(۱۳۹۰/۶/۱۱ عصر ۰۸:۱۲)کاپیتان اسکای نوشته شده:  

کی کاووس، خودکامه است و خودکامه می ماند. او فرزند رشید خود را به خاطر خواست سودابه، همسر خود به آتش می سپارد و پس از آن در بدر و آواره می کند تا به ناچار، سیاوش به خاطر پیمانی که با تورانیان بسته و نمی خواهد آن را بشکند، تن با اسارت دشمن می دهد و سرش از تن جدا می شود....

با تشکر از کاپیتان گرامی...

نکاتی که اشاره فرمودید صحیحند...

در شاهنامه به هنگام یافتن کی کاووس بعد از آن پرواز و سقوط خفت بار، گودرز شماتتی جانانه دارد که بیانگر تمامی ضعفها و حماقتهای بشری کی کاووس است، در متن فوق این بخش را خلاصه کرده بودم تا از اطناب کلام ممانعت کنم... از زمان یافتن کاووس و متنبه شدنش تا رسیدن به دوران تولد سیاووش و آن داستان غم انگیز ودردناک تا برتخت نشستن کیخسرو، کاووس دورانی را سپری می کند هرچند نه کاملا ایده آل اما عدل و دادی نسبی برقرار می شود تا ماجرای سودابه به میان می آید و باردیگر سبک سری و خیره سری اش به تصویر کشیده می شود... متن قبل گویای همان بازۀ زمانی هرچند کوتاه عدل و داد نسبی بود تا آینده ای که ذکر نمودید رخ بنماید و بعد کی خسرویی بر تخت بنشیند که از همان بدو تولد و تربیت کودکی و آموخته هایش، تمثال یک تربیت خاص و فرهیختگی و عشق به میهن باشد...

خواندن این شماتت نامه، زیبا، ارزنده و شاید برای برخی رده ها، آموزنده است و مسئولیت آفرین:

((از زمانیکه از شیرمادر گرفته شدم، تاکنون شاهان بسیاری بر تاج و تخت دیده ام اما هیچکدام از پادشاهان و بزرگان جهان را مانند کاووس، خودکامه ندیده ام. مانند دیوانگان بی عقل و هوش است و به هر بادی از جای می جنبد. نه خرد دارد و نه رای و نه دین، نه هوش در سرش است و نه دل در سینه. یک فکر و اندیشۀ درست در مغزش یافت نمی شود و گویی اصلا در سرش مغزی وجود ندارد. هیچیک از بزرگان نامی گذشته عزم رفتن به آسمان نکردند که بخواهند راز آسمان را بگشایند. گویی دیوی پلید اورا از راه به در برده است.))

و سپس خطاب به کاووس ادامه می دهد: ((سرای دیوانگان برای تو جایی زیباتر از شهر است که همیشه جایگاه خود را به دشمن می سپاری و به هیچکس رای و تصمیم بیهودۀ خودرا نمی گویی. سه بار از این تصمیم های بیهوده ات رنج و سختی به تو رسیده اما بازهم از اینهمه آزمایش استاد نشده ای. اول سپاه را به مازندران کشیدی و دیدی که چه رنجهایی از آن رسید. بار دیگر به نزد دشمن مهمان شدی و در چنگ او چون بت بودی و او همچون برهمن. در جهان جز یزدان پاک نبود که تورا یاری کرد. در زمین تا توانستی جنگ به راه انداختی و تاختی، حال در اندیشۀ تسخیر آسمان برآمده ای! وقتی از یکسو برتری می جویی، در همان دم جنگی دیگر به راه می اندازی. ببین که چقدر بلا برتو نازل شده و از آن رهایی یافتی. بعد از تو مردم داستان هایی می گویند که شاهی به جهان آمد که برای دیدن ماه و خورشید و ستاره شمردن به آسمان رفته بود. کاری کن که شاهان بیدار دل می کنند و مردم آنها را برای کارهایشان می ستایند. تا می توانی به جز بندگی خداوند در پیش نگیر و جز با صلاحدید او دست به هیچ نیک و بدی نزن. چرا که تو به امر او کام دل گرفتی پس با اجرای فرامین خداوند، دیو را شرمنده کن و از فرمان دیو، سر باز زن چراکه این بلاها از او به تو می رسد...))

*برگردان شاهنامه به نثر توسط سید علی شاهری - نشر چشمه