی و آرمانی دارد.

اکثر ما تریلوژی کوکر را دیده ایم و فیلمها کمابیش در ذهنمان نقش بسته اند. اما اولین این سه گانه برای من جاودانه تر است و چندخطی بدان می پردازم:

خانه دوست کجاست ماجرای احمد (بابک احمد پور) پسربچه ای ساکن روستای کوکر است که روزی پس از بازگشت از مدرسه در خانه متوجه می‌شود دفتر مشق بغل‌دستی‌اش، محمدرضا را اشتباهی برداشته و نگران و آشفته از اینکه اگر همکلاسیش مشقش را امشب ننویسد و فردا تحویل معلم ندهد تنبیه و اخراج می شود. محمدرضا ساکن ده مجاور است که اندازۀ تپه‌ای با کوکر فاصله دارد ولی این فاصله نه تنها برای قدم‌های کوچک احمد ناچیز نیست بلکه ناشناخته و پرفراز و نشیب است، اما عزم احمد جزم است و باور دارد با اینکه منزل بس خطرناک است و مقصد بس بعید، هیچ راهی نیست کان را نیست پایان...

اخیرا درباره جهانی شدن این فیلم و بازخوردش برای خود کیارستمی مطلب جالبی در خبرآنلاین از قول سید محمد بهشتی خواندم که عینا درج می کنم:

"در یکی از اکران‌های این فیلم در پاریس بچه‌های یک مدرسه هم با معلمشان برای دیدن آمده بودند و وقتی فیلم تمام شد معلم بالای سن رفت و به بچه‌ها گفت «هر کدامتان که فیلم را دوست داشتید بروید در اطلس جهان بگردید و ایران را پیدا کنید و نقشه‌اش را روی کاغذ نقاشی کنید، مسئولین سینما این نقشه را به عنوان بلیط از باقی اعضای خانواده‌تان هم خواهند پذیرفت». کیارستمی به مزاح می‌گفت من آدم سنگدلی‌ام و کم پیش می‌آید حادثه‌ای اشکم را دربیاورد ولی حرفهای این معلم اشکم را درآورد..."

خانه دوست کجاست؟ / پوستر یادمانی عباس کیارستمی با کالیگرافی علیرضا مجابی

اما چندی پیش در سایت aecinema ترجمه مصاحبه مجله fire flies با استاد قید شده بود که مناسب است در اینجا به یاد شادروان کیارستمی به بخشی از آن اشاره کنم تا سه گانه دیگر! ایشان را هم بهتر بشناسیم:

 «دوهفته پیش من به یک برنامه دانشگاهی در ورونا دعوت شدم. آن‌ها گفتند می‌خواهند تریلوژی من را نمایش دهند و من هم طبق معمول فکر کردم که تریلوژی کوکر – خانه دوست کجاست، زندگی و دیگر هیچ و زیر درختان زیتون – منظور است ولی در واقع سه فیلمی که آن‌ها انتخاب کرده بودند گزارش، کپی برابر اصل و مثل یک عاشق بود. در ابتدا اعتراض کردم و گفتم این یک سه گانه نیست. ولی آن‌ها گفتند هست. بیایید و فیلم‌ها را ببینید. رفتم و به این نتیجه رسیدم که درست می‌گویند. گزارش در مورد ازدواج در سنین جوانی، کپی برابر اصل در مورد ازدواج در میان‌سالی و  بحران است و مثل یک عاشق در مورد عشق و عاشقی دیرهنگام است. وقتی هریک از این فیلم‌ها را کارگردانی می‌کردم، در سنی نزدیک به سن کاراکترها بودم. در واقع برخلاف تریلوژی کوکر، چیزی که در این سه فیلم مشترک است، مکان نیست، بلکه تم کلی است. بنابراین نویسنده مورد اشاره شما  هم باید درست گفته باشد.»

به هر تقدیر این دو سه گانه و باقی آثار یگانه کیارستمی امضای معتبر و ماندگار او بر شناسنامه سینمای فاخر ایران هستند و جای بسی افتخار است که در این وانفسا که ایران و ایرانی مظلومانه آماج انواع توهین ها و تحقیرهای کوته فکرانه جوامع و دول سطحی نگر قرار گرفته است، می توان همواره با استناد به آنها در جامعه هنری جهان سربلند باشیم... روحش شاد

داوود رشیدی - یکی از ارکان سینمای ایران - درگذشت.

وقتی خبرش رو امروز جمعه شنیدم شوکه شدم !

چقدر شخصیت سینمایی این مرد و نقش هایی که بازی می کرد خاص و زیبا بود.

مفتش شش انگشتی در هزار دستان

رضا خان در کمال الملک

فضل ابن ربیع در ولایت عشق

و صدها نقش دیگر که در سینما و تاتر بازی کرده بود.

برای  ما , این بزرگ مرد , همیشه با تصویری که از او بر نگاتیوها باقی مانده جاویدان است.

لینک خبر

رشیدی به روایت خودش

امشب مستند دایره داوود که به زندگی این بازیگر پیشکسوت کشورمان می پردازد ساعت 23 از شبکه مستند سیما پخش خواهد شد.

داوود رشیدی

Davoud Rashidi /July 16, 1933

از دیگر کارهای ماندگار این هنرمند فرهیخته بازی در مجموعه تلویزیونی گرگها بود

گرگها/ شهری خیالی در سریالی شبه تاریخی

 دیالوگی به یادماندنی از داودد رشیدی

سلام و عرض تاسف از درگذشت اندوهناک مرحوم  داوود رشیدی

در سال ۱۳۶۷که برای اولین بار ،سریال هزار دستان   از شبکه یک پخش شد، تیتراژ پایانی آن تصویری مشتمل از نیمرخ پنج بازیگر اصلی آن بود:

عزت الله انتظامی

جمشید مشایخی

علی نصیریان

محمد علی کشاورز

و

داوود رشیدی

همان موقع ، نام این پنج تن ،به عنوان برجسته ترین هنرمندان سینما ی ایران در ذهن من حک شد. تا

 آن موقع نام این مرحوم را نمی دانستم ،ولی تصویر دلنشین و بازی جذابش را در فیلم های متعددی دیده بودم مثل

خانه عنکبوت

هیولای درون

گل های داوودی

بعد ها نمایش استادانه وی را در عرصه های مختلف تئاتر و سینما و تلویزیون می دیدم، بر تشخیص خودم مطمئن تر می شدم.

مضافا،، بر این که در محافل مهم هنری هم بر این امر صحه گذاشته اند.

آثار سینمایی و تلویزیونی این مرحوم را اغلب دیده ام، فقط در زمینه تئاتر؛یک کارگردانی بی نظیر به جا گذاشته که تاکنون هیچ ردی از آن نیافته ام:

تئاتر پیروزی در شیکاگو

اجرا شده در سال ۱۳۷۰

با شرکت هنرمندان باسابقه ای از قبیل سیامک اطلسی ،سیروس ابراهیم زاده ،مهدی هاشمی و...

به جاست که ضمن تکریم شخصیت بزرگ مرحوم داوود رشیدی ، آثار کمتر دیده شده ی  ایشان را هم تهیه و نقد و بررسی کنیم.

روحش شاد و یادش گرامی باد

باز هنرمند بزرگی را از دست دادیم

باز ستاره ای خاموش شد

و ما نیک میدانیم این ستاره ها تکرار نشدنی هستند

و همین حقیقت زجر آور است

روحش شاد

--------------------

خیلی میخواستم بنویسم اما منصرف شدم.

دستی از هزار دستان کم شد.

آرزو داشت یکهویی بیفتد و بمیرد مانند پدرش. همینطور هم شد و در رختخواب بیماری نمرد.

عمری پربار و خوب داشت. 83 سال پر فراز نشیب در عرصه هنر تاتر - سینما و تلویزیون.
کم حاشیه بود و فروتن. فرانسه را بهتر از فارسی صحبت می کرد. قرار بود به رسم خانوادگی دیپلمات شود
اما حوادث ملی شدن صنعت نفت و مصدق و 28 مرداد مسیر زندگی اش را به سمت هنر کشانید.
گفته بود با اینکه هنوز شوق زندگی دارد و آرزوهای بسیار , اما از مرگ هراسی ندارد.
وصیت کرده بود بعد از مرگ روی سنگ قبرش بنویسند:  آمدم , دیدم , رفتم

در هزاردستان , رضا خوشنویس او را از مرگ قریب الوقوع خبر داد و گفت بگریزد اما
او گفت به کجا ؟ نمی توان گریخت. تسلیم سرنوشت محتوم شد تا اینکه غلام عمه ضربتی
بر  قلب او زد و آن قلب تپنده و مهربان  , سرانجام  دیروز  از تپش ایستاد.

استاد داوود رشیدی همواره در تاریخ سینمای ایران زنده خواهد ماند.

Hassan Joharchi

July 28, 1968

در پناه تو بطور حتم سریالی بود که باعث دیده شدن حسن جوهرچی شد، در واقع با پخش این سریال محبوبیت پیدا کرد

لعیا زنگنه و جوهرچی مهترین شخصیتهای داستانی آن بودند که تا مدتها با نامهای مستعار مریم افشار و آقای منصوری هم شناخته میشدند

خودم آنچنان طرفدار این سریال نبودم اما یک شب در هفته (دهه 70 پخش از شبکه 2) به همراه خانواده تماشایش میکردم

بعد از در پناه تو شاهد کارهای دیگری از جوهرچی در سریالها و مجموعه های تلویزیونی مختلفی بودیم

///

///

که به نظر بنده بهترین کاری که آن مرحوم از خود ارائه داد بازی در سریال او یک فرشته بود که بازخوردهای خوبی بین مردم داشت

با پخش این سریال، سازندگان برنامه های تلویزیونی دوران تازه ای را برای مخاطبان خود رقم زدند

///

///

پس از موفقیت سریال نام برده ساخت مجموعه های ماورایی همچون اغماء، پنج کیلومتر تا بهشت و آثار مشابه رواج پیدا کرد

در حقیقت او یک فرشته بود آغازگر چنین سبکی از سریالهای ایرانی در تلویزیون بوده است

او یک فرشته بود پیام مهمی را به تماشاگر متذکر میشود/ کبر و غرور از عوامل مهم سقوط انسان است

///

با تشکر از ثریا قاسمی (بازیگر پیشکسوت سینما و تلویزیون) که هنرنمایی ایشان در این سریال گیرا و به یادماندنی است

ثریا قاسمی در سریالهای در پناه تو و او یک فرشته بود در نقش مادر حسن جوهرچی ظاهر شده است

__________________________________________________

///

موردی که به نظرم جالب اومد

در یکی از قسمتهای سریال (تصویر بالا مربوط به همین سکانسه) وقتی بهزاد (جوهرچی) متوجه احساس فرشته (بهاره افشاری) نسبت به خود میشود

///

////

با چهره ای درهم و نگاهی غمگین مشغول تماشای تلویزیون است، لحظاتی بعدتر بیننده چهره ریچارد گر را در قاب نمایشگر مشاهده میکند

حدس میزنم (مطمئن نیستم) این صحنه مربوط به فیلم بی وفاست (Unfaithful 2002)

داستان این فیلم هم در رابطه با خیانت و شکسته شدن حریم خصوصی خانواده است

به یاد هنرمند پیشکوت " کاظم افرندنیا "

دیدم انصاف نیست درباره این هنرمند که به تازگی و در گیر و دار خاکسپاری شهدای آتش نشان ما را ترک کرد و لباس آخرت پوشید چیزی ننویسم ، چه اینکه در سالهای دهه های 50 ، 60 و 70 در فیلم ها و سریال های زیادی نقش آفرینی های او را شاهد بودیم .

قصد ندارم فیلموگرافی این هنرمند و یا زندگیش را از صفحات مختلف اینترنت در این نوشتار کپی کنم . نقش های مختلفی از مرحوم " کاظم افرندنیا " در ذهن من باقیست ولی امضای ایشان در ذهن من برای همیشه نقش " عبدلی " برادر بزرگتر در نمایش تلوزیونی " مورچه داره " هست . این نمایش که اقتباسی آزاد و ایرانیزه شده از فیلم " بعضی ها داغشو دوست دارند " به انگلیسی " Some Like It Hot " محصول سال 1959 آمریکا بود تا سالها در فیلم های " بتاماکس " قدیمی بین خانواده های ایرانی دست به دست میشد .

آنجا که مورچه ! سراسر وجود " عبدلی " و  " اسدلی " را فرا گرفته !!! و دو برادر در صدد بازسازی صحنه حرکات موزون ! دختر جوان بر میایند ، تا همیشه در ذهن من خواهد ماند :

" اسدلییییییی وای وای  اسدلیییییی وای واییییی

- مورچه داره !

-کجات داره ؟

- اینجامو اینجامو اینجام داره چییکاررر کنم ؟!

- بِکَنووو بریز بِکَنووو بریز "

در ژانر فیلم های دفاع مقدس نیز چندین فیلم از ایشان دیدم مانند " پایگاه جهنمی " محصول سال 1363 که نقش افسر ارتشی را ایفا کرد که برای جبران گذشته خود داوطلب اعزام به ماموریت شد و در همانجا نیز بر اثر شکنجه با آتش به شهادت رسید .

اما یکی از ماندگارترین نقشهایی که در همین ژانر ایفا کرد نقش " کاک بهرام " در فیلم به یاد ماندنی " کانی مانگا " محصول سال 1366 بود . این نقش ترکیبی بود از عزم ، طنز و تنفر . یکی از جالب ترین دیالوگ های این فیلم بین " کاک بهرام " و " کاک هوشنگ " که نقش آنرا مرحوم " علی ثابت فر " بازی میکرد رد و بدل شد :

- کاک هوشنگ : منم اول همین فکر کردم ولی ایینها تکاورن !

- کاک بهرام : خوب تکاورن که تکاورن ! ما هم پیشمرگیم !

- کاک هوشنگ ( با عصبانیت ) : تو احمق بیشعور اگه این چیزارو نفهمی حق داری ! برای اینکه چوپون بودی ! می فهمی ؟ چوپون ! سر 4 تا پاسدارو بریدی مهم شدی ! والا تو اون کله پوکت به جای مغز پِشکل گوسفند ریختن ! اون وقت با اون قیافه نحسش هی داره به من امر و نهی میکنه مرتیکه جٌلٌمبٌر * خر !

-کاک بهرام ( بعد از رفتن بقیه افراد ) ( با ناراحتی ) :  ما لایق این حرفا بودیم کاک هوشنگ ؟! بعد این همه زحمت مزدمان همینهَ ؟  چوپانی برای شما ننگهَ برای ما افتخارهَ !

صدای خاص ایشان نیز کمک شایانی به ایفای نقش هایشان می کرد .

برایش از خداوند طلب آمرزش و مغفرت میکنم.

یادش گرامی.

* به نقل از لغت نامه مرحوم دهخدا تلفظ صحیح این کلمه " جلنبر " به معنای فرد ژنده پوش است .

مااادررر درررد دااارددد

مااادررر جااان دااارددد

مااادررر...

خاموش شد

دیگر صدای لالایی مادرانه از خانه ی سردار تبعیدی بگوش نمیرسد...

بنای مجلل اما قدیمی دوبله ی ایران یکی دیگر از ستونهای محکم خودرا ازدست داد تا تزلل سراپایش را فرا بگیرد ،همچون سرای سردار حسین قلی خان ناصری که طنین صدای سارای خود را ازدست داده وهر لحظه امکان ریزش آن میرود.

و تنها دلخوشی ما شاید همین باشد

آدری هپبورن دیگر مجال هنرنمایی ندارد تا مجبور نباشیم صدای  ناهنجار ونامانوسی را تحمل کرده یا به سبب زل زدن به زیرنویس بازی جدیدش، ظرافت های بازیگریش را ازدست بدهیم.

صبحانه در تیفانی-آدری هپبورن در نقش هالی گولایتلی با صداپیشگی خانم کسمایی

...

بانوی زیبای من-آدری هپبورن در نقش الیزا دولیتلِ با صداپیشگی زنده یاد مهین کسمایی

...

اگر قرار باشد دوباره متولد شوم، دوست دارم دوباره کودکی را تجربه کنم. من کودکی بی نهایت شادی داشتم. زندگی مان بالا و پایین بسیار داشت ، اما با تمام اینها، خیلی شاد بودیم و تلخی‌ها را زود فراموش می کردیم البته دوبله را هم بسیار دوست داشتم ادامه بچگی بود دوست ندارم این بخش را با کسی عوض کنم.

مهین کسمایی در کنار عموی بزرگوارش علی کسمایی(پدر دوبله ی ایران)

...

مکانی در آفتاب- الیزابت تیلور در نقش آنجلا ویکرز با صدا پیشگی مهین کسمایی

...

عشق و مرگ-دایان کیتون در نقش سونجا با صدا پیشگی خانم کسمایی

...

سریال هزار دستان-زری خوشکام (زهرا حاتمی) در نقش آمینه اقدس(عروس خان مظفر) با صداپیشگی خانم کسمایی

...

گنج قارون-فروزان در نقش شیرین با صداپیشگی خانم کسمایی

...

گوشه هایی از فیلم سینمایی مادر ساخته ی زنده یاد علی حاتمی با هنرمندی فریماه فرجامی و صدای ماندگار مهین کسمایی

خانم ژالو علو  عزیز دیروز شمع 90 سالگی اش را فوت کرد .....

شاه نقش خاله لیلا  ایشان را در روزی روزگاری  به یاد دارید ... 

ببینید جمشید مشایخی نازنین چطور نگاهش می کنه ...

(۱۳۹۵/۶/۶ صبح ۰۱:۱۸)شارینگهام نوشته شده:  

آثار سینمایی و تلویزیونی این مرحوم را اغلب دیده ام، فقط در زمینه تئاتر؛یک کارگردانی بی نظیر به جا گذاشته که تاکنون هیچ ردی از آن نیافته ام:

تئاتر پیروزی در شیکاگو

اجرا شده در سال ۱۳۷۰

با شرکت هنرمندان باسابقه ای از قبیل سیامک اطلسی ،سیروس ابراهیم زاده ،مهدی هاشمی و...

به جاست که ضمن تکریم شخصیت بزرگ مرحوم داوود رشیدی ، آثار کمتر دیده شده ی  ایشان را هم تهیه و نقد و بررسی کنیم.

روحش شاد و یادش گرامی باد

سلام دوستان

یاد هنرمند فقیدمان،مرحوم داوود رشیدی به خیر

یک نشانی از تئاتر معروف پیروزی در شیکاگو به دست آوردم:

http://www.hajirazad.com/index.php/theat...http://www.hajirazad.com/index.php/theatre/817-piroozi-dar-ch

از میان شما دوستان کسی  ردی از نام لاتین یا لینک دانلود متن این نمایش نامه سراغ دارد؟

                 به نام خدا

منوچهر نوذری......مردی برای تمام فصول

توضیح

رسم بر این است که یادنامه ی هر هنرمند فقیدی را در سالمرگ وی منتشر کنند.اینجانب هم از مدت ها قبل در صدد آماده سازی این مطلب بودم.ولی از آن جا که ما ایرانی ها مردمی شب امتحانی هستیم، این کار را به روز 16 آذر یعنی سالروز درگذشت مرحوم نوذری  موکول کرده بودم که درکمال تاسف، به علت به گل نشستن کشتی اینجانب،این امر محقق نشد.به هر حال به مصداق مثل معروف" ماهی را هر وقت از آب بگیری،تازه است." امشب مصمم شدم که با یک هفته تاخیر این یادنامه را به شما یاران تقدیم کنم.امیدوارم که مقبول افتد.

سینما و تلویزیون ایران، تا به حال ستارگان پرفروغ زیادی را به خود دیده است که با هنرنمایی های خود چشم ها را خیره و زبانزد عام و خاص شده اند.

ولی  کمتر کسی رامی توان یافت که در این وادی به گرد پای منوچهر نوذری برسد.

مرحوم نوذری با درخشش در اغلب سطوح هنرهای نمایشی ، بدون شک یکی از برترین هنرمندان تاریخ ایران به شمار می رود.

آن مرحوم در عرصه های مختلف رادیو ، تلویزیون، سینما ، تئاتر و حتی دوبله فعالیتی مدام و موثر داشت.

اما صد حیف و صد افسوس که سال های پایان عمرش را مظلومانه گذراند و غریبانه از دنیا رفت.

روز16 آذر 1384،به راستی روز تلخ و بدیمنی بود.از آن جهت که حادثه ی سقوط هواپیمای خبرنگاران، خبر درگذشت منوچهر نوذری را در خود گم کرد.

همگی ما بر ارزش والای شغل خبرنگاری واقفیم، اما شایسته نبود که مسئولین به پرواز ابدی یکی از چهره های تکرار نشدنی هنر این مملکت بی توجهی کنند.

زندگی نامه و سابقه ی کاری ایشان را همگان می دانند.

بنابراین با تکرار مکررات،وقت شما عزیزان را نمی گیرم و به نقل برخی از خاطرات جالب و شنیدنی ازمحافل گوناگون بسنده می کنم.

خاطره ای از زبان مرحوم نوذری به نقل از مجله ی رشد نوآموز:

وقتی که5ساله بودم،به مدرسه رفتم و سر کلاس تهیه نشستم.در آن زمان به کلاس آمادکی یا همان پیش دبستانی ،تهیه می گفتند.چند روزی از مدرسه رفتن من نگذشته بود که مدیرمان مرا صدا کرد و از من خواست که به مادرم بگویم:به مدرسه بیاید،با او کار دارد.من هم که ترسیده بودم که چه کار بدی ازمن سر زده، به مادرم گفتم.او هم نگران شد و مرا مواخذه کرد.ولی من گفتم که کاری نکرده ام.فردای آن روز،با مادرم به نزد مدیر مدرسه رفتم.مادرم با همان حال نگران و تشویش،ملتمسانه از مدیر خواست که مرا ببخشد.ولی مدیرمان خندید و گفت:"نه خانوم! پسر شما کاری نکرده... من شما را خواستم تا بهتون بگم ، پسر شما لازم نیست سر کلاس تهیه بنشیند.چون تیزهوشه و می تونه از حالا بره سر کلاس اول!"

به نظر من،مسابقه ی هفته بهترین مسابقه ی تاریخ تلویزیون بوده است.

نزدیک10 سال و با اجرای بسیار زیبای منوچهر نوذری.

تسلط بر اجرا و بذله گویی های وی رمز موفقیت این برنامه بود.

بنده ،علاقه مندی خود به سینمای کلاسیک را مدیون مرحوم نوذری می دانم.چون از وقتی که در بخش سینمایی مسابقه ی هفته، بخش هایی از یک فیلم کلاسیک را پخش می کرد،من هم به تدریج با کارگردان ها بازیگران ایرانی وخارجی آشنا شدم.پنج شنبه ها، دفترچه به دست ،منتظر شروع این برنامه می نشستم.هر سوالی که پاسخش را نمی دانستم، می نوشتم تا به اطلاعاتم اضافه شود.در بخش سینمایی هم،یک علامت به اضافه ی بزرگ می کشیدم و نام فیلم و کارگردان آن را یادداشت می کردم.از همین جمع آوری یادداشت ها، به چند فیلم کلاسیک که نامشان را کسی نمی دانست، دست یافتم .مثل

دسته ی فرشتگان به کارگردانی رائول والش

چند خاطره ی خنده دار از مسابقه ی هفته:

بخش سینمایی یکی از برنامه ها، به قسمتی از فیلم ایرانی در مسیر تندباد مربوط می شد.

نوذری: در فیلم چه کسی آیزنه(شوهر خواهر) بود؟

شرکت کننده: آیزنهاور!

نوذری:آیزنهاور؟ شاید آیزنهاور (رییس جمهور اسبق آمریکا) آیزنه ی یه نفر باشه، ولی آیزنهاور نمی تونه  آیزنه باشه!(نگاه کش دار و خنده ی نوذری از این جوک دست اول)

***

نوذری:بلندترین آبشار جهان در کجا قرار دارد؟

شرکت کننده:در پس قلعه!

***

_از کی بپرسم؟

_از شماره ی16

_حواست کجاست؟ما 15شرکت کننده بیشتر نداریم!

***

این هم خاطره ی معروف با عادل فردوسی پور

https://www.aparat.com/v/jBWF6/%D8%AD%D8...https://www.aparat.com/v/jBWF6/%D8%AD%D8%B6%D9%88%D8%B1_%D8%B9%D8%A7%D8%AF%D9%84_%D9%81%D8%B1%D8%AF%D9%88%D8%B3​%DB%8C_%D9%BE%D9%88%D8%B1_%D8%AF%D8%B1_%D9%85%D8%B3%D8%A7%D8%A8%D9%82%D9%87_%D9%​87%D9%81%D8%AA%D9%87_%D8%A8%D8%A7_%D9%85%D9%86%D9%88%DA%86%D9%87%D8%B1_%D9%86%D9​%88%D8%B0%D

در عرصه ی رادیو هم که با به یادگار گذاشتن دو شخصیت ملون و دست و دل باز،چهره ای طنزآلود از آدم های دو رو و خسیس به نمایش گذاشت.

https://www.aparat.com/v/QgaqV

دوستان عاشق دوبله!

خبر داشتید که اولین دوبلور نقش جیمزباند را در فیلم دکتر نو مرحوم نوذری ایفا کرده بودند؟

این مطلب را در مجله ای سینمایی که مختص مجموعه فیلم های جیمزباند بود، خواندم.

ان شاالله در فرصتی مناسب متن مصاحبه ی آن مجله را اسکن شده به کافه ارسال خواهم کرد.

التماس دعا

(۱۳۹۶/۸/۲۳ عصر ۱۰:۰۹)شارینگهام نوشته شده:  

(۱۳۹۵/۶/۶ صبح ۰۱:۱۸)شارینگهام نوشته شده:  

... در زمینه تئاتر، یک کارگردانی بی نظیر به جا گذاشته که تاکنون هیچ ردی از آن نیافته ام:

تئاتر پیروزی در شیکاگو

...

... از میان شما دوستان کسی  ردی از نام لاتین یا لینک دانلود متن این نمایش نامه سراغ دارد؟

تقدیم به شارینگهام گرامی که کنجکاوی‌اش باعث کنجکاوی‌ام شد و سبب‌سازِ خواندنِ یک نمایشنامه‌ی خوب.

شهریورماهِ سالِ گذشته، داوود رشیدی از جمع‌مان رخت بربست. در یادواره‌اش خواندیم که او در ماه‌های آغازین سال 1371 نمایش «پیروزی در شیکاگو» را در تئاتر شهر تهران روی صحنه برده بود؛ و این نمایش موفق شده بود برای نخستین‌بار پای شهروندان معمولی را نیز ـ بجز مخاطبان خاص و قشر روشنفکر ـ به سالن‌های تئاتر باز کند و بازار تئاتر را پُر-رونق‌ سازد [نکـ مقاله‌ی روزگار از دست رفته آقای تئاتر].

"پیروزی در شیکاگو" را "والتر وایدِلی" (Walter Weideli نکـ ویکی‌پدیا)، نمایشنامه‌نویس سوئیسی، در سال 1962 با عنوان اصلیِ "Résussir à Chicago" به زبان فرانسه نگاشته بود و فرانسوا سیمون (+) آن را در تئاتر کاروژ به روی صحنه برده بود. در این نمایش، داوود رشیدی هم بازی داشت؛ و یک کپی از نوشته‌ی وایدِلی را با خود به ایران آورده و بعدها به فارسی ترجمه نموده بود. ظاهراً خودِ وایدلی هم تا کنون کارش را مستقلاً منتشر نکرده است (!) طوری که به جز ترجمه‌ی فارسیِ رشیدی، معدود ترجمه‌هایی به زبان‌ چک (سال 1964 ـ با عنوان Kariéra v Chicagu) و آلمانی و لهستانی از این اثر موجود است و بس.

تصاویری از "والتر وایدِلی" در سال 1972، از مصاحبه‌اش در برنامه‌ی تلویزیونیِ En personne

داستان (مطابق ترجمه‌ی فارسی) :

در سال‌های 1920 در شیکاگو، گریگور اسمال خبرنگار جوان روزنامه‌ی شیکاگو-تایمز شبی حین گشت‌زنی در اطراف بندر، متوجه می‌شود که فرد ناشناسی تعقیب‌اش می‌کند. فرد ناشناس (که می‌فهمیم نام‌اش "باتل‌جو"ست) خبری دست اوّل به اسمال می‌دهد: پسرِ خردسالِ آقای کراسول (صاحب کارخانه‌های ماشین‌سازی) را دزدیده‌اند. اسمال به کمک مستخدمه‌ی سیاهپوستی به نام روزا ویلسون، خود را به داخل تجارتخانه‌ی کراسول می‌رساند و خواهان مصاحبه با او می‌شود. ولی متوجه می‌شود که کراسول ـ از بیم جانِ فرزندش ـ میل ندارد که پلیس در این کار دخالت کند و می‌خواهد پنج میلیون دلار درخواستیِ بچه‌دزدها را به آنها بدهد. کراسول از اسمال می‌خواهد که درین‌باره تا 24ساعت سکوت کند تا خودش کار را فیصله دهد؛ و در ازای این سکوت، 1000دلار پاداش به اسمال پیشنهاد می‌کند ... .

مهدی هاشمی (در نقش گریگور اسمال) و کاظم هژیرآزاد (در نقش باتل‌جو)

کاظم هژیرآزاد، سیامک اطلسی، فریماه فرجامی و جمع بازیگران "پیروزی در شیکاگو"

دانلود نمایشنامه:

دستیابی به ترجمه‌ی رشیدی برایم کار دشواری بود. ردّ نمایشنامه را در کتاب "درخت تبریزی دوم" (جلد اوّل مجموعه آثار نمایشی داوود رشیدی) یافته بودم ولی بضاعت ناچیز کتابخانه‌های شهرستان، هر بار مأیوس-ام می‌کرد. سرانجام در یک غروبِ "دی-ماه"ـی آن را در کتابخانه‌ی تخصصی ادبیات در باغ غدیر اصفهان یافتم و با موبایل کل-اش را عکسبرداری کردم. عکس‌ها را تا جایی که ممکن بود به لحاظ نور و کنتراست تنظیم کردم و در قالب یک فایل پی.دی.اف در اینترنت قرار داده‌ام؛ که می‌توانید آن را از اینجا دانلود کنید [پسوُرد فایل پی.دی.اف: dondiegocafeclassic].

نقد و نظر:

حتماً از اجرای نمایش "پیروزی در شیکاگو" در سالن اصلی تئاتر شهر تهران، فیلمی هم موجود است؛ که نتوانسته‌ام آن را بیابم. ولی در معرفی و نقدِ این نمایش، مقاله‌ی خوبی از آقای محسن بیگ‌آقا در نشریه‌ی ادبستان فرهنگ و هنر (شماره 30، خرداد 1371) یافتم که اینجا به اشتراک گذاشته‌ام.

درود بریاران کافه به خصوص دوست گرامی  ما

دون دیه‌گو دلاوگا

با این لطف و عنایت سخاوتمندانه تان، بنده را خیلی خوشحال کردید.

زبان این حقیر از بیان این همه لطف و مرحمت قاصر است.

پس این تحفه ی ناچیز را از حقیر بپذیرید:

                                                          به نام خدا

درود بر یاران کافه

خوشحالم که پس از مدت ها مجال یافتم تا در این  محفل حضور یابم.

با توجه به این که مصاحبه ی مرحوم نوذری موردتوجه برخی از دوستان قرار گرفت و با لطف و عنایتشان  این حقیر را دلگرم کردند، برآن شدم که مصاحبه ای دیگر از یکی از هنرمندان فقید کشورمان را به خدمتتان تقدیم کنم.

این مصاحبه مربوط می شود به  صاحب یکی از ماندگارترین صداهای تاریخ دوبله

مرحوم مغفور مرتضی احمدی

امیدوارم که مقبول افتد.