بازهم سلام

روزهای اولی که پا در این کافه گذاشتم خاطرم هست منصور خان در یکی از جستارها معمایی را طرح نمودند. پس از رد و بدل شدن چند پست بین بروبیکر و بانو و منصور چون داشتیم به یکی از فرضیه های مجهول  علم ریاضیات برمی خوردیم من برای اتمام بحث و با توجه به عدم شناختم از اعضای کافه برای ختم کلام و و ادامه ندادن بحثی که نتیجه نداشت بدون آنکه منظوری داشته باشم خطاب به منصورخان نوشتم راستی از دوبله چه خبر و در ادامه برای مزاح و حسن نیتم یکی از شکلکهای متداول را برایشان ارسال نمودم.

منصور خان بِدِل گرفتند و ابراز ناراحتی نمودند. بلافاصله هم در پیام خصوصی و هم در پی نویس پستم برای ایشان نوشتم قصد من خدای ناکرده تمسخر نبوده است  و موضوع بین ما ختم بخیر گردید. پس از آن مدیر محترم سایت پیامی خصوصی برای بنده ارسال کردند که حتما از منصور خان عذر خواهی کنید و از ایشان دلجویی نمائید زیرا به هیچ قیمتی حاضر نیستند موجبات کدورت ایشان فراهم گردد. (البته قبل از رسیدن  پیام این سوتفاهم برطرف گردیده بود) . همچنین متذکر گردیدند که در برخورد با پیشکسوتان کافه زین پس از جملات طعنه آمیز استفاده ننمایم . بر خودم بالیدم که در سایتی قلم می زنم که مدیران با چه همتی از کاربران برجسته خود حمایت می کنند و تاب هیچ سوتفاهم یا دلخوری را برای کاربران خود ندارند. با خود گفتم چنین حمایتی ستودنی است و با چنین سیاستی قطعا این سایت هر روز نسبت به روز قبل پر بارتر خواهد شد.

اما همه چیز بعد از وقایع پیش آمده برای زاپاتا برای بروبیکری که سرش در لاک خودش بود و هیچگاه اسیر مسائل حاشیه ای نمی گردید رنگ و بوی دیگری گرفت . نمی خواهم تکرار مکررات نمایم و دوستان را بیاد روزهای گذشته بیاندازم. زاپاتا دلشکسته برگشت. نه بخاطر بحثی که با فرانکنشتاین داشت بلکه بخاطر عدم حمایت کسانیکه او از آنها انتظار حمایت داشت. متاسفانه همزمان ماجرای پست جناب سرهنگ پیش آمد. پستی که نه تنها از نظر بنده بلکه از نظر هر خواننده ای بجز افرادی که در پستشان به صراحت از آنها نام آورده بود  مملو بود از تعریف و تمجید از مظهر ادب و ادبیات کافه سرکار خانم لمپرت و اینکه دوستان را دعوت نموده بود تا ایشان را الگو و سرمشق خود قرار دهند. در این وانفسا من و امثال من نیز فقط و فقط و فقط نظر و شیوه های خود را در باب موضوعی نه چندان مهم که بلکه از نظر من بسیار مهمِ تشکر نمودن ابراز نمودیم. نظری که در آن بسیار شفاف به شیوه های خود در خصوص تشکر کردن پرداختم و در آنجا گفتم تشکر کردن در تفکرات و عقاید من نه تنها اختیاری نیست بلکه یک وظیفه است و هیچگاه کسی را که تشکر کردن را یک اختیار می داند شماتت نکردم زیرا او نیز عقاید خود را دارد. اما ظاهرا عقاید من در لفافه مورد شماتت قرار گرفت.

بگذریم ، این وقایع نیز موجب  دلخوری یکی دیگر از ارکان کافه گردید که شخصا بسیار متاسف گردیدم اما خوشبختانه خیلی زود ختم بخیر گردید. اما آنچه موجب مسرت بروبیکر گردید این بود که مدیران عزیز با مدیریت صحیح باعث گردیدند تا کافه یکی از بهترین کاربران خود را از دست ندهد. مضافا اینکه اغلب کاربران یک تشکر عظیم به جناب سرهنگ آلن فاکنر بدهکار شدند زیرا اقدام ایشان باعث گردید تا سرانجام تکلیف یکی از اضلاع مدیریتی کافه که باید خیلی پیش تر از اینها اقدام می گردید مشخص گردد. به پاس بازگشت سرکار خانم لمپرت جستاری جدیدی را آغاز نمودم و به ایشان تقدیم نمودم و همچنان مبهوت بودم که آیا من بغیر از بیان نظرم ناخواسته خطایی نموده بودم یا خیر که متاسفانه به هیچ نتیجه ای  نرسیدم.

اما آنچه موجب کدورت برخی از دوستان گردید مواضع دوگانه ای بود که کادر مدیریتی کافه در خصوص کاربرانش در موضوعات اخیر در پیش گرفته بود. با وجود تمام احترامی که برای کلاسیک محترم قائل هستم ایشان را پدر معنوی کافه می دانم. اما ضمن شایسته دانستن اقدام ایشان این شائبه را در من برانگیخت که این پدر برای مفقود شدن یک فرزندنش نام او را در روزنامه آگهی نمود و برای یافتنش به همه جا سر زد اما برای فرزند دیگرش در خانه نشست و گفت خودش برمی گردد.

با اینحال بنده خود را در حدی ندیدم که بخواهم وارد این موضوع شوم و اگر در پروفایلم اعلام غیبت نمودم بخاطر چنین مسائلی نبود. بلکه بخاطر آن بود که پس از این مسائل جو بدی بر کافه مستولی گشت بطوریکه هر پیام یا پستی ولو ساده در اینخصوص بدون اطلاع ذینفع حذف می گردید. بنده پستی را در سه خط در جستار سوته دلان که اساسا به همین منظور استارت خورده یود ارسال نمودم و در آنجا نوشتم از غیبت زاپاتا و منصور ناخشنودم و تا زمانی که برنگردند سکوت اختیار می کنم و از خواندن پستهای سایر کاربران لذت خواهم برد و هرگز قصد غیبت نداشتم اما متاسفانه دقایقی بعد این پست حذف گردید. و من بسیار متاثر گردیدم.

با خود گفتم ما اهالی هنر دوست به اندازه کافی در جامعه واقعی خود از سانسور و عدم  اجرای آزادی بیان به حد کافی رنج می بریم اما در گوشه ای دنج در کافه ای که اختیارش دست خودمان است اجازه بیان نظرات خود را به خودمان نمی دهیم. همیشه اعتقاد داشتم پستهای کاربران در فرومها فقط باید به سه دلیل حذف گردد 1 - سیاسی باشد 2 - نوهین و یا از کلمات رکیک استفاده شده باشد 3 - اسپم باشد. براستی پست بروبیکر شامل کدامیک از بندهای بالا میگردید. آیا بروبیکری که از 270 پست خود تعداد پستهای کمتر از 10 خطش به تعداد انگشتان یک دست نمی رسد اینبار این حق را نداشت تا یک پست سه خطی ارسال نماید و از مدیرانش بخواهد تا زمان عدم غیبت دوستانش ترجیح میدهد سکوت کند؟ آیا باز باید کارآگاه دیگری معرفی می کرد؟ یا زندگینامه هنرمند دیگری را می نگاشت و یا شاید یادی از سکانس یک اعدامی دیگر؟

اسکورپان عزیز درست گفت و اتفاقا دست گذاشت به روی یکی از فیلمهای مورد علاقه من. اما با این تفاوت که واقعا چه کسانی جو گیر شدند. آیا تحریم هانا اشمیت و سرهنگ برای مدتی کوتاه آنهم صرفا به گناه حمایت از دوستانشان موجب تنبیه آنان گردید؟ مگر نه آنکه این تحریم برایشان اعتبار آورد و محبوبیت ( نگاهی به تعداد و دلایل اعطای اعتبار های دریافتی آنان طی یکهفته گذشته بیاندازید)  باور کنید اگر صاحب چنین سایتی بودم از اینکه چنین کاربرانی دارم که در حمایت از یکدیگر از هیچ کوششی دریغ نمی کنند به خود می بالیدم. این کاربران شایسته تحسینند که پایه های دوستی بین شان در قابهای مانیتورشان چنان مستحکم است که بدون اینکه یکدیگر را دیده باشند اینگونه به پای هم می ایستند.

اینگونه دوستیها و حمایتها بین کاربران ، سایت را مانند یک دژ از بروز هرگونه آسیبی در امان می دارد. اگر کاربران نسبت به عدم حضور دوستانشان بی تفاوت بودند باید غصه می خوردیم و فاتحه سایت را می خواندیم. بنظر من کلاسیک محترم باید به وجود چنین کاربرانی افتخار نماید و بداند تا وقتی چنین کاربرانی در سایت هستند که برای هم نگرانند همیشه رونق و صفا و صمیمیت و اقتدار در سایت موج خواهد زد و درب چنین کافه ای را هیچکس نمی تواند ببندد. امیدوارم از این پس مدیران و صاحبان سایت در نحوه و دیدگاه خود کمی مهربانتر گردند و از چنین ابزاری (حمایت کاربران از یکدیگر) برای پیشبرد سایت استفاده نمایند  نه خدایی نکرده مقابله با سایت.

 وقتی زاپاتا و منصور و در پی آنها آکتورز محترم رفتند و عدم حمایت مدیران را از خود را دیدم واقعا دیگر تمام انگیزه های حضورم  در اینجا از بین رفت. زاپاتای عزیز ایمیلی برایم ارسال نمود. مشغول پاسخ دادن به ایمیل ایشان بودم که روز جمعه یک sms از منصور عزیز دریافت نمودم. ایشان جمله ای بمن گفتند که پاسخ من فقط یک جمله بود : به روی چشم. امروز که برگشتم فقط می توانم بگویم از اینکه دوستانی مانند منصور و زاپاتا و آکتورز و رهگذر و اسپونر و بتمن و پیرمرد و اشمیت و سرهنگ و شیخ و ....... را در فضای مجازی (که بنظرم دیگر خیلی هم مجازی نیست) دارم که وقتی نیستم برایم نگرانند و برای یکدیگر دلتنگ می شوند خوشحالم.

من به همین دلیل برگشتم

و این بهترین دلیل برای هر برگشتنی است.






پ.ن: بنده سعی نمودم در این پست خدائی ناکرده نه به کسی توهین نمایم و نه موجبات تشویش اذهان کافه نشینانم را فراهم آورم. بلکه درد دلی بود که لازمه بازگشتم را محیا نمود. پس چنانچه نیاز به ویرایش یا حذف داشت لطفا از قبل با بنده مشورت شود تا بیش از این موجبات آشفتگی اعصاب یکدیگر را فراهم نیاوریم