(۱۳۹۴/۶/۱۳ صبح ۱۱:۰۹)سروان رنو نوشته شده:  

" اگر می خواین ما رو بدبخت کنید خب بگین , وگرنه چرا جلو آب رو بستین ؟! " 

 ( سریال روزی روزگاری - آنجا که قشون دولتی برای یافتن دزد تفنگ , آب قنات را به گرو بسته اند ! )

...

امروز به نکته جالبی برخوردم. در سریال روزی روزگاری , اپیزود دوم که مراد بیگ به روستا رفته و باغداری می کند , در سکانسی پیرمردی را می بینیم که کنار نهری خوابیده و یک کاسه سوراخ دار در یک بادیه گذاشته که حکم ساعت آبی را دارد. فلسفه آن ساعت اینست که چون آب قنات باارزش و کمیاب است , هر یک از باغداران در طول روز سهمیه زمانی مشخصی از آب کاریز ( نهر قنات ) دارند که باید رعایت کنند. آنها حساب زمان را با این ساعت آبی نگه می داشتند.

در ولایات ما هنوز یکای شمارش آب برای کشاورزی "تشت" یا "سبو" است که معادل هفت و نیم دقیقه است یعنی دو تشت آب برابر یک ربع ساعت!

در نظام آبیاری قدیمی مقدار آب یک قنات و این اواخر چاه را به قطعات مشخصی تقسیم کرده و هر کشاورز- که در اصطلاح شارب نامیده می شود- برحسب نیاز و البته توانایی مالی مقدار آب مورد نیاز خود را خریده یا از سایر مالکان اجاره می کند.

همین طور که در عکس بالا می بینید و در سریال روزی روزگاری هم نمایش داده شد برای اندازه گیری مقدار آب مصرفی هر کشاورز در ازمنه قدیم که ساعت موجود نبود یک تشت را پر از آب کرده یک کاسه مسین که سوراخی در ته خود داشت را روی آب گذشته و هر گاه این کاسه به علت سنگینی ناشی از ورود آب به داخل خود به زیر آب سقوط می کرد معادل یک واحد زمانی بوده که به آن " تشت- طشت" یا "سبو" گفته و می گویند.

پس از رواج ساعت مچی در 70-80 سال اخیر  و با اندازه گیری مقدار زمان پر شدن کاسه و سقوط آن به ته طشت  هر هفت دقیقه و نیم معادل یک تشت یا سبو گرفته شده و  مقدار آب مصرفی هر کشاورز یا زمین مزروعی و باغ با واحد تشت سنجیده می شود مثلا گفته می شود فلان کشاورز 20 تشت آب دارد یعنی 20 واحد از آب قنات معادل 150 دقیقه آب قنات را مالک است و حق آبیاری بیش از این زمان را ندارد.

وظیفه نظارت بر کار شاربان و مقدار آب مصرفی انها با "میرآب" است!