درود،

شاید به ندرت پیش بیاید، فیلمی را تماشا کنی که در واقع روایتگر زندگی فعلی خودت است، گویی که خود فیلم نامه ی آن را نوشته ای! در این مواقع، یک حس هم ذات پنداری عجیبی با کاراکتر فیلم پیدا می کنی و در این کشمکش بین خودت و کاراکتر فیلم، برخی لایه های پنهان شخصیتی خود را کشف می کنی...

"زندگیت خالی از هیجان است، در امنیت به سر می بری

می خوابی، غذا می خوری، راه می روی، به زندگی ادامه می دهی

همچون موشی آزمایشگاهی که توسط دانشمندی بی اعتنا در یک هزارتو رها شده است

نه سلسله مراتبی در کار است، نه ترجیحی

بی تفاوتیت یکنواخت است، مردی خاکستری که برایش رنگ خاکستری اصلاً ملال انگیز نیست."

دیالوگ هایی بود از فیلم "مردی که می خوابد" که در سال 1974 و توسط برنارد کوئیزان، برگرفته از رمانی به همین اسم، اثر جورج پرک ساخته شده است.

فیلم درباره پسر دانشجویی است که در یک اتاق کوچک زندگی می کند، پسری که به بی تفاوتی رسیده است، هیچ لذت و یا انزجاری برایش معنی ندارد، تنها کارهای روزمره خود را تکرار می کند. با کسی ارتباط ندارد، هیچ سخنی در فیلم نمی گوید و تنها راوی است که بیانگر حالات درونی اوست...

تماشای این فیلم، به این می ماند که جمله های یک کتاب را کسی دکلمه کند و آن را روی تصاویری مرتبط قرار دهند!

حال اینکه چه شده پسر به این وضعیت رسیده است، هیچ نمی دانیم. تنها تماشاگر زوال زندگی او و بی تفاوتیش هستیم. هیچ انتظاری، امیدی، هدفی و دغدغه ای ندارد، تنها مشغول گذراندن زندگی است، تنها تفریح او، گهگاهی بازی با کارت های بازی خود است که آن هم فقط جهت گذران وقت!

پس از تماشای این فیلم، احساس ترس عجیبی در من زاده شد، ترس از پوچی این زندگی! ساعتها غرق در اندیشه های خود، به شباهت های خودم و آن پسر فکر می کردم... هر قدر که لحظه ها از هم پیشی می گرفتند، وجه تشابه های بسیاری پیدا می شد، یک حس کرختی مبهم که حتی اجازه ی کوچکترین حرکتی را نیز به من نمی داد!