خواندن نوشته هاي بانو و رامين عزيز حس عجيب و غير قابل توصيفي به آدم مي دهد.

آدم وقتي بزرگ مي شود در تمام زمينه ها بي نهايت محافظه كار مي شود ، بدتر از همه در خرج كردن علايقش به چيزهايي كه قبلا بسيار دوستشان داشت! به قول ژان (ماريا اشنايدر) در آخرين تانگو در پاريس : بزرگ شدن بدترين جنايته!

اين بريدن از گذشته براي خود من دردناك و البته غير قابل اجتناب بوده. اين بحث را هم بيشتر به خاطر غليان حس سادومازوخيستي در رجوع به علايق گذشته شروع كرده ام!!

چه شب هايي كه با دوست اينك سفر كرده ام ، مهدي ، با شوري وصف نشدني به تماشاي طولانيترين مسافت (رابرت آلدريج) ، فرار به سوي پيروزي (جان هيوستن) ، يك دو سه ربودن پلهام (جوزف سارجنت) و  فرار بزرگ (جان استرجس) مي نشستيم. اما حالا .... ! به سختي مي توانم مثل سابق دوستشان داشته باشم!

براي همين مي ترسم فيلم جادويي عروج (لاريسا شيپيتكو) - فيلمي كه اولين بار با آن عاشق صداي ملكوتي ناصر تهماسب شدم - را هم دوباره ببينم. مي ترسم آن را هم ديگر دوست نداشته باشم.... واقعا كه بزرگ شدن بدترين جنايت است!

بانوي گرامي از دوست داشتن هاي بي ديدن گفتند. چقدر گوزن ها را پيش از ديدنش دوست داشتم. عاشقش بودم! عاشق مناعت طبع سيد حتي موقع درماندگي ، عزت نفس قدرت ، جادوي رفاقت و مردانگي ... بي آنكه فيلم را ديده باشم فقط از روي شنيده هايم با هيجاني وصف ناپذير اين فيلم را در ذهنم اكران مي كردم ! تا اينكه اين فيلم را ديدم. نه اينكه دوستش نداشته باشم كه فيلم محبوب من است. اما هنوز هم گوزن هايي كه نديده ام فيلم محبوب تر من است!

**************************************************

بي صبرانه منتظر نوشته هاي رامين هستم.

از سهيل عزيز بابت يادآوري به جايشان ممنونم. عنوان بحث ويرايش شد.