(۱۳۹۴/۵/۱۸ صبح ۱۱:۵۱)منصور نوشته شده:  

من از آنها میپرسم : اینکه چرا از این جمع بریدند و نیستند را در مقابل علاقه قلبی همه ما به آنها بگذارند و خود قضاوت کنند در این ترازوی احساس، کدام کفه سنگین تر است. به شخصه از کسانی که در این چند سال از من رنجشی داشته اند و اگر دلی را شکسته ام و بخاطر من از کافه دل بردیده اند عذرخواهی میکنم و حاضرم درحضور جمع از تک تک آنها عذرخواهی کنم و میدانم که سایر دوستان کافه هم چنین هستند. انسانها همه اشتباه میکنند. من هم گاه اشتباه کرده و شاید گاه تند رفته ام. عده ای را میدانم که از من رنجیدند و عده را بیخبرم. از همه طلب حلیت میکنم. معلوم نیست چقدر از عمر تک تک ما باقی است و چه خوبست تا نفس می کشیم و هستیم اینجا در کنار هم باشیم

دوست گرامی، جناب منصور،

من خود از کاربرانی هستم که با حضرتعالی اختلاف نظرهایی داشته ام، امّا به این واقعیّت نیز معترفم که شما کینه توز نیستید و این را در نهان هم گفته ام. علّت به نظرم در جای دیگری است.

اگر کاربرانی پس از مجادله و بحث با جنابعالی از این جمع می کَنند و می روند، تنها شخص شما مطرح نیستید. نکته در این است که در مباحثه با شما، طرف مقابلتان خود را کاملاً تنها و بی دفاع می یابد و این هم تقصیر شخص شما نیست بلکه جوّ عمومی کافه چنین است. عدّه ای از دوستان بزرگوار ما، حضرتعالی را بی چون و چرا قبول دارند و عده ای دیگر از کاربران از مواجهه با شما در هراسند. زمانی که طرف شما در بحث، تشکر عده ای از جنابعالی و در مقابل تنهایی خود را می بیند، مسلّماً به این نتیجه می رسد که وصلۀ ناجور این جمع است.

زمانی پس از مباحثۀ آتشین شما با بانوی گرامی، و به تبع آن غیبت طولانی ایشان، من پس از کسب موافقت مدیریت، در یک شب از حدود 70 کاربر محترم به غیر از کادر مدیریت که در 24 ساعت گذشته به کافه سرزده بودند، خواهش کردم که در پیامی از بانو بخواهند که بازگردد. از این میان حدود 25 نفر منّت نهادند و قبول کردند که بسیاری از آنها تازه وارد بودند و بانوی محترم هم از ایشان در اینجا یاد کردند. عده ای عکس العملی نشان ندادند و تعداد انگشت شماری هم فرمودند چون بانو از مدیران است ما دلیلی نمی بینیم که برای بازگشتش اقدامی کنیم و اگر کاربری عادی بود، دعوتت را لبیک می گفتیم. در آن زمان چند نفر گفتند ای کاش برای بازگشت سم اسپید تلاش کنی. امّا از وی هیچ ردّ و نشانی نبود. قریب به 9 ماه در جستجوی راهی بودم. تا دیروز که جناب سی.سی. باکستر پس از غیبتی طولانی مراجعت نمودند، پس از بازدید صفحۀ شخصی چند تن از بزرگان قدیم و رؤیت حضور خانم دزیره پس از دو سال در تاریخ 1394/04/16 راهی به ذهنم رسید که در جستار گمشدگان گفتم. نکتۀ جالب برایم آن بود که تنها چهار تن از قدمای کافه آن را پسندیدند و در مقابل دوست بزرگواری چون بروبیکر که باورم نمی شد راهکار مرا بپسندد، آن را تأیید کرد اما برخی از کسانی که بازگشت جناب سم اسپید و سرکار خانم رزا را در پیام خصوصی و گاه در بخش های مختلف کافه خواهان بودند به آن وقعی ننهادند.

واقعیّت امر این است که در اینجا کسی برای پول یا منصب تلاش نمی کند. من نوعی حرفهایی که می زنم، بر دلم سنگینی نمی کرده، بلکه نفس همدلی برایم مطرح است که صحبتم را در جمع می گویم، لذا تا زمانی انگیزۀ ماندن دارم که دیگران عکس العمل مثبتی در برابر گفته هایم نشان دهند. وقتی در لحظه های دشوار خود را تنها ببینم، ترجیح می دهم اگر هم حرفی در این محفل برای شنیدن است از بیرون بشنوم.

نفس تشکّر، اعتبار یا گروه کاربری نیز بر این اساس است. یک عضو فعّال قدیمی با پست های ارزشمند حق دارد که تفاوتی ولو ظاهری را با دیگر کاربران انتظار داشته باشد و این فی نفسه مذموم نیست و به نفع کلّ کافه نیز هست. قدمای این جمع بهتر از من می دانند که ارتقاء رتبۀ کاربری جناب سم اسپید و خانم رزا توقّع بیجایی نبود، اینها کسانی اند که یکی از پستهایشان با دهها پست بنده برابری می کند. امّا چه مانع تأیید آن از سوی بسیاری از دوستان بود، محلّ سؤال است؟ واقعاً مشکل شخص پیرمرد است که پای از گلیمش درازتر کرده و اگر هر کس غیر از او اینچنین می گفت، تأیید می شد؟ یا چه شد که آن همه شور و التهاب برای بازگشت اینها یکباره اطفاء گشته؟

گمانم این هم از سؤالات بی پاسخ این محفل است.