سپاس از دوستان که بحث خوبی درباره آب آغاز کرده اند.

بسیاری از موارد گفته شده درست است اما , از دیدگاه من این یک چرخه طبیعی تاریخی ست و چندان ربطی به رفتار مردم یا حکومت ندارد. البته ممکن است برخی ناپرهیزی ها اثرات آن را تشدید کرده باشد اما نکات دیگری هم هست که اینهاست:

1- تغییرات اقلیمی در ایران سابقه تاریخی دارد. در گذشته منطقه سیستان ( شهر سوخته و اطراف ) سرسبز بوده و مانند امروز بیابانی نبوده است. پس مشخص است که ایران آرام آرام به سوی خشکسالی رفته است.

2- ایران به سبب داشتن کوههای بسیار و به طبع آن برفگیر بودن بیشتر آنها , دارای رودهای باارزشی است. بیشتر مناطق کوهستانی و کوهپایه ای ما مشکل چندانی از نظر آب ندارد. مشکل اصلی شهرهای مرکزی و بیابانی هستند که در موقعیت کنونی در بد جایی قرار گرفته اند.

3- اصرار به رساندن آب به شهرهای کویری و مرکزی و به طبع آن افزایش جمعیت آنها. در برخی مواقع این کار با زدن از سهم مناطق دیگر انجام شده که باعث نارضایتی و بوجود آوردن مشکلات دیگری شده است.

4- فرهنگ بد مصرف آب که از دوران ارزانی آب و فراوانی آن باقی مانده است. مانند پولداری  که الان فقیر شده اما هنوز گشاده دستی و لوطی منشی اش ادامه دارد و به فکر آینده نیست.

برخی طرح ها مانند انتقال آب خلیج فارس به مرکز ایران یا برداشتن کوه البرز ناشدنی است و فقط پول های مملکت را بر باد می دهد. راه چاره سازگاری با طبیعت است نه جنگ با آن. چطور ؟

- اصلاح شدید فرهنگ مصرف است در سطح ملی.

- کنترل جمعیت مخصوصا در مناطق مرکزی و کویری ایران

- استفاده از انرژی خدادادی گاز برای شیرین کردن آب دریا و انتقال به مناطق نزدیک.

- نگهداری و حفظ بهتر سفره های آب زیرمینی با به کارگیری روش های جدید آبیاری و پرهیز از  کاشت محصولاتی که آب زیاد مصرف می کنند. فراموش نکنیم که 95 درصد از آب کشور در بخش کشاورزی مصرف می شود پس مهمترین  و کلیدی ترین بخش اینجاست.